Μπορεί στην Ελλάδα να μην εκτιμούμε σχεδόν καθόλου την Εθνική ποδοσφαίρου, αλλά στο εξωτερικό υπάρχουν άνθρωποι που αποθεώνουν τους διεθνείς. Διαβάστε το κείμενο του Γάλλου δημοσιογράφου Thibaud Leplat.  

Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση παίζεται το ίδιο έργο, οι Έλληνες δεν είναι ποτέ ανάμεσα στα φαβορί. Ωστόσο είναι από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφεραν να φτάσουν στις τελικές δύο οχτάδες. Τότε λοιπόν γιατί; Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα;

Τώρα πρέπει να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να περιπλανηθεί στη χώρα των ονείρων. Φανταστείτε ότι γνωρίζετε το αλφάβητό τους και τη γλώσσα τους που είναι οικείο το άκουσμά της -έχει τους συριγμούς των πορτογαλικών, τις αιχμηρότητες των γαλλικών, την ακρίβεια των γερμανικών. Κοιτάξτε τώρα τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σ' ένα νησάκι της Μεσογείου.
Ζείτε απέναντι στη Λιβύη και στην Τουρκία αλλά είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, το συγκινησιακό της κέντρο. Έχετε επινοήσει όλα εκείνα τα πράγματα που αφήνουν αδιάφορους τους εμπόρους της παγκοσμιοποίησης αλλά αποτελούν τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινότητας: το θέατρο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τους αγώνες. Κάποιοι τα βλέπουν αυτά αφ' υψηλού όπως βλέπουν αφ' υψηλού και τη μικρή, φτωχή ομαδούλα σας. Λένε και ξαναλένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δικό σας κατόρθωμα στο Euro του 2004, ήταν ένα από τα περίεργα θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας κι ότι το κοντέρ πρέπει να ξεκινήσει απ' το μηδέν.
Σίγουρα πήρατε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, νικήσατε τους καλύτερους, επιδείξατε μια μοναδική και απαράμιλλη ψυχραιμία. Σίγουρα. Αλλά θα προτιμούσαν να αρχειοθετήσουν αυτό το συμβάν κάτω από μια στοίβα αναμνήσεων ώστε να λησμονηθεί με την πιο συνειδητή μέθοδο αποσιώπησης. Ωστόσο νά που το βράδυ της Τρίτης μας δώσατε ένα μάθημα από κείνα που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Σ' αυτό το Μουντιάλ όπου οι αμυντικές πεντάδες είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα θεαματικής ανδραγαθίας είχαμε ξεχάσει ότι ο ενθουσιασμός και η αυταπάρνηση μπορούν να κάνουν θαύματα. Τα ευρωπαϊκά έθνη πάτωσαν το ένα μετά το άλλο. Εκτός από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα είμαστε εμείς.

Ο Έλληνας Ζλάταν
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος θέλει άντρες με καρδιά», έψαλε ο Πίνδαρος στους Ολυμπιόνικους. Και θέλει άντρες με ασυνήθιστα ονόματα. Η ομορφιά αυτής της ομάδας ξεκινάει από την ποιητική του ρόστερ: Σωκράτης Παπασταθόπουλος, Παναγιώτης Ταχτσίδης, Κώστας Κατσουράνης, Θεοφάνης Γκέκας μας θυμίζουν τους θρυλικούς Άγγελο Χαριστέα, Αντώνη Νικοπολίδη, Θόδωρο Ζαγοράκη, Ζήση Βρύζα. Φοράνε λοιπόν την ίδια άσπρη στολή με το γαλάζιο σταυρό στο στέρνο και ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ακόμα εκεί για να κρατάει άσβηστη τη φλόγα των ηρώων του 2004. Δέκα χρόνια πέρασαν κι όμως, όπως τότε μισούσαν τον καταραμένο τον Χαριστέα και το προδοτικό του πρόσωπο, έτσι τώρα σε κανέναν δεν αρέσει ο Γιώργος Σαμαράς, αυτή η διαλυμένη φυσιογνωμία κι αυτό το στιλ να παίρνει την μπάλα με ατσαλοσύνη και να την ξαποστέλνει πάντα με τη χάρη μιας κίνησης όχι πολύ όμορφης, αλλά που ήταν στη δεδομένη στιγμή η μόνη σωστή κίνηση για να αιφνιδιαστεί ο αντίπαλος. Στον Σαμαρά δεν ξέρεις αν πρέπει να επαινέσεις τον μεγάλο τεχνίτη που κατεβάζει μια μπάλα απ' τον ουρανό ή τον μεγάλο κομπογιαννίτη που έχει για ταλέντο την τύχη και την ευκαιρία. Μαζί με τους Πίπο Ιντζάγκι, Νταβόρ Σούκερ ή Μίροσλαβ Κλόζε αποτελούν μια μυστική αδελφότητα παικτών που είναι θύματα της μορφής τους, της φυσιογνωμίας τους. Αν είχε λίγη φινέτσα παραπάνω, θα μπορούσες να τον θεωρήσεις τον Έλληνα Ζλάταν ή ένα είδος μελαχρινού γενειοφόρου Έντιν Τζέκο. Έχει όμως πολύ ψηλά κανιά, πολύ φαρδιά πλάτη και λαιμό υπερβολικά άκαμπτο όταν τρέχει ώστε να τολμήσει κανείς να του αποδώσει την παραμικρή κομψότητα. Ο Σαμαράς είναι σταρ στην Celtic και η φανέλα νούμερο 7 στην Εθνική Ελλάδας. Τελεία και παύλα.

