Ο "βασιλιάς της σοκολάτας" Πέτρο Ποροσένκο ορκίστηκε σήμερα ενώπιον του κοινοβουλίου, παρουσία πολλών ξένων αντιπροσωπειών, ως ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας.

Στον όρκο του στο κοινοβούλιο ο Ποροσένκο, που θα είναι ο πέμπτος πρόεδρος της χώρας μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της, το 1991, δεσμεύτηκε ότι θα προστατεύει την εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας και θα διασφαλίσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών της.

Ο 48χρονος επιχειρηματίας, που στο παρελθόν έχει υπηρετήσει ως υπουργός Εξωτερικών και υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης σε δύο διαφορετικές κυβερνήσεις, εξελέγη πρόεδρος στις 25 Μαΐου, τρεις μήνες μετά την ανατροπή του προκατόχου του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και τη φυγή του στη Ρωσία.

Την τελετή άνοιξε ο πρόεδρος του κοινοβουλίου και ασκών χρέη προέδρου της χώρας μέχρι σήμερα, Αλεξάντρ Τουρτσίνοφ, απαριθμώντας τους προσκεκλημένους στην ορκωμοσία. Κατονόμασε επίσης τους τρεις πρώτους προέδρους της Ουκρανίας, παραλείποντας το όνομα του Γιανουκόβιτς.

Παρόντες στην ορκωμοσία ήταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι, ο πρόεδρος της Πολωνίας Μπρόνισλαβ Κομορόφσκι, η πρόεδρος της Λιθουανίας Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε και πολλοί άλλοι ηγέτες χωρών της ανατολικής Ευρώπης.

Αργότερα σήμερα ο Ποροσένκο αναμένεται ότι θα παρουσιάσει το πρόγραμμά του για την αποκατάσταση της σταθερότητας στις ανατολικές επαρχίες τς Ουκρανίας.

Ο Ποροσένκο αναλαμβάνει το βαρύ καθήκον να βγάλει τη χώρα του από την ύφεση των δύο τελευταίων ετών που επιδεινώθηκε με την κρίση αλλά κυρίως να επανενώσει την Ουκρανία η οποία βρίσκεται σχεδόν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου. Μετά την ανατροπή του προκατόχου του, του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, η Ουκρανία έχασε την Κριμαία που προσαρτήθηκε στη Ρωσία μετά από ένα δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της το οποίο χαρακτηρίζεται παράνομο από τη διεθνή κοινότητα. Την Παρασκευή το Κίεβο θρήνησε τον θάνατο ενός αστυνομικού και την απώλεια ενός μεταγωγικού πολεμικού αεροσκάφους από επιθέσεις ανταρτών οι οποίοι ελέγχουν ένα μέρος των συνόρων με τη Ρωσία αλλά και το Ντονέτσκ, την πρωτεύουσα μιας βιομηχανικής περιοχής στα ανατολικά της χώρας.

Πριν ακόμη την ιστορική χειραψία μεταξύ Πούτιν και Ποροσένκο στη Νορμανδία, η Ρωσία είχε δώσει ένα στίγμα προσέγγισης, ανακοινώνοντας ότι επιστρέφει στο Κίεβο ο πρεσβευτής της, Μιχαήλ Ζουράμποφ, ο οποίος μάλιστα θα παραστεί στη σημερινή ορκωμοσία του νέου προέδρου.

kathimerine.gr

Της Μαριλένας Κοππά, ευρωβουλευτή.

Η Ουκρανία δεν προσφέρεται για την περιγραφή μιας σύγκρουσης μεταξύ «καλού» και «κακού». Η Κριμαία θεωρείται de facto υπό ρωσικό έλεγχο, όμως ο έλεγχος αυτός ήταν πάντα αδιαμφισβήτητος. Οι αντιδράσεις της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ παραμένουν συμβολικές, αν και η καθίζηση του ρωσικού νομίσματος είναι πραγματική. Όμως σε αυτήν την αντιπαράθεση δεν υπάρχει καλός και κακός.

