Το επικυρωμένο κατά το νόμο αντίγραφο του αποσταλέντος ηλεκτρονικού μηνύματος αποτελεί πλήρη απόδειξη ότι η περιλαμβανόμενη σε αυτό δήλωση προέρχεται από τον εκδότη αποστολέα του

φο είναι ενυπόγραφο, αδιάφορα αν φέρει την υπογραφή εκείνου κατά του οποίου προσάγεται ή τρίτου, η αμφισβήτηση της γνησιότητας αναφέρεται στην υπογραφή, η γνησιότητα της οποίας δημιουργεί αμάχητο τεκμήριο για τη γνησιότητα του υπερκείμενου περιεχομένου του εγγράφου που καλύπτεται από την υπογραφή, τεκμήριο που ανατρέπεται μόνο με την προσβολή του εγγράφου ως πλαστού (ΑΠ 724/2010, ΑΠ 1798/2006).

Η εκκαλούσα – ενάγουσα, μετά από ρητή συναίνεση του αντιδίκου της και παραίτησή του από την προστασία του απορρήτου, που εμπεριέχεται στα πρακτικά της εκκαλουμένης αποφάσεως, προσκόμισε στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την προσθήκη επί των προτάσεών της, μεταξύ των άλλων, και το υπ΄αριθμ. 9 σχετικό της, στο οποίο περιέχονται ηλεκτρονικά μηνύματα (SMS), που ανταλλάσσονται μεταξύ των διαδίκων και, ιδίως μηνύματα μέσω Viber με φερόμενο ως αποστολέα ή και παραλήπτη τον εναγόμενο, (από και προς το κινητό του τηλέφωνο) κατά τις ημερομηνίες 16, 17, 23, 29 και 31.12.2017, 20, 21, 26.1.2018, 5.3.2018, 6, 7, 18, 24 25 και 29.5.2018, 3, 7, 9, 13, 17, 24, 29.6.2018,  1, 17, 4, 15, 16 και 15, 17, 27..7.2018, 31.8.2018, 2, 7, 8, 9.9.2018, και άλλα χωρίς ημερομηνίες, τα οποία επικαλείται και επαναπροσκομίζει και στο παρόν δικαστήριο.

Ο εκκαλών εναγόμενος υποστηρίζει με την έφεσή του (σελ. 15 αυτής), ότι  δεν προκύπτει από τα παραπάνω μηνύματα ποιος είναι ο αποδέκτης, (προφανώς εννοεί ο αποστολέας) και ποιος ο παραλήπτης “και ως εκ τούτου τα αμφισβητώ”, ενώ στην σελ. 19 της εφέσεώς του σχολιάζει το περιεχόμενο των εγγράφων και ισχυρίζεται κατά λέξη, ότι “τα μηνύματα που απαραδέκτως προσκομίζει πρωτοδίκως και τα οποία αρνούμαι για τους λόγους που θα εκθέσω, αφορούν δειγματοληπτικά συγκεκριμένες ημέρες…” 

Ακολούθως, ο εναγόμενος, ενώ με τις από 3.3.2022 προτάσεις του ενώπιον του παρόντος δικαστηρίου (σελ. 41 αυτών), αξιολογεί το περιεχόμενό τους κατά την δική του άποψη, χωρίς να αμφισβητεί την γνησιότητά τους, με την από 8.3.2022 προσθήκη στις προτάσεις του, (σελ. 6 και 7 της προσθήκης), επιχειρεί το πρώτον να βελτιώσει τον ισχυρισμό του εκθέτοντας περαιτέρω ότι “…αρνούμαι την γνησιότητα των εγγράφων που απαρτίζουν το σχετικό 9” και “…σε κάθε περίπτωση και, κυρίως, αρνούμαι ότι υπήρξα παραλήπτης ή/και αποστολέας στο σύνολο των προσαχθέντων γραπτών μηνυμάτων (πλην ελαχίστων), εφόσον δεν μπορεί ευχερώς να προκύψει ούτε η ταυτότητα των συναλλασσομένων, ούτε ο χρόνος ανταλλαγής των μηνυμάτων. Δεν αναγνωρίζω το περιεχόμενο των μηνυμάτων αυτών ως αληθές ή ως προερχόμενο από εμένα και αιτούμαι να απορριφθούν τα έγγραφα αυτά ως μη έγκυρα αποδεικτικά μέσα”.

