Δρ. Στέφανος Δράκος – πολιτευτής Δωδεκανήσου Ν.Δ.

«Ο πρόεδρός μας Κυριάκος Μητσοτάκης,
στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα ανανέωσης και διεύρυνσης»

«Όταν εγώ ανοίγω τις πόρτες του κόμματος κανείς δεν μπορεί να τις κλείσει», διεμήνυσε ο πρόεδρός μας Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Πολιτική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας.
Ο ίδιος, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ανανέωσης, διεύρυνσης και ισχυροποίησης της παράταξης μας. Ένα μήνυμα που όλοι εμείς, οι άνθρωποι της ιστορικής Νέας Δημοκρατίας, οφείλουμε να διαδώσουμε, αλλά κυρίως να στηρίξουμε και να επικροτήσουμε.
«Διχαστικά μηνύματα, περιφρόνηση των πολιτών για παλιότερες επιλογές τους, λογικές ρεβανσισμού και παρωχημένη αλαζονεία δεν χωράνε στη Νέα Δημοκρατία», συμπλήρωσε ο πρόεδρός μας, δείχνοντας το δρόμο που ακολουθεί η Νέα Δημοκρατία, το δρόμο της ενότητας.
Ζητούμενο της παράταξής μας, είναι να υπηρετεί την ενωμένη Ελλάδα, τους ενωμένους Έλληνες.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατηθεί στην εξουσία. Οι προθέσεις τους ήταν ξεκάθαρες. Ήθελαν παράλληλο νόμισμα ή έξοδο από την Ευρωζώνη. Υποσχέθηκαν τέλος στη λιτότητα, σκίσιμο των μνημονίων. Υπέγραψαν δυο μνημόνια, δεσμεύοντας τη χώρα για μισό αιώνα (!)
Η Νέα Δημοκρατία, όπως ξεκαθάρισε ο πρόεδρός μας Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έχει το δικαίωμα να απογοητεύσει κανέναν. Ούτε τους παραδοσιακούς μας υποστηρικτές, ούτε όσους αρχίζουν σήμερα να προσβλέπουν σε εμάς. Όλοι μπορούν να προχωρήσουν μαζί μας, να έρθουν δίπλα μας. Ενωμένοι να εργαστούμε για να αλλάξουμε μαζί την Ελλάδα.
Και κάτι ακόμη, ο τερματισμός της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος δεν φέρνει ελάφρυνση στους Έλληνες, διότι η Κυβέρνηση ψήφισε το τέταρτο μνημόνιο.
Ανακούφιση, ελπίδα και προοπτική στους Έλληνες φέρνει η αλλαγή του μείγματος πολιτικής που προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μείωση φόρων και δαπανών, επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των αποκρατικοποιήσεων, ενίσχυση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.

Στο άκουσμα της απώλειας του ιστορικού μέλους της Δημοτικής Τοπικής Οργάνωσης Καμείρου της Νέας Δημοκρατίας Γιάννη Αλαφάκη, εκφράζω δημοσίως, τα θερμά μου συλλυπητήρια στην κοινωνία της Διμυλιάς, αλλά και στην οικογένεια του φίλου για μένα, Γιάννη.

Ο Γιάννης Αλαφάκης, υπηρέτης της Νέας Δημοκρατίας και των ιδεών της, στάθηκε στο πλευρό της μεγάλης παράταξης και έδωσε δύσκολους και μεγάλους αγώνες στο πέρασμα των ετών, για τη διάχυση στην κοινωνία των θέσεων και των αξιών της. Λάτρης του τόπου του, δεν παρέλειψε να ενασχοληθεί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ Βαθμού, επιχειρώντας να συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη της περιοχής του.
Προσωπικός φίλος, που στάθηκε κοντά μου στα δύσκολα, επέλεξε να είναι δίπλα μου από την αρχή, στην έναρξη αυτής της διαδρομής. Τον τιμώ, τον ευχαριστώ και εύχομαι η μνήμη του να είναι αιώνια και η ψυχή του να αναπαυθεί εν ειρήνη.
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, όπως επίσης δεν θα ξεχάσω όσα έκανε για μένα.
Τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του, στους ανθρώπους εκείνους που στάθηκαν δίπλα του, σε όλους όσοι τον εκτίμησαν, τον στήριξαν, τον αγάπησαν.

«Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος».