Από τη μια, έως τα μέσα Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς μιλούσε για μεταβατική κυβέρνηση και επιστροφή στο Σύνταγμα του 2004. Αντί αυτού, στις 18 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε αντι-«διαδηλωτές» με πολιτικά και ειδικούς φρουρούς κατά του πλήθους, πετώντας καπνογόνα στο αρχηγείο των διαδηλωτών τη στιγμή που, όπως λέγεται, γιατροί προσπαθούσαν να χειρουργήσουν. Και όταν απέδρασε ο Γιανουκόβιτς, τα ΜΜΕ ανακάλυψαν παλάτια που θύμιζαν Σαντάμ Χουσεΐν. Βέβαια, πρόκειται για τον ίδιο Γιανουκόβιτς στον οποίο είχαν επενδύσει οι Βρυξέλλες για την υπογραφή μιας συμφωνίας σύνδεσης τον Νοέμβριο του 2013.
Τα γεγονότα, επίσης, δεν αφήνουν περιθώρια για περιγραφές ηρώων που εφορμούν στη Βαστίλλη. Ο γραμματέας Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας, Αντρέι Πάρουμπι, είναι ιδρυτής ενός κόμματος που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Χρυσή Αυγή. Όχι μόνο ορισμένα από τα ψηφίσματα του Κοινοβουλίου που στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση αφορούν την κατάργηση όλων των μειονοτικών γλωσσών και την απαγόρευση του κομμουνιστικού κόμματος, αλλά ένας εκ των ηγετών της εβραϊκής κοινότητας του Κιέβου προειδοποιούσε την κοινότητα να εγκαταλείψει την πόλη, αν όχι τη χώρα. Και πριν αρχίσει κανείς να μιλάει για «συμφέροντα», ένθεν και ένθεν, πρέπει κανείς να θυμάται ότι τα γεγονότα, ποτέ, δεν «μιλούν από μόνα τους».

Oι ολιγάρχες
Η κυβέρνηση που εγκρίθηκε διά βοής στην πλατεία Μεϊντάν δεν είναι εκλεγμένη. Είναι διορισμένη από το Κοινοβούλιο, μετά τη μαζική αποστασία βουλευτών που μέχρι πρόσφατα υποστήριζαν τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Και πίσω από την αποστασία είναι δυο ολιγάρχες, ο Ρινάτ Αχμέτοβ και ο Νμίτρι Φιρτάς, που καταρχάς απέσυραν τη στήριξη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ιδιοκτησίας τους. Τώρα στηρίζουν «διάδοχες καταστάσεις», εντός της σημερινής κυβέρνησης.
Είναι δε αστείο να χαιρετίζουμε την απελευθέρωση Τιμοσένκο ως νίκη της Ευρώπης και της δημοκρατίας, τη στιγμή που η ίδια ήταν γνωστή ως «κυρία Φυσικό Αέριο» και πλούτισε τη δεκαετία του 1990 με συμβόλαια της Gazprom. Δεν υπάρχουν αδιάφθοροι και δημοκρατικοί επαναστάτες στην Ουκρανία. Μιλάμε για ένα σύστημα «φεουδαρχικού πλουραλισμού».
Πέρα από ηθικολογίες, αυτό που τώρα έχει σημασία είναι η Ευρώπη να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανε στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’90. Πολλοί στη Δύση έχουν αποδεχτεί ως «αναπόφευκτη» τη διαίρεση, «περιφερειοποίηση» ή «ομοσπονδιοποίηση» της χώρας, με διάφορους εθνοτικούς χάρτες να κυκλοφορούν.

