Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην 13η θέση, το Ηνωμένο Βασίλειο στην 23η, η Γαλλία στην 32η, η Ιταλία στην 50ή και η Ελλάδα στην 99η θέση(!) σε έναν κατάλογο 157 χωρών

Η Δανία υποσκέλισε την Ελβετία από την πρώτη θέση της κατάταξης με τις ευτυχέστερες χώρες στον κόσμο, σύμφωνα με έκθεση που κατατάσσει στις τελευταίες θέσεις τη Συρία, το Αφγανιστάν και οκτώ χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και καλεί τις χώρες να καταπολεμήσουν την κοινωνική ανισότητα και να προστατεύσουν το περιβάλλον.

Τις δέκα πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν φέτος η Δανία, η Ελβετία, η Ισλανδία, η Νορβηγία, η Φινλανδία, ο Καναδάς, η Ολλανδία, η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία και η Σουηδία.

Τις τελευταίες δέκα θέσεις καταλαμβάνουν η Μαδαγασκάρη, η Τανζανία, η Λιβερία, η Γουινέα, η Ρουάντα, το Μπενίν, το Αφγανιστάν, το Τόγκο, η Συρία και το Μπουρούντι.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην 13η θέση, το Ηνωμένο Βασίλειο στην 23η, η Γαλλία στην 32η, η Ιταλία στην 50ή και η Ελλάδα στην 99η θέση σε έναν κατάλογο 157 χωρών.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Sustainable Development Solutions Network και το Earth Institute του Πανεπιστημίου Columbia.

"Η χώρα μου, οι ΗΠΑ, στέλνει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα: είναι μία πολύ πλούσια χώρα, και έχει γίνει πολύ πλουσιότερη τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά δεν έχει γίνει ευτυχέστερη", δηλώνει ο καθηγητής Τζέφρι Σακς, επικεφαλής του Sustainable Development Solutions Network, εκ των συντακτών της έκθεσης που παρουσιάσθηκε στη Ρώμη και ειδικός σύμβουλος του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-μουν.

Τη στιγμή που οι διαφορές ανάμεσα στις χώρες οι λαοί των οποίων είναι ευτυχισμένοι και εκείνες που δεν είναι μπορούν να μετρηθούν επιστημονικά, «μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί και να κάνουμε κάτι γι΄αυτό», δήλωσε ο Σακς.

«Το μήνυμα για τις ΗΠΑ είναι σαφές. Για μία κοινωνία που απλώς κυνηγά το χρήμα, κυνηγάμε λάθος πράγματα. Ο κοινωνικός μας ιστός επιδεινώνεται, η κοινωνική εμπιστοσύνη επιδεινώνεται, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση επιδεινώνεται», είπε.

Η έκθεση, που δημοσιεύεται για τέταρτη χρονιά και έχει ως στόχο να ερευνήσει τις επιστημονικές βάσεις μέτρησης και κατανόησης της υποκειμενικότητας στην ευημερία, κατατάσσει 157 χώρες βάσει του επιπέδου ευτυχίας χρησιμοποιώντας παράγοντες όπως το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν και το προσδόκιμο υγιούς ζωής, αλλά και το να έχει κανείς κάποιον για να στηριχθεί, καθώς και τον βαθμό της διαφθοράς στη διακυβέρνηση και την επιχειρηματικότητα.

«Όταν οι χώρες μονομερώς ακολουθούν μεμονωμένους στόχους, όπως είναι η οικονομική ανάπτυξη, αγνοώντας τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ αρνητικά για την ευημερία των ανθρώπων, ακόμη και επικίνδυνα για τη ζωή τους», σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έκθεσης.

«Τα τελευταία χρόνια, πολλές χώρες επέτυχαν οικονομική ανάπτυξη με κόστος την απότομη αύξηση της ανισότητας, την εδραίωση του κοινωνικού αποκλεισμού και τις σοβαρές επιπτώσεις για το φυσικό περιβάλλον», αναφέρεται στην έκθεση.

