Τα πειράματα με ποντίκια που είχαν καταρράκτη λόγω ηλικίας και κληρονομικότητας, έδειξαν ότι όσα έκαναν θεραπεία με σταγόνες, μέσα σε τέσσερις εβδομάδες εμφάνιζαν αισθητή βελτίωση και οι φακοί των ματιών τους είχαν καθαρίσει σε μεγάλο βαθμό

Σταγόνες που χορηγήθηκαν σε ποντίκια, διέλυσαν τον καταρράκτη από τα μάτια τους, ανακοίνωσαν επιστήμονες στις ΗΠΑ. Είναι η δεύτερη έρευνα φέτος που χρησιμοποιεί οφθαλμικές σταγόνες από στεροειδή για να θεραπεύσει καταρράκτες σε πειραματόζωα (η πρώτη ήταν σε σκύλους).

Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι πλησιάζει η εποχή που οι άνθρωποι θα καθαρίζουν το «σύννεφο» του καταρράκτη από τα μάτια τους μόνο με ειδικές σταγόνες, οι οποίες θα διαλύουν στους φακούς τις αφύσικες συσσωματώσεις ορισμένων πρωτεϊνών (των κρυσταλλινών CRYAA και CRYAB), που ευθύνονται για το πρόβλημα.

Πάνω από τους μισούς ανθρώπους άνω των 70 ετών έχουν καταρράκτη και αναγκάζονται να καταφύγουν στην χειρουργική αφαίρεση. Σε 20 εκατομμύρια υπολογίζονται οι άνθρωποι παγκοσμίως, κυρίως σε φτωχές χώρες, που έχουν τυφλωθεί και από τα δύο μάτια εξαιτίας του καταρράκτη.

Για επερχόμενη «αλλαγή-ορόσημο στη θεραπεία του καταρράκτη», έκανε λόγο ο βιολόγος Ρόι Κουίνλαν του Πανεπιστημίου του Ντέραμ, σύμφωνα με το "Science", όπου έγινε η σχετική δημοσίευση με επικεφαλής τον βιοχημικό Τζέισον Γκεστβίκι του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Φρανσίσκο.

«Χρειάζονται δεκαετίες για να φθάσει ο καταρράκτης να αναπτυχθεί, συνεπώς αν μπορεί κανείς να τον θεραπεύσει με λίγες σταγόνες μέσα σε μερικές μόνο εβδομάδες, τότε αυτό θα είναι εκπληκτικό» πρόσθεσε ο Κουίνλαν.

Τα πειράματα με ποντίκια που είχαν καταρράκτη λόγω ηλικίας και κληρονομικότητας, έδειξαν ότι όσα έκαναν θεραπεία με σταγόνες, μέσα σε τέσσερις εβδομάδες εμφάνιζαν αισθητή βελτίωση και οι φακοί των ματιών τους είχαν καθαρίσει σε μεγάλο βαθμό.

Όμως ο φακός του ανθρώπινου ματιού διαφέρει από εκείνους του ποντικού και του σκύλου και επιπλέον οι επιστήμονες δεν έχουν κατανοήσει τον βιολογικό μηχανισμό που επιτρέπει στις σταγόνες από στεροειδή να καθαρίζουν τον φακό στα μάτια των πειραματόζωων. Συνεπώς θα χρεαιστεί ακόμη χρόνος, εωσότου αρχίσουν κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους, κάτι που ίσως συμβεί το 2016. Η αμερικανική εταιρεία βιοτεχνολογίας ViewPoint κατέχει την πατέντα για εμπορική αξιοποίηση της μεθόδου και ήδη σχεδιάζει νέες κλινικές δοκιμές σε ζώα.

protothema.gr

Η υπνοβασία έχει μια έντονα κληρονομική διάσταση, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε για πρώτη φορά ότι αν γονείς είναι υπνοβάτες, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα και το παιδί τους να είναι επίσης υπνοβάτης.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ζακ Μονπλεζίρ του Νοσοκομείου της Ιεράς Καρδίας του Μόντρεαλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό παιδιατρικό περιοδικό "JAMA Pediatrics", μελέτησαν στοιχεία για 1.940 παιδιά.

