Βαρύ το κλίμα στο νησί μας τις τελευταίες ημέρες και ιδιαίτερα στο Πυλί, από τα απανωτά τροχαία δυστυχήματα. Η Χριστίνα, δεν θα κάνει εφέτος Χριστούγεννα. Η μοίρα της έμελλε να ήταν μέχρι εδώ. Λίγες μέρες πριν την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, έφυγε για τον δικό της παράδεισο, έναν παράδεισο ξεχωριστό που έχουν όλα τα νέα Αγγελούδια που μας αποχαιρετούν πρόωρα, πληρώνοντας με την ζωή τους, τα δικά μας λάθη, τις δικές μας τραγικές συμπεριφορές, τις δικές μας λάθος νοοτροπίες.

Απαρηγόρητοι οι γονείς, μεγάλη η οδύνη του μάστορα, βαρύς ο σπαραγμός της μάνας. Χάνεται η γη από τα πόδια σου, σε κλάσματα δευτερολέπτου σκοτεινιάζει ο ουρανός μέρα μεσημέρι, θολώνει ο νους από το αναπάντεχο γεγονός, είναι όμως η τραγική αλήθεια. Η Χριστίνα και ο Διονύσης δεν υπάρχουν πια. Πώς να παρηγορήσεις αυτους τους πατεράδες και τις μανάδες; Η πληγή δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν η ουλή θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό τους. Η μία οικογένεια θα αναζητά την Χριστίνα, η άλλη τον Διονύση. Υπομονή και κουράγιο εύχομαι στις οικογένειες ιδιαίτερα στον μαστρο Νέστορα που δουλέψαμε πολλά χρόνια μαζί.

Θα είναι άραγε το τελευταίο δυστύχημα; Πιο πριν, ο Γιάννης, ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Δημήτρης και τόσα άλλα νέα παιδιά έφυγαν για πάντα. Εμείς ως κοινωνία πότε θα βάλουμε μυαλά όλοι μας, ώστε να αφυπνιστούμε, να μάθουμε στα παιδιά μας, ο καθένας στο δικό του παιδί, ότι πρέπει να δένουμε την ζώνη, να φοράμε το κράνος. Πρώτα εμείς οι γονείς για να το εμπεδώσουν τα παιδιά μεγαλώνοντας. Γιατί μην μου πείτε ότι όλες οι οικογένειες που ενεπλάκησαν σε τροχαίο, θανατηφόρο ή μη, έκαναν χρήση ζώνης ή κράνους, έτσι ώστε να μάθουν και τα παιδιά τους; Άρα οι ευθύνες βαραίνουν εμάς τους μεγαλύτερους και όχι τα παιδιά. Απλά, αυτά τα αγγελούδια είναι τα θύματα της δικής μας αδιαφορίας, της δικής μας κακής συμπεριφοράς, όσον αφορά την ασφάλειά μας στα πάσης φύσεως τροχοφόρα. Πιστεύουμε όλοι μας ότι σε εμάς δεν θα συμβεί ποτέ το μοιραίο. Δεν κάνουμε όμως τίποτα, γα να το αποτρέψουμε. Ακόμα και οι οικογένειες που είχαν ένα απλό τρακάρισμα το ξεχνούν πολύ γρήγορα, πιστεύοντας ότι δεν θα τους ξανασυμβεί. Η ζώνη και το κράνος όμως εξαρτώνται μόνο από εμάς και μόνον, από καμία κυβέρνηση, από κανέναν Πρωθυπουργό. Είναι η κουλτούρα μας, είναι η παιδεία μας. Αλίμονο αν περιμένουμε να μας γράψουν τα όργανα, πάλι τα βάζουμε μαζί τους. Αλίμονο αν περιμένουμε την καταστολή, να αλλάξει η κατάσταση. Αλίμονο μας αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά, διαρκώς θα στεναχωριόμαστε, θα κλαίμε γεμίζοντας τα νεκροταφεία με τάφους Αγγέλων.

Να ξαναβγουμε στα σχολεία για τα τροχαία και παρακαλώ όποιον θέλει να έρθει μαζί μας, όποιος μπορεί να βοηθήσει εμάς τους ελάχιστους που τολμούμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα. Παρακαλώ τον Δήμαρχο μας, ως πρώτο έργο, πρώτη προτεραιότητα να είναι η άμεση λειτουργία του Κέντρου Κυκλοφοριακής Αγωγής, έτσι ώστε όλα τα παιδιά να περνούν 2 φορές τουλάχιστον τον χρόνο από το Κέντρο. Δεν επιτρέπεται να έχουμε δομές και να έχουμε τόσους θανάτους Αγγέλων. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι ξεκομμένη από την κοινωνία της Κω. Ας αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί. Φτάνει πια!