Σήμερα 30/06/2017 ξεκίνησε με μεγάλη συμμετοχή το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στο οποίο συμμετέχουν οι σολιαλιστες, οι σοσιαλδημοκράτες, η ανανεωτική αριστερά και το μεταρρυθμιστικό κέντρο, παρόντων θεσμικών οργάνων αλλα και εκλεγμένων μελών της κοινωνίας και εκπροσώπων φορέων.

Είμαστε βέβαιοι ότι το συνέδριο θα επισφραγίσει την συνεργασία των κομμάτων που εκφράζουν την καθαρή εντολή του λαού για μια νεα αρχή, για μια ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ, για να οδηγηθούμε επιτέλους σε πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που ταλαιπωρούν την Ελλάδα , τους Έλληνες .

Τα όνειρα και η δυναμική της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Είναι πιο ισχυρά απο τις αναμνήσεις.
Για την ΝΕ
Κατερίνα ΓΑΒΑΛΑ

Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός μίλησε στην Ολομέλεια κατά τη συζήτηση του Νομοσχεδίου των νέων μέτρων που φέρνει η Κυβέρνηση, «Συνταξιοδοτικές διατάξεις Δημοσίου και τροποποίηση διατάξεων του ν. 4387/2016, μέτρα εφαρμογής των δημοσιονομικών στόχων και μεταρρυθμίσεων, μέτρα κοινωνικής στήριξης και εργασιακές ρυθμίσεις, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021 και λοιπές διατάξεις».

Κατά την ομιλία του ο Δημήτρης Κρεμαστινός τόνισε την ανάγκη εθνικής συναίνεσης για ένα σχέδιο ανάπτυξης ενάντια στη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού η οποία επιτείνεται με το τρέχον νομοσχέδιο. Ένα σχέδιο που καμία μεμονωμένη κομματική κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να στηρίξει χωρίς ευρείες συμμαχίες.

Ολόκληρη η ομιλία του ήταν η εξής:

«Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αποφεύγω πάντα να μιλάω με τα «εμείς» και τα «εσείς», γιατί πιστεύω ότι αυτή η λογική είναι λάθος.
Υπάρχει κάτι, όμως, που όλοι το πιστεύουμε, ότι χωρίς ανάπτυξη –το λένε όλοι-, χωρίς επενδύσεις, οι μισθοί και οι συντάξεις θα συρρικνώνονται μέχρι εξαφανίσεως. Δεν νομίζω ότι κανείς στην Αίθουσα έχει αντίθετη άποψη.
Το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, που επικαλείται αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Συμβουλίου της Επικρατείας, προειδοποιεί ότι ο νόμος που συζητούμε και ψηφίζουμε –όσοι τον ψηφίσουν- είναι αντισυνταγματικός ή μπορεί να καταστεί αντισυνταγματικός. Μέχρι σήμερα έντεκα αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας καθιστούν νόμους αντισυνταγματικούς, με επικεφαλής την απόφαση για το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο.
Το ερώτημα το δικό μου δεν είναι αυτό. Το ερώτημά μου είναι το εξής: Όσοι Βουλευτές θα ψηφίσουν εν γνώσει τους όλα αυτά τα μέτρα, δεν έχουν ακούσει ότι οι παραγωγικές τάξεις, όπως εκφράστηκαν και εδώ στη Βουλή, είναι όλες αντίθετες;
Δεν ξέρουν ότι τουλάχιστον το 60% του ελληνικού λαού, όπως απεικονίστηκε με το εκλογικό αποτέλεσμα και όχι με τις δημοσκοπήσεις, είναι με τα κόμματα που είναι κατά των μέτρων;
Άρα αναλαμβάνουν μια σοβαρή ευθύνη αυτοί που θα ψηφίσουν.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: Να θυσιαστούμε για την πατρίδα; Εγώ θα έλεγα όσοι ψηφίσουν, θα θυσιαστούν για την πατρίδα. Εννοώ, πολιτικά. Τι πιθανότητες υπάρχουν να θυσιαστούν και να επιτύχει το εγχείρημα αυτό; Ελπίζουμε ότι η ποσοτική χαλάρωση που θα έχουμε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τον Ντράγκι, με άρση των capital controls θα αλλάξει το κλίμα. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε δεν υπάρχει και συζήτηση, γιατί απλούστατα η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει.
Όμως, θα επικαλεστώ μια δήλωση του Πρωθυπουργού η οποία έγινε πριν από λίγους μήνες και συγκεκριμένα λέει: «Κυρίες και κύριοι, είναι απολύτως αδύνατον πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% μετά το 2018 να διατηρηθούν και μάλιστα για αρκετά χρόνια». Η Κυβέρνηση λέει ότι μέχρι το 2022 τουλάχιστον θα υπάρχουν. Και ο Πρωθυπουργός συνεχίζει: «Εκτός εάν θέλουμε να πλήξουμε την ελληνική οικονομία και να έχουμε διαρκώς συνθήκες μακροχρόνιας στασιμότητας».
Ερωτώ, κατά συνέπεια: Εάν εσείς ήσασταν επενδυτές σε μια χώρα και ακούγατε τον Πρωθυπουργό της χώρας να λέει αυτά τα πράγματα, και ξέρατε ότι η χώρα είναι πτωχευμένη, και ξέρατε ότι ζει με καθεστώς capital controls στις τράπεζες, και ξέρατε ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα βγαίνουν από το υστέρημα και όχι από το πλεόνασμα του λαού της -δηλαδή από φορολογίες, εισφορές κλπ-, θα ερχόσασταν ποτέ να κάνετε επένδυση σε αυτήν τη χώρα; Πείτε μου! Κανένας δεν θα ερχόταν. Εύχομαι να διαψευστεί η λογική μου. Όμως, εν πάση περιπτώσει, η λογική πάντα είναι λογική.
Όμως, δεν σταματάω μέχρις εδώ.
Στην Κύπρο, την οποία εγώ θεωρώ το πιο ώριμο σημείο του ελληνισμού, κομμουνιστές, δεξιοί, ακροδεξιοί είπαν από κοινού ότι εφόσον διαλέξαμε αυτόν τον δρόμο, δηλαδή να μείνουμε στο ευρώ και την ευρωζώνη θα εφαρμόσουμε τη συνταγή που μας λένε.
Εμείς εδώ, όλα τα κόμματα που ήρθαν στην εξουσία μετά το 2010, είχαν μια διαφορετική συνταγή. Και η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να έχουμε αυτά τα μνημόνια και τώρα αυτό το διαρκές μνημόνιο που είναι άγνωστο πότε θα τελειώσει.
Όμως, η Κύπρος σήμερα πανηγυρίζει, γιατί είχε αύξηση 3,5% του ΑΕΠ. Εμείς πότε θα πανηγυρίσουμε 3,5% αύξηση του ΑΕΠ; Εμείς έχουμε ύφεση και μηδέν ανάπτυξη. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα. Και βέβαια, η Κυβέρνηση κυβερνά ήδη για δυόμισι χρόνια.
Το πρόβλημα είναι ότι και στις τηλεοράσεις το βλέπουμε δυστυχώς αυτό. Κοκορομαχίες που συνεχίζονται: «Εμείς, εσείς, αυτοί, ποιος έκανε τα πιο πολλά λάθη, ποιος τα λιγότερα λάθη» κλπ. Κανένας δεν συζητά με ποιες προϋποθέσεις θα γίνει η ανάπτυξη. Μπορεί να γίνει ανάπτυξη για παράδειγμα εάν αύριο έρθει η Νέα Δημοκρατία μόνη της για να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα; Σας ρωτώ, μπορεί; Δεν μπορεί!
Άρα, κατά συνέπεια, εκείνο το οποίο προτάσσεται, κατά κάποιον τρόπο, είναι η συναίνεση. Μπορεί, όμως, να υπάρξει συναίνεση εάν τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» ή, εάν θέλετε, του «ευρωπαϊκού τόξου» δεν συναινέσουν τουλάχιστον σε μια κυβέρνηση που να έχει ένα ενιαίο φορολογικό σύστημα, που να έχει ενιαία επενδυτικά κίνητρα, που να λέει στους επενδυτές «ελάτε να επενδύσετε, δεν θα αλλάξει το αναπτυξιακό καθεστώς, η φορολογία σας θα είναι αυτή και όχι άλλη»;
Μπορεί να γίνει με οποιαδήποτε κυβέρνηση; Μπορεί ένας επενδυτής να ξέρει ότι θα έρθει η Νέα Δημοκρατία αύριο –το λέω ως παράδειγμα, επειδή προηγείται στις δημοσκοπήσεις- και να πιστέψει ότι θα εξασφαλίσει τα λεφτά του εάν επενδύσει έχοντας αντίθετους όλους τους άλλους; Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό είναι αδιέξοδο.
Κανένας, όμως, δεν βάζει τα ερωτήματα αυτά και πολύ περισσότερο τηλεοπτικά όσοι δημοσιογράφοι κλαυθμηρίζουν κάθε πρωί στις τηλεοράσεις και εκμεταλλεύονται τον πόνο των ανθρώπων των οποίων συρρικνώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, γιατί έχουν τηλεθέαση, ενώ θα έπρεπε κανονικά να συζητούν ευρέως με ποιόν τρόπο θα συναινέσουμε για να έχουμε ανάπτυξη.
Αυτά τα αυτονόητα, δυστυχώς, με απασχολούν προσωπικά. Λυπούμαι που δεν απασχολούν τους περισσότερους από εμάς σε αυτήν την Αίθουσα και διαρκώς συζητάμε για τα γνωστά «εμείς, εσείς» τα οποία δεν οδηγούν δυστυχώς πουθενά.»

Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός, κατά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ τόνισε τα εξής:

«Καίτοι προσωπικά πιστεύω ότι η χώρα θα έπρεπε να είχε Κυβέρνηση από όλα τα κόμματα του λεγόμενου «ευρωπαϊκού τόξου» για να μπορεί να διαπραγματεύεται σκληρά με τους λεγόμενους θεσμούς, δηλαδή την Τρόικα και ιδιαιτέρως το ΔΝΤ, δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτό δεν υλοποιήθηκε. Φοβούμαι, ότι κάποια στιγμή όταν τα πράγματα οδηγηθούν σε αδιέξοδο αυτό θα υλοποιηθεί αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Και όταν μιλώ για αδιέξοδο δεν εννοώ μόνο το οικονομικό αδιέξοδο αλλά και το αδιέξοδο των εξωτερικών μας θεμάτων τα οποία, δυστυχώς, λόγω απειρίας των κυβερνώντων είναι αφημένα στην τύχη τους. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ζητά συνέχεια εκλογές για να αναγκαστεί την επομένη των εκλογών να αναζητά συνεργασίες με όλη την Αντιπολίτευση έστω και αν έχει -που δεν προβλέπεται από τις δημοσκοπήσεις- αυτοδυναμία. Συνεργασίες όμως που από την πράξη έχει αποδειχθεί ότι δεν γίνονται μετά τις εκλογές. Και όταν γίνονται αποσπασματικά, με ένα κόμμα, κατά κανόνα αποτυγχάνουν.
Εάν όμως οδηγηθούμε σε εκλογές θα πρέπει η Δημοκρατική Συμπαράταξη - δηλαδή κυρίως το ΠΑΣΟΚ - πρωτίστως να πείσει γιατί οι ψηφοφόροι του του 44% των εκλογών του 2009 δεν θα πρέπει να ψηφίσουν ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε Νέα Δημοκρατία. Εκείνοι που επλανήθησαν και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσαν κατάργηση του μνημονίου και των μνημονιακών νόμων και είδαν να υλοποιείται το 3ο και χειρότερο από όλα μνημόνιο εν αναμονή του 4ου και οι μνημονιακοί νόμοι όχι μόνο να ισχύουν αλλά να γίνονται σκληρότεροι. Όσον αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις όχι μόνο δεν τους επανέφεραν αλλά τους μείωσαν δραματικά. Το επιχείρημα ότι «και εσείς τους μειώσατε περισσότερο» δεν ισχύει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να αποδεχθεί όλες τις μειώσεις και μάλιστα να τις θεωρήσει ανεπαρκείς και να επιβάλει νέες μειώσεις! Και όλα αυτά, στηριζόμενος επιλεκτικά από ένα κόμμα που δεν έχει καμία ιδεολογική συγγένεια μαζί του και κινείται σαφώς δεξιότερα από τη Νέα Δημοκρατία, προς την άκρα δεξιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να περάσει τα νομοσχέδια για την ιθαγένεια και το μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα εάν δεν το ψήφιζε το ΠΑΣΟΚ και δεν ακολουθούσε στην Ολομέλεια και Το Ποτάμι. Άραγε, πόσο ικανοποιημένοι μπορεί να είναι με όλα αυτά οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ για να δουν καλύτερες μέρες;

