Αναβιώσε στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστήριου Ρόδου, το τραγικό ναυάγιο που συνέβη στην θαλάσσια περιοχή Καλολίμνου στις 29 Οκτωβρίου 2015, κατά το οποίο έχασαν τη ζωή τους 19 πρόσφυγες. 2 άνδρες, 5 γυναίκες και 12 ανήλικα παιδιά ηλικίας από 14 ετών μέχρι και βρέφη 2-3 μηνών.

Σχετικό ρεπορτάζ μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ

Στο εδώλιο του Μικτού Ορκωτού Δικαστήριου Ρόδου κάθισε άντρας Συριακής καταγωγής, ο οποίος ήταν ο χειριστής ξύλινου σκάφους μήκους 14 μέτρων στο οποίο στην κυριολεξία είχαν στοιβαχτεί 160 περίπου άτομα.

Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο σύμφωνα με το κατηγορητήριο χωρίς να αναγνωρίσει το όποιο ελαφρυντικό στον Σύρο στον οποίο και επέβαλε κατά συγχώνευση 820 χρόνια κάθειρξης, (από αυτά θα εκτίσει τα 25 έτη βάση νομοθεσίας) και χρηματικό πρόστιμο 2.415.500 ευρώ με την έφεση να μην έχει αναστέλλουσα δύναμη.

Οκτώ νεκροί και τέσσερις διασωθέντες είναι ο μέχρι στιγμής απολογισμός ναυαγίου που σημειώθηκε σήμερα βόρεια της Λιβύης.

Οι οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη βύθιση πλοιαρίου στο οποίο επέβαιναν, 30 ναυτικά μίλια βόρεια των ακτών της Λιβύης.

Οι τέσσερις διασωθέντες είπαν στα μέλη της ιταλικής ακτοφυλακής ότι στο πλοιάριο επέβαιναν τουλάχιστον 107 άνθρωποι.

Στην περιοχή εκτός από σκάφη της ιταλικής ακτοφυλακής και εναέρια μέσα επιχειρούν και παραπλέοντα εμπορικά πλοία που έσπευσαν στο σημείο του ναυαγίου.

Οι έρευνες για εντοπισμό επιζώντων θα συνεχιστούν κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Άνθρωποι στη θάλασσα, παλεύουν με τα νερά της Μεσογείου.

Παλεύουν να σωθούν από τον πνιγμό. Άλλοι, στοιβαγμένοι ακόμα στο ξύλινο καΐκι που τους πήρε από τις πατρίδες τους για να τους μεταφέρει σε έναν «καλύτερο» κόσμο αγωνιούν. Κάποιοι, δυστυχώς, δεν τα κατάφεραν.
Οι φωτογραφίες του Άρη Μεσσίνη για το Γαλλικό Πρακτορείο συγκλονίζουν. Απόγνωση, φόβος και θάνατος. Ακόμη ένα σαπιοκάραβο στα νερά της Μεσογείου οδήγησε 22 ανθρώπους στο θάνατο. Μπορεί και περισσότερους, κανείς δεν ξέρει ακόμα...

Η αυτοσχέδια λέμβος βρέθηκε να πλέει τα νερά της Μεσογείου, ανοιχτά της Λιβύης. Πάνω της στοιβαγμένοι 1000 άνθρωποι, πρόσφυγες και μετανάστες. 22 βρέθηκαν νεκροί. Οι περισσότεροι είχαν πεθάνει από την ασφυξία.

"Ήταν μια ξύλινη βάρκα, στην οποία επέβαιναν 1.000 άνθρωποι. Μέτρησα 22 νεκρούς, αλλά η επιχείρηση διάσωσης συνεχίζεται", δήλωσε ο Έλληνας φωτογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου, που βρίσκεται στο πλοίο Astral, το οποίο έχει ναυλώσει η ισπανική μκο ProActiva Open Arms.

Σύμφωνα με τον Άρη Μεσσίνη, στις 22:00 το βράδυ τους διασώστες του πλοίου Astral αντικατέστησαν μέλη του ιταλικού ναυτικού για να συνεχίσουν να περισυλλέγουν διασωθέντες και τα πτώματα.

