Όταν φεύγει από την ζωή ένας συγγενής , ένας φίλος, ένας συνάνθρωπος , που γνώριζες μέσα από μία ζέστη καλημέρα , το πρώτο συναίσθημα είναι η θλίψη, το δεύτερο οι αναμνήσεις , το πόσο κοντά τον έζησες , τι καλά προσέφερε σε τούτη τη ζωή , το χαμόγελό του , την επικοινωνία του.....Εκείνη την στιγμή της θλίψης και του πόνου, εκείνη την στιγμή που τα συναισθήματα έχουν ακουμπήσει τη ψυχή μας , εκείνη την στιγμή μας κυριεύει και ο προβληματισμός: γιατί να υπάρχει ο φθόνος στη ζωή μας, όταν υπάρχει ο θάνατος, γιατί να υπάρχουν εμείς και οι άλλοι , γιατί η μάχη που δίνουμε όλοι να μην είναι για την ψυχική μας υγεία , για το ξεχασμένο εκείνο χαμόγελο και την αληθινή καλημέρα και προσπαθούμε πάντα να συντομεύουμε το ταξίδι μας με ανόητες συμπεριφορές;Τι κρίμα αλήθεια..... Εμείς όλοι οι ταξιδιώτες της ζωής, δεν έχουμε παλάτια να μοιράσουμε ,ούτε τη δόξα να διεκδικήσουμε, ούτε να ψάχνουμε στο παζάρι της ζωής ν’ αγοράσουμε "πλαστική ομορφιά και μαγειρεμένη υγεία". Η ουσιαστική συνύπαρξη της επικοινωνίας , αυτή που κολυμπάει στις αγωνίες του συνανθρώπου , που αγωνίζεται καθημερινά , κάθε στιγμή και λεπτό και γίνεται πιο όμορφη ,λαμπερή και χωρίς ψεγάδια σχέση , είναι το νόημα της ύπαρξης μας. Είναι ανάγκη η επικοινωνία με το μέσα μας , να βλέπουμε τα λάθη μας , να έχουμε την δύναμη αυτή της αυτοκριτικής , προκειμένου να διορθώνουμε και να λύνουμε όλα αυτά που είναι αντίθετα με τις ανθρωπιστικές μας διαθέσεις. Ναι , να ξαναγυρνάμε και στα παλιά και να σφίγγουμε τον καιρό να ρανίζει την αξιοπρέπεια που αφήνει η απόσταξη των γεγονότων . Την ουσιαστική ανθρώπινη συνύπαρξη , λοιπόν, εμείς όλοι οι ταξιδιώτες της ζωής έχουμε να μοιράσουμε , την ελπίδα της ημέρας, την χαρά και το χαμόγελο.

Ας μην περιμένουμε το στερνό αντίο κάθε φορά από συνανθρώπους μας , για να κατανοήσουμε την αξία και την σημασία στο ταξίδι της ζωής μας.

Χρειάζεται αναβίωση και αναβάπτιση στις ανθρώπινες σχέσεις , με λέξεις και συμπεριφορές που να δίνουν νόημα "στο σύντομο πέρασμα μας".