Σήμερα, 23 Μαΐου 2017, κορυφώνονται στην Κάρπαθο, οι εκδηλώσεις που διοργανώνονται ανελλιπώς εδώ και έντεκα (11) χρόνια, για την απόδοση της δέουσας τιμής και μνήμης προς τον ήρωα Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη.
Παρότι δεν κατέστη δυνατό να παραστώ στις τιμητικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται από την Πολεμική Αεροπορία, το Δήμο Καρπάθου και το Δήμο Χανίων, οφείλω να συγχαρώ τους διοργανωτές, αλλά κυρίως να εξυμνήσω τη θυσία του ήρωα Σμηναγού της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης, είναι και θα παραμένει ζωντανός αιώνια. Τον κρατά ζωντανό η θυσία του. Σφράγισε με το αίμα του, το αληθές του ηρωισμού των Ελλήνων, τη φιλοπατρία τους, την ελευθερία τους.
Εκείνο το μοιραίο μεσημέρι της 23ης Μαΐου 2006, στις 12.42, στην προσπάθειά του να αναχαιτίσει ένα τουρκικό F16, χάθηκε στη θάλασσα. Λίγες ώρες μετά, το πλήρωμα της φρεγάτας "Λήμνος", εντόπισε την κάσκα, το PL και ένα survival kit. Ο ήρωας Σμηναγός, θεωρήθηκε νεκρός.
Αυτό τον ήρωα μνημονεύουμε σήμερα, στο μνημείο που δημιουργήθηκε προς τιμήν του στην Κάρπαθο. Εκείνον που θυσιάστηκε για την πατρίδα, που έδειξε το δρόμο του ηρωισμού. Οδηγός, διδάσκαλος, φιλόπατρις, ήρωας.
Αιωνία η μνήμη του και η προσφορά του. Αιωνία η ηρωική του πορεία, η αυτοθυσία και η αρετή του. Υπέρ πίστεως και πατρίδος.
«Τιμή σ’ εκείνους, όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες».

«Σήμερα, 8 Μαΐου του 2017, τιμούμε την επέτειο της 8ης Μαΐου του 1945, την ιστορική εκείνη ημέρα, που υπεγράφη στην ακριτική Σύμη, η παράδοση της Δωδεκανήσου στους συμμάχους. Ήταν το αποτέλεσμα της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αρχή της ελευθερίας.

Σήμερα, γιορτάζουν, όχι μόνο η Σύμη, αλλά όλη η Δωδεκάνησος. Γιορτάζουμε, τιμάμε και μνημονεύουμε τη νίκη της ελευθερίας, την ήττα της σκλαβιάς, μίας σκλαβιάς που διήρκησε 600 και πλέον έτη.
Τιμούμε τη συμβολή των Συμιακών, του Χρύσανθου Μαρουλάκη από τη Μονή του Πανορμίτη, του Φώτη Κατσουράκη, του Νικόλα Τσατταλιού, του υιού του, του Λευτέρη Τσατταλιού και του υιό του, του Γιώργου Μυλωνάκη, του Λουκά Ξανθού, του Σταύρου Σμυρνάκη, του Κώστα Κατσιμπρή, του Αντώνη Αγγελίδη, του Ανδρέα Μοσχόβη, της Κατίνας και της Ειρήνης Κατσουράκη, της Ζαφείρας και της Άννας Ξανθού, όλους εκείνους τους ήρωες, επώνυμους και ανώνυμους, που έδωσαν και τη ζωή τους για τη Σύμη, για τα Δωδεκάνησα, για την Ελλάδα. Όλους εκείνους, που κράτησαν ψηλά το λάβαρο της πατρίδας.
Σήμερα, 8 Μαΐου του 2017, όπως και αύριο, 9 Μαΐου του 2017, Σύμη, Ρόδος και Δωδεκάνησα, τιμούμε την έναρξη εκείνων των βημάτων που οδήγησαν στο δρόμο της ελευθερίας. Όμως, ενώ εορτάζουμε την επέτειο της παράδοσης των νησιών μας στις συμμαχικές δυνάμεις, η χώρα μας βιώνει το δικό της σύγχρονο «πόλεμο». Αντιμέτωπη με το «πόλεμο» της οικονομικής δυσχέρειας, της εξαθλίωσης, της «σκλαβιάς». Η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα, υπογράφει νέο δυσβάστακτο μνημόνιο.
Συμιακοί, Ροδίτες, Δωδεκανήσιοι, όλοι πρέπει να θυμόμαστε πως καμία σκλαβιά δεν είναι παντοτινή. Να κοιτάμε την ιστορία μας και αυτή να μας δίδει την αναγκαία δύναμη για να αγωνιστούμε για την οικονομική απελευθέρωση των επόμενων γενεών, των παιδιών μας.
Χρόνια πολλά στη Σύμη, στη Ρόδο, στα Δωδεκάνησα.
Χρόνια πολλά με πίστη και τόλμη».

