Μια νέα επαναστατική αγωγή κατά του καρκίνου έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα στη μάχη με την επάρατη νόσο και, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορεί μέσα στην επόμενη πενταετία να αντικαταστήσει τις χημειοθεραπείες.

Πρόκειται για την ανοσοθεραπεία, δηλαδή την «εκπαίδευση» του ανοσοποιητικού συστήματος με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτίθεται στα καρκινικά κύτταρα, κάτι ανάλογο με την αντίστοιχη θεραπεία των αλλεργιών. Η ιδέα πρωτοέκανε την εμφάνισή της τη δεκαετία του 1970, ωστόσο οι φαρμακοβιομηχανίες δεν έδειξαν ενδιαφέρον.
Πριν από περίπου δύο χρόνια οι ερευνητές είχαν παρουσιάσει ενθαρρυντικές ενδείξεις για την αποτελεσματικότητα της ανοσοθεραπείας, ωστόσο πλέον υπάρχουν και αποδείξεις, οι οποίες παρουσιάστηκαν στο Σικάγο, στην Αμερικανική Ενωση Κλινικής Ογκολογίας.

Συγκεκριμένα δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία από τη δοκιμή που έγινε σε 950 Βρετανούς ασθενείς, στους οποίους είχε διαγνωστεί καρκίνος του δέρματος. Το 60% αυτών κατάφερε να θέσει υπό έλεγχο τον καρκίνο, ενώ το κόστος για τη θεραπεία ενός και μόνο ατόμου ήταν περίπου 150.000 ευρώ για έναν χρόνο.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κοκτέιλ φαρμάκων, το οποίο σύμφωνα με τον δόκτορα Τζέιμς Λάρκιν του νοσοκομείου Royal Marsden μπορεί μέσα στην επόμενη 5ετία να αποτελέσει το δραστικότερο μέτρο αντιμετώπισης για όλους τους τύπους του καρκίνου.

Αποδείξεις
Για μια νέα εποχή έκανε λόγο ο καθηγητής του Κέντρου Ερευνών κατά του καρκίνου στο Ηνωμένο Βασίλειο, Πίτερ Τζόνσον. «Οι αποδείξεις μαρτυρούν ότι έχει εφευρεθεί ένας νέος τρόπος καταπολέμησης του καρκίνου, άκρως αποτελεσματικός. Οχι για όλους τους τύπους της συγκεκριμένης αρρώστιας, αλλά κυρίως για τον καρκίνο του πνεύμονα και του δέρματος. Ελπίζουμε ότι μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια το συγκεκριμένο φάρμακο θα αντικαταστήσει τις χημειοθεραπείες» ανέφερε ο Τζόνσον.

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της 61χρονης Βίκι Μπράουν, η οποία το 2006 προσβλήθηκε από τον συγκεκριμένο τύπο καρκίνου, ενώ το 2013 οι γιατροί βλέποντας τον οργανισμό της να μην ανταποκρίνεται στις χημειοθεραπείες, της έδωσαν ελάχιστους μήνες ζωής. Η καθηγήτρια κολεγίου ζήτησε να πάρει μέρος στις δοκιμές του νοσοκομείου Royal Marsden και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες ο καρκίνος απομακρύνθηκε από τον οργανισμό της, ενώ ακόμη και έπειτα από έναν μήνα που έκανε ξανά την εμφάνισή του, νικήθηκε πάλι με την ίδια μέθοδο.

Παρενέργειες
Η ελπιδοφόρα θεραπεία πρέπει να δοκιμαστεί ακόμη και σε άλλους ασθενείς και να ξεπεραστούν ορισμένες δυσκολίες. Η μία είναι οι σοβαρές παρενέργειες, καθώς ο συνδυασμός ανοσοθεραπείας που απαιτείται μπορεί να προκαλέσει δυσβάστακτες επιπλοκές σε ορισμένους ανθρώπους. Αρκετοί ασθενείς επέλεξαν να αποσυρθούν από το πείραμα ακριβώς εξαιτίας των σοβαρών παρενεργειών.

