Η Ελλάδα, την οποία κυβερνούσε ο Ιωάννης Μεταξάς, θεωρητικά τηρούσε ουδέτερη στάση, ήταν εμφανές όμως ότι βρισκόταν στο πλευρό της Αγγλίας, που εκείνη την περίοδο είχε να αντιμετωπίσει τις αεροπορικές επιθέσεις της «Λουφτβάφε», της γερμανικής αεροπορίας.

Η διαταγή για τον τορπιλισμό της «Έλλης», ενός ελαφρού καταδρομικού πλοίου («ευδρόμου» με την ορολογία της εποχής), δόθηκε από την Ιταλό διοικητή των Δωδεκανήσων Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκι, ηγετικό στέλεχος του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας ενώ λέγεται πως γνώριζε για την επιχείρηση και π Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι.

Η φασιστική Ιταλία, σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας, με τον ισχυρό στόλο της επεδίωκε να αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες της Μεσογείου από τη Μεγάλη Βρετανία, δεν είχε όμως την επιθυμητή επιτυχία. Η διαταγή για τον τορπιλισμό ελληνικών πολεμικών πλοίων, εντασσόταν στο πλαίσιο της προσπάθειας της Ιταλίας να επιδείξει μια «επιτυχία» στο μέτωπο του πολέμου, την ώρα που ο Χίτλερ ετοίμαζε το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο του: την εισβολή στη Ρωσία.

Το καταδρομικό «Έλλη» εν πλω

Το ιταλικό υποβρύχιο «Ντελφίνο» με διοικητή τον υποπλοίαρχο Τζουζέπε Αϊκάρντι ξεκίνησε από τη ναυτική βάση στο Παρθένι της Λέρου το βράδυ της 14ης Αυγούστου, με αποστολή να πλήξει εχθρικά πλοία στην Τήνο και τη Σύρο και στη συνέχεια να αποκλείσει τη Διώρυγα της Κορίνθου.

Τις πρωινές ώρες της 15ης Αυγούστου το ιταλικό υποβρύχιο βρέθηκε έξω από το λιμάνι της Τήνου «εν καταδύσει», με σκοπό να τορπιλίσει τα επιβατικά πλοία «Έλση» και «Έσπερος», που μπορεί να μετέφεραν προσκυνητές, αλλά για τους Ιταλούς ήταν οπλιταγωγά και συνεπώς εχθρικά.

Ο Αϊκάρντι είδε να καταφθάνει στο λιμάνι ένα πολεμικό και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Επρόκειτο για το καταδρομικό «Έλλη», που κατέπλεε στην Τήνο για τις εορταστικές εκδηλώσεις της Παναγίας.

Στις 8.25 π.μ., λίγη ώρα πριν από τη λιτανεία της εικόνας της Παναγίας κι ενώ στην παραλία υπήρχε πολύς κόσμος, το «Ντελφίνο» έπληξε με τρεις τορπίλες το ελληνικό πολεμικό πλοίο.

Η μία μόνο βρήκε στόχο, αλλά αποδείχθηκε καίρια καθώς πέτυχε το ελληνικό πλοίο στο μηχανοστάσιο και τις δεξαμενές πετρελαίου. Μία ώρα αργότερα, το «Έλλη» βυθίστηκε, παρά τις προσπάθειες του πληρώματος να το κρατήσουν στον αφρό.

Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Έθνος» μία ημέρα μετά τον τορπιλισμό

Οι άλλες δύο τορπίλες αστόχησαν και εξερράγησαν στην προκυμαία. Από την επίθεση του «Ντελφίνο» σκοτώθηκαν ένας υπαξιωματικός και οκτώ ναύτες του «Έλλη», ενώ οι τραυματίες ανήλθαν στους 24. Μία γυναίκα, που βρισκόταν στην παραλία, πέθανε από καρδιακή προσβολή μετά την έκρηξη της δεύτερη τορπίλης στην προκυμαία.

Εικόνα από το λιμάνι της Τήνου την 15η Αυγούστου 1940

http://www.eleftherostypos.gr/wp-content/uploads/2016/08/vomvardismos-tinos-319x400.jpg 319w" sizes="(max-width: 700px) 100vw, 700px" style="box-sizing: border-box; height: auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;">

Μετά την εκτέλεση της αποστολής του, το «Ντελφίνο» απομακρύνθηκε χωρίς να γίνει γνωστή η ταυτότητά του. Μετά από λίγες ώρες κατέπλευσε στη Σύρο, αλλά αναχώρησε αμέσως άπρακτο, καθώς δεν υπήρχε κανένα πλοίο στο λιμάνι του νησιού.

Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ασύρματος» την επόμενη της απρόκλητης επίθεσης

Το «Ντελφίνο» επέστρεψε στη Λέρο με διαταγή των ιταλικών αρχών, ακυρώνοντας την αποστολή του στην Κόρινθο. Η επιχείρηση δεν φαίνεται να ήταν σε γνώση των πολιτικών αρχών της Ρώμης, πλην ίσως του Μουσολίνι. Ο υπουργός Εξωτερικών, Γκαλεάτσο Τσιάνο, έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι η βύθιση του ελληνικού πλοίου οφείλεται στη θρασύτητα του Ντε Βέκι.

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Η Πρωΐα»

Η έρευνα που διενήργησαν δύτες του Πολεμικού Ναυτικού, έδειξε -από τους σειριακούς αριθμούς των όπλων- ότι οι τορπίλες ήταν ιταλικές , η κυβέρνηση Μεταξά όμως αποφάσισε να κρατήσει απόλυτα μυστικό το πόρισμα της έρευνας, για να μην προκαλέσει την Ιταλία και διαταράξει την «ουδετερότητα» της Ελλάδας.

Τελικά, δημοσιοποιήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1940, δύο ημέρες μετά την ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Παρά ταύτα, από την πρώτη στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη δεν είχε καμία αμφιβολία για την εθνικότητα του υποβρυχίου.

Μνημείο στην Τήνο 

Το 1950, στο πλαίσιο των πολεμικών επανορθώσεων, η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα το ελαφρύ καταδρομικό «Ευγένιος της Σαβοΐας» (Eugenio Di Savoia), το οποίο μετονομάστηκε σε «Έλλη» τον Ιούνιο του 1951 και ύψωσε την ελληνική σημαία.

Το νέο «Έλλη»: Το ιταλικό «Ευγένιος της Σαβοΐας» που βαφτίστηκε «Έλλη» 

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 το ναυάγιο του «Έλλη» ανελκύστηκε τμηματικά και πουλήθηκε για παλιοσίδερα. Το 1985 Έλληνες δύτες ανακάλυψαν στο βυθό της Τήνου τα απομεινάρια της ιταλικής τορπίλης που βύθισε το «Έλλη». Το εύρημα εκτίθεται στο Ναυτικό Μουσείο Πειραιά.

Ο,τι απέμεινε από την τορπίλη που έπληξε το «Έλλη» στο Ναυτικό Μουσείο Πειραιά

eleftherostypos.com

Το θέαμα από τη… στεριά μπορεί να είναι εντυπωσιακό, ωστόσο τον τελευταίο λόγο έχουν οι επιβάτες και το πλήρωμα οι οποίοι ταξίδεψαν με το «SuperFerry» από τη Μύκονο για την Τήνο.

Μετά τον απόπλου του, το πλοίο αντιμετώπισε δυσκολίες λόγω ισχυρών ανέμων που επικρατούν στην περιοχή, όπως θα δείτε η μάχη του καπετάνιου, του πληρώματος και των επιβατών απέναντι στις καιρικές συνθήκες, καταγράφηκε σε βίντεο.

Δείτε το βίντεο:

enikos.gr

Η Πελαγία ήταν κόρη του παπά Νικηφόρου Νεγρεπόντη.

Η μητέρα της ήταν από τον Τριπόταμο της Τήνου και άνηκε στην οικογένεια Φραγκούλη. Γεννήθηκε το 1752 μ.Χ. στο χωριό Κάμπο της Τήνου και το κοσμικό της όνομα ήταν Λούκια.