Ο ισχυρισμός αυτός του εναγομένου,  είτε εκτιμηθεί, κατά τις διακρίσεις που αναφέρονται για τα ηλεκτρονικά έγγραφα στην υπ΄αριθμ. (ΙΙΙ) μείζονα σκέψη, ότι κατατείνει στην θεμελίωση ενστάσεως πλαστότητας, χωρίς να κατονομάζεται ο πλαστογράφος, (άρνηση της αποστολής/λήψης τους από τον ίδιο τον εναγόμενο), είτε μόνο στην άρνηση της γνησιότητας των άνω εγγράφων, (ανακολουθία μεταξύ του περιεχομένου του μαγνητικού δίσκου της υπολογιστικής μικρομονάδας του κινητού τηλεφώνου της ενάγουσας και του εκτυπωθέντος αντιγράφου), προτείνεται καταρχήν απαραδέκτως το πρώτον με την προσθήκη αντίκρουση κατά τα εκτιθέμενα στις με αριθμό (ΙΙ και ΙΙΙΙ) νομικές σκέψεις. Ειδικότερα, τα έγγραφα αυτά προσκομίσθηκαν το πρώτον με την από 8.3.2022 προσθήκη αντίκρουση της αντιδίκου του στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο και ο εναγόμενος, ο οποίος έλαβε από τότε γνώση αυτών, δεν τα προσβάλει ρητά ως πλαστά, ούτε αρνείται σαφώς την γνησιότητά τους με την έφεση και τις προτάσεις του.

Πέραν, όμως αυτού, παρίσταται και ως απαράδεκτος, λόγω αοριστίας, διότι, έστω και με την προσθήκη αντίκρουση, δεν προσδιορίζονται σαφώς και ανενδοίαστα τα συγκεκριμένα έγγραφα (sms) που προσβάλλει ως πλαστά ή αρνείται την γνησιότητά τους, ούτε αναφέρει ποια είναι εκείνα τα “ελάχιστα” εξ αυτών, που ο ίδιος αναγνωρίζει ως γνήσια. Περαιτέρω, δεν προσδιορίζει σαφώς και αν αμφισβητεί ότι ο ίδιος είναι χρήστης της ηλεκτρονικής διεύθυνσης που φέρουν, (εν προκειμένω του κινητού τηλεφώνου αποστολής τους), ή αν υποστηρίζει ότι η αποστολή των συγκεκριμένων μηνυμάτων έγινε μεν από το κινητό του τηλέφωνο, πλην όμως όχι από τον ίδιο αλλά από τρίτο πρόσωπο, χωρίς την γνώση και την έγκρισή του.

Τα στοιχεία, δε, αυτά καθίστανται πλέον απαραίτητα, δεδομένου ότι, κατά τα αναφερόμενα στην υπ΄αριθμ (ΙΙΙ) νομική σκέψη, τίθεται ζήτημα εκτίμησης και κατανομής του βάρους απόδειξης του ισχυρισμού αυτού, αλλά και σύγχυσης ως προς την κατεύθυνση του ισχυρισμού του, καθώς  ο εναγόμενος επικαλείται και ο ίδιος παρόμοια μηνύματα της 29.12.2017, τα οποία φέρουν την ίδια διεύθυνση αποστολέα/ παραλήπτη …………..ή ………………), με αυτήν που φέρουν και όλα τα λοιπά προσκομιζόμενα από την ενάγουσα μηνύματα. Εξάλλου, ο ίδιος ισχυρισμός, κατά το μέρος που επιχειρείται θεμελίωση ενστάσεως πλαστότητας των εν λόγω εγγράφων, προβαλλόμενος από την υπογράφουσα την έφεση και τις προτάσεις δικηγόρο του, είναι, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην με αριθμό (ΙΙΙΙ) νομική σκέψη απορριπτέος ως απαράδεκτος, και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι δεν γίνεται επίκληση, ούτε προσάγεται το απαιτούμενο για την παραδεκτή προβολή της ενστάσεως πλαστότητας έγγραφο ειδικής πληρεξουσιότητας, αλλά και δεν προσκομίζονται τα έγγραφα, ούτε αναφέρονται ονομαστικά οι μάρτυρες και τα λοιπά μέσα απόδειξης της πλαστότητάς τους. Κατά συνέπεια, εφόσον τα παραπάνω έγγραφα δεν προσβάλλονται παραδεκτά ως πλαστά, αλλά ούτε και προσδιορίζονται ρητά και ανενδοίαστα εκείνα εκ των οποίων, θεωρεί ο εναγόμενος ότι δεν είναι γνήσια, τα παραπάνω έγγραφα θεωρούνται γνήσια, κατά τα προεκτεθέντα στις με αριθμό (ΙΙ και ΙΙΙΙ) νομικές σκέψεις.

Το πλήρες κείμενο της απόφασης είναι διαθέσιμο στον ιστότοπο του Εφετείου Πειραιώς

lawspot.gr