Κι όμως! Τα σκουλήκια μπορούν να αποτελέσουν σύμμαχο της γυναίκας για να καταφέρει να μείνει έγκυος! Σύμφωνα με νέα –άκρως ασυνήθιστη- επιστημονική έρευνα που την αναφέρει το Koolnews.gr, ανάλογα από ποιο εντερικό παράσιτο μολύνεται μια γυναίκα, «πιάνει» παιδί πιο εύκολα ή πιο δύσκολα.

Οι Τσιμάνε ερευνητές, μιας φυλής του Βολιβιανού Αμαζονίου, με επικεφαλής τον βιολόγο Άαρον Μπλάκγουελ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα, ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 1.000 γυναίκες των Τσιμάνε επί εννέα χρόνια.

Όπως διαπιστώθηκε, οι γυναίκες που μολύνονται με το είδος σκουληκιού «αγκυλόστομα», κάνουν αργότερα το πρώτο παιδί τους, γεννούν σε αραιότερα χρονικά διαστήματα και συνολικά αποκτούν λιγότερα παιδιά. Αντίθετα, όσες έχουν μολυνθεί με ένα άλλο είδος εντερικού παράσιτου, την ασκαρίδα, γεννούν πρόωρα το πρώτο παιδί τους, μεσολαβούν μικρότερα διαστήματα ανάμεσα στις γέννες τους και αποκτούν περισσότερα παιδιά.

Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι ο ένας μικροοργανισμός ευνοεί τη γονιμότητα και ο άλλος τη «φρενάρει», για άγνωστη αιτία, που πιθανώς έχει να κάνει με τη διαφορετική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος στα δύο παράσιτα. Οι γυναίκες των Τσιμάνε χρησιμοποιούν σπάνια αντισυλληπτικές μεθόδους και κατά μέσο όρο γεννάνε εννέα παιδιά.
Το 70% του πληθυσμού των Τσιμάνε, συνολικά περίπου 16.000 άτομα, έχουν μολυνθεί από εντερικά παράσιτα, χωρίς να το ξέρουν. Οι γυναίκες με ασκαρίδα -που μπορεί να φθάσει τα 36 εκατοστά- κάνουν τρία περισσότερα παιδιά σε σχέση με όσες δεν έχουν μολυνθεί με το παράσιτο, ενώ όσες έχουν μολυνθεί με αγκυλόστομα, το οποίο είναι μικροσκοπικό, κάνουν τρία λιγότερα παιδιά.

Το έναυσμα για την έρευνα υπήρξε το γεγονός ότι μία επιστήμων, που διεξήγαγε μελέτες στη συγκεκριμένη περιοχή της Βολιβίας και η οποία προσπαθούσε να συλλάβει παιδί με τον άνδρα της, έμεινε πολύ γρήγορα έγκυος, πράγμα που την έβαλε σε σκέψεις κατά πόσο υπήρξε κάποιος περιβαλλοντικός παράγων, ο οποίος την έκανε πιο γόνιμη. Όπως αποδείχθηκε, ήταν... ένα σκουλήκι.

Διεθνώς, εκτιμάται ότι το αγκυλόστομα και η ασκαρίδα -που ανήκουν στις έλμινθες- έχουν μολύνει τουλάχιστον 800 εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως σε φτωχές χώρες. Συνεπώς δεν αποκλείεται να παίζουν ένα σημαντικό -αν και αφανή- ρόλο στην παγκόσμια δημογραφία, με την πιθανή επιρροή που ασκούν στη γυναικεία γονιμότητα.

Είναι πάντως αμφίβολο αν οι σύγχρονες δυτικές γυναίκες που δυσκολεύονται να κάνουν παιδί, θα ήθελαν να μολυνθούν με ένα εντερικό παράσιτο επί τούτου.