Η σωστή ομάδα
Υπάρχουν όμως ομάδες και παίκτες που η προσωπική τους δυναμική υπερβαίνει κατά πολύ τις ικανότητές τους στο παιχνίδι και το ταλέντο τους. Ακριβώς τότε, όταν λείπει το μπρίο, όταν υφίστασαι αγόγγυστα τις κόκκινες κάρτες, όταν σκοντάφτεις στα τείχη της άμυνας και στα μαρκαρίσματα από αντιπάλους με φονικά πρόσωπα, τότε ακριβώς βρίσκεις το ποδόσφαιρο που έπαιζες στη γειτονιά σου, πάνω στην άσφαλτο, που δε σταμάταγες παρά μόνο όταν έπεφτε το σκοτάδι, εκείνο το ποδόσφαιρο όπου πρέπει να μείνεις όρθιος κινδυνεύοντας να σε καταπατήσει ο πιο ψηλός ή ο πιο μεγάλος. Γιατί λοιπόν αφού μοιάζουμε τόσο πολύ με τους Έλληνες δεν αγαπάμε καθόλου τους Έλληνες στο ποδόσφαιρο; Ίσως γιατί μέσα στις λευκές τους στολές και σ΄ αυτό τον τρόπο που νικάνε μόνο και μόνο γιατί δε θέλουν να πεθάνουν, σε αυτό το πείσμα να μην υποκύπτουν στη μόδα και να ζουν πάντα σε καθεστώς καθυστέρησης, βλέπουμε τον πιο αληθινό μας εαυτό, εμείς οι σωστοί. Η ελληνική ομάδα δε θα μας παρουσιάσει κάτι άξιο ζωηρού θαυμασμού ή επευφημίας. Και μόνο η παρουσία της εκφράζει για μας ένα είδος απειλής για τις άψογες διοργανώσεις μας. Αν κάποιες στιγμές οι άλλες ομάδες με τη χάρη μιας κίνησης, ενός γκολ ή μιας σφοδρής συγκίνησης μας κερνάνε ψίχουλα του απόλυτου ή σπίθες ιδιοφυΐας, η Ελλάδα από τη μεριά της δίνει πάντα αυτό μονάχα που υπόσχεται: την αδιαλλαξία και τη θυσία. Ποτέ δεν είχε άλλες φιλοδοξίες από μια μάχη δίχως έλεος. Δίχως κανένα έλεος για τους άλλους ούτε για τον εαυτό της.

Ο θυμός του Σαμαρά
Δύο τραυματισμοί στα είκοσι λεπτά, δύο δοκάρια οριζόντια, ένα κάθετο, η ισοφάριση από την Ακτή Ελεφαντοστού μέσα σε δέκα λεπτά από τη λήξη του αγώνα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από 30 χρόνια: η Ελλάδα πήγαινε στα ίσα για αποκλεισμό. Επιτέλους, τι ανακούφιση. Όμως στο βάθος όλοι ξέραμε. Αυτό το παιχνίδι ήταν δικό τους, η Ελλάδα θα κέρδιζε. Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος, να ακουστεί το «ο κύβος ερρίφθη»! Ενορατικά είχαμε μαντέψει ότι οι συνθήκες αυτής της αναμέτρησης οδηγούσαν στην εποποιία και στην κάθαρση. Όπως στις ραψωδίες του Ομήρου οι θεοί συνεδρίαζαν εκτάκτως και ο Δίας απαιτούσε να μείνουν ουδέτεροι αλλά αυτοί τελικά δεν κατάφερναν να συγκρατηθούν και να μη λάβουν μέρος στη μεγαλειώδη σύρραξη ευνοώντας τους εκλεκτούς τους. Οι Έλληνες θα κέρδιζαν στο τέλος, το ξέραμε. Ένας από μηχανής θεός θα τους λυπόταν στο τέλος αυτής της σκληρής δοκιμασίας και θα κατέβαινε στο γήπεδο στο πλευρό τους. Ήταν ο Δίας. Έλαβε τη μορφή ενός σφυρίγματος. Τότε στο 93ο λεπτό ο Γιώργος Σαμαράς πήρε την μπάλα, την απίθωσε στο σημείο του πέναλτι και ακούμπησε τις παλάμες του στους γοφούς πριν εκτοξεύσει τη χαριστική βολή δίχως ίχνος δισταγμού. Ύστερα σχεδίασε με τα δάχτυλά του το σχήμα μιας καρδιάς για να υπενθυμίσει στο κοινό ότι οι άνθρωποι κερδίζουν τις νίκες κι όχι οι θεοί. Όσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα.

