Ένα εξοργισμένο ποστ στο Facebook το οποίο και έγινε viral ανήρτησε μέσω Facebook,  o 28χρονος Δημήτρης Αντωνίου ο οποίος αναγκάστηκε να ταξιδέψει κολλημένος στο γκαράζ ενός πλοίου επειδή δεν υπήρχαν προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) για το αναπηρικό του αμαξίδιο.

Ο Δημήτρης Αντωνίου πριν από σχεδόν 12 χρόνια υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και στη συνέχεια έχασε το δεξί του χέρι, όταν ένα όχημα που κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα έπεσε πάνω σε τρεις μαθητές στην είσοδο του 7ου Λυκείου Καλαμαριάς.

Από τότε ο Δημήτρης έχει καταφέρει να τελειώσει τη Φυσική Σχολή στο ΑΠΘ, έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Οικονομική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, έχει γράψει δύο βιβλία και λατρεύει τα Graffiti.

Ο ίδιος, λοιπόν, φέτος αποφάσισε να πάει διακοπές στην Θάσο, ωστόσο ο ίδιος βίωσε μία πολύ άσχημη εμπειρία στο ferry boat, καθώς έμεινε εκεί παγιδευμένος καθ΄όλη την διάρκεια του ταξιδιού.

Να σημειωθεί πως το post έχει συγκεντρώσει χιλιάδες σχόλια, ακόμη περισσότερα shares και πολλές αντιδράσεις.

Ακολουθεί η περιγραφή του όπως τη δημοσίευσε στο Facebook

Εδώ βλέπετε εμένα ''παγιδευμένο'' με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;

Είπα φέτος να προσπαθήσω να ''κάνω διακοπές'' 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η Θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!

Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ''έκαναν και χάρη'' που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω.

Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ''ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ'' ;;;;; ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.

Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ''αναγκάστηκαν'' να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι... το 2018... που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ''αδικίες''-διακρίσεις.

Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ''επιτρέπουν'' κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ''εγώ'' στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση... Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε...