Στο λιμάνι της Κω με τον Έπαρχο Κω Γιώργο Χαλκιδιό, σε επίσκεψη στο "Ελ. Βενιζέλος" της ΑΝΕΚ που σήμερα φιλοξενεί περίπου 1700 Σύρους πρόσφυγες.

Ο Γιώργος Χατζημάρκος μετά την επίσκεψη του στο νησί μας θα παρευρεθεί και στην Κάλυμνο.

Ο κ. Χατζημάρκος ανέφερε πως: "Όσο μας βάζουν εμπόδια, τόσο θα αγωνιζόμαστε σκληρότερα για την προστασία των νησιών μας ."

«Η Λέρος είναι ένα μικρό νησί σε απόσταση 7 μιλίων από τις τουρκικές ακτές, με 800 μόνιμους κατοίκους.

Τον τελευταίο χρόνο, περισσότεροι από 9.000 παράτυποι μετανάστες έχουν φθάσει στο νησί με βάρκες, προσπαθώντας να προσεγγίσουν την Ευρώπη, ενώ μόνο τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 2.500.

Χωρίς στήριξη από την Αθήνα ή την Ευρώπη, οι τοπικές Αρχές, έχοντας ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους, βασίζονται σε μία αφοσιωμένη ομάδα ντόπιων εθελοντών για να αποτρέψουν το χάος και την ανθρωπιστική κρίση. Αλλά, καθώς οι ροές των μεταναστών προς τη Λέρο αυξάνονται συνεχώς, το νησί είναι σε κρίσμη κατάσταση....»

Ο Guardian και η δημοσιογράφος Φοίβη Γκρίνγουντ κάνουν ένα οδοιπορικό στη Λέρο.

Στο διάρκειας περίπου 15 λεπτών ρεπορτάζ, η δημοσιογράφιος ακολουθεί τους λιγοστούς άνδρες του Λιμενικού Σώματος που «παλεύουν» νύχτα - μέρα περιπολώντας με ένα μόνο σκάφος στη διάθεση τους για μία τεράστια θαλάσσια περιοχή και καταγράφει τις μαρτυρίες τους, σύμφωνα με τις οποίες «δεν μπορείς να τους σώσεις όλους».

Σημειώνει ότι, η Λέρος δεν έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας, όπως η γειτονική Κως και η Λέσβος, που έγιναν πρωτοσέλιδο και πήραν βοήθεια από την Αθήνα, αναφέρεται στις άοκνες προσπάθειες των ντόπιων εθελοντών που υποδέχονται και στηρίζουν πρόσφυγες και μετανάστες -με τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα, παρά τις κλειστές τράπεζες- ενώ δεν παραλείπει να αναφέρει ότι, είναι «...η εγκατελειμμένη συνοριακή αυτή γωνιά της Ευρώπης έρχεται αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, τη στιγμή που η ίδια η χώρα παλεύει με μια εξίσου μεγάλη κρίση... »

Στο οδοιπορικό μιλούν πρόσφυγες από τη Συρία και βεβαίως, οι εθελοντές, που παρά τον αγώνα τους λένε, ότι είναι τόσο μεγάλες οι ανάγκες ώστε αυτά που κάνουν είναι τελικά, λίγα. Πολύ λίγα...

Πάντα υπερασπιζόμουν το δίκαιο και τα δικαιώματα των αδυνάτων. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο και σε όλες μου τις δράσεις ήμουν με τους αδύνατους και με τους ταλαιπωρημένους.

Τελευταία όμως βλέπω μια νέα κατάσταση. Βλέπω μια πατρίδα έρμαιο σε κάθε "φίλο" που θέλει να μπει στην χώρα και όχι μόνο. Μπαίνουν τους δίνουμε τα πάντα (τροφή, περίθαλψη, στέγη, δικαιώματα) και αυτοί όχι μόνο δεν τα σέβονται.

Απειλούν αστυνομικούς, προκαλούν πολίτες, καταστρέφουν περιουσίες και το κράτος εκεί. Αντί να προστατεύει τους λειτουργούς του(αστυνομικούς, λιμενικούς και πολίτες) συνεχίζει να τους δέχεται και να τους παρέχει τα πάντα δωρεάν. Τελικά ποιος είναι ο αδύναμος και ποιος ο ρατσιστής. Αυτοί που δίνουν το αίμα τους για αυτό που λέγεται πατρίδα και σύνορα (σώματα ασφάλειας) οι πολίτες που πληρώνουν τους φόρους με τίμημα τα σπίτια τους η "οι ταλαιπωρημένοι φίλοι" που έρχονται και κάνουν ότι θέλουν.

Σαν Έλληνες πολίτες όμως άσχετα αν συμφωνούμε με την απαράδεκτη στάση της κυβέρνησης. Στηρίζουμε με κάθε τρόπο και υπακούμε τους καθημερινούς ήρωες.

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.