Τώρα, όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, εάν εφαρμόσει την πολιτική που εξαγγέλλει, την πολιτική δηλαδή «πρώτα ανατάσσω την οικονομία και μετά διανέμω ό,τι έχω κερδίσει» πιστεύω ότι αυτό θα οδηγήσει κατ’ ανάγκη σε μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι παράλληλα με την ανόρθωση της οικονομίας μεριμνά για το κοινωνικό κράτος, για το ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας. Είναι ουσιαστική αυτή η διαφορά μας γιατί απλούστατα αποδείχθηκε κατά τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ με τα αλλεπάλληλα βέτο μας σε διάφορα νομοσχέδια και κυρίως στην Υγεία και στην Πρόνοια. Άρα το επιχείρημα «ανήκω στο ΠΑΣΟΚ αλλά ψηφίζω ΝΔ για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ» είναι ένα λάθος επιχείρημα γιατί μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες μέρες τον αδύναμο οικονομικά πολίτη.Κατά συνέπεια, χρειάζεται στρατηγική και εκλαΐκευση των επιχειρημάτων μας για να γίνουν κατανοητά από τους πολίτες.»

Ιστορικά και ανέκαθεν, το κάθε κόμμα έφερνε στη Βουλή έναν εκλογικό νόμο που πίστευε ότι θα το εξυπηρετούσε στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση η οποία συνήθως γινόταν μέσα σε λίγους μήνες.

Προς τιμήν του, ο Κώστας Σημίτης στην προτελευταία μεταβολή του Συντάγματος επέμεινε και ψηφίστηκε σχετική συνταγματική διάταξη η οποία προέβλεπε ότι ο εκάστοτε εκλογικός νόμος που ψηφίζεται στη Βουλή θα ίσχυε όχι από τις επόμενες αλλά από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός εάν ο εκλογικός νόμος ψηφιστεί από τουλάχιστον 200 βουλευτές. Και τούτο γιατί, κατά πάσα πιθανότητα, θα εξυπηρετούσε όχι κομματική αναγκαιότητα αλλά εθνική αναγκαιότητα. Άραγε σήμερα η επίκληση από την Κυβέρνηση να ψηφιστεί ο εκλογικός νόμος από 200 βουλευτές εξυπηρετεί εθνική αναγκαιότητα;