Το επόμενο ερώτημα είναι κατά πόσον η νέα μέθοδος θα καταφέρει να εξαλείψει τον καρκίνο που έχει φτάσει στα τελικά στάδια και όχι μόνο να καθυστερήσει την πρόοδό του, όπως γίνεται με τα υπάρχοντα φάρμακα.

Ο Ιδεοψυχαναγκασμος, ανήκει στις αγχώδεις διαταραχές και είναι μια κατάσταση που μερικές φορές μπορεί να είναι αρκετά σοβαρή και να επιμένει για χρόνια. Το άτομο που πάσχει από ιδεοψυχαναγκασμό παγιδεύεται από μια σειρά επαναληπτικών σκέψεων (ιδεοληψίες ή επιστημονικά «ψυχαναγκασμοί»), που αν και δίχως νόημα ακόμη και για τον ίδιο τον πάσχοντα, προκαλούν μεγάλη δυσφορία και είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε κάποιο δυσάρεστο γεγονός και κάναμε την συνηθισμένη κίνηση να «χτυπήσουμε ξύλο». Το ότι έχουμε συνηθίσει την κίνηση αυτή, δεν είναι όμως ο βασικός  λόγος που την κάνουμε, ως αντίδραση σε κάτι στενόχωρο. Αν σκεφθούμε λίγο βαθύτερα, θα προσέξουμε ότι την κίνηση αυτή την κάνουμε όταν φοβηθούμε για κάτι (για παράδειγμα κάτι δυσάρεστο που συνέβη σε κάποιον), όταν δηλαδή μία σκέψη, μας δημιουργήσει το συναίσθημα του φόβου. Αφού «χτυπήσουμε ξύλο», νιώθουμε ένα συναίσθημα σαν «να διώξαμε το κακό μακριά μας». Μία συγκεκριμένη σκέψη δηλαδή μπορεί να μας δημιουργήσει φόβο, άγχος ή και δυσφορία, και μία πράξη δική μας, το ότι «χτυπήσαμε ξύλο» μπορεί να μας διώξει το άγχος, παρότι με την λογική μας καταλαβαίνουμε ότι η κακή τύχη δεν ξορκίζεται χτυπώντας οποιοδήποτε υλικό, ξύλο ή μέταλλο, πιο συγκεκριμένα δεν την ελέγχουμε ούτε την επηρεάζουμε καθόλου. Είναι όμως εντυπωσιακό αυτό που φαίνεται σε μία τέτοια δοξασία, η οποία μαθαίνεται από γενιά σε γενιά επί αιώνες. Μία συμβολική μας κίνηση του χεριού, μπορεί να ανακουφίσει το συναίσθημα μας, του φόβου στην προκειμένη περίπτωση, που νιώσαμε από κάποια σκέψη που κάναμε. Παρόμοια η κινησιολογία του καπνίσματος και του φαγητού λειτουργούν έντονα αγχολυτικά σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι για τον λόγο αυτό κυρίως, δυσκολεύονται να τα περιορίσουν.

Όταν τέτοιου είδους σκέψεις, ιδέες, παρορμήσεις ή εικόνες μας έρχονται συχνότερα και επίμονα στο μυαλό, προκαλώντας μας έντονο άγχος και δυσφορία, επιστημονικά τις αποκαλούμε ψυχαναγκασμούς. Το αν οι ψυχαναγκασμοί απαιτούν την βοήθεια ειδικού εξαρτάται από ορισμένους παράγοντες. Το παράδειγμα που αναφέραμε της κίνησης «χτύπα ξύλο» είναι ένας πολύ φυσιολογικός ψυχαναγκασμός που συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους.