Πηγή: popaganda.gr

 

Φωτογραφίες και συγχαρητήρια μετά την πρόκριση στο Μουντιάλ

Mε την Ελένη Φουρέιρα να... πρωτοστατεί, ελέω της σχέσης της με τον Γιώργο Σαμαρά που πέτυχε το δεύτερο γκολ της Εθνικής μας, πανηγύρισε η ελληνική showbiz την πρόκριση της γαλανόλευκης αγαπημένης στους «16» του Μουντιάλ!

Η Ελένη «ανέβασε» στο Instagram φωτογραφία με τον πανηγυρισμό του καλού της λίγο μετά το γκολ, όπου σχηματίζει καρδούλα με τα χέρια του.

«Για άλλη μια φορά "impossible is nothing'! Μπράβο στην Εθνική μας!», έγραψε η Δέσποινα Βανδή, ενώ ο Γιώργος Θεοφάνους αναδημοσίευσε μία φωτογραφία όπου ο Ζορμπάς έχει πάρει την θέση του αγάλματος του Χριστού στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Δείτε φωτογραφίες & βίντεο από τους πανηγυρισμούς στην Κω.Όπως ήταν φυσικό η πρόκριση για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας στους 16 του μουντιάλ έστειλε στα ουράνια όλους τους Έλληνες!
 
Ο Φερνάντο Σάντος παρέταξε την Εθνική με τις αναμενόμενες αλλαγές τόσο σε πρόσωπα όσο και σε θέσεις. Η άμυνα έμεινε απαράλλαχτη, ενώ στον άξονα της μεσαίας γραμμής την θέση του τιμωρημένου Κατσουράνη πήρε ο Καραγκούνης. Ο Λάζαρος έπαιξε στο αριστερό άκρο αντί του Σαμαρά, ο οποίος προωθήθηκε στην κορυφή της επίθεσης και μαζί με τον Σαλπιγγίδη συμπλήρωσαν την επιθετική τριάδα.
 
Στα πρώτα λεπτά, ήταν φανερή η διάθεση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος να «παγώσει» τον ρυθμό και να μην επιτρέψει στους Τουρέ, Ντρογκμπά και Ζερβίνιο να απειλήσουν. Κυρίως τελευταίος πήρε αρκετές προσπάθειες, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του, όμως είτε οι Τοροσίδης, Χολέμπας, είτε οι Μανωλάς, Παπασταθόπουλος τον έκοβαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Ωστόσο και πάλι υπήρξαν απρόβλεπτα προβλήματα...
 
Προβλήματα και αντεπίθεση
Αρχικά με τον τραυματισμό του Κονέ που οδήγησε στην είσοδο του Σάμαρη και στη συνέχεια με τον Γλύκο που πήρε την θέση του επίσης τραυματία Καρνέζη. Παρόλα αυτά όμως, η ομάδα του Φερνάντο Σάντος δεν φάνηκε να επηρεάζεται... Έχοντας κλείσει όλους τους διαδρόμους μέσα στην περιοχή της, χτυπούσε στις αντεπιθέσεις. Σε μία από αυτές, Σαμαράς, Χριστοδουλόπουλος και Χολέμπας συνεργάστηκαν άψογα, με τον τελευταίο να πιάνει ένα απίστευτο σουτ στο 33' όμως η μπάλα δεν του έκανε το χατήρι και βρήκε στο οριζόντιο δοκάρι του Μπαρί. Στη συνέχεια της φάσης ο Καραγκούνης κέρδισε το φάουλ, το οποίο εκτέλεσε ωραία ο ίδιος, όμως ο τερματοφύλακας της Ακτής Ελεφαντοστού είχε σωστή θέση και κατάφερε να μπλοκάρει.
 