Έκτακτη ανάγκη
Στο μεταξύ, η οξυμμένη οικονομική κρίση χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την καθυστέρηση διενέργειας εκλογών, αφού έχουμε «έκτακτη ανάγκη» οικονομικής διαχείρισης και «έκτακτη κατάσταση» ασφάλειας. Όμως, εάν αυτή η έκτακτη κατάσταση χρησιμοποιηθεί για να μοιραστούν με σαφήνεια οι σφαίρες επιρροής της Ε.Ε. και της Ρωσίας, τότε όσοι απεργάζονται παρόμοια σχέδια δεν έχουν υπολογίσει, όπως δεν είχαν υπολογίσει και στη Γιουγκοσλαβία, ότι ο πόλεμος έχει πάντα μια δική του δυναμική.
Όσον αφορά την οικονομία, είναι μάλλον αμφίβολο ότι η Ρωσία θα δώσει 15 δισ. που είχε υποσχεθεί. Είναι επίσης αμφίβολο ότι Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες θα «διαθέσουν» τα 35 δισ. που χρειάζεται ο προϋπολογισμός της Ουκρανίας. Θα μπορούσε να μοιραστεί το βάρος, αλλά αυτό δεν είναι πολιτικά εφικτό. Και αυτό, μάλλον, σημαίνει ότι η κατάσταση μπορεί να διολισθήσει έως τη στάση πληρωμών.
Όσον αφορά την ασφάλεια, εάν κινηθούμε προς μια διαίρεση με βάση τους διάφορους εθνοτικούς χάρτες, τότε σύντομα θα μιλάμε για εθνοτικούς «θύλακες», ενώ η κάθε ομάδα «αυτο-άμυνας» θα διεκδικεί δικές της σφαίρες επιρροής, χωρίς να είναι βέβαιη η ιεραρχική διάρθρωση των δυο παρατάξεων. Οι πολίτες θα είναι στο έλεος των παραστρατιωτικών και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό: πλιάτσικο, βιασμοί κ.ο.κ. Παράλληλα, εάν τεθεί ζήτημα ασφάλειας των αγωγών που διέρχονται από την Ουκρανία, τότε από τη Βουλγαρία και τη Σερβία έως και την Ελλάδα, θα έχουμε σοβαρά ζητήματα. Ευτυχώς μπήκε η άνοιξη.
Η ακεραιότητα της Ουκρανίας δεν πρέπει να τεθεί υπό διαπραγμάτευση, παρόλο που, όπως και το 1991, υπάρχουν κράτη-μέλη της Ε.Ε. που ίσως να μη συντάσσονται με αυτήν την άποψη. Οι δηλώσεις Λαβρόφ ήταν μετρημένες και η Ρωσία, μάλλον, δεν θέλει διαμελισμό της χώρας, αλλά προφανώς ούτε παράδοση της Σεβαστούπολης. Στο πλαίσιο αυτό, σε αντίθεση με το 1991 στα Βαλκάνια, ήλθε η ώρα της διπλωματίας. Και πρέπει να υπάρξει άμεση κινητοποίηση. Όμως ούτε η Ελληνική Προεδρία ούτε η λαίδη Ashton μπορούν να διαμορφώσουν το πολιτικό consensus για μια κοινή στάση μεταξύ κρατών-μελών. Μεγαλύτερη βαρύτητα θα έχει η στάση των χωρών που εμπνεύστηκαν την πολιτική Ανατολικής Συνεργασίας (Eastern Partnership), Σουηδία και Πολωνία. Όμως ρόλο θα μπορούσαν να έχουν χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία ή/και έχουν εθνική μειονότητα εκεί: Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, Ουγγαρία και Ελλάδα. Μια πρωτοβουλία της Ελληνικής Προεδρίας μ’ αυτόν τον κοινό παρονομαστή θα είχε ακόμα νόημα, αν ήταν άμεση.

πηγή: topontiki.gr

Της Μαρίας Καρχιλάκη.

Μου έκανε, θυμάμαι, μεγάλη εντύπωση την πρώτη φορά που έκανα ρεπορτάζ στην Ουκρανία το ότι έβλεπα ανθρώπους να μιλάνε μεταξύ τους σε δύο διαφορετικές γλώσσες: ο ένας στα ουκρανικά ο άλλος στα ρώσικα. Κανονικές συζητήσεις, μακροσκελείς, όχι του τύπου “τι κάνετε – καλά ευχαριστώ”. Εύλογα θα με ρωτήσεις -καλά, κι εσύ πως το κατάλαβες; Το χρωστώ στα σερβικά μου, είναι η απάντηση. Αυτά είναι το κλειδί για να καταλαβαίνω και να διαχωρίζω τις σλαβικές γλώσσες.

