Η βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση την οποία διέρχεται σήμερα η Ελλάδα, δεν ξεκίνησε ξαφνικά. Ούτε… προχθές. Ούτε έχει ως αφετηρία την οικονομία.

Η ελληνική κρίση είναι κρίση θεσμών και αξιών. Κρίση ηθικής και προτεραιοτήτων. Κρίση εθνικού προσανατολισμού. Μια κρίση που, σε αντίθεση με ιστορικά προηγούμενα ή ισοδύναμα άλλων χωρών, σε άλλες εποχές και συγκυρίες, τείνει να ξεπεραστεί, χωρίς να έχει βοηθήσει τη χώρα να ξεφύγει από το μίζερο και προβληματικό παρελθόν της. Χωρίς να έχει αφήσει πίσω, στο γκρίζο παρελθόν, σχεδόν καμία από τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες που οδήγησαν στη γέννηση και γιγάντωση της κρίσης αυτής.

Η ελληνική κρίση ξεριζώνει από το εθνικό dna μια ολόκληρη γενιά. Όχι όπως θεωρούν αρκετοί τη γενιά των νέων που αδυνατούν να βρουν δουλειά, καθώς η γενιά αυτή θα έχει την ευκαιρία να δώσει τη μάχη για τη μέγαλη επιστροφή. Η γενιά που ξεριζώνεται, ως ιστορική ανάμνηση αλλά και ως προσωπικές διαδρομές των κεντρικών πρωταγωνιστών της, είναι η Γενιά του Πολυτεχνείου.

Η… χιλιοτραγουδισμένη Γενιά που εν πολλοίς σταμάτησε την πρόοδο του τόπου, αλλοίωσε την εθνική ταυτότητα, “μόλυνε” τον κοινωνικό ιστό της χώρας, διαμόρφωσε το “ροζ συννεφάκι” από το οποίο το έθνος προσγειώθηκε ανώμαλα και βιαίως τα τελευταία χρόνια, την εποχή του Μνημονίου.

Το legacy της Γενιάς του Πολυτεχνείου θα συνιστά ένα διαρκές παράδειγμα προς αποφυγή. Προς… γνώση και συμμόρφωση. Και μεταξύ άλλων, η αποκαθήλωση περνάει από το “αφήγημα της μίζας”, το οποίο παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα, με επίκεντρο τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τα εξοπλιστικά προγράμματα μετά τα Ίμια. Μετά τη βραδιά της υποστολής της εθνικής αξιοπρέπειας.

Αυτή τη σκοτεινή περίοδο, η χώρα είχε πρωθυπουργό. Λεγόταν Κώστας Σημίτης. Από την οκταετία του οποίου, ειδικά από τη δεύτερη τετραετία διακυβέρνησης του τόπου, μπήκαν οι βάσεις για την εθνική κατρακύλα που οδήγησε στο Μνημόνιο και την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας.

Ένα ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη όλων, όπως και σε εκείνα (τα χείλη) της… κοινής λογικής, αφορά στο γιατί ο Κώστας Σημίτης έχει επιλέξει τη σιωπή για το πανηγύρι με τις μίζες που είχε στηθεί επί διακυβέρνησής του. Όπως φυσικά και… γιατί δεν απαιτείται ένα σχόλιό του.

Ο πρώην πρωθυπουργός έσπασε σήμερα τη σιωπή του. Όχι όμως για να μιλήσει για τις μίζες επί διακυβέρνησής του. Αλλά για να μιλήσει για το… μέλλον του τόπου, με βαρυσήμαντο άρθρο του στο “Βήμα της Κυριακής”. Εκεί όπου, μεταξύ άλλων, προβλέπει… τα χειρότερα για τη χώρα, όπως για παράδειγμα ότι το χρέος δεν θα κριθεί βιώσιμο.

Για την ικανότητα του Κώστα Σημίτη να διαβάζει σωστά τις εξελίξεις, ή τουλάχιστον ένα μέρος του, δεν υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις. Δεν συμβαίνει ωστόσο το ίδιο και με την τάση του να μένει εκτός κάδρου εθνικών και ιστορικών ευθυνών.

Επιδεινώνοντας με τη στάση του την προδιάθεση της ελληνικής κοινωνίας για συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, και για εκδηλώσεις οργής, είτε εσωτερικής, είτε… πάνω στις κάλπες που έρχονται. Και αυτή η διαπίστωση, δυστυχώς δεν είναι… μακέτο.

Πηγή: ysterografa.gr