Τι θα γινόταν εάν ο Ιάσονας του 1.700 συναντούσε τον Ιάσονα του 2017;

Τι θα συνέβαινε εάν ο ήρωας μας, γνώριζε ένα πρωινό έναν … Παραμυθά που θα του χάριζε την ευκαιρία να τον ταξιδέψει στο χρόνο, από το δικό του παρόν στο δικό μας μέλλον. Σίγουρα η έκπληξη θα ήταν μεγάλη, το νοητικό πείραμα επιτυχές και το μόνο μετρήσιμο γεγονός, οι αντιδράσεις του Ιάσονα (!)

Γράφει ο Δρ. Στέφανος Δράκος
Δρ. Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ.
MPhil Swansea University UK
Civil & Computational Engineering
Πολιτευτής Δωδεκανήσου Ν.Δ.

Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι στο χρόνο…
Ανδρωθήκαμε ακούγοντας τους μεγαλύτερους να μας λένε αρκετές φορές «εμείς στην εποχή μας», «ο κόσμος στην εποχή μας» κ.α., υποδηλώνοντας τη διαφορετικότητα του παρελθόντος με το παρόν. Σήμερα, φράσεις όπως «στην εποχή που ζούμε», «η εποχή που διανύουμε» κ.α., έχουν λάβει μια εντελώς διαφορετική έννοια. Έχει καταστεί μια κοινότυπη φράση που επαναλαμβάνεται κυρίως από πολιτικούς, που επιθυμούν να καταδείξουν τη διαφορετικότητα του παρόντος από το παρελθόν. Να αναδείξουν, με αυτό τον τρόπο, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κοινωνία σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης που έπληξε την πατρίδα μας.
Αν θέλαμε να συγκρίνουμε την κάθε εποχή με μία άλλη, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να ορίσουμε ένα μέτρο ή μια συνάρτηση, όπως μάθαμε νεότεροι στο σχολείο. Βάσει αυτού, θα ήταν εφικτή αυτή η σύγκριση. Για να το κάνουμε αυτό, στο πλαίσιο των αναγκών του άρθρου μας, θα δημιουργήσουμε ένα νοητικό πείραμα (!)
Για το πείραμά μας, θα χρειαστούμε μια χρονομηχανή και δύο φανταστικούς χαρακτήρες. Η χρονομηχανή, θα μπορούσε να είναι από την ταινία με πρωταγωνιστή τον Μάϊκλ Φοξ «Επιστροφή στο μέλλον», μία ταινία ιδιαίτερα γνωστή στη δική μας γενιά. Παρόλα αυτά, γιατί να μην είναι ένα πρόσωπο από την παιδική μας ηλικία, ένας ξεχωριστός ήρωας, αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους, ο κος Παραμυθάς (!)
Ο Παραμυθάς, έχει τη δυνατότητα να μετακινείται στο χρόνο χωρίς κανένα περιορισμό και να μεταφέρει μαζί του και όποιον άλλον εκείνος επιλέξει.
Έτσι λοιπόν, μία φορά και έναν καιρό, ο Παραμυθάς, θέλοντας να μας βοηθήσει, αποφάσισε να κάνει μερικά ταξίδια στο χρόνο.
Αρχικά, επέστρεψε στο 1.700, όπου συνάντησε τον Ιάσονα και μετά από μια σύντομη συνομιλία μαζί του, αποφάσισε να τον μετακινήσει στο 2017 (!) Ο Ιάσονας, από την εποχή που γνώριζε και βίωνε, βρέθηκε ξαφνικά σ’ έναν κόσμο όπου η συνομιλία γίνεται με κινητά τηλέφωνο, οι μετακινήσεις των ανθρώπων με μηχανικά μέσα, τεράστια μεταλλικά πουλιά μεταφέρουν τους ανθρώπους, άκουσε ήχους που τραγουδήθηκαν πριν από 70 χρόνια, είδε ανθρώπους μέσα από ένα κουτί να του μιλάνε και έμαθε ότι ο άνθρωπος ταξιδεύει καθημερινά στο διάστημα. Όλη αυτή η νέα πραγματικότητα, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε στον Ιάσονα τέτοιο σοκ που ήταν ικανό να τον σκοτώσει (!) Έτσι, ο Παραμυθάς, επέστρεψε τον Ιάσονα στο 1.700. Ήθελε όμως, να πραγματοποιήσει ακόμη ένα μικρότερο ταξίδι στο χρόνο. Διάλεξε τον αντίστοιχο Ιάσονα του 1.500, μίλησε μαζί του, τον έπεισε και τον μετέφερε στην εποχή του 1.700. Παρότι δε, εκείνα τα έτη, συντελέστηκαν σπουδαίες ανακαλύψεις, οι διαφορές που διαπίστωσε ο Ιάσονας του 1.500 δεν ήταν στο επίπεδο εκείνων που συνάντησε ο προηγούμενος ταξιδευτής. Για να συναντήσει το ίδιο επίπεδο αντίδρασης, ο Παραμυθάς, θα έπρεπε να γυρίσει στο 12.000 π.χ., την εποχή όπου άρχισε να αναπτύσσετε η γεωργία και η κτηνοτροφία. Η μεταφορά ενός κατοίκου εκείνης της εποχής στο 1.700, θα είχε σίγουρα τα ίδια αποτελέσματα με τη μεταφορά του Ιάσονα του 1.700 στο σήμερα.
Έχοντας δει τις διαφορές και τις ανάγκες σε χρόνο για να έχουμε την αντίδραση του σοκ, ερχόμαστε στο σήμερα, όπου σύμφωνα με τον Ray Kurzweil, η ανθρώπινη πρόοδος κινείται ολοένα και γρηγορότερα με την πάροδο του χρόνου, υπακούοντας το νόμο της επιταχυνόμενης ανθρώπινης ιστορίας. Αυτό, συμβαίνει επειδή οι πιο προηγμένες κοινωνίες έχουν την ικανότητα να προχωρούν με ταχύτερο ρυθμό από τις λιγότερο προηγμένες.
Λαμβάνοντας υπόψιν μας, ότι η ανθρωπότητα του 19ου αιώνα διαθέτει περισσότερη και καλύτερη τεχνολογία απ’ αυτή του 15ου, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η ανθρωπότητα έκανε πολύ μεγαλύτερες προόδους τον 19ο αιώνα απ’ ότι τον 15ο. Μια ανάλυση της ιστορίας της τεχνολογίας, δείχνει ότι η τεχνολογική αλλαγή είναι εκθετική, σε αντίθεση με την κοινή λογική "διαισθητική γραμμική" άποψη.
Επομένως, στον 21ο αιώνα 100 χρόνια προόδου αντιστοιχούν, σύμφωνα με τον σημερινό ρυθμό ανάπτυξης, σε 20.000 χρόνια πραγματικού χρόνου. Αν ο Παραμυθάς ταξίδευε τον σημερινό Ιάσονα στο μέλλον και πιο συγκεκριμένα 100 χρόνια μετά, θα είχε τις ίδιες αντιδράσεις σοκ με τον αντίστοιχο του 1.700.
Ο Παραμυθάς, ολοκληρώνοντας το ταξίδι του στο χρόνο, είχε να απαντήσει της εξής απορία: Γιατί κάναμε αυτό το πείραμα και τι χρησιμότητα έχει;
Το τελευταίο καιρό λοιπόν, ακούμε σχεδόν σε καθημερινή βάση, ότι θα εφαρμοστούν μέτρα και θα ψηφιστούν νέα, που θα αφορούν στα επόμενα ακόμη και 20 χρόνια. Μέτρα καθαρά λογιστικού χαρακτήρα με σημείο αναφοράς το σήμερα.
Λαμβάνοντας υπόψιν τα ταξίδια του Παραμυθά, είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι μεταβολές που συντελούνται καθημερινά σε όλο τον κόσμο είναι τέτοιες, που το κλειστό περιβάλλον της Ελλάδας δεν θα μπορεί να ακολουθήσει. Αν τα μόνα μέτρα που ακούμε από την κυβέρνηση, είναι η μείωση συντάξεων και το μόνο αντίμετρο τα κουπόνια για τα συσσίτια, είναι βέβαιο ότι το χάσμα που θα δημιουργηθεί με τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο θα είναι τέτοιο, που δεν μπορέσει να καλυφθεί ποτέ.