Ποιοι είναι οι λόγοι που προκαλούν τους ψυχαναγκασμούς ;

Πρόκειται για έναν σημαντικό μηχανισμό, έμφυτο στο ανθρώπινο μυαλό, ο οποίος μας βοηθάει να «εκτονώνουμε» το άγχος, μεταθέτοντας το από άγχος για την πραγματική αιτία που μας το προκαλεί, σε άγχος για κάποιο άλλο, ακόμα και εντελώς άσχεο θέμα ή αντικείμενο. Έτσι για παράδειγμα το άγχος μας για τα οικονομικά της οικογένειας μπορεί να εκδηλώνεται σε μια συνεχή ανησυχία αν κλειδώσαμε την πόρτα φεύγοντας από το σπίτι ή αν κλείσαμε τον θερμοσίφωνα. Όσο εντυπωσιακό και αν ακούγεται, ο μηχανισμός αυτός υπάρχει και λειτουργεί σε όλους τους ανθρώπους. Με αυτό τον τρόπο το άγχος για κάποιο θέμα το οποίο δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα, «μεταφέρεται» σε κάποιο αντικείμενο για το οποίο μπορούμε να κάνουμε κάτι, ή τουλάχιστον έτσι νιώθουμε και νομίζουμε, ανακουφίζοντας κάπως το άγχος. Αυτή την πράξη μας, την ονομάζουμε Καταναγκασμό. Μία σκέψη λοιπόν ανησυχίας, το αν κλειδώσαμε (ψυχαναγκασμός) συχνά οδηγεί, όχι απαραίτητα πάντοτε, σε μία άλλη σκέψη ή πράξη (καταναγκασμός) το να ελέγξουμε αν κλειδώσαμε πχ. η οποία έχει σκοπό να ανακουφίσει το άγχος και την δυσφορία που προκάλεσε ο ψυχαναγκασμός. Βεβαίως το παραπάνω παράδειγμα που αναφέραμε είναι πολύ συχνό και φυσιολογικό και δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε παθολογικό, εκτός αν συμβαίνει πολύ συχνά και επίμονα σε σημείο που μας κουράζει, και προκαλεί δυσφορία, καθώς και αν αδυνατούμε να το περιορίσουμε και να το ελέγξουμε.

Πότε λοιπόν αναφερόμαστε σε ιδεοψυχαναγκασμούς οι οποίοι απαιτούν την βοήθεια του ειδικού για να αντιμετωπιστούν?

Οι πιο κοινοί ψυχαναγκασμοί είναι επαναλαμβανόμενες σκέψεις μόλυνσης (πχ μήπως το άτομο μολυνθεί κάνοντας χειραψία), αμφιβολίας (αν κλείδωσε την πόρτα), τάξης και τακτοποίησης (πχ το άτομο νιώθει δυσφορία αν κάποια αντικείμενα δεν είναι συμμετρικά τακτοποιημένα) παρορμήσεις επιθετικότητας ή βίας ή σεξουαλικοί. Κριτήριο βασικό είναι ότι οι σκέψεις αυτές είναι τόσο επίμονες ώστε προκαλούν δυσφορία στο άτομο και επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινή του λειτουργικότητα.

Έτσι για παράδειγμα το άτομο μπορεί να φοβάται να βγει από το σπίτι του από φόβο μήπως ακουμπήσει κάποιο αντικείμενο και μολυνθεί, ή μπορεί να πλένει επίμονα τα χέρια του σε σημείο να τα γδάρει (καταναγκασμός). Οι καταναγκασμοί «έρχονται ως απάντηση» στους ψυχαναγκασμούς, τις επίμονες αυτές ιδέες σκέψεις, και μάλιστα έρχονται ως κανόνες που πρέπει να τηρηθούν αυστηρά. Αν για παράδειγμα το άτομο ακουμπήσει κάποιο αντικείμενο που μπορεί να θεωρεί εστία μικροβίων, ακόμα και αν λογικά καταλαβαίνει ότι το αντικείμενο αυτό δεν αποτελεί κάτι τέτοιο, μπορεί για παράδειγμα να νιώσει έντονα την ανάγκη να πλύνει τα χέρια του. Αν το εμποδίσει κάποιος συγγενής να πλύνει τα χέρια του, η δυσφορία του και το άγχος του αυξάνονται ραγδαία τη στιγμή εκείνη. Πρόκειται για ένα θέμα που απαιτεί την καθοδήγηση ειδικού, προς το άτομο και την οικογένεια του επίσης. Η πράξη του πλυσίματος (ο καταναγκασμός) δεν γίνεται για ευχαρίστηση αλλά για ανακούφιση του άγχους και του φόβου που νιώθει.

