«Δώσε μου ό,τι όνομα θες, δεν έχει σημασία, ούτως ή άλλως είμαστε χαμένοι στην ανωνυμία, καταντήσαμε αριθμοί». Το βλέμμα της 23χρονης Γιασμίν ακολουθεί την τετράχρονη κόρη της Νάγια και τον σύζυγό της Νιντάλ.

Μόλις πριν λίγες ώρες το πλοιάριο που τους μετέφερε στην Ελλάδα είχε φτάσει στις ακτές της Κω. Μιλά με έναν λόγο που δεν έχει εξάρσεις, σαν στεγνός θρήνος γεμάτος ερωτηματικά. «Ποιος καταράστηκε την Συρία; Γιατί ο Θεός επιτρέπει αυτή την τραγωδία; Η πατρίδα μου ήταν όμορφη, οι άνθρωποι έντιμοι, δεν ήμασταν πλούσιοι αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι. Τώρα κάθε οικογένεια έχει έναν νεκρό, έναν αγνοούμενο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη φυγή».

Χριστιανή από το Χαλέπι, σπούδαζε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο και η κόρη της ήταν μηνών, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. «Ο θάνατος εκεί είναι παντού. Τον αδελφό μου τον σκότωσαν. Ήταν 28 ετών και η γυναίκα του περίμενε το πρώτο τους παιδί. Περπατούσε στον δρόμο και χτυπήθηκε από όλμο. Ο ανιψιός μου γεννήθηκε ορφανός».

Η Γιασμίν άφησε πανεπιστήμιο και σπίτι και πήγε στη Λιβύη όπου ο άντρας της βρήκε μια δουλειά. Αλλά οι μάχες άρχισαν να μαίνονται και εκεί. «Δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στη Συρία με το μωρό. Το σπίτι μας είχε καταστραφεί κι ένα κατάστημα που είχε ο άντρας μου έγινε στάχτες. Δεν είχαμε πού να γυρίσουμε». Έφυγαν για την Ιορδανία, αλλά η ζωή εκεί για τους πρόσφυγες ήταν πολύ δύσκολη. «Δεν υπήρχαν δουλειές για μας, μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία, αρνούνταν ακόμη και σπίτι να μας νοικιάσουν κι όταν άκουγαν στον δρόμο να μιλάμε με συριακή προφορά μας κοιτούσαν εχθρικά». Έφυγαν για την Τουρκία, όπου έμειναν λίγους μήνες προσπαθώντας να βρουν δουλειά για να επιβιώσουν. Μάταια. Αποφάσισαν να περάσουν στην Ευρώπη.

Η πρώτη φορά που επιχείρησαν να περάσουν στην Ελλάδα ήταν τραυματική. «Κινδυνέψαμε να πνιγούμε. Ήμασταν 15 άνθρωποι σε μια πολύ μικρή βάρκα. Μετά από λίγο άρχισε να γεμίζει νερό. Ήμουν τρομοκρατημένη κι έλεγα ‘Θεέ μου ας πεθάνω εγώ, δεν αντέχω να δω το παιδί μου να πνίγεται’. Καλέσαμε βοήθεια και όταν ήρθαν Τούρκοι λιμενικοί εκλιπαρούσα τον άντρα μου ‘δως τους το μωρό να σωθεί’. Εκείνος δεν ήθελε κι έλεγε ‘πώς θα τους εμπιστευτώ το παιδί μας;’ Μας επέστρεψαν στην Τουρκία και λέγαμε πως ποτέ πια δεν θα επιχειρούσαμε θαλάσσιο ταξίδι. Αλλά το ξανακάναμε. Μπορείς να καταλάβεις ποια απόγνωση μπορεί να οδηγήσει μια μάνα να προσπαθήσει ξανά αυτό το ταξίδι με το παιδί της;»

Η Γιασμίν μιλά σαν να αφηγείται κάποιου άλλου την ιστορία και διστάζει πριν συνεχίσει. «Έμεινα έγκυος πριν έναν χρόνο και ζήτησα από έναν γιατρό να διακόψει την κύηση. Ξέρω πώς ακούγεται, αλλά δεν είχα άλλη διέξοδο: όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, πρέπει να νιώθει ότι το φροντίζεις, του προσφέρεις μια ζωή, ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί. Έχω ήδη τη Νάγια και δεν μπορώ να της προσφέρω τίποτα. Στην πατρίδα μου δεν έχουμε ηλεκτρικό, νερό, φαγητό, ούτε δουλειά. Και στην προσφυγιά που ζούμε για περισσότερο από τρία χρόνια, πάλι δεν έχουμε τίποτα. Φεύγεις και δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου. Προσπαθείς να χωρέσεις όλη σου τη ζωή σε μια βαλίτσα. Ακόμη κι αυτά χάθηκαν στον πάτο της θάλασσας στην πρώτη μας απόπειρα να έρθουμε στην Ευρώπη».

