H περίπτωση του 67χρονου δεν έχει προηγούμενο, αφού τού επιβλήθηκε το προβλεπόμενο πρόστιμο των 30.000 ευρώ "για κάθε ζώο και για κάθε περιστατικό"...
 
Ιλιγγιώδες πρόστιμο, ύψους 270.000 ευρώ, βεβαιώθηκε σε 67χρονο Λαρισαίο, από την πρώην Δημοτική Αστυνομία Λάρισας που, έπειτα από καταγγελία συμπολίτη του, κατηγορείται για τη θανάτωση 8 νεογέννητων κουταβιών και την κακοποίηση ενός ακόμη σκύλου.
 
Στην αρμόδια Διεύθυνση Αγροτικής Ανάπτυξης του δήμου Λαρισαίων, συνήθως ύστερα από καταγγελίες φιλοζωικών οργανώσεων, βεβαιώνονται τακτικά σε πολίτες, διοικητικές κυρώσεις και πρόστιμα για διάφορες παραβάσεις σύμφωνα με το ν. 4039/12 ("Για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίηση με κερδοσκοπικό σκοπό").
 
Ωστόσο, η περίπτωση του 67χρονου μάλλον δεν έχει προηγούμενο, αφού τού επιβλήθηκε το προβλεπόμενο πρόστιμο των 30.000 ευρώ "για κάθε ζώο και για κάθε περιστατικό", οπότε το συνολικό πρόστιμο για τα 9 σκυλιά φθάνει το παραπάνω ποσό.
 

Χωρίς να είναι γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες, τον Αύγουστο του 2013, στην τότε Δημοτική Αστυνομία Λάρισας καταγγέλλεται ότι στην περιοχή της Αγ. Μαρίνας, ο 67χρονος προχώρησε στη θανάτωση 8 νεογέννητων κουταβιών και στην κακοποίηση ενός ακόμη σκύλου. Κουτάβια που βρέθηκαν θανατωμένα, σε νάιλον σακούλα, δεμένη και κάτω από πέτρες.
 
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
Η σχέση του ανθρώπου με το αλκοόλ υπήρξε τερπνή όσο και ωφέλιμη καθώς συνέβαλε στην επιβίωση του είδους μας. Τώρα όμως η εξέλιξη μοιάζει να στρέφεται προς την... αποτοξίνωση αφού το γονίδιο «μην πίνεις!» κερδίζει έδαφος

Ακόμη και αν εσείς δεν το βάζετε καν στο στόμα σας, δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι στους ανθρώπους, ως είδος, αρέσει το ποτό. Πίνουμε κρασί, μπίρα, ούζο και άλλα αποστάγματα... για την ακρίβεια, το προϊόν ζύμωσης σχεδόν οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να μετατραπεί σε αλκοόλ. Η αγάπη μας για αυτή την τοξική ουσία, αιτία τόσων προβλημάτων, αποτελεί κατά κάποιον τρόπο ένα μυστήριο. Ισως αρκεί να πούμε ότι πίνουμε επειδή αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλά. Νομίζω όμως ότι για να καταλάβουμε την αγάπη μας για το αλκοόλ χρειαζόμαστε μια ευρύτερη, πιο εξελικτική ερμηνεία.

Φλερτ με τους μύκητες
o-ALCOHOL-facebook
Η ιστορία του αλκοόλ είναι η ιστορία μιας στενής σχέσης ανάμεσα στους ανθρώπους και στους μύκητες της μαγιάς, ένα φλερτ που ξεκίνησε πριν από εκατομμύρια χρόνια και συνεχίζεται και σήμερα. Μας αρέσει να θεωρούμε ότι είμαστε οι σταρ σε αυτό το δράμα, στην πραγματικότητα όμως οι μύκητες της μαγιάς είναι οι αφανείς πρωταγωνιστές. Ο δεσμός μας είναι συμβολικός - ένας αμοιβαία ευεργετικός συνεταιρισμός. Στον οποίο μάλιστα η ισορροπία δυνάμεων αλλάζει συνεχώς. Οπωσδήποτε οι μύκητες της μαγιάς φαίνονται να έχουν το πάνω χέρι, τουλάχιστον από τότε που οι πρόγονοί μας άρχισαν να ζυμώνουν τα οινοπνευματώδη ποτά τους. Καλλιεργούμε μύκητες, φροντίζουμε να επιβιώνουν και να πολλαπλασιάζονται, και ως αντάλλαγμα παίρνουμε, στην καλύτερη περίπτωση, ένα καλό γλέντι και έναν γερό πονοκέφαλο το επόμενο πρωί. Κάποτε ωστόσο οι μύκητες και το αλκοόλ μάς πρόσφεραν πολύ πιο σημαντικές ανταμοιβές.
Σήμερα το κόστος της αγάπης μας για το αλκοόλ συχνά ξεπερνά τα οφέλη. Ωστόσο, επειδή πρόκειται για μια ιστορία της εξέλιξης, το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ. Ηδη κάποιοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει γενετικές μεταβολές που τους ενθαρρύνουν να πίνουν λιγότερο. Αν η τάση συνεχιστεί, είναι πιθανό κάποτε αυτή η μακρά και θυελλώδης σχέση να φθάσει σε ένα είδος τεταμένης ανακωχής.

Μεθούν και τα ζώα
animal people
Δεν είμαστε το μόνο είδος που του αρέσει να... το τσούζει. Οι δροσόφιλες καταναλώνουν τακτικά ζυμωμένα φρούτα - όπως φαίνεται, χωρίς επίπτωση στις λειτουργίες τους. Αλλα ζώα ωστόσο δεν σηκώνουν το ποτό. Βομβυκίλες των κέδρων (σ.τ.Μ.: πτηνά της Βόρειας Αμερικής) έχουν θεαθεί να παραπαίουν ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων ή να τσουγκρίζουν σε κτίρια όταν τρώνε παραγινωμένα μούρα. Τρομακτικές ιστορίες με μεθυσμένους ελέφαντες κυκλοφορούν, αν και τα αποδεικτικά στοιχεία που τις στηρίζουν είναι φτωχά. Υπάρχουν ακόμη και αφηγήσεις για ζώα που αλλάζουν την πορεία τους μόνο και μόνο για να μεθύσουν. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι μυγαλές των δέντρων - ο στενότερος εν ζωή συγγενής των πρωτευόντων -, οι οποίες αναζητούν τις νυχτερινές  σταλαγματιές ενός αφρώδους «οίνου» που παράγουν οι μύκητες στα μπουμπούκια των λουλουδιών των φοινίκων bertam.

Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αναχθεί στην αρχή της εξέλιξης των καρπών, πριν από περίπου 130 εκατομμύρια χρόνια, όταν τα ανθοφόρα φυτά εμφανίστηκαν κατά την Κρητιδική περίοδο. Με την εμφάνιση μιας νέας πηγής τροφής, ένα γένος μυκήτων γνωστό ως σακχαρομύκητες εξελίχθηκε για να τραφεί με αυτήν, και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας οι εν λόγω μύκητες ανέπτυξαν ένα φυσιολογικής τάξεως «κόλπο». Αντί να χρησιμοποιούν την ενέργειά τους για να διασπούν εντελώς τα σάκχαρα, εξέλιξαν την ικανότητα να τα διασπούν μερικώς, παράγοντας ως άχρηστη ουσία την αιθανόλη, όταν οι προμήθειες σε σάκχαρα ήταν άφθονες αλλά το οξυγόνο ελλιπές. Η μερική διάσπαση των πολύτιμων σακχάρων στην πραγματικότητα έκανε τους μύκητες αυτούς λιγότερο αποτελεσματικούς από τους προγόνους τους. Τους χάρισε όμως και ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Η αιθανόλη σκοτώνει τα περισσότερα βακτήρια και στα βακτήρια αρέσει να τρέφονται με καρπούς, οπότε η παραγωγή αλκοόλ επέτρεπε στους μύκητες να ξεπαστρεύουν τον ανταγωνισμό.

Εξαρχής οι σακχαρομύκητες θα πρέπει να έτρωγαν ώριμους καρπούς - οι άγουροι είναι συχνά τοξικοί -, οπότε η μυρωδιά της αιθανόλης θα πρέπει να αποτέλεσε ένα οικουμενικό σήμα ότι οι καρποί ήταν έτοιμοι για φάγωμα. Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Ντάντλεϊ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, η φυσική επιλογή ευνόησε τα πρωτεύοντα και τα άλλα τρεφόμενα με καρπούς θηλαστικά, εφόσον μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την οσμή της αιθανόλης για να εντοπίσουν τους κατάλληλους προς βρώσιν καρπούς μέσα στα απέραντα δάση. Πιστεύει ότι εξέλιξαν μια αγάπη για τη μυρωδιά που τα οδηγούσε στην εμπειρία θετικών αισθήσεων προτού ακόμη καταναλώσουν το ίδιο το αλκοόλ. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία κάθε φορά που ένα πρωτεύον μυρίζει ποτό η ευχαρίστηση ξεχύνεται στον εγκέφαλό του. Αυτό μάλιστα ίσως να μην περιορίζεται μόνο σε εμάς τα πρωτεύοντα. Οι δροσόφιλες έχουν στο στόμα τους έναν αισθητήριο υποδοχέα, ένα είδος «θηλής» για το αλκοόλ. Εντοπίστηκε από έναν φοιτητή που, σε μια στιγμή απελπισίας στην πτυχιακή του εργασία, τους έδωσε μπίρα.

Ερωτας με την πρώτη ματιά;
love-at-first-sight

Ο κ. Ντάντλεϊ υποστηρίζει ότι οι πρόγονοί μας άρχισαν να φτιάχνουν αλκοόλ για να τροφοδοτήσουν την αισθητηριακή τους ροπή προς αυτό, περίπου κατά τον ίδιο τρόπο που καλλιεργούμε ζαχαροκάλαμο και σακχαρότευτλα για να τροφοδοτήσουμε την προτίμηση που έχουμε εξελίξει για τη ζάχαρη. Αν είναι έτσι, το αλκοόλ είναι σαν όλα τα άλλα πράγματα από τα οποία κάποτε ωφελούμαστε αλλά τώρα παρασυρόμαστε από αυτά. Δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Ο Ντέιβιντ Λέβι του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών στο Αρλινγκτον της Βιρτζίνια πιστεύει ότι τα πρωτεύοντα δεν είχαν ποτέ την έμφυτη τάση να αναζητούν τη μυρωδιά της αιθανόλης - στο κάτω-κάτω οι καρποί που μυρίζουν αιθανόλη έχουν αρχίσει ήδη να παραωριμάζουν. Αντίθετα, υποστηρίζει, οι πρόγονοί μας άρχισαν να απολαμβάνουν πραγματικά το αλκοόλ μόνο αφότου έμαθαν να το παρασκευάζουν. Από μια νευρολογική συγκυρία το οινόπνευμα πυροδότησε αισθήματα που τους άρεσαν και ήθελαν κι άλλο, και έτσι μερικές φορές αφήνονταν στην υπερβολή. Αν ο κ. Λέβι έχει δίκιο, η έλξη που νιώθουμε για το αλκοόλ είναι περισσότερο σαν την έλξη που νιώθουμε για την καφεΐνη ή την κοκαΐνη παρά για τη ζάχαρη.
Το οινόπνευμα παράγει πράγματι ευχάριστα συναισθήματα - σε αυτό δεν έχει κανείς αντίρρηση - μέσω της ικανότητάς του να προσδένεται στους υποδοχείς GABA στον εγκέφαλο. Φυσιολογικά οι υποδοχείς αυτοί μειώνουν τη δραστηριότητα των νευρώνων στους οποίους βρίσκονται, όταν όμως το αλκοόλ προσδένεται σε αυτούς απελευθερώνει αυτή την εγκλωβισμένη δραστηριότητα και, κάνοντάς το, χαλαρώνει τόσο το σώμα μας όσο και τις αναστολές μας. Χάρη σε αυτό αμέτρητα μωρά έχουν συλληφθεί, αμέτρητες φιλίες έχουν ξεκινήσει και αμέτρητες προσεγγίσεις έχουν επιτευχθεί. Η αιθανόλη όμως επίσης μας αποσυντονίζει, μας αποχαυνώνει, μας κάνει ριψοκίνδυνους και επιθετικούς. Είναι το καύσιμο πίσω από πολλά ατυχήματα, καβγάδες, ακόμη και πολέμους.

