Το προσφυγικό πρόβλημα αγγίζει την τοπικη μας κοινωνια σε ολα σχεδόν τα επίπεδα της δημόσιας ζωης. Στο κοινωνικό, στο οικονομικό, στο ηθικό, στο ιδεολογικο, στο ανθρωπιστικο και στο περιβαλλοντικό. Γι αυτό και εχει εξελιχθει σε ένα πολιτικο ζητημα.

Βεβαίως αν η χωρα μας ηταν σε ανάπτυξη οι αντιδράσεις θα ηταν πολύ διαφορετικές. Η οικονομικη κριση, η ανεργία, η υφεση, η αβεβαιότητα και ο φοβος μας οδηγουν σε δυσβατα μονοπατια και σε προβληματικές συμεριφορές. Εχουν αναδειχθει πολύ συντηρητικες ιδεες που αν και δεν είναι πλειοψηφικές στο νησί μας είναι εν τούτοις πολύ ισχυρες. Αποτελει εξέλιξΕΙς που πρεπει να μας προβληματισουν γιατι το θεμα θα διαρκεσει για πολύ αφου εχει συνδεθει με γεωπολιτικες αλλαγες στην περιοχη του γειτονικου μας Αραβικου Κόσμου και της Τουρκικής επικράτειας.

Η Ε.Ε. ακολουθεί μια πολιτική φρουρίου κατά των προσφύγων. Είναι μια πολύ δεξιά πολιτική. Οι φράκτες, το κλείσιμο των συνόρων, η αρση ιθαγένειας σε πολίτες φιλελευθερων κρατων όπως η Γαλλία κλπ. δεν εχουν σχεση με την εποχή του Βίλυ Μπράντ, του Ούλαφ Πάλμε, του Τρυντώ, της σοσιαλδημοκρατίας του 1970-80 και των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Οι πολιτικές του κοινωνικου κράτους, της ειρηνικής συνύπαρξης και του ανθρωπισμού της μεταπολεμικης Ευρώπης καλύφθηκαν κάτω από την σκόνη της κατάρρευσης των σοσιαλδημοκρατικών, σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδανικών.

Τώρα επιστρέφουμε σταδιακά στον πολιτικό μεσαίωνα του ‘’ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’ και αν διαβάσουμε ιστορία θα δουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη μοιάζει με εκεινη τηςπαγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1929 που διήρκεσε από ένα μέχρι δέκα χρόνια σε διάφορες χώρες του κόσμου και ηταν το υπόβαθρο της ανέλιξης του Φασισμού σε κυβερνητικη δύναμη με την στηριξη της εργατικής τάξης και των φτωχων στρωμματων που υπεφεραν από την φτωχεια και την ανεργια της εποχης.

Μέσα στο καταθλιπτικό τοπίο των ημερών μια πολύ ενθαρυντικη ειδηση ηταν αυτή που μεσω διαδικτυου κανουν τον γυρο του κόσμου 2 μικρες τανιες για το προσφυγικό στα νησια μας. Αν εμεις οι μεγαλυτεροι εχουμε σκληρυνει την συνειδηση μας και εχουμε χασει πια την νεανική μας παιδική μας αθωότητα μαζί με την νεανική μας ζωντάνια, εχοντας αμβλυνει τους ανοικτούς ορίζοντες για ελευθερια-ισότητα- αλληλεγγυη οι νεοι συμπολίτες μας αποδεικνύουν ότι η αγαπη της ζωής και η δημιουργικότητα με την ανθρωπιά αποτελούν την ελπιδα για την διέξοδο.

Να τι γράφουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:

1. H εκπληκτική ταινία μικρού μήκους για τους πρόσφυγες από μαθητές της Κω που πρέπει να δείτε:

Τους έχουν μιμηθεί ήδη με μια εξίσου καλή δουλειά οι μαθητές της Καλύμνου: 

Στα ακριτικά νησιά γίνεται δουλειά.

Για την μεταφορά: Ν. Μυλωνάς

Ελικόπτερο της Αεροπορίας Στρατού μετέφερε από την Κάλυμνο στη Ρόδο 40χρονο που είχε υποστεί κάταγμα στο γόνατο.

Η αερομεταφορά του ασσθενούς έγινε χθες το βράδυ με ελικόπτερο Σινούκ (CH-47D).

Στη συνέχεια τον ασθενή παρέλαβε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και τον μετέφερε στο τοπικό νοσοκομείο.

Πηγή: http://newpost.gr

Η Όπερα του Σίδνεϊ συμπληρώνει φέτος τα 40 χρόνια λειτουργίας της.

Όμως ο Καλύμνιος Στιβ Τσουκαλάς διεκδικεί ένα ρεκόρ καθώς είναι ο παλαιότερος υπάλληλος της Όπερας, στην οποία εργάζεται για 47 χρόνια.

Πριν από 51 χρόνια, ο 19χρονος τότε Καλύμνιος, έφτασε στο Σίδνεϊ και πέρασε δίπλα από τα θεμέλια της Όπερας. Τέσσερα χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο εργατικό δυναμικό κατά την τρίτη φάση της κατασκευής το 1968.

Σήμερα είναι ο τελευταίος εργαζόμενος που βοήθησε στο χτίσιμο αυτού του φημισμένου σημείου της Αυστραλίας. Βοηθά στη συντήρηση του εσωτερικού του κτιρίου, ενώ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα κάθε γωνιά, κάθε διάδρομο. Μάλιστα, χρησιμοποιεί ελαιόλαδο για να φροντίζει σημεία του κτιρίου.

Κάθε πρωί ο κ. Τσουκαλάς στις 5:15 παρακολουθεί την ανατολή του ηλίου, πριν οι τουρίστες αρχίσουν να συρρέουν.
«Είναι τόσο γαλήνια, που έχεις όλο το χρόνο να σκεφτείς και να θυμηθείς. Σκέφτομαι πως ήταν και πως έχει γίνει. Είναι τόσο διαφορετικά και οι αναμνήσεις πολλές φορές μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Δεν θέλω να χάσω αυτή τη δουλειά, αυτό το κτίριο. Είδα την Όπερα από το πλοίο με το οποίο έφτασα εδώ, και σκεφτόμουν πως αυτό το κτίριο ήταν κάτι μοναδικό, κάτι απίστευτο» δήλωσε ο κ. Τσουκαλάς.

Όταν ξεκίνησε ως εργάτης ήταν 23 ετών και δεν γνώριζε πως ένα από τα πιο εικονικά κτίρια σε όλον τον κόσμο θα γινόταν το έργο της ζωής του.
«Ήταν μια επικίνδυνη δουλειά, γιατί εργαζόμασταν σε μεγάλο ύψος. Την ίδια χρονιά που ξεκίνησα τη δουλειά παντρεύτηκα την αγαπημένη μου και για τα τελευταία 47 χρόνια είμαστε μαζί. Δεν θέλω να συνταξιοδοτηθώ γιατί, όταν είσαι ερωτευμένος, είναι ριζωμένο στην καρδιά σου. αν αγαπάς το κτίριο, πρέπει να το σκέφτεσαι συνεχώς» συμπλήρωσε σε συνέντευξη του στο news.com.au

Πηγή: Ellines.com