Η Αριστερά ανέκαθεν ήταν υπέρ της απλής και ανόθευτης αναλογικής την οποία όμως ποτέ δεν στήριξε όταν ήρθε στην εξουσία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος και αυτός είχε ταχθεί υπέρ της απλής αναλογικής όταν έπρεπε να αποφασίσει να την καθιερώσει το 1989 και παρότι διέβλεπε ότι δε θα ήταν ο ίδιος νικητής των εκλογών ψήφισε σύστημα που προσομοίαζε στην απλή αναλογική για να δυσκολέψει τη δημιουργία κυβέρνησης υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Όμως, δεν ψήφισε τη λεγόμενη «ανόθευτη» απλή αναλογική. Στους συνομιλητές του ο Ανδρέας Παπανδρέου εξηγούσε ότι πέραν των εθνικών λόγων έκρινε ότι η απλή και ανόθευτη αναλογική θα οδηγούσε σε δεκάδες κομμάτων που με ποσοστό μικρότερο του 1% θα μπορούσαν να εισέλθουν στη Βουλή οπότε θα δημιουργείτο μια Βαβυλωνία της Δημοκρατίας. Δηλαδή, ακυβερνησία και εκβιασμοί με ανυπολόγιστες εθνικές επιπτώσεις. Έτσι, η ΝΔ ύστερα από τρεις συνεχεία εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα έτος σχημάτισε κυβέρνηση που στηρίχθηκε σε 151 βουλευτές.

Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήλθε τον Ιανουάριο στην εξουσία και διακήρυσσε το περίφημο «πρώτη φορά Αριστερά», πρώτο του μέλημα λογικά θα ήταν να ψηφίσει την απλή και ανόθευτη αναλογική που επί χρόνια είχε επαγγελθεί. Αντ’ αυτού, τότε που χρειαζόταν μια κυβέρνηση με ευρεία κοινοβουλευτική βάση, δηλαδή των κομμάτων του λεγόμενου «ευρωπαϊκού τόξου», οδήγησε τη χώρα σε εκλογές - οκτώ μήνες μετά- με την ενισχυμένη αναλογική και με το μπόνους των 50 εδρών. Το αποτέλεσμα γνωστό. Να συγκυβερνήσει με ένα μικρό κόμμα ακραίων δεξιών απόψεων, «πιστός» στην αρχή του δόγματος «πρώτη φορά Αριστερά»! Με το οποίο ήδη συγκυβερνούσε από τον Ιανουάριο. Και όλα αυτά παρότι το ΠΑΣΟΚ είχε καταθέσει πρόταση νόμου με βάση την απλή αναλογική προκειμένου να σχηματιστούν κυβερνήσεις των κομμάτων του λεγόμενου «ευρωπαϊκού τόξου» για να διαπραγματευτούν πιο σκληρά με τους δανειστές. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ έμενε προκλητικά αδιάφορος.

Τώρα, το πώς επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να συνεργαστεί με όλα τα κόμματα της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης» να προτιμά να συνεργάζεται επιλεκτικά με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, παρά την αποδοκιμασία για αυτήν την συνεργασία ακόμα και των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό αποτελεί το λεγόμενο «άλλου παπά ευαγγέλιο».

Όμως, όταν αιφνιδίως όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια πρώτο κόμμα και ότι το συνέταιρο κόμμα του αγωνίζεται να μπει στη Βουλή, τότε θυμάται την απλή αναλογική και καλεί όλα τα δημοκρατικά κόμματα να τη θυμηθούν και αυτά.

Τώρα που έχει ψηφιστεί το 3ο και πιθανόν και το 4ο μνημόνιο με όλη τη συνακόλουθη σκληρή νομοθεσία για την οποία δεν ρωτήθηκε καν το ΠΑΣΟΚ και κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης για να εκφράσουν γνώμη τουλάχιστον όσον αφορά τα προαπαιτούμενα και τα ισοδύναμα μέτρα, τι θα εξυπηρετήσει στο μέλλον μια κυβέρνηση συνεργασίας με βάση την απλή αναλογική, πέραν της εκλογικής σκοπιμότητας;

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να παραμείνει στις θέσεις του όσον αφορά τον εκλογικό νόμο. Τις θέσεις που προδιέγραψε ο ιδρυτής του και οι μετέπειτα κυβερνήσεις του. Ειδικότερα όμως όσον αφορά το λεγόμενο μπόνους των 40 ή 50 εδρών που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αργότερα είχε θεσμοθετήσει, θα μπορούσε να το υποστηρίξει προσθέτοντας λίγες μόνο λέξεις. Ότι, δηλαδή, το πρώτο κόμμα λαμβάνει το μπόνους εφόσον με το μπόνους σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Διαφορετικά δεν λαμβάνει το μπόνους και κατά συνέπεια ισχύει η ενισχυμένη απλή αναλογική.