Όπως διαπιστώθηκε, πάνω από το 60% των παιδιών γίνονται κάποια στιγμή υπνοβάτες, αν και οι δύο γονείς τους είναι υπνοβάτες.

Η υπνοβασία είναι μια αρκετά συνηθισμένη παιδική διαταραχή του ύπνου, η οποία συνήθως εξαφανίζεται κατά την εφηβεία, αν και μερικές φορές επιμένει -ή εμφανίζεται- μετά την ενηλικίωση. Η υπνοβασία, μαζί με τον λεγόμενο «νυχτερινό τρόμο» (που χαρακτηρίζεται από έντονο φόβο και κραυγές του παιδιού μέσα στη νύχτα), ανήκουν στην κατηγορία των παραϋπνιών (parasomnias). Οι δύο αυτές διαταραχές του ύπνου έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά, γι' αυτό εξετάσθηκαν παράλληλα από τους Καναδούς επιστήμονες.

Η έρευνα έδειξε ότι πάνω από τα μισά παιδιά ηλικίας ενάμισι έτους έως 13 ετών (το 56%) εμφανίζουν κάποια στιγμή νυχτερινούς τρόμους. Στην ηλικία του ενάμισι έτους η συχνότητα εμφάνισης της διαταραχής αφορά πάνω από το ένα τρίτο των παιδιών (34,4%), ενώ στα 13 τους το ποσοστό έχει περιορισθεί στο 5,3%.

Όσον αφορά την υπνοβασία, σε ηλικία δυόμισι έως 13 ετών το ποσοστό εμφάνισης στα παιδιά φθάνει το 29,1%. H διαταραχή είναι σπανιότερη στην προσχολική ηλικία, ενώ στα δεκάχρονα παιδιά φθάνει το 13,4%.

Σύμφωνα με την μελέτη, τα μικρά παιδιά έως τριών ετών που έχουν νυχτερινούς τρόμους, είναι πιθανότερο (ποσοστό 34,4%) να εμφανίσουν και υπνοβασία έως την ηλικία των πέντε ετών, σε σχέση με τα παιδιά που ποτέ δεν είχαν νυχτερινούς τρόμους (21,7%).

Όσο πιο έντονο ιστορικό υπνοβασίας υπάρχει στην οικογένεια, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει υπνοβάτης και το παιδί. Τα παιδιά, των οποίων ο ένας γονέας ήταν υπνοβάτης, έχουν τριπλάσια πιθανότητα να γίνουν επίσης υπνοβάτες, σε σχέση με τα παιδιά που κανένας γονέας τους δεν υπνοβατούσε. Αν και οι δύο γονείς ήσαν υπνοβάτες, τότε είναι σχεδόν επταπλάσια η πιθανότητα να γίνει και το παιδί τους υπνοβάτης.

Αν ένα παιδί δεν είχε κανένα γονέα υπνοβάτη, τότε η πιθανότητα να υπνοβατήσει το ίδιο, είναι 22,5%. Με ένα γονέα υπνοβάτη, το ποσοστό ανεβαίνει στο 47,4%, ενώ και με τους δύο γονείς υπνοβάτες, στο 61,5%.

«Τα ευρήματα της μελέτης δείχνουν ότι υπάρχει ισχυρή γενετική επιρροή στην υπνοβασία και, σε μικρότερο βαθμό, στους νυχτερινούς τρόμους», ανέφεραν οι ερευνητές και προειδοποίησαν τους γονείς που υπνοβατούν, να προετοιμασθούν γιατί και τα παιδιά τους μπορεί να κάνουν το ίδιο.

