Όλοι μας ξέρουμε καλά ότι στην χώρα μας υπάρχουν 3 χρέη.

Το ένα είναι αυτό των δανειστών που πιέζουν αφόρητα για την αποπληρωμή του και που ως ένα βαθμό έχουν δίκιο, γιατί τα δανεικά πρέπει να επιστρέφονται. Το δεύτερο χρέος είναι αυτό που όλοι εμείς χρωστάμε στο κράτος και στους Δήμους, στην εφορία, στα ασφαλιστικά ταμεία και όπου αλλού. Το τρίτο χρέος, είναι αυτό που χρωστάμε ο ένας στον άλλο που είναι και το μεγαλύτερο, το πια απεχθές, το πιο καταστροφικό, το πιο απάνθρωπο, διότι πολύ απλά καταστρέφει επιχειρήσεις, οικογένειες, οδηγεί στην αυτοκτονία, στα λουκέτα, στα κατεβασμένα ρολά και πάει λέγοντας…

Είναι αυτά που συνηθίζω να γράφω τελευταία πως αν δεν αλλάξουμε τρόπους, συμπεριφορές και συνήθειες, θα αυτοκαταστρεφόμαστε μόνοι μας συνεχώς στο διηνεκές.

Αφού λοιπόν ο Ελληνάρας ψωνίσει από κάποιο κατάστημα οτιδήποτε, από ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρικά είδη και ότι άλλο, αφού έχει εξασφαλίσει κάποιες δόσεις ή ένα υπόλοιπο που θα εξοφλήσει σιγά σιγά, γίνεται λαγός, εξαφανίζεται, «μην τον είδατε τον Παναή». Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά κατηγορεί και το κατάστημα στο οποίο άφησε το καρφί του ο μπαταξής. Η κατάσταση όμως είναι χειρότερη, ακόμα πιο τραγική στα συνεργεία οικοδομής και συναφών επαγγελμάτων (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, αλουμινάδες, μαραγκοί, γυψοσανιδάδες, ελαιοχρωματιστές κλπ). Σε εμάς, η κατάσταση έχει ξεφύγει παντελώς. Τα υπόλοιπα είναι πολύ σοβαρά σε νούμερα και σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολύ συνάδελφοι απειλούνται με κλείσιμο των επιχειρήσεων, αφού χρωστούν σχεδόν παντού, μη μπορώντας να εισπράξουν τίποτα από τα χρωστούμενα. Σ’ αυτο συμβάλλει και το άνομο κράτος που έχουμε, αφού νόμοι και διατάξεις δεν εφαρμόζονται ποτέ. Έτσι για να κυνηγήσεις νομικά έναν μπαταξή, θέλεις πιο πολλά στον δικηγόρο από αυτά που θα εισπράξεις, όταν τελικά η υπόθεση τελεσιδικήσει. Γνωστές και οι αυτοκτονίες συναδέλφων στον τόπο μας, μα όλοι ξέρουμε καλά ότι πίσω από αυτοκτονίες και κλειστές επιχειρήσεις, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί ή αλλιώς μπαταξήδες.

Σ’ αυτή την κατάσταση δεν μας φταίνε ούτε οι δανειστές, ούτε οι Κυβερνήσεις. Υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς, ο καθένας χωριστά, που δημιουργούμε την τραγικότητα. Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά, αλίμονό μας…