Από διάφορα έγγραφα φαίνεται ότι είχε ακόμα τρεις αδελφές. Η οικογένειά της διακρινόταν για την αγνή πίστη και την προσήλωση στα θρησκευτικά ιδεώδη Λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της Λουκίας ο πατέρας της πέθανε. Ήταν τότε 12 χρονών και έδειχνε σημάδια έντονης επιθυμίας να αφιερωθεί και να υπηρετήσει το θέλημα του Θεού.

Οι δυσκολίες της ζωής έκαναν την μητέρα της να τη στείλει στον Τριπόταμο, στην κάπως πιο ευκατάστατη αδελφή της. Εκεί η Λούκια έμεινε τρία χρόνια και συχνά επισκεπτόταν την άλλη θεία της, που ήταν μοναχή στη Μονή Κεχροβουνίου. Ένοιωσε τότε επιτακτική την ανάγκη ν’ ακολουθήσει τον μοναχικό βίο και σε ηλικία 15 χρονών μπήκε στο Μοναστήρι σαν δόκιμη, υπό την επίβλεψη της θείας της μοναχής Πελαγίας. Όταν ήλθε η ώρα έγινε και η ίδια μοναχή με το όνομα Πελαγία.

Ως μοναχή αφοσιώθηκε με ψυχή και σώμα στην λατρεία του Θεού και στην ανακούφιση των πασχόντων.

Η αγνότητα της ψυχής της, η οσιότητα της ζωής της, η αυταπάρνηση της, η μυστική ζωή της κι ο πόθος της για λύτρωση συντέλεσαν ώστε η μοναχή Πελαγία να γίνει το «σκεύος εκλογής» για ν’ αποκαλυφθεί σ’ αυτήν η Παναγία για την εύρεση της Αγίας εικόνας της στον αγρό του Δοξαρά στην πόλη της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823 μ.Χ.), γεγονός που έμελλε να κάμει την Τήνο ιερό νησί και να κατατάξει την Πελαγία μεταξύ των Αγίων.

Το γεγονός δε αυτό συνέβη όταν η Όσια ήταν 73 χρόνων και αρχιερέας Τήνου ήταν ο Γαβριήλ.

Η Οσία Πελαγία έκανε, με τις πρεσβείες της Παναγίας και τη χάρη του Θεού, αρκετά θαύματα πριν και μετά τον θάνατο της, ο όποιος ήλθε στις 28 Απριλίου 1834 μ.Χ. και τάφηκε στο ναό των Ταξιαρχών του μοναστηριού.
Το 1973 μ.Χ. όμως, κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός στο όνομα της, όπου φυλάσσεται και προσκυνείται η αγία κάρα της σήμερα. Ανακηρύχτηκε αγία με Συνοδική Πατριαρχική Πράξη στις 11 Σεπτεμβρίου 1970 μ.Χ. και η μνήμη της ορίστηκε να τιμάται στις 23 Ιουλίου, την ήμερα δηλαδή του οράματος της.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ
Η εύρεση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας, έγινε ύστερα από όραμα της Οσίας Πελαγίας.
Την Κυριακή 9 Ιουλίου 1822 μ.Χ. βλέπει στον ύπνο της μία μεγαλοπρεπή κυρία με φωτοστέφανο, η οποία της εξηγεί πόσο υπέφερε θαμμένη τόσα χρόνια κάτω από το χώμα.
Της ζήτησε όταν ξημερώσει να επισκεφθεί τον επίτροπο εσωτερικών υποθέσεων της Μονής και να του ανακοινώσει την επιθυμία της να αποκαλυφθεί το ερειπωμένο θαμμένο μέγαρό της στον αγρό του Αντ. Δωξαρά.
Όταν ξύπνησε κατάλαβε ότι η κυρία ήταν η Θεοτόκος και ότι το μέγαρο ήταν προφανώς ο Ναός Της. Της γεννήθηκαν όμως αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε εκείνη την άσημη ταπεινή και το πώς θα έπρεπε να υποφέρει τους χλευασμούς και τις κοροϊδίες του δύσπιστου κόσμου. Έτσι αποφάσισε να μην αναφέρει τίποτα.

