Συνέντευξη στη συνεργάτιδά μας
Φαίδρα Ευαγγελία Παπακαλοδούκα

Τον Κωστή Σαββιδάκη, τον Ρόδιο Καλλιτέχνη,  δεν είναι εύκολο να τον βρεις το τελευταίο διάστημα. Όχι γιατί είναι υπερόπτης ή δύσκολος. Απεναντίας! Περνάει όμως πάρα πολλές ώρες στα γυρίσματα για τις “Μέλισσες”. Ή προετοιμάζει τον ρόλο του για τις “Μέλισσες”. Ή είναι σε κάποια βόλτα με τους νέους συναδέλφους του, πάλι από τις “Μέλισσες”.

- Δηλαδή, η καθημερινότητά σου πια είναι πρωί, μεσημέρι, βράδυ, “Μέλισσες”;
«Ναι», απαντάει με ενθουσιασμό και χαμογελά! 
- Η αλήθεια είναι ότι οι “Μέλισσες” είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου, και μάλιστα πολύ πολύ ευχάριστο. Οι ώρες των γυρισμάτων είναι πολλές, αλλά όλοι μας συμφωνούμε, ότι αν κάποια μέρα δεν έχουμε γύρισμα, κάτι μας λείπει, κάτι δεν πάει καλά!

- Πώς ξεκίνησε για σένα αυτό το κεφάλαιο;
- Είχα δει ότι θα γινόταν κάποια audition για μια νέα σειρά εποχής. Έστειλα το βιογραφικό μου και με κάλεσαν για casting, όχι ένα ή δύο, αλλά έξι! Είχα την τύχη τελικά να είμαι μέλος αυτής της δουλειάς. Μεγάλη έκπληξη, ήταν όταν έμαθα ότι ήμουν στη σκέψη των συντελεστών για τον ρόλο, ήδη πριν κάνω την αίτησή μου. Όπως αποκαλύφθηκε και σε κάποιους άλλους ηθοποιούς, πράγμα συγκινητικό έως ανατριχιαστικό.
Ο Κωστής μιλάει με ευγένεια και καλοσύνη για τους συναδέλφους, για τη χημεία που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Γελάει και «χτυπάει ξύλο» αυτό να παραμείνει έτσι, γιατί τους θεωρεί όχι μόνο ταλαντούχους, αλλά και γειωμένους. 

- Πιστεύεις ότι θα καβαλήσετε το «καλάμι»;
- Να σου πω μια αλήθεια; Το «καλάμι» πάντα παραμονεύει. Μπορεί να νομίζεις ότι έχεις τον αυτοέλεγχό σου, αλλά τελικά να την πατήσεις. Και αυτό μόνο κακό είναι, και για σένα, αλλά και για τις συνεργασίες σου. Με πιάνω συχνά να παρατηρώ και τον εαυτό μου και τους συναδέλφους, αλλά να ξαναχτυπήσω ξύλο, παραμένουμε όλοι προσγειωμένοι. 
Αυτή την νέα παρέα δείχνει να την απολαμβάνει πολύ, όπως λέει είναι κάτι σαν μια νέα οικογένεια! «Είμαστε σαράντα ηθοποιοί, κάποιοι νεότεροι και ανερχόμενοι, κάποιοι μεγάλα ονόματα του χώρου. Στην αρχή των γυρισμάτων, ήθελα να με τσιμπήσει κάποιος-μου φαινόταν απίστευτο να δουλεύω μ’ όλους αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες».

- Όλοι εσείς μαζί λοιπόν, μας κάνατε να ξανανοίξουμε την ελληνική τηλεόραση.
- Και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό! Όπως είμαστε χαρούμενοι και για το «Κόκκινο Ποτάμι», αλλά και για τη σύγκριση που γίνεται με το «Νησί»! Έρχονται αυτές οι δουλειές να αποδείξουν ότι όλοι θέλουμε την καλή τηλεόραση. Και οι συντελεστές, πρωτίστως όμως οι τηλεθεατές! Το τούρκικο σίριαλ όχι μόνο είναι φθηνό οικονομικά, αλλά εκπαιδεύει τον τηλεθεατή σε χαμηλότερες προσδοκίες. Αν δεν κάνω λάθος, η δική μας σειρά κοστολογείται περίπου στα έξι (6) εκατομμύρια. Ποσό, εκ πρώτης τρομακτικό, αλλά να που οι άνθρωποι που πήραν αυτό το ρίσκο, είδαν την προοπτική αυτού, και τώρα δικαιώνονται. Και αυτό οφείλεται στον κόσμο που ψηφίζει «ναι» στην καλή τηλεόραση! 
Ο ίδιος βέβαια έπρεπε να μάθει να γυρνάει και στην προσφώνηση «Παπα-Γρηγόρη», και εκτός γυρισμάτων. Κάτι γλυκό και ειλικρινές όπως λέει, που το απολαμβάνει από καρδιάς. «Ναι, κάποιοι μου μιλάνε στον δρόμο, μου λένε πόσο χαίρονται για τις “Μέλισσες”, με ρωτάνε τι θα γίνει μετά, ακόμα και αν τα γένια μου είναι αληθινά!». Και αν τον ρωτήσεις, ποια έκφραση συμπάθειας ξεχωρίζει, θα σου μιλήσει για τη «γλυκιά θεία Αννούλα» από τη Ρόδο. Που κάθε βράδυ στις εννιά, πίνει το γάλα της και πέφτει για ύπνο, όπως έκανε πάντα. Μόνο που τώρα βάζει το ξυπνητήρι στις έντεκα παρά, την ώρα που ξεκινάει το σίριαλ!
 
