Ρεπορτάζ

- ΄Αχου Παναγιά μου… άχου Παναγιά..  άχου… άχου καμός… άχου… άχου καμός, άχου μάνα… άχου μάνα μου.. άχου καμός… άχου μάνα… πονώ… πονώ… άχου μάνα… άχι, άχι, άχι πόνος… άχι πόνος…

Λόγια που δε θέλουν μετάφραση, λέξεις που δε ζητούν απάντηση, λιτές φράσεις απόγνωσης, γεροντικής αγωνίας, κραυγές πόνου… Δωμάτιο 1.. της παθολογικής κλινικής του Ιπποκράτειου νοσοκομείου Κω, ώρα 11.30 το βράδυ και κάτι… Παρασκευή προς Σάββατο,  26-27 Μαίου του σωτήριου (;) έτους 2017.

Πόσα συνεργεία ειδήσεων θα μάλωναν, για να μεταδώσουν την είδηση; Πόσο μελάνι και χρώμα θα ξόδευε μια φυλλάδα, για να ζωγραφίσει με πηχαίο τίτλο τη γονική αδιαφορία των σημερινών παιδιών; Πως μετριέται το μπόι της γριάς μάνας, που σφαδάζει μόνη στο κρεβάτι του πόνου δίχως ένα συγγενικό παρηγορητικό λόγο στο πλάι της, αποζητώντας τη λύτρωση στην επίκληση της Παναγιάς ή της μακαρίτισσας μάνας της;

Πού και πώς θα μπορούσε να βρει ισχυρό αντίδωρο στην απελπισία της γιαγιάς η μία «ηρωίδα» νοσηλεύτρια (λίγων θαλάμων-δεκάδων ψυχών) της νυχτερινής βάρδιας; 

- ΄Αχου… άχου… άχι πόνος… άχι μάνα μου... άχου Παναγιά μου…

Σαν αντίλαλος ακούστηκε μακρόσυρτη η χρόνια φωνή του πονεμένου λαού:

- ΄Αχι κράτος… άχου υπουργείο υγείας… άχι τρακόσοι ψεύτες … άχου ξύλο… άχου βρεμένη σανίδα που θέλετε… άχι, άχι Κώοι βο[υ]λευτές… άχου άθλιοι… ανίκανοι να φτιάξετε ένα νοσοκομείο της προκοπής… άχι κακό… άχου δημοκρατία…

Ξαφνικά από το παραδιπλανό κρεβάτι στη μία παρά δέκα τη νύχτα η μάνα μου έβγαλε μια ανατριχιαστική φωνή:

- Παναγιά μου, βοήθεια… άχι μάνα μου… και που να πάω … άχου καμό τον  έχω… άχου μανούλα μου…

Επιμύθιο: Ο χάρος εκείνη τη νύχτα είχε ρεπό.

Τη μεθεπόμενη χύμησε καταπάνω σ΄ ένα αρσενικό…

Την αντιμεθεπόμενη ζήλεψε μια ώριμη κόρη…

Κώστας Ζαμάγιας

‘Eκφραση Ευχαριστιών

Ευχαριστούμε θερμά το ΕΚΑΒ, το προσωπικό της Παθολογικής Κλινικής (ιατρικό, νοσηλευτικό, εστίασης, καθαριότητας) και τη νεφρολόγο του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Κω για την άριστη υποδοχή, συμπεριφορά, συμπαράσταση, στοργική φροντίδα, τον πρόσχαρο-ζεστό λόγο, το ειλικρινές χαμόγελο και το άοκνο ενδιαφέρον που επέδειξαν καθ΄ όλη τη διάρκεια νοσηλείας της μητέρας μας Ανθούλας Στέργου Χατζηγιακουμή-Ζαμάγια, αρετές που συνέβαλαν καθοριστικά στην ενθάρρυνση της ίδιας για την αντιμετώπιση της υγείας της.

Η αφοσίωση των μελών κάθε τμήματος στα καθήκοντά τους αναδεικνύει υπερθετικά την αρμονική λειτουργία της Κλινικής προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Στους αγαπητούς συμπατριώτες ή μη ασθενείς του Ιδρύματος ευχόμαστε «περαστικά» και καλή επιστροφή στο σπίτι τους.

 Οικογένεια Ζαμάγια