Πρέπει να τονίσουμε ότι ο καταναγκασμός, δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι μία πράξη, το πλύσιμο των χεριών, μπορεί να είναι και μια σκέψη με τη μορφή τελετουργικού. Μπορεί το άτομο για παράδειγμα να ακουμπήσει κάποιο «βρώμικο» αντικείμενο και από μέσα του να μετρήσει πχ. έως το 10, για να διώξει την ανησυχία. Πολύ συχνοί σε θύματα βιασμού είναι οι ψυχαναγκασμοί όπου το άτομο νιώθει «βρώμικο» και όταν κάνει μπάνιο, συχνά τρίβει τόσο έντονα το σώμα του με το σφουγγάρι σε σημείο να το γδέρνει.

 Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι οι σκέψεις/πράξεις αυτές είναι συνήθως ξένες προς την προσωπικότητα του ατόμου (προκαλούν με άλλα λόγια κατάπληξη ακόμη και στον ίδιο - πώς μπορώ εγώ να σκέφτομαι κάτι τέτοιο;), έχουν δυσάρεστο περιεχόμενο, και πάντα προκαλούν δυσφορία. Ωστόσο το άτομο, πάντα τις αναγνωρίζει ως προϊόν της δικιάς του σκέψης, ακόμη και αν δεν συμφωνεί μαζί τους. Τέλος, το άτομο προσπαθεί να αντισταθεί σ'αυτές τις σκέψεις και να τις διώξει από το μυαλό του, χωρίς όμως επιτυχία πάντα.

 Τα άτομα συχνά προσπαθούν να αποκρύψουν αυτό που τους συμβαίνει αντί να αναζητήσουν θεραπεία. Αρκετές φορές έτσι κατορθώνουν με επιτυχία να κρύψουν τα συμπτώματά τους από την οικογένειά τους, τους φίλους τους ή τους συναδέλφους τους. Μια ατυχής συνέπεια αυτής της μυστικότητας είναι και το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς δεν παίρνουν την κατάλληλη ιατρική βοήθεια παρά αφού περάσουν πολλά χρόνια από την έναρξη της διαταραχής. Μέχρι τότε μπορεί να έχουν προσαρμόσει την ζωή τους έτσι ώστε να είναι συμβατή με την αρρώστια τους, πληρώνοντας όμως το τίμημα της χαμηλής ποιότητας και των περιορισμών.

Πώς θα καταλάβει κάποιος εάν έχει Ιδεοψυχαναγκασμό;

Ένα άτομο με ιδεοψυχαναγκασμό εμφανίζει ιδεοληψίες και καταναγκασμούς σε τέτοια έκταση που να επηρεάζεται πλέον η καθημερινή λειτουργικότητά του. Τα άτομα αυτά δεν θα πρέπει να συγχέονται με άτομα που μερικές φορές τα ονομάζουμε 'ψυχαναγκαστικά' στην καθημερινή ζωή. Ο όρος αυτός αναφέρεται σε ανθρώπους τελειομανείς με πολύ υψηλά στάνταρντς, τόσο στην εργασία τους όσο και εκτός εργασίας. Μερικές φορές αυτή η 'ψυχαναγκαστικότητα' μπορεί να βοηθάει την επίτευξη ενός στόχου και να ανεβάζει την αυτο-εκτίμηση ενός ατόμου, διαφέρει όμως από τα συμπτώματα των ασθενών με ιδεοψυχαναγκασμό.

 Γιατί απαιτείται να αντιμετωπιστεί μία τέτοια κατάσταση ;

Για δυο κυρίως λόγους:

Διότι υπάρχει θεραπεία με επιστημονικά τεκμηριωμένο επιτυχημένο αποτέλεσμα.
Διότι η πιθανότητα να περάσει από μόνη της η διαταραχή είναι πολύ μικρή.

 Κλείνοντας πρέπει να τονίσουμε έναν ακόμα παράγοντα, τον βαθμό ευαισθησίας του ατόμου, τον βαθμό δηλαδή στον οποίο το άτομο καταλαβαίνει ότι οι ψυχαναγκασμοί και οι καταναγκασμοί του, είναι παράλογοι. Ακόμα και όταν το καταλαβαίνει όμως αυτό, δεν πρέπει να το αδικούμε και να το κατηγορούμε που δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει και να τους σταματήσει από μόνο του, αλλά να του δώσουμε την δυνατότητα να το αντιμετωπίσει με την βοήθεια ειδικού.