Όσο περνούσε η ώρα όμως, η πίεση που ασκούσαν ψηλά οι Σαμαράς, Σαλπιγγίδης, Μανιάτης και Σάμαρης άρχισε να δημιουργεί προβλήματα στην κυκλοφορία των Ιβοριανών. Κάτι που φάνηκε στην φάση του 42ου λεπτού, όμως ο τελευταίος έκλεψε την μπάλα από τον Τιοτέ, έπαιξε το 1-2 με τον «Sam», βγήκε τετ-α-τετ με τον Μπαρί και έσπασε επιτέλους την επιθετική δυστοκία της Ελλάδας, κάνοντας το 1-0, με το οποίο οι δύο πήγαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα του ημιχρόνου.
 
Μονότερμα στο 2ο ημίχρονο
Από εκεί και πέρα, το δεύτερο ημίχρονο ήταν παράσταση για έναν ρόλο, με τους παίκτες του Φερνάντο Σάντος όχι απλά να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού, αλλά να χάνουν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη. Και δεν ήταν μόνο οι προσπάθειες του Χριστοδουλόπουλου (54', 59') και του Σαλπιγγίδη (59', 90')... Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε και δύο ακόμη δοκάρια, με τους Καραγκούνη (68') και Τοροσίδη (80'), με την Ακτή Ελεφαντοστού να διατηρεί παθητικό ρόλο, μην μπορώντας να κάνει ούτε μία ευκαιρία της προκοπής...
 
Στη μία και μοναδική φορά, που η αμυντική γραμμή ξεχάστηκε, ο Μπονί βρήκε την ευκαιρία και ισοφάρισε σε 1-1 στο 74', βάζοντας σε θέση ισχύος τους Αφρικανούς. Ωστόσο λογάριαζαν χωρίς την ελληνική ψυχή, καθώς οι παίκτες του Φερνάντο Σάντος δεν το έβαλαν κάτω... Συνέχισαν να πιέζουν και τελικά δικαιώθηκαν στο 2ο λεπτό των καθυστερήσεων, όταν ο Σαμαράς κέρδισε το πέναλτι. Ο Έλληνας επιθετικός ανέλαβε και την εκτέλεση και παρά τις προκλήσεις του Μπαρί έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την Εθνική μας ομάδα στους «16» του Μουντιάλ.
 
MVP: Σε ένα τέτοιο ματς ΟΛΟΙ ήταν MVP. Κανείς δεν υστέρησε, από τους Καρνέζη και Κονέ που μπήκαν αλλαγή στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, μέχρι τον Γκέκα που έπαιξε στα τελευταία λεπτά. Αυτοί μαζί με τους Γλύκο, Τοροσίδη, Μανωλάς, Παπασταθόπουλο, Χολέμπας, Μανιάτη, Καραγκούνη, Σάμαρη, Σαλπιγγίδη, Χριστοδουλόπουλο, Σαμαρά ήταν ΟΛΟΙ τους ΗΡΩΕΣ.
 
POINT: Η ελληνική ψυχή της Ελλάδας, έκανε την διαφορά. Εκεί που οι άλλες ομάδες θα κατέρρεαν ψυχολογικά μετά την ισοφάριση, οι Έλληνες διεθνείς βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα και πήραν μία παλικαρίσια νίκη.

STAT ATTACK: Το πάθος των παικτών της Εθνικής, επιβεβαιώνεται και από τα χιλιόμετρα που έτρεξαν οι παίκτες. 103.758 έγραψαν οι διεθνείς, έναντι 95.445 των Ιβοριανών.
 
ME ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Η Ελλάδα έκανε ένα απίστευτο παιχνίδι, τόσο στον ανασταλτικό τομέα όπου απειλήθηκε ελάχιστες, αλλά και επιθετικά, καθώς θα μπορούσε να είχε πάρει μία πολύ πιο εύκολη νίκη.
 
ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
Ελλάδα (Φερνάντο Σάντος): Καρνέζης (24' Γλύκος), Τοροσίδης, Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Χολέμπας, Μανιάτης, Καραγκούνης (77' Γκέκας), Κονέ (13' Σάμαρης), Σαλπιγγίδης, Χριστοδουλόπουλος, Σαμαράς.
 
Ακτής Ελεφαντοστού (Σαμπρί Λαμουσί): Μπαρί, Μποκά, Κ.Τουρέ, Καλού, Τιοτέ (61' Μπονί), Ζερβίνιο (82' Σιο), Ντρογκμπά (78' Ντιομαντέ), Όιερ, Γ. Τουρέ, Σερέι, Μπαμπά
 
Ο... ΑΛΛΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Οι ήρωες παίζουν σαν Έλληνες.

 

gazzetta.gr
Φωτογραφίες & βίντεο: kosnews24.gr