Εάν υπήρχε αυτή η πρόβλεψη στον ισχύοντα νόμο, οι 5 εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν από το 2012 έως σήμερα δεν θα έδιναν σε κανένα κόμμα το μπόνους και θα ίσχυε η απλή αναλογική με το όριο του 3% της εισόδου των κομμάτων στη Βουλή. Έτσι, με την ψήφο του κάθε φορά ο λαός θα μπορεί να αποφασίζει εάν θέλει ή όχι το μπόνους που θα του εξασφαλίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή κυβέρνηση συνασπισμού κομμάτων με το σύστημα της απλής αναλογικής. Μόνον ο λαός και όχι οι ευκαιριακές πλειοψηφίες της Βουλής.

Με την ολοκλήρωση των 20 εβδομάδων της διεθνούς επιτήρησης της γρίπης η χώρα μας κατέκτησε ένα νέο θλιβερό ευρωπαϊκό «βραβείο».

Εφέτος σημειώθηκε αριθμός θανάτων ρεκόρ από τη γρίπη, ρεκόρ όλων των προηγούμενων ετών. Ούτε στη μεγάλη πανδημία που απείλησε την ανθρωπότητα χάθηκαν 196 άνθρωποι που χάθηκαν εφέτος. Οι περισσότεροι ήταν άτομα νέας ηλικίας. Παρότι ο εφετινός ιός γρίπης ήταν ο ίδιος με τον ιό της πανδημίας που τα τελευταία χρόνια ενδημούσε στη χώρα, παρότι ο εφετινός χειμώνας ήταν ο ηπιότερος των τελευταίων χρόνων, αντί να παρατηρηθεί ένας αριθμός κρουσμάτων πολύ περιορισμένος, η επιδημία ξέφυγε από κάθε επιτρεπόμενο όριο.

Υπήρχαν περιπτώσεις όπου τα κρούσματα αντιμετωπίζονταν στους διαδρόμους ή στους κοινούς θαλάμους των νοσοκομείων γιατί περίπου 200 κρεβάτια στις μονάδες εντατικής θεραπείας ήταν αδρανοποιημένα επειδή δεν διορίστηκαν οι απαραίτητοι γιατροί και το αναγκαίο νοσηλευτικό προσωπικό, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο. Το πιο τραγικό όμως και από τον συνολικό αριθμό των θανάτων ήταν το γεγονός ότι η θνητότητα των αρρώστων που χάθηκαν διασωληνωμένοι στους θαλάμους ή στους διαδρόμους ήταν υπερδιπλάσια από τη θνητότητα των αρρώστων που χάθηκαν μέσα στη μονάδα. Με απλά λόγια, αν αυτοί οι άνθρωποι που πέθαναν είχαν νοσηλευθεί μέσα στην εντατική μονάδα αναμφισβήτητα οι μισοί από αυτούς θα είχαν σωθεί. Σήμερα θα ζούσαν.

Βέβαια η χώρα, επειδή έχει εξοικειωθεί με τα δισεκατομμύρια του χρέους, δεν φαίνεται να συγκινείται από τους απλούς αριθμούς. Οι αριθμοί όμως αυτοί αφορούν ανθρώπινες ζωές και όχι ευρώ. Είναι απορίας άξιον το πώς δεν κινητοποιείται αυτεπαγγέλτως η Δικαιοσύνη για να μάθει τα ονόματα αυτών των ανθρώπων και να πράξει τα δέοντα κατανέμοντας τις σχετικές ευθύνες όταν για έναν φόνο οποιασδήποτε αιτιολογίας δραστηριοποιείται αυτεπαγγέλτως.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν οικογένειες οι οποίοι όταν μάθουν τι συνέβη στους δικούς τους αναλόγως θα αντιδράσουν.
Τι πραγματικά συνέβη εφέτος όμως που δεν συνέβαινε ως τώρα;