Ασος στο μανίκι της επιβίωσης
cocktail-poker-chips-290x290

Τελικά, ίσως η κατανάλωση του αλκοόλ να μην αποτέλεσε πλεονέκτημα για τους καρποσυλλέκτες προγόνους μας αλλά - και αυτό είναι ενδιαφέρον - φαίνεται ότι πρόσφερε πραγματικά οφέλη από τη στιγμή που αρχίσαμε να καλλιεργούμε. Στο ξεκίνημα της γεωργίας, πριν από περίπου 10.000 χρόνια, οι άνθρωποι που ζούσαν σε μικρούς οικισμούς άρχισαν να ζυμώνουν τρόφιμα και ποτά. Αυτό θα πρέπει να τους επέτρεψε να διατηρήσουν το πλεόνασμα των σπόρων, ουσιαστικά ευνοώντας τους μύκητες της μαγιάς έναντι των βακτηρίων που καταστρέφουν την τροφή. Ισως μάλιστα να έκανε τους σπόρους περισσότερο θρεπτικούς επειδή οι μύκητες της μαγιάς παράγουν κατά τη ζύμωση άλλα θρεπτικά συστατικά, συμπεριλαμβανομένων των βιταμινών της ομάδας Β. Η κατανάλωση του οινοπνεύματος μπορεί επίσης να διευκόλυνε τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, οι οποίες θα πρέπει να γίνονταν πιο πολύπλοκες καθώς οι κοινότητες μεγάλωναν. Ισως - πιο σημαντικό - η ζύμωση να πρόσφερε έναν τρόπο αποστείρωσης των υγρών, εφόσον η αιθανόλη δεν σκοτώνει μόνο τα βακτήρια - συμπεριλαμβανομένου ενός το οποίο προκαλεί χολέρα - αλλά και άλλα παθογόνα. Τα ζώα μάλιστα ίσως αυτοθεραπεύονται με τη βοήθειά της. Οι δροσόφιλες που έχουν μολυνθεί με παράσιτα καταναλώνουν περισσότερο αλκοόλ, το οποίο συνήθως σκοτώνει τα παράσιτα χωρίς να είναι θανάσιμο για τις μύγες. Στις ανθυγιεινές συνθήκες των πρώτων οικισμών τα ζυμωμένα ποτά ήταν θρεπτικά και πόσιμα - ίσως όχι απόλυτα υγιεινά αλλά καλύτερα από τις μη ζυμωμένες εναλλακτικές.

Καρτούτσο ετών... 7.000
alcohol2
Οσο για το πώς μάθαμε να φτιάχνουμε αλκοόλ, οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι πιστεύουν ότι οι πρώτοι αγρότες έμαθαν το κόλπο τυχαία, όταν το αποθηκευμένο σιτάρι και το κριθάρι μολύνθηκαν με σακχαρομύκητες. Υπάρχει και μια άλλη, πιο ενδιαφέρουσα, πιθανότητα. Ο ανθρωπολόγος Σόλομον Κατς του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια στη Φιλαδέλφεια έχει υποστηρίξει ότι η ζύμωση προηγήθηκε, δίνοντας στους προγόνους μας ένα ισχυρό κίνητρο για να καλλιεργήσουν σπόρους ώστε να φτιάξουν αλκοολούχα ποτά. Το αρχαιότερο σκεύος αποθήκευσης αλκοόλ που έχει βρεθεί ως τώρα, ηλικίας 7.000 ετών, είναι σύγχρονο ή ίσως και παλαιότερο από τις αρχαιότερες ενδείξεις καλλιέργειας στην Κίνα, όπου και έχει ανασκαφεί.
Οπως και να έχει, από τη στιγμή που το αλκοόλ παρασκευάστηκε, οι παραγωγοί του συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να το φτιάχνουν ξανά και ξανά μόνο και μόνο παίρνοντας ένα δείγμα από ένα ζυμωμένο υγρό και χρησιμοποιώντας το για να ξεκινήσουν τη διαδικασία σε μια καινούργια «φουρνιά». Η μεταμόρφωση αυτή θα πρέπει να τους φάνηκε μαγική, σήμερα όμως ξέρουμε ότι οι πρώτοι κάδοι της ανθρωπότητας είχαν εποικιστεί από τον Saccharomyces cerevisiae. Εχουμε επίσης και τον ακριβή γενετικό του κώδικα: ήταν ένας από τους πρώτους οργανισμούς που αποκωδικοποιήθηκε το γονιδίωμά τους. Παρ' όλα αυτά γνωρίζουμε ακόμη ελάχιστα σχετικά με βασικά ζητήματα, όπως το από πού προήλθε.

Συμμαχία με στρατιές από μύκητες
mykites-focus

Η μαγιά των ζυθοποιών άλλαξε πολλές φορές, καθώς η γεωργία εξαπλωνόταν και διαφορετικοί ανθρώπινοι πολιτισμοί ανέτελλαν. Νέες μορφές, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο τα είδη, εμφανίστηκαν ανάλογα με την παραγωγή της μπίρας και του κρασιού στις διάφορες περιοχές. Σε ένα σπήλαιο στη Γερμανία ο ανθεκτικός στο κρύο μύκητας της μαγιάς εξελίχθηκε σαν ένα υβρίδιο του S. cerevisiae και ενός είδους από την Παταγονία. Μυστηριωδώς, αυτό συνέβη περισσότερο από 100 χρόνια προτού οι Ευρωπαίοι φθάσουν στον Νέο Κόσμο.