Τη Δευτέρα (03.10.2016) περισσότεροι από 6.000 πρόσφυγες είχαν ήδη διασωθεί από τις ιταλικές αρχές, ενώ έως τις 19:00 το απόγευμα της Τρίτης (04.10.2016) το λιμενικό σώμα της Ιταλίας ανακοίνωσε ότι συντόνισε τις επιχειρήσεις διάσωσης 16 πλοίων όπου επέβαιναν 1.800 πρόσφυγες στα ανοιχτά της Λιβύης, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη επιχειρήσεις σε άλλα 15 υπερφορτωμένα πλοία.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», στα ανοιχτά της Πάρου, με τους 81 νεκρούς.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000 το μοιραίο πλοίο εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Πειραιάς – Πάρος – Νάξος – Ικαρία – Σάμος – Πάτμος, με τελικό προορισμό τους Λειψούς. Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από τον λιμένα του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα.

Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει τον λιμένα της Παροικιάς (πρωτεύουσα-χώρα) της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευστάθειας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.

Η δίκη

Η δίκη για το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» άρχισε στις 27 Μαΐου του 2005 στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιώς και στις 27 Φεβρουαρίου του 2006 βγήκε η ετυμηγορία. Το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το πλοίο ήταν αξιόπλοο, ότι οι βάρκες ήταν σε καλή κατάσταση κι ότι η πρόσκρουση οφειλόταν σε κακή διακυβέρνηση κυρίως από τον υποπλοίαρχο, ενώ η γρήγορη βύθιση αποδόθηκε στο γεγονός ότι δεν ήταν κλειστές οι υδατοστεγείς θύρες. Επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης στον πλοίαρχο, τον υποπλοίαρχο, τον ύπαρχο, στον Α’ Μηχανικό και τον ασυρματιστή.

Ο πλοίαρχος Βασίλης Γιαννακής καταδικάσθηκε πρωτόδικα σε ποινή φυλάκισης 16 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών ενώ η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 11 χρόνια, 11 μήνες και 25 ημέρες. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου το 2010 μείωσε την ποινή του, ενώ είχε ήδη αποφυλακιστεί, σε 5 έτη και 6 μήνες για διατάραξη μόνο της ασφάλειας της υδάτινης συγκοινωνίας και για τα πλημμελήματα του ναυαγίου από αμέλεια και της μη αυτοπρόσωπης διεύθυνσης πλοίου, με σκοπό οποιασδήποτε ποινικής δίωξης στο μέλλον έχοντας το δικαίωμα να στραφεί κατά του Δημοσίου για την αξίωση αποζημίωσης.

Ο υποπλοίαρχος Αναστάσιος Ψυχογιός καταδικάσθηκε πρωτόδικα σε κάθειρξη 19 χρόνων, ενός μήνα και 15 ημερών και αργότερα μειώθηκε σε 12 χρόνια, 9 μήνες και 25 ημέρες.

Ο ύπαρχος Γιώργος Τριαντάφυλλος καταδικάσθηκε πρωτόδικα σε ποινή φυλάκισης 8 χρόνων, 9 μηνών και 28 ημερών που αργότερα μειώθηκε σε 5 χρόνια και 28 ημέρες (εξαγοράσιμη).

Ο Α’ μηχανικός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης πρωτόδικα 8 χρόνων, 6 μηνών και 28 ημερών και αργότερα η ποινή μειώθηκε σε 7 χρόνια, πέντε μήνες και 28 ημέρες (εξαγοράσιμη).

Ο ασυρματιστής Δημήτρης Τσούμας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε φυλάκιση 15 μηνών, με 3ετή αναστολή, ενώ αργότερα μειώθηκε σε 10 μήνες με τριετή αναστολή.

Η συγκλονιστική επιστολή

Δύο χρόνια πριν είχε δει το φως της δημοσιότητας από το singleparent.gr μία επιστολή αποχαιρετισμός επιβάτιδας στο μοιραίο πλοίο που έχασε τον άνδρα της. Διαβάστε την συγκλονιστική της εξομολόγηση.

«Με λένε Θέμις και θα ήθελα να διηγηθώ την ιστορία μου, πώς έχασα τον άνθρωπό μου στο ναυάγιο του Σάμινα στη Πάρο, πρίν από 14 χρόνια (το κείμενο γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2014).