Επιπλέον, οι παρασιτικές λοιμώξεις μπορεί να δημιουργήσουν επικίνδυνες επιπλοκές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, γι' αυτό δύσκολα οι γιατροί θα αποτολμούσαν μια θεραπεία της υπογονιμότητας με τη βοήθεια σκωλήκων.

Οι άνθρωποι που είναι δίγλωσσοι ή πολύγλωσσοι έχουν διπλάσιες πιθανότητες να αποκτήσουν ξανά τις φυσιολογικές νοητικές λειτουργίες τους μετά από ένα εγκεφαλικό, σε σχέση με όσους μιλούν μόνο την μητρική γλώσσα τους, σύμφωνα με μία ινδοβρετανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη έρχεται να προστεθεί σε άλλες που έχουν δείξει τα πολλαπλά οφέλη για την υγεία του εγκεφάλου, όταν μιλά κανείς περισσότερες γλώσσες. Μεταξύ άλλων έχει διαπιστωθεί ότι η γνώση και η συχνή χρήση ξένων γλωσσών καθυστερεί την εμφάνιση άνοιας και Αλτσχάιμερ.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια νευρολογίας Σουβάρνα Αλαντί του Ινστιτούτου Ιατρικών Επιστημών Νιζάμ του Χαϊντεραμπάντ και τον Τόμας Μπακ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που έκαναν τη δημοσίευση στο αμερικανικό καρδιολογικό περιοδικό «Stroke», μελέτησαν τις περιπτώσεις 608 ασθενών που είχαν πάθει εγκεφαλικό. Από αυτούς, πάνω από τους μισούς μιλούσαν δύο ή περισσότερες γλώσσες.

Όπως διαπιστώθηκε, έως δύο έτη μετά από το εγκεφαλικό επεισόδιο, ένα διπλάσιο ποσοστό δίγλωσσων ή πολύγλωσσων ασθενών (πάνω από 40%) επανέλθει στη φυσιολογική κατάσταση σε σχέση με όσους μιλούσαν μόνο μια γλώσσα (σχεδόν 20%). Τα νοητικά-γνωσιακά τεστ μετά το εγκεφαλικό έδειξαν ότι γενικότερα οι πολύγλωσσοι τα πήγαιναν καλύτερα, ενώ ήταν επίσης λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν άνοια.

Ερωτηματικό παραμένει σε ποιο βαθμό τα ευρήματα της μελέτης έχουν καθολική ισχύ διεθνώς. Το Χαϊντεραμπάντ στη νότια Ινδία, όπου διεξήχθη η έρευνα, είναι μια μεγάλη ιδιαίτερα πολυπολιτισμική πόλη, όπου μιλιούνται πολλές γλώσσες και πολλοί κάτοικοί της συχνά εναλλάσσουν γλώσσα μέσα στη μέρα (χίντι, ουρντού, αγγλικά κ.α.).

Όπως είπε η Αλλαντί, «το νοητικό όφελος ίσως να μην είναι τόσο μεγάλο σε μέρη όπου η ανάγκη της χρήσης δύο ή περισσοτέρων γλωσσών δεν είναι τόσο έντονη», γι' αυτό τόνισε ότι το ζήτημα πρέπει να μελετηθεί ευρύτερα.

Ο βιολογικός μηχανισμός που εξηγεί την προστατευτική δράση της δεύτερης ή τρίτης γλώσσας αποδίδεται στο λεγόμενο «γνωσιακό απόθεμα»: το πολυδαίδαλο δίκτυο νευρωνικών συνδέσεων που «χτίζει» σε μεγαλύτερο βαθμό ο εγκέφαλος των δίγλωσσων ή πολύγλωσσων, έτσι ώστε αν καταστραφούν μερικές από αυτές λόγω ενός εγκεφαλικού, υπάρχουν ακόμη αρκετές «εφεδρείες» για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η νοητική λειτουργία. Η εγκεφαλική αυτή «εφεδρεία» μπορεί να δημιουργηθεί με διάφορους τρόπους και ένας από αυτούς είναι η παράλληλη χρήση άλλων γλωσσών.