Ακόμη και σε ένα οποιοδήποτε πανεπιστημιακό εγχειρίδιο δημόσιας υγείας ο φοιτητής μαθαίνει ότι προκειμένου να τιθασευθεί μια επιδημία η πρόληψη έχει πάντα τον πρώτο λόγο. Η πρόληψη όμως έχει βάση τη σε βάθος και ενδελεχή ενημέρωση του πληθυσμού που σχετίζεται με τα μέτρα προφύλαξης και τον εμβολιασμό.

Εφέτος πρακτικά δεν έγινε ούτε η στοιχειώδης ενημέρωση. Δεν υπήρχαν ή δεν ανακοινώθηκαν κέντρα εμβολιασμού. Ακόμη και το προσωπικό των νοσοκομείων έμεινε ανεμβολίαστο. Οι συμβάσεις γιατρών που υπηρετούσαν στις μονάδες εντατικής θεραπείας και είχαν λήξει δεν ανανεώθηκαν. Ακόμη ως σήμερα δεν έχουν διοριστεί οι αντικαταστάτες γιατροί στις εντατικές μονάδες. Απίστευτο και όμως αληθινό, ο πληθυσμός ανενημέρωτος αφέθηκε στην τύχη του, ενώ το υπουργείο Υγείας ασχολείτο πότε να διώκει ποινικά και επιλεκτικά ακόμη και τους υπαλλήλους του ΚΕΕΛΠΝΟ που έκαναν ό,τι εφέτος το υπουργείο δεν έπραξε, πότε να απολύει τον πρόεδρο του ΚΕΕΛΠΝΟ γιατί δεν διόριζε τους γιατρούς της αρεσκείας του υπουργού.

Το υπουργείο Υγείας αγνόησε ότι κανένας δεν μπορεί να εκτιμήσει το μέγεθος και το αποτέλεσμα μιας επιδημίας στην έναρξή της. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε θα πρέπει κάθε χρόνο να λειτουργεί σαν να πρόκειται να επακολουθήσει μια καταστροφική επιδημία. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία κατέρρευσε από τον λοιμό των Αθηνών που στοίχισε το 1/3 του πληθυσμού της πόλης, μεταξύ των οποίων και τον θάνατο του Περικλή. Από την ισπανική γρίπη, από την πανώλη και από τον δάγκειο πυρετό αφανίστηκε πάνω από τη μισή Ευρώπη. Συγκεκριμένα η μεγάλη επιδημία της πανώλης αφάνισε 50 εκατομμύρια ανθρώπους, όταν ο συνολικός πληθυσμός της Ευρώπης ήταν 80 εκατομμύρια.

Τέλος, το τραγικότερο όλων είναι ότι το υπουργείο Υγείας δεν αντιλήφθηκε πως το ΚΕΕΛΠΝΟ είναι όργανο δικό του για να παρακάμπτει υπό την επίβλεψή του το δημόσιο λογιστικό προκειμένου να ενεργοποιείται άμεσα και να προλαμβάνει τις επιπτώσεις μιας επιδημίας, προφυλάσσοντας ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει στη φύση, δηλαδή την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Δεν συνέλαβε το αυτονόητο: ότι το ΚΕΕΛΠΝΟ πρέπει να κινείται όπως κινήθηκε στις θανατηφόρες επιδημίες του ιού SARS, του ιού των πτηνών και άλλων ιών και έσωσε από εκατοντάδες θανάτων τη χώρα.

Με το να δρα με κίνητρο την πολιτική σκοπιμότητα θυσίασε δεκάδες ανθρώπινες ζωές. Τι θα πει άραγε η Δικαιοσύνη;

Ο κ. Δημήτρης Κρεμαστινός είναι καθηγητής Ιατρικής, αντιπρόεδρος της Βουλής.