Στη Βρετανία και αλλού οι ζυθοποιοί άρχισαν επίσης να χρησιμοποιούν ένα εντελώς νέο είδος μυκήτων της μαγιάς, τους Βρετανομύκητες (Brettanomyces), οι οποίοι είχαν αποκτήσει την ικανότητα να παράγουν οινόπνευμα ανεξάρτητα από τους σακχαρομύκητες, από τους οποίους είχαν διαχωριστεί πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια. Οι Βρετανομύκητες χρησιμοποιούνται επίσης για την παραγωγή αρκετών από τις specialty beers, δίνοντάς τους μια ασυνήθιστη ξινή δριμύτητα.
Οι άνθρωποι χωρίς αμφιβολία επηρέασαν την εξελικτική διαφοροποίηση των μυκήτων της μαγιάς, δεν καθοδήγησαν όμως συνειδητά τη διαδικασία περισσότερο από ό,τι τα Νησιά Γκαλάπαγκος άσκησαν έλεγχο στην εξέλιξη των σπίνων του Δαρβίνου.

Μύκητες όπως αυτοί της μαγιάς συχνά αλληλεπιδρούν συμβιωτικά με άλλα είδη. Τα μυρμήγκια φυλλοκόπτες, π.χ., τρέφουν με κομμάτια από φύλλα τους μύκητες που έχουν στις φωλιές τους, οι οποίοι με τη σειρά τους γίνονται τροφή για τα μικρά τους. Τα σκαθάρια Αμβροσία μεταφέρουν μύκητες και τους απελευθερώνουν στα νεκρά ξύλα όπου αυτοί αναπτύσσονται, εξασφαλίζοντας στα σκαθάρια την τροφή τους. Σε αυτές και άλλες περιπτώσεις λέγεται συχνά ότι τα ζώα έχουν εξημερώσει τους μύκητες, ίσως όμως ισχύει το αντίθετο. Στο κάτω-κάτω τα ζώα είναι αναγκασμένα να βγουν για να αναζητήσουν τροφή, ενώ οι μύκητες απλώς τρέφονται, αναπτύσσονται και αναπαράγονται. Κατά τον ίδιο τρόπο οι ζυθοποιοί πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να εξασφαλίσουν ότι οι μαγιές τους θα πολλαπλασιαστούν. Επιπλέον οι ποικιλίες που επωφελούνται περισσότερο από εμάς έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Σε αυτές περιλαμβάνονται γενιές που έχουν εξελιχθεί ώστε να ανέχονται υψηλότερες συγκεντρώσεις οινοπνεύματος, κάτι το οποίο τους επιτρέπει να παράγουν πιο ισχυρά προϊόντα ζύμωσης, πείθοντάς μας να δουλέψουμε ακόμη σκληρότερα για να τους καλλιεργήσουμε.
Μοχλός της ανθρώπινης εξέλιξης

Ο «Βάκχος» του Καραβάτζιο
fanciullo con canestro di frutta caravaggio1
Οι μύκητες της μαγιάς μάς έχουν επίσης επηρεάσει οργανικά. Μια καθοριστική μεταβολή επήλθε πολύ νωρίς - μια μεγάλη διαφοροποίηση ανάμεσα στους ανθρώπους και στα άλλα πρωτεύοντα στα επίπεδα του ενζύμου που διασπά το οινόπνευμα και στα σημεία του σώματος όπου αυτό βρίσκεται. Στα άλλα πρωτεύοντα η αλκοολική αφυδρογονάση (ADH) βρίσκεται σε όλο το σώμα. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη εφόσον η αιθανόλη αποτελεί υποπροϊόν πολλών διαδικασιών του οργανισμού και άρα τα περισσότερα κύτταρα έρχονται σε επαφή με αυτήν. Το ένζυμο βρίσκεται παντού και στο δικό μας σώμα, όμως παρατηρείται μια δυσανάλογη συγκέντρωσή του στο ήπαρ, όπου καταλήγει το αλκοόλ που καταναλώνουμε. Η αυξανόμενη κατανάλωση οινοπνεύματος από τους προγόνους μας έγινε αυξανόμενα επικίνδυνη: η συγκέντρωσή του στο αίμα στο επίπεδο του 0,4% θεωρείται θανατηφόρα για τους ενήλικους ανθρώπους. Οσοι επιβίωναν από τα γερά μεθύσια έτειναν να έχουν περισσότερη αλκοολική αφυδρογονάση στο ήπαρ τους επειδή μπορούσαν να επεξεργαστούν το αλκοόλ πιο γρήγορα. Σήμερα το 10% των ενζύμων που υπάρχουν στο ήπαρ ενός μέσου ανθρώπου αφορά τον μεταβολισμό του οινοπνεύματος.
Δεδομένης της τόσο μακράς σχέσης ανάμεσα στους ανθρώπους και στους μύκητες της μαγιάς, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο ένας επηρέασε την εξέλιξη του άλλου. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται. Καμία συμβιωτική σχέση δεν είναι απλή - το κόστος και τα οφέλη που έχει η κάθε πλευρά αλλάζουν με τον χρόνο και το πλαίσιο. Το αλκοόλ ίσως αποτέλεσε κάποτε ένα σήμα για τους καλούς καρπούς. Στις απαρχές της γεωργίας μάλλον βοήθησε στην επιβίωσή μας. Η πλάστιγγα θα πρέπει όμως να έγειρε προς την άλλη πλευρά, καθώς οι ασθένειες που μεταδίδονται από το νερό άρχισαν να αποτελούν μικρότερο πρόβλημα, ενώ η καλλιέργεια των μυκήτων της μαγιάς έγινε πιο εύκολη και τα προϊόντα τους πιο μεθυστικά. Οι άνθρωποι ακόμη ωφελούνται από ένα ποτηράκι: κάθε τόσο εμφανίζεται μια μελέτη που λέει ότι λίγο κρασί ή, σπανιότερα, λίγη μπίρα κάνει καλό στην υγεία. Παρ' όλα αυτά για την κοινωνία ως σύνολο το αλκοόλ πλέον επιφέρει περισσότερο κόστος παρά κέρδος, είτε το μετρήσουμε σε προσδόκιμο ζωής είτε σε χρήματα. Το 2010 ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος κίνδυνος για την υγεία στον πλανήτη, σκοτώνοντας 4,9 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ το πρόβλημα με το ποτό δημιουργεί ετήσιο οικονομικό βάρος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Το γονίδιο «μην πίνεις!»
I-dont-drink-mobile-1140x1140