Μετά από ένα εγκεφαλικό, σχεδόν ένας στους πέντε ασθενείς πεθαίνει και πολλοί περισσότεροι μένουν με αναπηρίες, όπως παράλυση άκρων, δυσκολία ομιλίας, άνοια, κατάθλιψη κ.α., ανάλογα με το ποιά περιοχή του εγκεφάλου έχει πληγεί.
Πηγή
Tromaktiko

Πιθανότατα η ιδέα να αφήνετε τις πατούσες σας εκτεθειμένες στα κάθε είδους μικρόβια που βρίσκονται εντός και εκτός σπιτιού δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική...

...ωστόσο οι ειδικοί συνιστούν λιγότερη «εξάρτηση» από τα παπούτσια για καλύτερη υγεία!

Ερευνητές από το Κολλέγιο Ίθακα των ΗΠΑ και στο onmed.gr επισημαίνουν ότι ο ρόλος των μυών του πέλματος είναι αρκετά υποτιμημένος αλλά καθοριστικός όσον αφορά την ισορροπία, τη σωστή στάση σώματος και την πρόληψη τραυματισμών και πτώσεων.

Τα πέλματά μας, εξηγούν, λειτουργούν βάσει ενός κύκλου αλληλεπίδρασης. Από τους πιο μικρούς έως τους πιο μεγάλους μύες κατά μήκος ολόκληρου του ποδιού, καθένας αποστέλλει μηνύματα στον εγκέφαλο σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν στο περιβάλλον. Όταν η αποστολή αυτών των μηνυμάτων δεν ολοκληρώνεται επιτυχώς, προκύπτουν τραυματισμοί, επειδή κάποια άλλη μυϊκή ομάδα προσπαθεί να αντισταθμίσει την έλλειψη επικοινωνίας. Τα παπούτσια συχνά ευθύνονται για τέτοιου είδους εκβάσεις, καθώς, όταν περπατάμε, τρέχουμε, χορεύουμε, κάνουμε άλματα κ.λπ., οι μύες των κάτω άκρων απορροφούν την ισχύ πρόσκρουσης ολόκληρου του σώματος. Εάν οι ελάσσονες μύες των κάτω άκρων δεν αποστείλουν τις αναγκαίες πληροφορίες στον εγκέφαλο, οι μείζονες μύες θα πρέπει να αντισταθμίσουν την έλλειψη αυτή. Έτσι, καταπονούνται υπερβολικά και είναι πιθανό να προκύψει τραυματισμός.

«Όταν βάζουμε μια σόλα κάτω από το πέλμα, εξασθενεί η διαδικασία μεταφοράς της πληροφορίας», δηλώνει ο Πάτρικ ΜακΚίον, καθηγητής στο Τμήμα Σωματικής Άσκησης και Επιστημών του Αθλητισμού του Κολλεγίου Ίθακα. «Υπάρχει ένας χαμένος κρίκος ανάμεσα στο περιβάλλον και το σώμα», συμπληρώνει ο καθηγητής, επισημαίνοντας ωστόσο πως «ορισμένα παπούτσια είναι πολύ καλά, από την άποψη ότι παρέχουν υποστήριξη». Συνέπεια βέβαια αυτής της υποστήριξης μπορεί να είναι η απώλεια πληροφοριών και ένας επακόλουθος τραυματισμός από υπερβολική καταπόνηση.

Έτσι, ο ΜακΚίον και οι συνεργάτες του συνιστούν να περπατάμε συχνότερα ξυπόλυτοι, ώστε να «εξασκήσουμε» περισσότερο την αλληλεπίδραση του σώματός μας με το περιβάλλον. «Όσο περισσότερο περπατάμε ξυπόλυτοι, για παράδειγμα στο σπίτι ή στο γραφείο, τόσο το καλύτερο», τονίζει ο καθηγητής.