Γιατί όμως σου μεταφέρω αυτή μου την εμπειρία; Διότι, εξηγεί, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, τα έκτροπα που συμβαίνουν τώρα εκεί.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα μοιρασμένη στη μέση. Δες το χάρτη με τα αποτελέσματα των Προεδρικών Εκλογών του 2010 για να το καταλάβεις καλύτερα.


Οι μπλε περιοχές είναι εκείνες που υποστηρίζουν το φιλορώσο νυν Πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Όσοι μένουν εδώ, δηλαδή στη νοτιο-ανατολική Ουκρανία, είναι ρωσόφωνοι, αρκετοί είναι και ρωσικής καταγωγής και στην πλειοψηφία τους φιλορώσοι. Αντίθετα, όσοι μένουν στις καφέ, κόκκινες, πορτοκαλί και κίτρινες περιοχές (στις οποίες βρίσκεται και η πρωτεύουσα Κίεβο, επίκεντρο των ταραχών) δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε ρωσικό. Μιλούν ουκρανικά, θέλουν την Ουκρανία αμιγώς ουκρανική και μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Στις εκλογές του ’10 είχαν ψηφίσει υπέρ της φυλακισμένης σήμερα, πρώην πρωθυπουργού, Γιούλια Τιμοσένκο. Μάλιστα, τις περισσότερες ψήφους η Τιμοσένκο τις είχε πάρει στις καφέ και κόκκινες περιοχές, οι οποίες μέχρι το 1939 ανήκαν στην Πολωνία (Γαλικία). Το υπενθυμίζω για να διαισθανθείς το μέγεθος του αντιρωσικού αισθήματος εκεί.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα στην Ουκρανία είναι πολύ περισσότερο από το “όχι” που είπε πριν από λίγο καιρό ο Γιανουκόβιτς στη συμφωνία συνεργασίας με την ΕΕ και πυροδότησε τις πρώτες αντιδράσεις. Είναι πολύ περισσότερο, διότι δεν αφορά μια πολιτική απόφαση αλλά την ίδια την ταυτότητα της Ουκρανίας. Τι σημαίνει να είσαι Ουκρανός.

Ουκρανία & ΕΣΣΔ

Η Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη χώρα που στέκεται ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία και τις χωρίζει. 1933, νεκροί και λιμοκτονούντες στο Χάρκοβο, πρώτη πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ουκρανίας, στη διάρκεια του Μεγάλου Λιμού.

Οι σοβιετικές της μνήμες, ιδιαίτερα εκείνες του πρώτου καιρού, είναι επώδυνες και βασανιστικές. Θυμήσου τα εκατομμύρια των Ουκρανών που θέρισε ο Μεγάλος Λιμός στις αρχές του 1930, αποτέλεσμα της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής από το Στάλιν.

Πρόσθεσε σ’ αυτό τις διώξεις και εκτελέσεις αντιφρονούντων και διανοουμένων και γενικά το ανελέητο κυνήγι οτιδήποτε εθνικά ουκρανικού. Θυμήσου, επίσης, τις μετακινήσεις πληθυσμών, εντός επικράτειας, τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Της γειτνίασης βοηθούσης, ουκ ολίγοι ρώσοι μετεγκαταστάθηκαν στην Ουκρανία. Οι μπλε περιοχές που λέγαμε παραπάνω.

"Η εικόνα του χάους που βλέπεις στην τηλεόραση και τις φωτογραφίες προέρχεται, όπως έχεις ήδη καταλάβει, απ’ το δυτικό μισό της Ουκρανίας. Τα σκήπτρα κρατάει το Κίεβο και κυρίως το μεϊντάνι. Η κεντρική του πλατεία, δηλαδή. Το υπόλοιπο μισό της Ουκρανίας, το ανατολικό, είναι ήρεμο".

Οι ηγέτες της Αντιπολίτευσης στην Ουκρανία

Οι ηγετικές μορφές της αντιπολίτευσης είναι τρεις: ο πυγμάχος Βιτάλι Κλιτσκό, ο επιστήθιος φίλος της φυλακισμένης Τιμοσένκο και υπουργός παλιότερα, Αρσένι Γιάτσινιουκ και ο ακροδεξιός Όλεγκ Τιαγκνιμπόκ.