Η πατρίδα μας, πέρασε 400 χρόνια τουρκοκρατίας, χάνοντας το θαύμα του διαφωτισμού που λάμβανε χώρα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σήμερα, χωρίς να γίνεται αισθητό, γιατί όλοι μας είμαστε απασχολημένοι με την καθημερινότητα μας, το «κακό» που συντελείται είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δυσκολίες της μέσης οικογένειας (που είναι πραγματικά ασήκωτες). Κάθε μέρα που περνάει το ταξίδι του Παραμυθά στο μέλλον, θα προκαλεί μικρότερη έκπληξη για τον Ιάσονα της Ελλάδας από τον αντίστοιχο Ευρωπαίο.

Έχοντας ολοκληρώσει το νοητικό μας πείραμα και θέλοντας να καταλήξουμε σε ένα μετρό σύγκρισης των εποχών, θα λέγαμε ότι το μόνο μετρήσιμο γεγονός είναι αντιδράσεις του Ιάσονα μέσα από τα μάτια του Παραμυθά, αλλά και η ευχή μας, αυτές οι αντιδράσεις στο μέλλον, να είναι κάθε φορά και μεγαλύτερες, όχι όμως, απογοήτευσης ή θλίψης, αλλά χαράς και ευχάριστης έκπληξης.