Την επόμενη Κυριακή 16 Ιουλίου 1822 μ.Χ., εμφανίζεται και πάλι στον ύπνο της η ίδια Κυρία δίνοντας και πάλι την ίδια παραγγελία. Η Πελαγία δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία ότι ήταν η εκλεκτή από την Θεοτόκο, αλλά και πάλι την απέτρεψαν οι αμφιβολίες.

Όταν και την τρίτη Κυριακή 23 Ιουλίου 1822 μ.Χ. εμφανίζεται στον ύπνο της με στεναχωρημένο, αλλά αυστηρό ύφος ζητώντας εξηγήσεις για την αγνόηση της παραγγελίας της, η Πελαγία αποφασίζει πλέον να προχωρήσει χωρίς να ολιγωρήσει.

Την ίδια μέρα η Πελαγία κατέφυγε στην Ηγουμένη η οποία γνωρίζοντας τον ενάρετο βίο της την πίστεψε και επισκέφθηκε τον επίτροπο. Ο επίτροπος με την σειρά του ειδοποίησε με την συνοδεία της Πελαγίας τον Μητροπολίτη της Τήνου ο οποίος προσκαλεί τον λαό της Τήνου στον Μητροπολιτικό ναό των Ταξιαρχών, παρακαλώντας τον να συνδράμουν για τον σκοπό αυτό σε χρήμα ή και σε εργασία.

Ο λαός πρόθυμα άρχισε τις ανασκαφές στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 μ.Χ. από τις οποίες αποκαλύφθηκαν ο αρχαίος ναός του Διονύσου και ο ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Ωστόσο δεν βρέθηκε κανένα ίχνος εικόνας πράγμα που επισκίασε το θετικό κλίμα και οδήγησε τον κόσμο σιγά, σιγά στην εγκατάλειψη του εγχειρήματος.
Η Πανώλη θέριζε εκείνη την εποχή, πράγμα που ο επίτροπος το θεώρησε θεία τιμωρία.
Σε συνεργασία πάλι με τον Μητροπολίτη Τήνου συγκαλούν και πάλι τον λαό της Τήνου με την ίδια έκκληση ορίζοντας επιπλέον και μια επιτροπή ελέγχου του έργου. Όσο οι εργασίες δεν έφερναν αποτέλεσμα, ο λαός χλεύαζε και κατηγορούσε την Πελαγία ως ονειροπόλα.
Με δάκρια στα μάτια η Πελαγία ζητά την βοήθεια της Παναγίας, η οποία της αποκαλύπτει πλέον το ακριβές σημείο στο οποίο ήταν θαμμένη η εικόνα Της, όπως διαβάζουμε στο vimaorthodoxias.gr.
Στις 30 Ιανουαρίου 1823 μ.Χ., μετά από την υπόδειξη της εν λόγω θέσης, η αξίνα του Δημ. Βλάσση προσκρούει στο θαυματουργό εικόνισμα!

Newsbomb.gr

Γ. Χατζημάρκος: ''Η Τήνος, νησί “φάρος” στην παγκόσμια γλυπτική τέχνη''

Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου συνδιοργανώνει το 1ο Συμπόσιο Γλυπτικής, στο νησί με την μακρά παράδοση στην μαρμαροτεχνία, με σκοπό να καταστεί θεσμός για τις εικαστικές τέχνες διεθνώς

Στα εγκαίνια της Έκθεσης Γλυπτικής, στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας Τήνου, το νησί με την μεγάλη παράδοση στην γλυπτική τέχνη από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, παρέστη ο Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργος Χατζημάρκος.