Ουκρανία & ενέργεια

Η κατάσταση ίσως να μην είχε παρεκτραπεί εάν ο Γιανουκόβιτς είχε φροντίσει περισσότερο την οικονομία, δεν είχε στραγγαλίσει τις ελευθερίες, κυρίως, όμως, εάν η Ουκρανία δεν είχε τη θέση που έχει στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα:

*μέσω του εδάφους της φτάνει το ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη

*έχει τα τρίτα μεγαλύτερα στην Ευρώπη αποθέματα φυσικού αερίου από σχιστόλιθο

*είναι 5ος στην Ευρώπη και 13ος παγκοσμίως καταναλωτής φυσικού αερίου

Οι Έλληνες της Ουκρανίας

Για την ιστορία, στις νοτιο-ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας ζουν Έλληνες Ομογενείς, οι οποίοι, κατά την απογραφή του 2001 έφταναν τις 91.000. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι συγκεντρωμένοι στην ευρύτερη περιοχή της Αζοφικής. Εκεί, και συγκεκριμένα στη Μαριούπολη αλλά και την Οδησσό των Φιλικών είχαμε κάνει με τον οπερατέρ Γιάννη Μανούσο αυτό το ρεπορτάζ το 2003.

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Ουκρανία;
Η Μαρία Καρχιλάκη βλέπει πίσω από τα γεγονότα στην Ουκρανία και προσπαθεί να ανακαλύψει τις αιτίες της κρίσης που ταλανίζει τη χώρα (Vid+Pic)


Η Μαρία Καρχιλάκη εδώ και περίπου ένα χρόνο έχει δημιουργήσει την ιστοσελίδα Karchilaki.com και μοιράζεται με τους αναγνώστες, την προσωπική της ματιά στα γεγονότα. Το NEWS 247, συνεργαζόμενο μαζί της, θα αναδημοσιεύει τις ιστορίες, πίσω από τα διεθνή και όχι μόνο γεγονότα. Γιατί, όπως γράφει και η ίδια, "είμαστε οι ιστορίες μας".

Της Μαρίας Καρχιλάκη

Μου έκανε, θυμάμαι, μεγάλη εντύπωση την πρώτη φορά που έκανα ρεπορτάζ στην Ουκρανία το ότι έβλεπα ανθρώπους να μιλάνε μεταξύ τους σε δύο διαφορετικές γλώσσες: ο ένας στα ουκρανικά ο άλλος στα ρώσικα. Κανονικές συζητήσεις, μακροσκελείς -όχι του τύπου “τι κάνετε – καλά ευχαριστώ”. Εύλογα θα με ρωτήσεις -καλά, κι εσύ πως το κατάλαβες; Το χρωστώ στα σερβικά μου, είναι η απάντηση. Αυτά είναι το κλειδί για να καταλαβαίνω και να διαχωρίζω τις σλαβικές γλώσσες.

Γιατί όμως σου μεταφέρω αυτή μου την εμπειρία; Διότι, εξηγεί, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, τα έκτροπα που συμβαίνουν τώρα εκεί.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα μοιρασμένη στη μέση. Δες το χάρτη με τα αποτελέσματα των Προεδρικών Εκλογών του 2010 για να το καταλάβεις καλύτερα.

Οι μπλε περιοχές είναι εκείνες που υποστηρίζουν το φιλορώσο νυν Πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Όσοι μένουν εδώ, δηλαδή στη νοτιο-ανατολική Ουκρανία, είναι ρωσόφωνοι, αρκετοί είναι και ρωσικής καταγωγής και στην πλειοψηφία τους φιλορώσοι. Αντίθετα, όσοι μένουν στις καφέ, κόκκινες, πορτοκαλί και κίτρινες περιοχές (στις οποίες βρίσκεται και η πρωτεύουσα Κίεβο, επίκεντρο των ταραχών) δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε ρωσικό. Μιλούν ουκρανικά, θέλουν την Ουκρανία αμιγώς ουκρανική και μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Στις εκλογές του ’10 είχαν ψηφίσει υπέρ της φυλακισμένης σήμερα, πρώην πρωθυπουργού, Γιούλια Τιμοσένκο. Μάλιστα, τις περισσότερες ψήφους η Τιμοσένκο τις είχε πάρει στις καφέ και κόκκινες περιοχές, οι οποίες μέχρι το 1939 ανήκαν στην Πολωνία (Γαλικία). Το υπενθυμίζω για να διαισθανθείς το μέγεθος του αντιρωσικού αισθήματος εκεί.