- Να δει δηλαδή μια ιστορία που διαδραματίζεται κάπου στον θεσσαλικό κάμπο, κοντά στο 1958. Και που αν ξεκινάς να παρακολουθείς με την εικόνα ότι τότε όλα ήταν κάπως πιο εκλεπτυσμένα, βρίσκεσαι σιγά σιγά ενόψει ανατροπών. 
- Ναι, φυσικά! Προσωπικά δεν βλέπω πολλές αλλαγές του τότε με το σήμερα! Μήπως δεν υπήρχαν και τότε κρυφοί ή απαγορευμένοι έρωτες; Μεγάλα πάθη; Ματαιοδοξία; Μίση; Ανταγωνισμοί; Κομπλεξισμοί; Βίος και πολιτεία, ήμασταν και τότε και σήμερα. Τα χρήματα και το κρεβάτι, μας κινητοποιούσαν και τότε και σήμερα. Μάλλον είναι στο DNA μας!

- Εσύ πάλι, ενώ ως Κωστής είσαι η ψυχή της παρέας, στη σειρά υποδύεσαι τον παππά του χωριού. Είσαι τόσο καλός γιατί είναι κόντρα ρόλος για σένα;
 - Αν είμαι καλός, ίσως είναι γιατί έχω κάνει και παπαδοπαίδι! Αστειεύομαι, αλλά δεν νιώθω τόσο σαν σε κόντρα ρόλο. Διατηρώ μια επαφή με τα εκκλησιαστικά και προσπαθώ να αποδίδω σωστά τα στοιχεία που συνδέονται με την ιδιότητα του παπά. Ευτυχώς, συμπαθώ πολύ τον Παπα-Γρηγόρη! Είναι μια ευγενική φυσιογνωμία. Ίσως λίγο κουτσομπολάκος, αλλά πάνω απ’ όλα, είναι ένας άνθρωπος με καλή καρδιά, που θέλει βοηθήσει τους συμπολίτες του. Του αρέσει η τάξη και η ηρεμία, αλλά όπως έχετε δει στα τελευταία επεισόδια, δεν διστάζει να καταφύγει σε διάφορα «τεχνάσματα», για το καλό κάποιων συγχωριανών..

- Μιας και ανέφερες το χωριό, το Διαφάνι είναι μια υπαρκτή περιοχή του θεσσαλικού κάμπου;
- Αυτή η ερώτηση είναι ευκαιρία να σου πω για άλλη μια όμορφη σύμπτωση. Το Διαφάνι λοιπόν, δεν είναι υπαρκτή περιοχή του θεσσαλικού κάμπου. Είναι όμως χωριό της γειτονικής μας Καρπάθου. Από την οποία κατάγεται ο εξαιρετικός μας σκηνογράφος Αντώνης Χαλκιάς, που με έναν συγκινητικό για μένα τρόπο, καταφέρνει να φέρει μια δωδεκανησιακή νότα!

- Ενώ, λοιπόν τώρα μας κυριεύουν οι “Μέλισσες”, πέρυσι τέτοια εποχή είχες μόλις γυρίσει από την Αμερική. Από τη συμμετοχή σου, σε κάποια παράσταση του Broadway;
- Ναι, έτσι είναι! Υποδύθηκα τον Δία στο μιούζικαλ «Faux-βίες», που ανέβασε η ομάδα Popular Theater.  Ήταν η δουλειά δύο καλών φίλων καλλιτεχνών, που ζουν πια στη Νέα Υόρκη. Ήταν αδύνατον να αρνηθώ την πρότασή τους να είμαι μέρος στα πρώτα τους βήματα! Απλά μπήκα στο αεροπλάνο και πήγα. Ήταν απολαυστικό απ’ όλες τις απόψεις!

- Η σχέση σου με τη Ρόδο ποια είναι;
- Η Ρόδος είναι το σπίτι μου! Στη Ρόδο μεγάλωσα, εκεί είναι η οικογένειά μου και πολλοί καλοί μου φίλοι. Μπορεί εγώ να μην μένω πια εκεί, αλλά ο νους μου συχνά, τριγυρνάει κάπου εκεί.

- Σε ποιες άλλες δουλειές θα σε συναντήσουμε από εδώ και πέρα;
- Ήρθε επιτέλους η ώρα για την ταινία μας «Η Εξορία», που συμμετείχε στο 60ό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου υποδύομαι έναν αρκετά ιδιαίτερο χαρακτήρα. Σε αντίθεση με  το «Δείπνο του Βοσκού», που θα βγει σύντομα στις μεγάλες αίθουσες, είμαι ένας ταπεινός βοσκός που ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης του Θεού και του Παραδείσου. Παράλληλα τρέχει και η ταινία «Τισις», μια ανεξάρτητη, low budget παραγωγή, στην οποία είμαι ο Βασιλιάς των Αθανάτων, σε έναν κόσμο νεράιδων, ξωτικών, και άλλων πλασμάτων. Είναι δουλειές που τις έχω αγαπήσει πολύ και ελπίζω να αρέσουν και σε σας!