Η οικογένεια του 44χρονου ζητά να αποδοθούν ευθύνες είτε από αμέλεια, είτε από ρατσιστική προκατάληψη
Αποφρακτικός ειλεός είναι η αιτία θανάτου του 44χρονου Μάκη Ντιαμπατέ από τη Γουινέα που άφησε τη τελευταία του πνοή βράδυ 24ης Μαρτίου στο Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης Αλλοδαπών Κω, σύμφωνα με το πόρισμα της νεκροψίας- νεκροτομής που έγινε από τον Ιατροδικαστή Ρόδου.

Η σορός του 44χρονου επέστρεψε ξημερώματα Σαββάτου στη Κω προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ταφή του στο νησί, εφόσον δεν ζητηθεί από την οικογένεια του εκλιπόντος η μεταφορά της στην Αθήνα.

Ο άτυχος άνδρας, σύμφωνα με μαρτυρίες συγκρατούμενων του, πριν πεθάνει είχε φρικτούς πόνους και παρά τις εκκλήσεις του να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο, αυτό δεν κατέστη δυνατόν.

Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Βόρειας Δωδεκανήσου στην ΕΡΤ Ν. Αιγαίου, ο Μάκη Ντιαμπατέ είχε προσέλθει το πρωί της ίδιας μέρας στο ιατρείο, του δόθηκε θεραπευτική αγωγή – που ήδη λάμβανε (είχε υποβληθεί σε εγχείρηση ομφαλοκήλης πριν έρθει στη Κω)- από τις δυο νοσηλεύτριες, καθώς δεν υπήρχε ιατρός στο ΠΡΟΚΕΚΑ και μετά επέστρεψε στο κοντέινερ μέχρι που τον εντόπισε νεκρό ο συγκάτοικος του στις 10 το βράδυ.

Η οικογένεια του 44χρονου ζητά να αποδοθούν ευθύνες είτε από αμέλεια, είτε από ρατσιστική προκατάληψη.

Η προανάκριση για τα αίτια του τραγικού συμβάντος είναι σε εξέλιξη.

ΠΗΓΗ:ertnews.gr

«Αυτό το μέρος είναι η αιτία που θέλω να δώσω τέλος στη ζωή μου» γράφει ο νεαρός Σύρος στην επιστολή που έφεραν στη δημοσιότητα οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα .

Τις πολύ άσχημες συνθήκες στα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών ανά την επικράτεια περιγράφει σε επιστολή του 16χρονος Σύρος πρόσφυγας που βρίσκεται δύο μήνες στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στον Έβρο.

«Αυτό το μέρος είναι η αιτία που θέλω να δώσω τέλος στη ζωή μου» γράφει ο νεαρός Σύρος στην επιστολή που έφεραν στη δημοσιότητα οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα .

«Το φαγητό, για παράδειγμα, είναι χάλια, αν το δίναμε στα σκυλιά δεν θα το έτρωγαν. «Ο καθένας μου υπόσχεται ότι θα με βοηθήσει, αλλά είμαι ακόμα εδώ» προσθέτει ο νεαρός που έφυγε από τη Συρία πριν από τρία χρόνια εξαιτίας του πολέμου.

Στην επιστολή περιγράφει τις περιπέτειες και τις ταλαιπωρίες που πέρασε μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα αναζητώντας, όπως γράφει, «το μέλλον μόνος του στην Ευρώπη».

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή του 16χρονου πρόσφυγα:

«Πριν από τρία χρόνια αποφάσισα να φύγω από τη Συρία εξαιτίας του πολέμου. Η οικογένειά μου είναι ακόμα εκεί, δεν μπορούσαν να έρθουν μαζί μου επειδή οι γονείς έχουν προβλήματα υγείας. Η μητέρα μου έχει πρόβλημα με την καρδιά της και δεν μπορεί να περπατήσει καλά, ενώ ο πατέρας μου έχει χρόνια ασθένεια. Έχω μια αδελφή στην Αμερική κι άλλη μία στη Σαουδική Αραβία, όμως δεν ήθελα να πάω να τις βρω. Θέλω να φτιάξω το μέλλον μου μόνος μου, στην Ευρώπη...

Η οικογένειά μου χρειάστηκε πολύ καιρό για να μαζέψει τα χρήματα γι' αυτό το ταξίδι. Από τη Συρία πέρασα στην Τουρκία, όπου έμεινα οκτώ μήνες. Εκεί δούλευα και μοιραζόμουν ένα διαμέρισμα με άλλα παιδιά. Ήμουν σερβιτόρος και δούλευα και σε πλυντήριο αυτοκινήτων για να μαζέψω χρήματα και να έρθω στην Ελλάδα. Ακόμα χρωστάω χρήματα στον διακινητή και πρέπει να τα βρω όταν βγω από εδώ [το ΚΥΤ].

Κατάφερα να έρθω στην Ελλάδα με τη δεύτερη προσπάθεια. Την πρώτη φορά, πήγα στο Μποντρούμ για να περάσω απέναντι στην Κω. Πήραμε μια μικρή βάρκα που ήταν για 4-5 άτομα μόνο, αλλά ο διακινητής έβαλε μέσα 11 από εμάς. Ακόμα και τα σωσίβια που μας έδωσε ήταν μεταχειρισμένα. Είχαμε φτάσει σχεδόν στα μισά όταν η βάρκα αναποδογύρισε και πέσαμε στη θάλασσα.

Μείναμε μισή ώρα στο νερό, μέχρι που μας μάζεψε το τουρκικό λιμενικό και μας γύρισε στην Τουρκία. Μείναμε με τα βρεγμένα ρούχα όλη μέρα. Όποτε έκανα μια ερώτηση, με έσπρωχναν και με χτυπούσαν. Μας χτυπούσαν πολύ και μας έδιναν φαγητό μόνο μία φορά τη μέρα, λίγα μπισκότα και χυμό μόνο.

Την άλλη μέρα με άφησαν και έστειλαν όλους τους Σύρους στην Ούρφα (μια πόλη στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας). Ύστερα, γυρίσαμε με λεωφορείο στην Κωνσταντινούπολη. Κάναμε 20 ώρες να φτάσουμε, επειδή ήμασταν 30-35 σε ένα λεωφορείο που είχε μόνο 9 θέσεις. Από την Κωνσταντινούπολη πήγαμε στον ποταμό Έβρο για να περάσουμε στην Ελλάδα.

Από τότε, εδώ και δύο μήνες, βρίσκομαι εδώ στο ΚΥΤ. Προσπάθησα να κρεμαστώ στο κοντέινερ. Έχω προσπαθήσει να αυτοκτονήσω τρεις φορές και συνεχίζω να κάνω τις ίδιες σκέψεις. Αυτό το μέρος είναι η αιτία που θέλω να δώσω τέλος στη ζωή μου.

Το φαγητό, για παράδειγμα, είναι χάλια, αν το δίναμε στα σκυλιά δεν θα το έτρωγαν. Ο καθένας μού υπόσχεται ότι θα με βοηθήσει, αλλά είμαι ακόμα εδώ. Έχω μιλήσει με ψυχολόγο τρεις φορές, κι άλλες δύο φορές με ψυχίατρο στην Αλεξανδρούπολη. Η ψυχίατρος ήρθε εδώ μία φορά, αλλά δεν με βοήθησε αυτό. Έχω χάσει κάθε ελπίδα. Θέλω μόνο να βγω, δεν χρειάζομαι κανέναν. Θα βρω τον δρόμο μου…»skai.gr