Με τον άντρα μου ήμασταν ένα χρόνο παντρεμένοι και ο γιος μας ήταν 3 μηνών τότε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φρίκη που έζησα, το ναυάγιο, τα πτώματα που περνούσαν από μπροστά μου, τα ουρλιαχτά και τις φωνές, το σκοτάδι και τα κύματα, το παιδί μου που πάλευα με νύχια και με δόντια να κρατήσω στην επιφάνεια ώσπου πέρασε ένας ψαράς, καλή του ώρα όπου και να΄ναι, και μας τράβηξε στη βάρκα του. Έκανα πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία για να σταθώ στα πόδια μου και μέσα στην ατυχία μου, ευτυχώς το παιδί μου ήταν πολύ μικρό και δεν θυμάται τίποτα.

Τον άντρα μου όμως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ…

Ήταν Σεπτέμβριος του 2000 όταν η κολλητή μου στην Αθήνα, βάφτιζε το αγοράκι της και αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς. Πήγαμε, περάσαμε πολύ ωραία, είδαμε τους φίλους μας και αποφασίσαμε στην επιστροφή να ταξιδέψουμε βράδυ γιατί το παιδί ήταν πολύ μικρό και δεν θέλαμε να αναστατωθεί. Ήμασταν στη καμπίνα με τον άντρα μου και το μωρό, όταν θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει το μπιμπερό του στο σαλόνι του καραβιού. Κρατούσα το παιδί μου στα χέρια και όπως μπήκα, το θυμήθηκα και γύρισα πίσω. Ακούσαμε έναν εκκωφαντικό θόρυβο και τα φώτα έσβησαν. Το καράβι πολύ γρήγορα πήρε κλίση. Παιδιά τσίριζαν, ο κόσμος έψαχνε τα σωσίβια και το πλήρωμα εξαφανισμένο. Έναν είδα μόνο και ούρλιαζα “Ο άντρας μου, πώς θα πάω να βρω τον άντρα μου”. Δεν ζήτησα σωσίβιο, δεν ζήτησα βοήθεια. Μόνο ο άντρας μου με ένοιαζε.

Προσπάθησα να πλησιάσω τις καμπίνες με το μωρό στην αγκαλιά. Ήταν αδύνατο. Όπως είχε γείρει το καράβι, οι πόρτες στις καμπίνες είχαν γίνει σαν ταβάνι και ο κόσμος που ήταν μέσα δεν μπορούσε να βγεί. Ένας κύριος με έσπρωξε στο κατάστρωμα. Μια κυρία κρατούσε 2 σωσίβια και έψαχνε τον άντρα της. Της ζήτησα το ένα είδε το μωρό και μου το έδωσε αλλά δεν πρόλαβα να το φορέσω. Ο κόσμος έκανε σαν τρελός, οι βάρκες δεν ξεκολλούσαν, παιδιά τσίριζαν και έκλαιγαν, άκουγα συνέχεια έναν κύριο να φωνάζει “Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, βοήθεια, η γυναίκα μου”. Κόσμος έπεφτε στη θάλασσα. Η βάρκα μπροστά μου δεν ξεκολλούσε και πάνω στον πανικό μου, κράτησα σφιχτά το γιο μου και έπεσα στο νερό…

Βρέθηκα στη θάλασσα, με το μωρό σχεδόν να πνίγεται από το νερό που ήπιε και από τα κύματα που έρχονταν. Από μπροστά μου περνούσαν πτώματα , βαλίτσες, παπούτσια, ρούχα. Πιάστηκα από μια μπάλα που πέρασε από μπροστά μου και έμεινα εκεί. Η καρδιά μου δεν χτυπούσε, δεν ανέπνεα. Ο άντρας μου. Άραγε να μπόρεσε να βγεί; Θεέ μου να μην περάσει πεθαμένος από μπροστά μου. Αυτό παρακαλούσα και όχι να σωθούμε. Ο γιος μου έκλαιγε στην αγκαλιά μου και τα χειλάκια του ήταν μελανά, κρύωνε και έτρεμε. Φοβήθηκα μην τον χάσω και άρχισα να φωνάζω βοήθεια. Το νερό με πήγαινε στα βράχια και εγώ έβαζα όλη μου τη δύναμη με το ένα χέρι να αλλάξω κατεύθυνση. Άρχισα να χάνω τις δυνάμεις μου όταν πέρασε ένας ψαράς που άκουσε τις φωνές μου και μας ανέβασε στη βάρκα του. Φύγαμε από το λιμάνι της Πάρου μια ευτυχισμένη οικογένεια και γυρίσαμε διαλυμένοι και μόνοι. Τον άντρα μου τον βρήκαν πολλές μέρες μετά, στο πάτο της θάλασσας…από τότε “πνίγηκα” και εγώ.

