Άλλους περίμενα και ξαφνικά κάθισε δίπλα μου στο παγκάκι του Κάστρου ο κύριος Ιακωβίδης! Αμανάτι επί τρεις συνεχόμενες ημέρες!

Εσύ, μου λέει, γιατί κάθεσαι εδώ! Που είναι οι άλλοι? Τους περιμένω και δεν φαίνονται!

Τον κοιτάζω αμίλητος, Είναι αλήθεια ότι παλιά εδώ καθότανε. Ψάχνω να βρω τους άλλους, αλλά δεν βλέπω κανέναν και αναρωτιέμαι γιατί ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Να τον ρωτήσω τους λόγους, δεν πάει. Ίσως για να ξεκουραστεί. Μπορεί και να θέλει κάτι. Πάντα κάτι θέλουν οι άνθρωποι από έναν δήμαρχο. Αλλά και πάλι δεν γίνεται! Ο κύριος Ιακωβίδης τα έψαχνε μόνος του, βολευότανε….. ήταν «ο Λόρδος»!!!

Βρε λες να θέλει να στείλω τον Χαραπά και τον Σωτήρη να κλαδέψουν την καρυδιά στο ΣΠΛΕΝΤΙΤ! Αλλά τώρα? Το καλοκαίρι? Να κοπούν και τα καρυδάκια? Πως θα μας φωνάζει από το μεγάφωνο του κινηματογράφου να τα μαζέψουμε! Ο εκατοστός πελάτης παίρνει μια τσάντα, μας φώναζε από το μεγάφωνο!!! Και ας είμαστε μόνο δέκα μέσα στον κινηματογράφο!!

Μην σπρώχνεστε μου ψιθυρίζει με νόημα. Σιγά, σιγά, όλοι θα βγείτε!

Αυτό ήταν. Το έλεγε με παράπονο που δεν ήρθαν πελάτες? Το έλεγε για να γελάσουμε? Δέκα είμασταν όλοι και όλοι στον θερινό κινηματογράφο του. Το έλεγε σε μένα με νόημα βαθύ? Στο παγκάκι ήμουνα μόνο εγώ και αυτός. Και από που να βγω, για να μην στριμωχτώ!.

Το παγκάκι του Κάστρου γυρίζει το πλάνο και φανερώνει το νόημα της προτροπής του αξέχαστου πνευματώδη, αγαπημένου στα παιδικά μας μάτια, κυρίου Ιακωβίδη. Τύφλα νάχει ο Κώστας Μουρσελάς στο «Εκείνος και… Εκείνος» με τις εναλλαγές του στην υψηλού αλληγορικού επιπέδου σάτιρα του.

Σιγά, σιγά! Μην βιάζεστε! Όλοι θα βγείτε…….

Είναι μακρύς ο δρόμος και λίγος ο χρόνος μέσα στον μικρό κινηματογράφο του!. Οι πόρτες δεν είναι πολλές. Μια να μπεις και μια να βγεις! Και που ξέρεις, μπορεί να μην προλάβεις, μπορεί κάποιο χέρι να σε κόψει μιαν αυγή. Πέρασες την μία για να μπεις και έμεινε μία για να βγεις φίλε μου ….. Σιγά, σιγά! Μην βιάζεσαι! Μην σπρώχνεις…..

Μα κι’ αν φτάσεις στη δεύτερη πόρτα και πριν βγεις, να ξέρεις ότι τα παγκάκια θα είναι πάντα εδώ! Πριν από την δεύτερη πόρτα! Να σε πάνε πίσω! Να σου δώσουν τζάμπα άλλα ογδόντα, τα ωραιότερα χρόνια και να καθίσουν δίπλα σου οι αγαπημένοι που βιαστικά σπρώχνοντας έφυγαν.

Καλοκαιρινά όνειρα του Κ. Καϊσερλη