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα στην Ουκρανία είναι πολύ περισσότερο από το “όχι” που είπε πριν από λίγο καιρό ο Γιανουκόβιτς στη συμφωνία συνεργασίας με την ΕΕ και πυροδότησε τις πρώτες αντιδράσεις. Είναι πολύ περισσότερο, διότι δεν αφορά μια πολιτική απόφαση αλλά την ίδια την ταυτότητα της Ουκρανίας. Τι σημαίνει να είσαι Ουκρανός.
Ουκρανία & ΕΣΣΔ

Η Ουκρανία είναι η μεγαλύτερη χώρα που στέκεται ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία και τις χωρίζει. 1933, νεκροί και λιμοκτονούντες στο Χάρκοβο, πρώτη πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ουκρανίας, στη διάρκεια του Μεγάλου Λιμού.

Οι σοβιετικές της μνήμες, ιδιαίτερα εκείνες του πρώτου καιρού, είναι επώδυνες και βασανιστικές. Θυμήσου τα εκατομμύρια των Ουκρανών που θέρισε ο Μεγάλος Λιμός στις αρχές του 1930, αποτέλεσμα της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής από το Στάλιν.

Πρόσθεσε σ’ αυτό τις διώξεις και εκτελέσεις αντιφρονούντων και διανοουμένων και γενικά το ανελέητο κυνήγι οτιδήποτε εθνικά ουκρανικού. Θυμήσου, επίσης, τις μετακινήσεις πληθυσμών, εντός επικράτειας, τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Της γειτνίασης βοηθούσης, ουκ ολίγοι ρώσοι μετεγκαταστάθηκαν στην Ουκρανία. Οι μπλε περιοχές που λέγαμε παραπάνω.

"Η εικόνα του χάους που βλέπεις στην τηλεόραση και τις φωτογραφίες προέρχεται, όπως έχεις ήδη καταλάβει, απ’ το δυτικό μισό της Ουκρανίας. Τα σκήπτρα κρατάει το Κίεβο και κυρίως το μεϊντάνι. Η κεντρική του πλατεία, δηλαδή. Το υπόλοιπο μισό της Ουκρανίας, το ανατολικό, είναι ήρεμο".

Οι ηγέτες της Αντιπολίτευσης στην Ουκρανία

Οι ηγετικές μορφές της αντιπολίτευσης είναι τρεις: ο πυγμάχος Βιτάλι Κλιτσκό, ο επιστήθιος φίλος της φυλακισμένης Τιμοσένκο και υπουργός παλιότερα, Αρσένι Γιάτσινιουκ και ο ακροδεξιός Όλεγκ Τιαγκνιμπόκ.

Ουκρανία & ενέργεια

Η κατάσταση ίσως να μην είχε παρεκτραπεί εάν ο Γιανουκόβιτς είχε φροντίσει περισσότερο την οικονομία, δεν είχε στραγγαλίσει τις ελευθερίες, κυρίως, όμως, εάν η Ουκρανία δεν είχε τη θέση που έχει στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα:

*μέσω του εδάφους της φτάνει το ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη

*έχει τα τρίτα μεγαλύτερα στην Ευρώπη αποθέματα φυσικού αερίου από σχιστόλιθο

*είναι 5ος στην Ευρώπη και 13ος παγκοσμίως καταναλωτής φυσικού αερίου

Οι  Έλληνες της Ουκρανίας

Για την ιστορία, στις νοτιο-ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας ζουν Έλληνες Ομογενείς, οι οποίοι, κατά την απογραφή του 2001 έφταναν τις 91.000. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι συγκεντρωμένοι στην ευρύτερη περιοχή της Αζοφικής. Εκεί, και συγκεκριμένα στη Μαριούπολη αλλά και την Οδησσό των Φιλικών είχαμε κάνει με τον οπερατέρ Γιάννη Μανούσο αυτό το ρεπορτάζ το 2003.