Θέμα συζήτησης στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο η επιστολή διαμαρτυρίας από γονείς που βλέπουν πλέον ότι η αδιαφορία κυριαρχεί και πως παρά τις δεσμεύσεις τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Οι γονείς επισυνάπτουν φωτογραφίες από το νηπιαγωγείο των παιδιών τους, με τις εικόνες και τα λόγια τους να προκαλούν αίσθηση...

''Το νηπιαγωγείο είναι το μέρος που τα παιδιά μας περνάνε όλο τους το πρωινό –ή και το μεσημέρι, αν ανήκουν στα τμήματα του ολοήμερου. Περνούν εδώ τις πιο δημιουργικές ώρες της ημέρας τους. Τα φέρνουμε το πρωί ξεκούραστα και παίζουν, μαθαίνουν, χαλαρώνουν, γελάνε, κάνουν φίλους, μαλώνουν, φιλιώνουν, προετοιμάζονται για να γίνουν μικροί πολίτες του κόσμου μας. Τα παίρνουμε πίσω κουρασμένα και γεμάτα εντυπώσεις. Το δικό μας νηπιαγωγείο έχει όλα τα παραπάνω καλά. Έχει όμως και πολλά προβλήματα. Στεγάζεται σε ένα κτίριο που κάθε άλλο παρά με νηπιαγωγείο μοιάζει. Ασυντήρητο, ακατάλληλο κι επικίνδυνο. Το επίπεδο ασφάλειας θα έπρεπε να ήταν στο μέγιστο βαθμό αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει.

Φανταστείτε ότι αυτό το κτίριο στεγάζει 80 παιδάκια και δεν διαθέτει ούτε καν αντι-ηλεκτροπληξιακό ρελέ. Έπειτα, οι στέγες λιμνάζουν με την πρώτη βροχή και στάζουν νερό με αποτέλεσμα οι τοίχοι να είναι γεμάτοι υγρασία. Αυτό τον αέρα αναπνέουν τα παιδιά μας και παρά τις προσπάθειες των νηπιαγωγών, όλοι οι ιθύνοντες προσφέρουν προσωρινές λύσεις που ‘κουκουλώνουν’ αλλά δεν διορθώνουν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να επανέρχεται. Οι ταράτσες λοιπόν, χρειάζονται άμεση επισκευή και σωστή μόνωση για να μη συναντάμε μπολάκια και κουβάδες μέσα στο νηπιαγωγείο με σκοπό να συγκεντρωθούν τα νερά που στάζουν! Για να μη σκεφτούμε και το χειρότερο σενάριο κατάρρευσης κομματιού της στέγης και σοβαρότερου τραυματισμού νηπίων.

Ενός κακού μύρια έπονται κι ως συνέπειες της υγρασίας, τα ντουλάπια στην κουζίνα είναι σάπια –ναι, στην κουζίνα που φυλάσσονται τα φαγητά των παιδιών! Τα πλακάκια στο μπάνιο ξεκολλάνε και τα φωτιστικά είναι έτοιμα να πέσουν. Στην πρώτη βροχή τα ταβάνια στάζουν νερά, οι βιβλιοθήκες πρέπει να αδειάζουν και τα βιβλία πρέπει να μεταφέρονται για να μη χαλάσουν. Κάποιες από αυτές είναι σκεπασμένες με νάιλον για να προστατεύονται τα βιβλία και οι εργασίες των παιδιών από τα νερά που μπαίνουν μέσα. Στις βρύσες της αυλής οι οποίες δεν λειτουργούν έχει φύγει το μπετόν φαίνονται τα σκουριασμένα σίδερα του οπλισμού. Κάθε μέρα πέφτουν σοβάδες από παντού. Το κτίριο μένει άβαφο και αφημένο στο έλεος των βωμολοχιών και των συνθημάτων.

Η παιδική χαρά πλάι στην αυλή είναι χωρίς πιστοποίηση, με σπασμένα παιχνίδια, κακό ταρτάν κτλ. Παρόλα αυτά όμως, το μοναδικό που έχουν τα παιδιά για να παίζουν στα διαλείμματά τους! Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αλληλεπιδρούν σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον. Επίσης το αλεξικέραυνο του νηπιαγωγείου κλάπηκε και ουδέποτε αντικαταστάθηκε. Εμείς ως γονείς, προσπαθούμε μόνοι μας να φτιάξουμε ό,τι μπορούμε και μάλιστα με δικά μας έξοδα. Οι νηπιαγωγοί –χρόνια τώρα– φτιάχνουν έγγραφα συνεχώς και τα υποβάλλουν, ενώ οι ιθύνοντες λένε ότι θα επιληφθούν. (Άραγε, χρονοτριβούν ή εθελοτυφλούν;)

Πότε δηλαδή θα κοιτάξουν το πρόβλημα, όταν γίνει κάποιο ατύχημα; Γιατί πρέπει πάντα να συμβαίνει πρώτα το κακό και μετά να τρέχουν όλοι; Τότε, όμως, θα είναι αργά… Και ειδικά όταν μιλάμε για τετράχρονα και πεντάχρονα παιδιά, ούτε μία μέρα δεν πρέπει να αφήνουμε να περνά χαμένη κι αναξιοποίητη.''

Πηγή: cretalive.gr