e-typos.com

Η πιθανότητα να τσιμπηθεί κάποιος από κουνούπια, είναι και θέμα γονιδίων, άρα είναι κληρονομική, δείχνει για πρώτη φορά μια νέα βρετανο-αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Σύμφωνα με τον Ελεύθερο τύπο οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη ότι τα κουνούπια, ιδίως τα θηλυκά, δείχνουν προτίμηση σε ορισμένους ανθρώπους (δυστυχώς γι' αυτούς...), αλλά τώρα αποκαλύπτεται ότι η αυτή η προτίμηση έχει και γενετική βάση. Τα εν λόγω γονίδια είναι αυτά που ρυθμίζουν την οσμή του ανθρώπινου σώματος.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον ειδικό στην ιατρική εντομολογία δρα Τζέιμς Λόγκαν της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "PLoS One", για πρώτη φορά μελέτησαν τις προτιμήσεις των κουνουπιών σε διδύμους, πανομοιότυπους και μη, που χωρίστηκαν σε 37 ζευγάρια και κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν σμήνη κουνουπιών στο εργαστήριο.

Όπως διαπιστώθηκε, οι πανομοιότυποι δίδυμοι, οι οποίοι έχουν ακριβώς ίδια γονίδια, είναι πιθανότερο να προσελκύουν εξίσου τα κουνούπια, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τους μη πανομοιότυπους διδύμους, που έχουν λιγότερα κοινά γονίδια. Αυτό προδίδει ότι κοινοί γενετικοί παράγοντες παίζουν ρόλο στο πόσο «τραβηκτικός» είναι κάποιος στα μάτια (ή μάλλον στην μύτη) των κουνουπιών.

Ο βαθμός κληρονομικότητας, όσον αφορά εκείνα τα γονίδια που ρυθμίζουν το πόσο ελκυστικοί γίνονται οι άνθρωποι στα κουνούπια, υπολογίζεται ότι είναι ανάλογος με την κληρονομικότητα των γονιδίων που σχετίζονται με το ύψος και την εξυπνάδα (τον δείκτη IQ).

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι πρόκειται για μια πιλοτική μελέτη, τα ευρήματα της οποίας πρέπει να επιβεβαιωθούν από μια μεγαλύτερη έρευνα, η οποία και θα εντοπίσει ποιά συγκεκριμένα γονίδια είναι αυτά που είναι «ένοχα» στο να έλκουν περισσότερο τα κουνούπια.

Βέβαια, το μεγάλο ζητούμενο παραμένει κατά πόσο θα γλιτώσουμε από τα κουνούπια, τώρα που πλησιάζει και το καλοκαίρι. Ο Λόγκαν δήλωσε αισιόδοξος ότι κάποια μέρα θα είναι δυνατό ένας άνθρωπος να παίρνει ένα χάπι, το οποίο θα ενισχύει τις γονιδιακές-φυσικές άμυνες κατά των κουνουπιών -ουσιαστικά θα αλλάζει την μυρωδιά του σώματός του- καθιστώντας έτσι περιττά τα εντομοαπωθητικά.

Οι άνθρωποι που σήμερα μένουν σχετικά ήσυχοι από κουνούπια, το οφείλουν στο ότι η μυρωδιά του σώματός τους δεν τα τραβάει. Αν κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει με φαρμακευτικό-γενετικό τρόπο, θα πρόκειται για πραγματική επανάσταση (αρκεί να μην μυρίζει κανείς ενοχλητικά και στους άλλους ανθρώπους...).

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει, μεταξύ άλλων, ότι τα κουνούπια δείχνουν αυξημένη προτίμηση στις εγκύους και στους παχουλούς ανθρώπους. Σύμφωνα με ορισμένες μη επιστημονικά επιβεβαιωμένους ισχυρισμούς, όσοι τρώνε πολύ σκόρδο ή πίνουν πολλή μπίρα, διώχνουν τα κουνούπια. Δεν είναι σίγουρο πάντως ότι είναι καλή ιδέα να το δοκιμάσει κανείς, αν είναι να μεθύσει ή να μην αντέχει να τον πλησιάσει άλλος άνθρωπος!