Σε κάποια μέρη το κόστος αυτό φαίνεται ότι βάραινε επί πολλές γενεές, αρκετά ώστε να επιτρέψει στους ανθρώπους να εξελιχθούν και πάλι. Τη φορά αυτή η φυσική επιλογή έχει ευνοήσει μια προσαρμογή που ενθαρρύνει τα άτομα να καταναλώνουν λιγότερο αλκοόλ. Η «αποτοξικοποίηση» της αιθανόλης σχετίζεται με δύο ένζυμα: την αλκοολική αφυδρογονάση που μετατρέπει την αιθανόλη σε ακεταλδεΰδη και την αλδεϋδική αφυδρογονάση που μετατρέπει την ακεταλδεΰδη σε οξική ένωση. Αυτός ο συνεταιρισμός ενζύμων υπάρχει σχεδόν σε όλους τους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων πολλών βακτηρίων, σε ορισμένους όμως πληθυσμούς της Ανατολικής Ασίας, μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι Κινέζοι και Ιάπωνες, το γονίδιο που κωδικοποιεί για την αλδεϋδική αφυδρογονάση έχει αλλάξει. Οταν άτομα με αυτή την εκδοχή του γονιδίου καταναλώνουν αλκοόλ, η μέθη επέρχεται ύστερα από λιγότερα ποτά, το πρόσωπό τους γίνεται κόκκινο, η καρδιά τους χτυπάει γρήγορα και νιώθουν ναυτία.

Το μεταλλαγμένο γονίδιο εξαπλώθηκε στο ίδιο γεωγραφικό και χρονικό μοτίβο με την καλλιέργεια του ρυζιού και την παραγωγή του κρασιού από ρύζι πριν από περίπου 7.000-10.000 χρόνια. Κάποιοι ερευνητές λένε ότι ίσως εξελίχθηκε για κάποιον λόγο, επισημαίνοντας πως από τη στιγμή που εμφανίστηκε εξαπλώθηκε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι θα εξαπλωνόταν αν το γεγονός ήταν τυχαίο. Υποστηρίζουν ότι οι πληθυσμοί της Ανατολικής Ασίας είχαν αρχίσει να αισθάνονται τις  συνέπειες του αλκοόλ τόσο έντονα ώστε τα άτομα που ο οργανισμός τους τα αποθάρρυνε από την υπερβολή στο ποτό είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Υπό αυτό το πρίσμα η παραλλαγή του γονιδίου «μην πίνεις» ίσως να βοηθήθηκε τόσο από τη φυσική όσο και από τη σεξουαλική επιλογή - τουλάχιστον αν δεχθούμε ότι οι αναψοκοκκινισμένοι μεθύστακες έχουν λιγότερες πιθανότητες να βρουν ταίρι.

Η εξέλιξη δεν σταματά, οπότε είναι ενδιαφέρον να υποθέσουμε ότι διάφορες παραλλαγές γονιδίων «μην πίνεις» ίσως να εξαπλώνονται στους ανθρώπινους πληθυσμούς αυτή τη στιγμή. Αν είναι έτσι, ίσως κάποια μέρα η σχέση αγάπης μας με το αλκοόλ να φθάσει στο τέλος της - αν και δεν θα πρέπει να υποτιμάμε την εξελικτική εξυπνάδα των μυκήτων της μαγιάς.

* Ο κ. Ρομπ Νταν είναι βιολόγος, συγγραφέας και επίκουρος καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας από το vima.gr.
Συνελήφθη χθες (13.11.2014) το μεσημέρι στη Δημοτική Ενότητα Καλλιθέας Ρόδου, από αστυνομικούς του Αστυνομικού Σταθμού Αφάντου, ένας 74χρονος ημεδαπός σε βάρος του οποίου σχηματίστηκε ποινική δικογραφία για θανάτωση ζώου.

Ειδικότερα, όπως διαπιστώθηκε ύστερα από αστυνομική έρευνα χθες το πρωί στο Φαληράκι της Ρόδου ο κατηγορούμενος χτύπησε με σιδερένιο σωλήνα και τραυμάτισε θανάσιμα ένα κουτάβι.
Ο σιδερένιος σωλήνας που χρησιμοποίησε ο δράστης κατασχέθηκε.
Ο συλληφθείς οδηγήθηκε χθες το απόγευμα στην κα. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Ρόδου.

Τονίζεται ότι ο βασανισμός, η κακοποίηση και η βάναυση μεταχείριση οποιουδήποτε ζώου καθώς και η οποιαδήποτε πράξη βίας σε βάρος του, όπως ιδίως η δηλητηρίαση, το κρέμασμα, ο πνιγμός, το κάψιμο, η σύνθλιψη και ο ακρωτηριασμός, αλλά και η αναίτια θανάτωση ζώου είναι πράξεις που διώκονται σε βαθμό πλημμελήματος και τιμωρούνται με φυλάκιση ή χρηματική ποινή ή και με τις δύο ποινές σύμφωνα με τους Νόμους 4039/2012 και 1197/1981 όπως ισχύουν σήμερα.