Νικόλαος Βακόνδιος
Ψυχολόγος

Ιάπωνες και Αμερικανοί νευροεπιστήμονες κατάφεραν να επαναφέρουν στον εγκέφαλο ποντικιών, μνήμες που φαίνονταν οριστικά χαμένες λόγω σοβαρής αμνησίας. Το επίτευγμα μπορεί μελλοντικά να βοηθήσει στη θεραπεία ανθρώπων με ανάλογα προβλήματα απώλειας μνήμης.

Οι ερευνητές του ιαπωνικού Ινστιτούτου Επιστημών του Εγκεφάλου RIKEN και του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Σουσούμου Τονεγκάβα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", έδωσαν στα πειραματόζωα ένα φάρμακο, το οποίο τα εμπόδισε να δημιουργήσουν μνήμες για ένα γεγονός που τους προκαλούσε φόβο. Όταν όμως, στη συνέχεια, οι επιστήμονες ενεργοποίησαν με φως εκείνους τους νευρώνες που σχηματίζουν τις μνήμες, τότε οι τελευταίες επανήλθαν.

Όπως ανέφεραν οι ερευνητές, σε μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις αμνησίας, οι αναμνήσεις μπορεί να μην έχουν διαγραφεί οριστικά, απλώς ο εγκέφαλος αδυνατεί να τις ανακαλέσει και έτσι να τις ξαναθυμηθεί. Η νέα οπτογενετική τεχνική δίνει «φωτεινή» χείρα βοηθείας στον εγκέφαλο, ώστε να κάνει την ανάκληση της ανάμνησης.
Αν η μέθοδος επιβεβαιωθεί και στους ανθρώπους, τότε θα ανοίξει παράθυρο ελπίδας για όσους πάσχουν από αμνησία, π.χ. λόγω τραύματος στον εγκέφαλο, νόσου Αλτσχάιομερ ή άλλης νευροεκφυλιστικής διαταραχής.

Το «μυστικό» της νέας ελπιδοφόρας τεχνικής συνίσταται στην εισαγωγή -μέσω ενός αβλαβούς ιού- γονιδίων στα εγκεφαλικά κύτταρα (νευρώνες), έτσι ώστε αυτά να παράγουν πλέον μια φωτοευαίσθητη πρωτεϊνη, η οποία κάνει τα κύτταρα να ενεργοποιούνται υπό την επίδραση του φωτός.

Οι ερευνητές έκαναν ήπιο ηλεκτροσόκ στα πειραματόζωα, ώστε να τους δημιουργήσουν μια ανάμνηση φόβου σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Όταν τα ποντίκια επέστρεφαν στον ίδιο χώρο, ακόμη και χωρίς επανάληψη του ηλεκτροσόκ, πάγωναν από τον φόβο τους λόγω της ανάμνησης.

Όταν όμως οι επιστήμονες έδωσαν στα ποντίκια μια χημική ουσία που μπλόκαρε τον σχηματισμό αναμνήσεων στους νευρώνες, τότε τα ζώα δεν θυμούνταν το ηλεκτροσόκ και έτσι δεν φοβούνταν πια τον χώρο όπου αυτό είχε λάβει χώρα. Ο φόβος (και η μνήμη του) τελικά επανήλθε, όταν μέσω του φωτός ενεργοποιήθηκαν οι αντίστοιχοι νευρώνες, που είχαν «αποθηκεύσει» το εκφοβιστικό συμβάν.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν για πρώτη φορά ένα βιολογικό μηχανισμό που θα μπορούσε να σταματήσει τον καρκίνο του μαστού, ώστε να μην εξαπλωθεί κάνοντας μετάσταση στα οστά. Η ανακάλυψη, αν και σε αρχικό ακόμη στάδιο, θεωρείται ελπιδοφόρα για το μέλλον.