Όσοι πρόσφυγες φτάνουν στην Ελλάδα, έχουν συνήθως ένα σχέδιο ζωής: άλλοι να ζητήσουν άσυλο εδώ, άλλοι να πάνε σε άλλη χώρα, όλοι όμως αναζητούν καταφύγιο και ασφάλεια. Εκείνη νιώθει χαμένη. «Δεν ξέρω τι να περιμένω ή τι να σχεδιάσω. Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε. Ούτε καν αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε. Πριν τέσσερα χρόνια όλοι μας συμπαθούσαν, τώρα κανείς δεν μας θέλει. Γιατί; Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να γυρίσω μια μέρα στη Συρία. Να βρεθώ στη γειτονιά μου, με την οικογένειά μου και να γνωρίσει η Νάγια την πατρίδα της, τους παππούδες της. Έστω και για μια μέρα. Αλλά όπως ήταν πριν τον πόλεμο».

Ήταν τα τελευταία της λόγια, πριν χαθούν τα ίχνη της. Δεν θέλησε να δώσει κανένα στοιχείο επικοινωνίας, λέγοντας «μόνο να μιλήσω ήθελα».

unhcr.gr

«Δίκαιες απαιτήσεις» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος του περιοδικού Der Spiegel, στο οποίο επισημαίνεται δήλωση Γερμανού δικαστή του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου υπέρ της ελληνικής διεκδίκησης των αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.

«Αρκετά στοιχεία συνηγορούν υπέρ του ότι πρόκειται για δάνειο», δηλώνει ο δικαστής Ντίτερ Ντάιζεροτ και χαρακτηρίζει εύλογη την ελληνική απαίτηση για την αποπληρωμή του. Προσθέτει δε ότι θα μπορούσε να ικανοποιηθεί και το αίτημα για αποζημιώσεις μεμονωμένων θυμάτων, ενώ διευκρινίζει ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για παραγραφή των απαιτήσεων λόγω της Συμφωνίας 2+4, που αποτελεί κλασικό παράδειγμα σύμβασης εις βάρος τρίτου.

«Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από τις απαιτήσεις της», εξηγεί ο κ. Ντάιζεροτ, καθώς, όπως λέει, δεν εκφράστηκε γραπτώς και «δεν υπάρχει παραίτηση μέσω της σιωπής».

Προτείνει δε, σε ό,τι αφορά τον τρόπο διεκδίκησης, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για το οποίο όμως απαιτείται συμφωνία του Βερολίνου, ή εναλλακτικά στο Δικαστήριο Συμβιβασμού και Διαιτησίας του ΟΑΣΕ

www.dikaiologitika.gr

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι όσα μας μεταδίδουν -με τον τρόπο που θέλουν- τα λεγόμενα «Διεθνή Μέσα του Συρμού» αλλά όσα κρύβουν.

Ξεπερνούν το 1 εκατ. οι απώλειες από τον λεγόμενο «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας», ο οποίος ξεκίνησε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ

Υπάρχουν αδιαμφισβήτητα γεγονότα που ουδέποτε μεταδίδονται. Και πρέπει να καταφύγει κάποιος «ανήσυχος» στα λεγόμενα... εναλλακτικά Μέσα ενημέρωσης, συνήθως στο διαδίκτυο, για να πληροφορηθεί μερικές αλήθειες που πονάνε τους ταγούς της διεθνούς πολιτικής.

Έτσι δεν θα ενημερωθείτε παρά μόνο από το zougla.gr πως υπάρχει πρόσφατη πολυσέλιδη έκθεση της βραβευμένης με Νόμπελ οργάνωσης «Διεθνείς Γιατροί για την Αποτροπή ενός Πυρηνικού Πολέμου» (International Physicians for the Prevention of Nuclear War), που αποκαλύπτει πόσο έχει κοστίσει σε ανθρώπινες απώλειες ο λεγόμενος «πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας».

Η έκθεση υπολογίζει πως περισσότεροι από 1.300.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια βομβιστικών επιθέσεων και στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και πιο πρόσφατα στο Πακιστάν, μετά τα όσα τραγικά είχαν συμβεί στις ΗΠΑ το 2001 (Δίδυμοι Πύργοι).

Ειδικότερα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι νεκροί ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο στο Ιράκ, τους 220.000 στο Αφγανιστάν και τους 80.000 στο Πακιστάν.

Στον τραγικό αυτόν αριθμό δεν περιλαμβάνονται οι νεκροί στις λεγόμενες «παράπλευρες» ζώνες, όπως η Υεμένη. Το εν λόγω νούμερο είναι σχεδόν δεκαπλάσιο από εκείνο που έχει δοθεί στη δημοσιότητα από πληθώρα ΜΜΕ ανά τον κόσμο. Σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης, ο απολογισμός αυτός στηρίζεται σε «συντηρητικούς υπολογισμούς», καθώς δεν είναι δυνατόν στις χώρες αυτές να υπάρχουν ακριβή στοιχεία.

Η αλήθεια ίσως να είναι πλέον τραγική και ο αριθμός να ξεπερνά τα δύο εκατομμύρια…