Η Ελληνική Αστυνομία στο πλαίσιο της ευαισθησίας και της υποχρέωσής της για την πάταξη τέτοιων περιστατικών καλεί τους πολίτες που αντιλαμβάνονται κάποια από τις παραπάνω πράξεις να καταγγείλουν το περιστατικό στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής ή στην οικεία Εισαγγελία.
Μεγάλο βήμα για την περίθαλψη και τη στέγαση των αδέσποτων ζώων αποτελεί η απόφαση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία θα δοθούν συνολικά 1,3 εκατομμύρια ευρώ σε Δήμους για περισυλλογή, σήμανση, καταγραφή, εμβολιασμός, στείρωση, αποθεραπεία, υιοθεσία ή επανένταξη των αδέσποτων ζώων.

Δικαιούχοι της κρατικής επιχορήγησης, σύμφωνα με την απόφαση, είναι οι Δήμοι και οι Σύνδεσμοι Δήμων που έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα ίδρυσης και λειτουργίας καταφυγίων αδέσποτων ζώων συντροφιάς.
Τα κονδύλια που προβλέπονται στην απόφαση προέρχονται από πιστώσεις του τακτικού προϋπολογισμού του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ενώ όπως ανέφερε ο Γιώργος Καρασμάνης, Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων: «Σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, εκπληρώνουμε μια σημαντική χρηματοδοτική υποχρέωση της Πολιτείας έναντι των Δήμων, οι οποίοι σε συνεργασία με Φιλοζωικά Σωματεία μεριμνούν για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων προς όφελος της δημόσιας υγείας και της υγείας και ευζωίας των ζώων συντροφιάς».
Εμείς πάλι, ευελπιστούμε τα χρήματα να μην καταλήξουν σε τσέπες «αδέσποτων» και – το κυριότερο – να σταματήσουν να δημιουργούνται νέα αδέσποτα από ασυνείδητους ιδιοκτήτες.

Πηγή: in2life.gr


Όποιος θεωρεί το ζωάκι του έναν αγαπημένο φίλο, σύντροφο ή ακόμα και μέλος της οικογένειας, σίγουρα νιώθει έντονο πόνο όταν το χάνει, όταν πεθαίνει. Ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό και προσπαθείς να ξεπεράσεις την θλίψη.

1. Είμαι τρελλός που πονάω τόσο πολύ;
Ο έντονος πόνος και ο θρήνος για την απώλεια ενός ζώου είναι ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει ότι είστε ανόητοι, τρελλοί ή πολύ συναισθηματικοί. Αγνοήστε τους.
Όλα τα χρόνια που περνάτε με το ζώο σας, ακόμα και αν είναι λίγα, γίνονται ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σας. Ήταν πηγή ασφάλειας και συντροφικότητας, αγάπης χωρίς όρους και αποδοχής, χαράς και ευτυχίας. Μην εκπλήσεστε αν νιώθετε καταρρακωμένοι από την απώλεια μιας τέτοιας σχέσης.
Οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τον δεσμό μεταξύ ιδιοκτήτη και ζώου δεν θα καταλάβουν τον πόνο σας.
Αυτό που μετράει πάνω απ όλα είναι το πώς νιώθετε εσείς. ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ.
Μπορεί να πονάτε, αλλά είναι αυτά, είναι αληθινά. Θυμηθείτε:Δεν είστε μόνοι. Χιλιάδες ιδιοκτήτες ζώων έχουν περάσει τα ίδια...

2. Τι θα νιώσω;
Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και θρηνούν με διαφορετικούς τρόπους. Πέρα από τη λύπη και την αίσθηση της απώλειας, μπορεί να νιώσετε επίσης:
-ΕΝΟΧΗ, αν νιώθετε ότι είστε υπεύθυνος για το θάνατο του ζώου και σας προκύψει το σύνδρομο ''Αν ήμουν πιο προσεκτικός''. Δεν έχει όμως νόημα και επιβαρύνετε τον ευαυτό σας με ένα φορτίο ενοχής για το ατύχημα ή την αρρώστεια που κόστισε τη ζωή του ζώου σας που απλά κάνει πιο δύσκολο για εσάς να το περάσετε.
-ΑΡΝΗΣΗ. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς ότι το ζώο του δεν υπάρχει πια. Είναι πολύ σκληρό να φανταστείς και να αρχίσεις να το ζεις, ότι το ζώο δεν σε χαιρετά πια όταν μπαίνεις στο σπίτι ή δεν έρχεται να φάει για βράδυ. Μερικοί ιδιοκτήτες ζώων φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι το ζώο είναι ακόμα ζωντανό,κάποιος το έχει ή είναι κάπου μόνο του και υποφέρει. Άλλοι δεν παίρνουν νέο ζωάκι γιατί φοβούνται ότι το παλιό τους θα στεναχωρηθεί, ότι το προδίδουν.
-ΘΥΜΟΣ για την ασθένεια, το αυτοκίνητο, τον ''κακό'' κτηνίατρο ή ό,τι άλλο σκότωσε το ζωάκι σας. Μερικές φορές ίσως να ναι και δικαιολογημένος και να έχετε δίκιο, όμως δεν σας οδηγεί πουθενά. Απλά σας αποσπά από αυτό που είναι πιο σημαντικό: να θρηνήσετε και να κλάψετε για το ζώο σας.
-ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. Είναι μια φυσιολογική συνέπεια μετά από μια απώλεια αλλά μπορεί να σας αφήσει ανίκανους να αντιμετωπίσετε τα συναισθήματα σας. Σε υπερβολικό βαθμό, μπορεί να μην έχετε πια ενέργεια, να κοιμάστε όλη μέρα και να βυθιστείτε στη θλίψη.

