Το πιο ρομαντικό σχέδιο κάθε συλλόγου είναι ότι κάποια στιγμή θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει και να κερδίσει τίτλους με αθλητές που βγήκαν απ’ τα σπλάχνα της κάθε ομάδας.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ετών είναι η Α.Ε Δικαίου. Μια ομάδα που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια, περίμενε, δούλεψε πολύ με πρωτομάστορα τον Δημήτρη Τζομάκα και από το μεσημέρι της Κυριακής απολαμβάνει τους καρπούς όλων αυτών των χρόνων.

Μια παρέα που πέρασαν τα χρόνια και έγιναν άνδρες. Μια παρέα που αυτό που έγινε το διήμερο στο final-4 το ήθελαν όσο τίποτα άλλο. Γιατί αυτή ήταν η δική τους στιγμή. Γιατί τόσα χρόνια δούλεψαν σκληρά, ήταν ταπεινοί και σοβαροί και έμαθαν να υπακούν ακόμα και με τα μάτια τις εντολές του προπονητή τους που τους είχε παίκτες απ’ όταν καλά καλά δεν έφταναν για να πετύχουν καλάθι.

Αν δεν τους ήξερες αυτό το διήμερο θα νόμιζες ότι ήταν φυλακισμένοι και τους άφησαν το απόγευμα του Σαββάτου λέγοντας τους ότι αν το πάρετε θα είστε ελεύθεροι. Με το «μαχαίρι στα δόντια», τα μάτια τους γυάλιζαν για νίκη, για διάκριση, για πρωτάθλημα. Ειδικά σε κάποιες στιγμές όταν και ο κόσμος τους ανέβαζε κατακόρυφα το ηθικό πίστευες πως ήταν όλοι τους «λυσσασμένοι».

Σήμερα δεν κατάφερε τίποτα η ομάδα. Απλά πήρε αυτό που άξιζε. Θέρισε ουσιαστικά τους καρπούς που έσπειρε η ίδια απ’ την δημιουργία της μέχρι και σήμερα. Και την στιγμή που ο Τρύπας σηκώνει την κούπα είναι η στιγμή που όλοι όσοι έχουν προσφέρει στην ομάδα έστω και λίγο νιώθουν την μεγαλύτερη ικανοποίηση της ενασχόλησης τους με τον Δίκαιο.

Μια φουρνιά παιδιών που το πανηγυρίσαμε όλοι μαζί. Άλλοι σαν οπαδοί στην εξέδρα, άλλοι σε διοικητικό πλέον πόστο, άλλοι κάνοντας την παρουσίαση των πρωταθλητών, και κυρίως οι παίκτες, γιατί αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές που μας έκαναν όλους να κλάψουμε από συγκίνηση, να θυμηθούμε την πορεία όλων αυτών των χρόνων και βλέποντας τριγύρω γνώριμα πρόσωπα να νιώθουμε περήφανοι για μια ομάδα που έμαθε να παίζει μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα.

Αν και όλοι είναι εξαιρετικοί και όπως συνηθίζω να λέω και στον «αέρα» του «Έκφραση 97» ο Δίκαιος είναι μια ομάδα με 12 «σκυλιά του πολέμου» και έναν «στρατηγό» στην άκρη του πάγκου όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας και νομίζω ότι έναν λόγο παραπάνω τον αξίζει ο αρχηγός.

Ο Γιώργος Τρύπας πέτυχε 61 πόντους και συνολικά 13 τρίποντα αυτό το διήμερο. Πιο ώριμος από κάθε άλλη φορά, παρακαλούσες να μην τελειώνουν τα ματς για να τον βλέπεις. Με ένα παγωμένο βλέμμα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, έδειξε τρομερή αυτοσυγκέντρωση και δίψα για να σηκώσει σαν αρχηγός το κύπελλο του πρωταθλητή Δωδεκανήσου.

Η στιγμή της αναγγελίας των ονομάτων την ώρα της στέψης, ήταν απ’ τις πιο δυνατές των τελευταίων ετών και δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ. Νιώθω περήφανος που αυτή η παρέα συναντήθηκε από διαφορετικά πόστα και ο καθένας μας το χάρηκε τόσο έντονα και μακάρι να μπορούσα να δώσω το κύπελλο για λίγο στα χέρια του Γιάννη του Μαύρου που ήταν ένας από εμάς και θα νιώθει πρωταθλητής και εκείνος από εκεί ψηλά.