Μετά τα σαράντα πήρα το παιδί μου και φύγαμε από το νησί. Όλοι μου έλεγαν να μείνω να με βοηθήσουν οι γονείς του αλλά δεν με χωρούσε ο τόπος, δεν μπορούσα με τίποτα να μείνω και να βλέπω τα μέρη που γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε. Γυρίσαμε στην Αθήνα και μας φιλοξένησε η κολλητή μου. Τους γονείς μου, τους έχασα μικρή και εκτός από τη θεία μου που με μεγάλωσε και είχε πεθάνει, δεν είχα κανέναν εκτός από τη φίλη μου. Μετά από ένα χρόνο βρήκα δουλειά και φύγαμε. Βρέθηκα από το σπιτάκι μας και την αυλή μας, τα γεράνια μας και τα γλέντια μας, μόνη με ένα μωρό που έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα άχαρο διαμέρισμα. Χωρίς τα γέλια μας, χωρίς την ευκαιρία να γνωρίσει και να ζήσει τον πατέρα του. Πολλές φορές σκέφτηκα να αφήσω το μωρό στη φίλη μου και να πέσω από τον 6ο. Μετά σκεφτόμουν πως δεν ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει χωρίς γονείς όπως εγώ και έκανα πίσω. 3 χρόνια μετά γύρισα στη Πάρο για να τον βαφτίσω στην εκκλησία που παντρευτήκαμε και του έδωσα το όνομα του μπαμπά του.

Έκανα 10 χρόνια να βγω από το κουτάκι που είχα φτιάξει, να πω ότι είμαι έτοιμη να γνωρίσω κόσμο. Η κολλητή μου όταν έκανε δεύτερο παιδί εξαφανίστηκε από τη ζωή μου σιγά σιγά κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Δεν είχα κυριολεκτικά κανέναν πια και τα βράδια που έβαζα το παιδί μου για ύπνο, κοιτούσα τη φωτογραφία του άντρα μου και έκλαιγα. Γιατί με άφησες; Γιατί δεν βγήκες από τη καμπίνα; Που είσαι να σε δει ο γιος σου; Κάθε βράδυ τα ίδια ερωτήματα, τα ίδια κλάματα, η ίδια μοναξιά. Στέρεψα….

Θέλω να πω σε όλους τους μονογονείς να μην εγκαταλείπουν. Ο πόνος είναι αβάσταχτος ειδικά όταν χάνεις τον άνθρωπό σου τόσο άδικα. Όμως οφείλεις να συνεχίσεις για το παιδί σου. Να του δείξεις πως ήταν ο γονιός του, τι του άρεσε να κάνει, τί έλεγε, ποιές ήταν οι αγαπημένες του συνήθειες. Να γνωρίσει το παιδί σου τον γονιό του μέσα από σένα. Υπάρχουν Κυριακές που βάζω άλλο ένα πιάτο στο τραπέζι και λέω στο μικρό “Αυτό είναι για τον μπαμπά που θα καθόταν μαζί μας”. Η κίνηση και μόνο μου τρυπάει τη καρδιά αλλά θέλω να δείξω στο παιδί μου πως ο πατέρας του, παρ’ όλο που δεν ζει πια, είναι κοντά μας μέσα από εκείνον και μέσα από εμένα. Όσο για τη δική μου ζωή; Δεν θέλω να τη “ξαναφτιάξω” όπως λένε. Η δική μου ζωή δεν φτιάχνεται γιατί δεν υπάρχει. Χάθηκε μαζί του, στο πάτο της θάλασσας…

Καλές γιορτές εύχομαι σε όλο το κόσμο με υγεία. Σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Μα πιο πολύ ευχαριστώ εκείνο τον ψαρά που μας έσωσε τη ζωή. Θέμις».

Ο Ήρωας φαντάρος Βασίλης Ραχούτης

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον 19χρονο ήρωα Βασίλη Ραχούτης που πνίγηκε παλεύοντας με τα κύματα προσπαθώντας να σώσει συνανθρώπους του που κινδύνευαν. Προς τιμή του στην Φθιώτιδα υπάρχει και προτομή του γενναίου φαντάρου όπου και γίνεται κατάθεση στεφάνων στην μνήμη του.

eleftherostypos.gr