Τα εγκαίνια έγιναν το απόγευμα της Τετάρτης, στο πλαίσιο του 1ου Συμποσίου Γλυπτικής, που συνδιοργανώνει η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ),  παρούσης της Προέδρου του κας Σοφίας Στάικου, με την επιδίωξη να καθιερωθεί ως θεσμός, για τις εικαστικές τέχνες στην Ελλάδα και διεθνώς, στο νησί που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την γλυπτική.

Ιδιαίτερη αναφορά στην μεγάλη προσφορά της Τήνου στις εικαστικές τέχνες, έκανε ο κ. Χατζημάρκος στον χαιρετισμό του, όπου μεταξύ των άλλων ανέφερε:

“Ο θρύλος θέλει τον Φειδία, εξόριστο προς την Δήλο, να ναυαγεί στο νησί και να διδάσκει στους ντόπιους την τέχνη της μαρμαρογλυπτικής. Η Τήνος με την μακρά παράδοση από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, γεννά τους μεγαλύτερους γλύπτες του 19ου αιώνα και αναδεικνύεται σε σημείο αναφοράς στην παγκόσμια γλυπτική. Είναι η Τήνος του λευκού και του πράσινου μαρμάρου που θα γεννήσει τον Γιαννούλη Χαλεπά, τους Φυτάληδες, τον Λάζαρο και τον Αντώνιο Σώχο, τον Δημήτριο Φιλιππότη, τον Λουκά Δούκα, τον Γεώργιο Βιτάλη, αλλά και τους ζωγράφους Νικόλαο Γύζη και Νικηφόρο Λύτρα, που άφησαν έντονο το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Η εγγραφή της τηνιακής μαρμαροτεχνίας στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO το 2015, αποτελεί το επιστέγασμα της αναγνώρισης αυτού του μικρού νησιού των Κυκλάδων ως ένα τηλαυγή φάρο στην παγκόσμια γλυπτική τέχνη”.

Η Έκθεση Γλυπτικής που εγκαινιάστηκε χθες και θα διαρκέσει ως τις 31 Οκτωβρίου, φιλοξενεί έργα των τεσσάρων καλλιτεχνών οι οποίοι λαμβάνουν μέρος στο Συμπόσιο. Είναι οι καλλιτέχνες Θεόδωρος Παπαγιάννης, ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ), που έχει πρωταγωνιστήσει στην οργάνωση συμποσίων γλυπτικής σε πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου και οι Γιάννης Καγιώργης, Πραξιτέλης Τζανουλίνος και Δημήτρης Σκαλκώτος, με κοινή αφετηρία την καταγωγή τους από την Τήνο, τη φοίτησή τους στη Σχολή Καλών Τεχνών Πανόρμου και την ΑΣΚΤ, οι οποίοι εκπροσωπούν διαφορετικές γενιές και διαφορετικές εικαστικές προσεγγίσεις.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Συμποσίου, που ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου και ολοκληρώνεται στις 3 Αυγούστου, και όσο οι καλλιτέχνες θα φιλοτεχνούν τα έργα τους σε τηνιακό μάρμαρο, το κοινό θα μπορεί να επισκέπτεται τον ειδικά διαμορφωμένο υπαίθριο χώρο του Μουσείου, προκειμένου να συνομιλήσει μαζί τους και να γνωρίσει από κοντά την τέχνη της γλυπτικής.

Το διήμερο 28-29 Ιουλίου θα είναι αφιερωμένο στην τηνιακή μαρμαροτεχνία. Την πρώτη ημέρα, σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Νεώτερου Πολιτιστικού Αποθέματος και Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, αλλά και τοπικούς φορείς, θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο εκδήλωση με αφορμή την εγγραφή της τηνιακής μαρμαροτεχνίας στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO. Τη δεύτερη ημέρα, προγραμματίζεται οργανωμένη περιήγηση στο νησί, με ξεναγό τον Αλέκο Φλωράκη, επιστημονικό υπεύθυνο του Μουσείου.

Το Συμπόσιο θα κλείσει την Τετάρτη 3 Αυγούστου, με παρουσίαση των ολοκληρωμένων έργων και σύντομες ομιλίες από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν σε αυτό.