Οι βρετανοί και δανοί ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα 'Αλισον Γκάρτλαντ του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", διαπίστωσαν ότι, προτού εξαπλωθεί ο καρκίνος, απελευθερώνεται ένα ένζυμο (LOX) από τον όγκο του μαστού, το οποίο ανοίγει «τρύπες» στα οστά και προετοιμάζει το έδαφος για την «άφιξη» των καρκινικών κυττάρων.

Αν καταστεί εφικτό να μπλοκαρισθεί η δράση αυτού του ενζύμου, τότε θα ήταν δυνατό να σταματήσει η μετάσταση, τουλάχιστον σε μερικούς ασθενείς. Οι περισσότεροι θάνατοι λόγω καρκίνου του μαστού συμβαίνουν εξαιτίας της εξάπλωσης της νόσου στα οστά και σε άλλα μέρη του σώματος.

Οι πρώτες δοκιμές σε ποντίκια έδειξαν ότι η χορήγηση μιας κατηγορίας φαρμάκων που χρησιμοποιούνται κατά της οστεοπόρωσης, βοηθά στο «φρενάρισμα» της μετάστασης. Παρόμοια φάρμακα έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί σε άνδρες με καρκίνο του προστάτη, που έχει κάνει μετάσταση στα οστά.

Για «σημαντική πρόοδο στην μάχη κατά της μετάστασης του καρκίνο του μαστού» έκαναν λόγο οι επιστήμονες, δίνοντας ελπίδες σε χιλιάδες ασθενείς για αύξηση του προσδόκιμου ζωής τους, εφόσον υπάρξουν νέες θεραπείες στο μέλλον.

Όπως είπε η Γκάρναλντ, το επόμενο βήμα θα είναι να φωτισθεί πλήρως με ποιό τρόπο το ένζυμο LOX αλληλεπιδρά με τα οστά, ώστε να καταστεί εφικτό να αναπτυχθούν νέα φάρμακα.

Αν ο καρκίνος του μαστού κάνει μετάσταση, στο 85% περίπου των περιπτώσεων εξαπλώνεται και στα οστά. 

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι άνθρωποι, οι οποίοι εμφανίζουν ταχυπαλμία ακόμη και σε φάση ανάπαυσης, κινδυνεύουν περισσότερο από την εκδήλωση διαβήτη, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη αμερικανο-κινεζική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη δείχνει ότι πιθανώς μπορεί να εντοπισθούν τα άτομα που ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου για διαβήτη, με βάση τον καρδιολογικό έλεγχο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον κινεζικής καταγωγής αναπληρωτή καθηγητή Σιάνγκ Γκάο του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια στις ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνές περιοδικό επιδημιολογίας "International Journal of Epidemiology", ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 73.000 ανθρώπους επί μία τετραετία.

Όπως διαπιστώθηκε, όσοι συστηματικά εμφάνιζαν περισσότερους καρδιακούς παλμούς, είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο για διαβήτη, για προδιαβήτη, καθώς και για μετατροπή του προδιαβήτη σε κανονικό διαβήτη. Κάθε δέκα πρόσθετοι παλμοί σχετίζονταν κατά μέσο όρο με 23% μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη.

Οι ερευνητές, στη συνέχεια, μελέτησαν (μετα-ανάλυση) τα στοιχεία επτά δημοσιευμένων μελετών πάνω στο ίδιο ζήτημα και κατέληξαν ότι οι άνθρωποι με γρήγορο καρδιακό ρυθμό έχουν 59% αυξημένο κίνδυνο για διαβήτη, σε σχέση με όσους έχουν αργό καρδιακό ρυθμό.

«Ο ταχύτερος καρδιακός ρυθμός θα μπορούσε να αποτελέσει μελλοντικά ένα νέο προκλινικό δείκτη ή ένα παράγοντα κινδύνου για τον διαβήτη», δήλωσε ο Γκάο.

Προδιαβήτη θεωρείται ότι έχει κάποιος, όταν τα επίπεδα της γλυκόζης (σακχάρου) στο αίμα του είναι υψηλότερα από τα φυσιολογικά, αλλά όχι τόσο υψηλά, ώστε να θεωρηθούν κανονικός διαβήτης.

enikos.gr