3. Τι να κάνω για τα συναισθήματα μου;
Το πιο σημαντικό βήμα είναι να είστε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ για ό,τι αισθάνεστε. ΜΗΝ ΑΡΝΕΙΣΤΕ τον πόνο σας, το θυμό σας ή ο,τιδήποτε άλλο νιώθετε. Μόνο αν εξετάσετε και αποδεχτείτε τα συναισθήματά σας μπορείτε να δουλέψετε μέσα από αυτά.
ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ να πονάτε και να θρηνείτε! Κάποιος που αγαπούσατε πέθανε και νιώθετε μόνοι. ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ να νιώθετε οργή ή ενοχή. Αναγνωρίστε τα αισθήματά σας και ρωτήστε τον ευαυτό σας αν όντως οι συνθήκες τα επιβεβαιώνουν.
Το να αποφύγετε να θρηνήσετε δεν θα κάνει τον πόνο να φύγει. ΕΚΦΡΑΣΤΕΙΤΕ. ΚΛΑΨΤΕ, ΦΩΝΑΞΤΕ, ΟΥΡΛΙΑΞΤΕ, ΜΙΛΗΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΟ. Κάντε ό,τι σας βοηθά περισσότερο. Μην προσπαθήσετε να αποφύγετε τον πόνο προσπαθώντας να μην σκέφτεστε το ζώο σας. Αντιθέτως, θυμηθείτε όλες τις καλές στιγμές, τις βόλτες, τις χαζομάρες και τα παιχνίδια του. Αυτό θα σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι η απώλεια του ζώου σας σημαίνει κάτι σημαντικό για εσάς.
Μερικές φορές βοηθάει το να εκφράζετε τα αισθήματα σας γράφωντας, ποιήματα, ιστορίες ή γράμματα στο ζώο σας. Μπορείτε να αλλάξετε το πρόγραμμά σας και τις ώρες που περνούσατε με το ζώο σας να φτιάξετε ένα αναμνηστικό με φωτογραφίες του ή να μιλήσετε σε άλλους για την απώλειά του.

4. Σε ποιόν να μιλήσω;
Αν η οικογένεια και οι φίλοι σας αγαπούν τα ζώα, θα καταλάβουν τι περνάτε. Μην κρύβετε τα αισθήματά σας για να φανείτε ήρεμοι ή δυνατοί. Πρέπει να δουλέψετε με τα αισθήματά σας, με ένα άλλο άτομο. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τα βάλετε σε μια σειρά και να βρείτε τρόπους να τα χειριστείτε. Βρείτε κάποιον στον οποίο θα μπορείτε να μιλήσετε για το πόσα σήμαινε το ζώο σας για εσάς και πόσο σας λείπει. Κλάψτε και νιώστε άνετα.
Αν δεν έχετε οικογένεια ή φίλους που αγαπούν τα ζώα ή νιώθετε ότι χρειάζεστε περισσότερη βοήθεια,μπορείτε να μιλήσετε με το κτηνίατρο σας, με ένα σωματείο αδέσποτων που μπορεί να σας προτείνει κάποιον που μιλήσει μαζί σας ή ακόμα και με φιλόζωους σε διαδικτυακές κοινότητες που έχουν περάσει τον πόνο αυτό. Θυμηθείτε, ο πόνος σας είναι αυθεντικός και αξίζει υποστήριξη.

5. Πότε είναι η σωστή ώρα να κάνεις ευθανασία στο ζώο σου;
Ο κτηνίατρος είναι πάντα ο καλύτερος κριτής για να αποφασίσει σε τι φυσική κατάσταση βρίσκεται το ζώο. Όμως, είστε ο καλύτερος κριτής για την ποιότητα της καθημερινής ζωής του ζώου σας. Αν το ζώο έχει όρεξη, αναζητά τη συντροφιά σας, ανταποκρίνεται στα χάδια σας, συμμετέχει στη ζωή σας, δεν είναι η ώρα ακόμα. Αν όμως το ζώο πονά συνεχώς, πρέπει να κάνει επίπονες θεραπείες που δεν θα έχουν 100% αποτέλεσμα, αν δεν ανταποκρίνεται, αν δεν έχει όρεξη πια για τίποτα, ίσως θα πρέπει να επιλέξετε να το βοηθήσετε να μην βασανίζεται άλλο.
Θα πρέπει να αξιολογήσετε την ζωή του ζώου σας αντικειμενικά, ειλικρινά, χωρίς εγωϊσμό, μαζί με τον κτηνίατρο. Δεν θα πρέπει να κρατάτε το ζώο σας στη ζωή ενώ πονά μόνο και μόνο για να μην νιώσετε εσείς πόνο ή θλίψη. Φυσικά είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση αλλά είναι αλήθεια η ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ που μπορείτε να κάνετε για το ζώο σας.

6. Να είμαι εκεί την ώρα της ευθανασίας;
Πολλοί θεωρούν ότι αυτή είναι η υπέρτατη χειρονομία αγάπης, που χαρίζει ασφάλεια στο ζώο. Άλλοι ανακουφίζονται οι ίδιοι όταν είναι εκεί και βλέπουν το ζώο τους να κοιμάται πια ειρηνικά, χωρίς πόνο. Για άλλους είναι δύσκολο να ξέρουν ότι πέθανε χωρίς να έχουν δει το σώμα και έτσι νομίζουν ότι είναι για πάντα ζωντανό. Παράλληλα όμως μπορεί να είναι μια τραυματική εμπειρία. Ρωτήστε τον ευαυτό σας, ειλικρινά, αν θα είστε ικανοί να το περάσετε. Αν κλαίτε και είστε ταραγμένοι, θα αγχώσετε το ζώο σας.
Μερικοί κτηνίατροι κάνουν ευθανασία στο σπίτι σας..Σκεφτείτε τι θα είναι λιγότερο τραυματικό, τόσο για εσάς όσο και για το ζώο σας, συζητείστε με το κτηνίατρο και αποφασίστε.

7. Τι κάνω μετά;
Όταν πεθάνει ένα ζώο, πρέπει να διαλέξετε τι θα κάνετε με το σώμα του. Μερικές φορές, ίσως είναι πιο εύκολο να αφήσετε το ζώο στη κλινική ή στο κτηνίατρο, αν έχουν αποτεφρωτήρα.
Οι περισσότεροι προτιμούν να θάψουν το ζώο στο κήπο τους ή σε κάποιο κοντινό βουνό, εφόσον δεν ενοχλούν περίοικους αφού η ταφή μπορεί να θεωρηθεί παράνομη και με κίνδυνο μόλυνσης πηγών κλπ κλπ.Διαλέξτε ένα απόμερο σημείο, χωρίς εύκολη πρόσβαση για περίεργους.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μπορεί να θέλετε να κάνετε μια μικρή τελετή, σαν κηδεία, να πείτε ένα τελευταίο αντίο, ένα ποίημα ή να αφήσετε λουλούδια. Κάντε ό,τι νιώθετε και μην αισθάνεστε ντροπή.
Υπάρχει επίσης η επιλογή του νεκροταφείου ζώων, το οποίο έχει κόστος αλλά σας προσφέρει έναν ασφαλή χώρο.

8. Τι να πω στα παιδιά μου;
Αν είστε γονιός, είστε ο μόνος κατάλληλος να κρίνει τι πληροφορίες θα δώσετε στα παιδιά σας για το θάνατο και την απώλεια του ζώου. Μην τα υποτιμήσετε όμως. Μπορεί να δείτε ότι αν είστε ειλικρινήες με τα παιδιά σας, θα μπορέσουν να καταλάβουν το θάνατο, τις φοβίες τους γι αυτόν και το τι σημαίνει.
Η ειλικρίνεια είναι σημαντική. Αν πείτε ότι το ζώο σας ''κοιμήθηκε'', πρέπει να τους δώσετε να καταλάβουν την διαφορά από τον κανονικό, καθημερινό ύπνο. Μην πείτε ποτέ ότι το ζώο έφυγε ή χάθηκε, γιατί τα παιδιά μπορεί να νιώθουν ενοχές ότι του έκαναν κάτι που δεν έπρεπε και θα περιμένουν με αγωνία να γυρίσει κάποτε. Αυτό επίσης θα δυσκολέψει τα παιδιά να δεχτούν ένα νέο ζώο, αν πάρετε. Κάντε σαφές ότι το ζωάκι αυτό δεν θα ξαναγυρίσει αλλά είναι ευτυχισμένο εκεί που είναι και δεν πονά.
Μην νομίζετε ότι ένα παιδί είναι πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο για να μάθει την αλήθεια. Μην κριτικάρετε το παιδί σας αν κλάψει, μην του πείτε να είναι ''δυνατό'' και να μην στεναχωριέται. Να είστε ειλικρινής και με την δική σας θλίψη, μην την κρύψετε. Γιατί τότε και τα παιδιά θα κρύψουν την θλίψη τους κι αυτό δεν είναι καλό. Συζητείστε το θέμα, όλη η οικογένεια μαζί και δώστε στον καθένα την ευκαιρία να δουλέψει με τον πόνο του, στο ρυθμό που εκείνος μπορεί.

9. Τα άλλα μου ζώα πονάνε;
Τα ζώα αντιλαμβάνονται κάθε αλλαγή στο σπίτι και σίγουρα θα παρατηρήσουν την απώλεια της παρέας τους. Πολλές φορές τα ζώα είναι δεμένα το ένα με το άλλο και αν ήταν ζευγάρι, ίσως αυτό που μένει πίσω να θρηνήσει. Ακόμα και γάτες όμως μπορεί να είναι στεναχωρημένες για την απώλεια του σκύλου του σπιτιού ή το αντίθετο.
Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να δώσετε όλη την παραπάνω αγάπη και φροντίδα που δίνατε στο ζώο που έφυγε, στα ζώα που έχετε ζωντανά, μαζί σας και να τα βοηθήσετε. Αν πάρετε νέο ζώο, μπορεί τα άλλα ζώα σας να μη το δεχτούν εύκολα αλλά με το καιρό θα δεθούν μαζί του.ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ... Η αγάπη των ζώων που μένουν μαζί σας μπορεί να είναι ίσως η μόνη ΘΕΡΑΠΕΙΑ της ψυχής σας για το πόνο που νιώθετε.

10. Να πάρω άμεσα ένα νέο ζώο;
Γενικά, η απάντηση είναι ΟΧΙ. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται το χρόνο του, να θρηνήσει, να πονέσει και να νιώσει ό,τι θέλει, πριν να είναι έτοιμος να χτίσει μια νέα σχέση με ένα νέο ζώο. Αν τα αισθήματα σας είναι ακόμα έντονα, ίσως να νιώθετε ότι ένα νέο ζώο θα προσπαθήσει να αντικαταστήσει τον πολυαγαπημένο σας φίλο και να το αρνείστε. Ειδικά τα παιδιά, θα νιώθουν ότι προδίδουν τον παλιό τους φίλο αν αγαπήσουν ένα νέο ζώο.
Αν πάρετε ένα νέο ζώο, αποφύγετε να πάρετε ένα ''ίδιο'' ή που να μοιάζει με το ζώο που πέθανε, γιατί αυτό θα κάνει τη σύγκριση αναπόφευκτη. Μην περιμένετε το νέο ζώο να είναι ίδιο με αυτό που πέθανε. Αφήστε το να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα. Μην δώσετε στο νέο ζώο το ίδιο όνομα με το παλιό...
ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ το νέο ζώο με το παλιό. Είναι σκληρό να θυμάστε τον αγαπημένο σας τετράποδο φίλο, τις σκανταλιές του και τις χαριτωμενιές του.
Θα πρέπει να πάρετε ένα νέο ζώο μόνο αν νιώθετε έτοιμοι να προχωρήσετε, να δημιουργήσετε μια νέα σχέση και όχι αν ακόμα θρηνείτε για την απώλεια σας. Όταν είστε έτοιμοι, διαλέξτε ένα ζώο και αφιερώστε του όλη σας την αγάπη και τη φροντίδα.

Πηγή: adespoto.gr

ferriesingreece2

sportpanic03

 

 

eshopkos-foot kalymnosinfo-foot kalymnosinfo-foot nisyrosinfo-footer lerosinfo-footer mykonos-footer santorini-footer kosinfo-foot expo-foot