Η πρώτη έκθεση δημοσιεύθηκε το 2012 για να υποστηρίξει διάσκεψη του ΟΗΕ για την Ευτυχία και την Ευημερία. Πέντε χώρες και περιοχές - το Μπουτάν, το Εκουαδόρ, η Σκωτία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Βενεζουέλα- έχουν πλέον ορίσει υπουργούς Ευτυχίας επιφορτισμένους με την προώθησή της ως στόχο πολιτικής.

Η έκθεση του 2016 δείχνει ότι τρεις χώρες ιδιαίτερα, η Ιρλανδία, η Ισλανδία και η Ιαπωνία, κατόρθωσαν να διατηρήσουν τις θέσεις τους παρά τους κραδασμούς από τις συνέπειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και τον σεισμό του 2011, χάρη στην κοινωνική υποστήριξη και αλληλεγγύη.

Ο καθηγητής Σακς χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την Κόστα Ρία, η οποία βρίσκεται στην 14η θέση, πριν από πολλές πλούσιες χώρες, ως παράδειγμα υγιούς, ευτυχισμένης κοινωνίας, αν και δεν είναι ισχυρή οικονομική δύναμη.

protothema.gr

Σε ισχύ τέθηκε σήμερα ο επίμαχος νόμος της Δανίας που επιτρέπει στην αστυνομία να κατάσχει αντικείμενα αξίας των μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα, με την κυβέρνηση να γνωστοποιεί τις συστάσεις της, οι οποίες αποκλείουν κυρίως τις βέρες.

Πριν από οποιαδήποτε έρευνα, οι αστυνομικοί οφείλουν να ζητούν από τους αφιχθέντες να επιδεικνύουν όλα τα χρήματα σε μετρητά και τα αντικείμενα αξίας που μεταφέρουν. Στη συνέχεια μπορούν να ψάχνουν τις τσάντες ή τις βαλίτσες.Οποιοδήποτε αντικείμενο έχει συναισθηματική αξία αποκλείεται από το πεδίο εφαρμογής αυτού του νόμου εφόσον "συνδέεται με μια ιδιαίτερη προσωπική ιστορία που το καθιστά αναντικατάστατο", γράφει το υπουργείο Μετανάστευσης στις οδηγίες του προς τις δυνάμεις της τάξης.

"Η επιθεώρηση μπορεί να πραγματοποιηθεί με ψηλάφηση και άγγιγμα των ρούχων και με ψάξιμο των τσεπών", διευκρινίζει το υπουργείο. Η αστυνομία μπορεί να ζητήσει να ξεκουμπωθεί το πάνω μέρος του πουκάμισου ή να σηκωθούν τα μανίκια, αλλά δεν έχει δικαίωμα να διατάξει κάποιον να γδυθεί ή να προχωρήσει σε διείσδυση σε σωματική κοιλότητα.

Ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου των αστυνομικών Politiforbundet Κλάους Όξφελτ είπε ότι δεν μπορεί "να φανταστεί ότι θα είναι πολλά τα κοσμήματα που θα κατασχεθούν".

"Οφείλουμε να ψηλαφούμε τους ανθρώπους όπως όταν προβαίνουμε σε μια σύλληψη" και "να βεβαιωνόμαστε ότι δεν φέρουν όπλο", δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Ritzau.

Ο νόμος, ο οποίος προβλέπει άλλα περιοριστικά μέτρα, όπως ένα περιθώριο αναμονής τριών ετών πριν από οποιοδήποτε αίτημα οικογενειακής επανένωσης, είχε υιοθετηθεί στις 26 Ιανουαρίου με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Καθώς επιτρέπει την κατάσχεση μετρητών πέραν των 10.000 κορωνών (1.340 ευρώ) ή αντικειμένων που αξίζουν περισσότερο από το ποσό αυτό, προκάλεσε ζωηρές επικρίσεις στο εξωτερικό, με την Washington Post να τολμά μια σύγκριση με τις κατασχέσεις αγαθών των εβραίων από τη ναζιστική Γερμανία.

Eνα άρθρο-φωτιά για τη στάση της Σουηδίας και της Δανίας στο προσφυγικό ζήτημα δημοσίευσε ο Guardian.

Γράφει συγκεκριμένα ο γνωστός δημοσιογράφος Άντριου Μπράουν, ο οποίος το 2009 κέρδισε το βραβείο Όργουελ:

«Μία από τις παρενέργειες της προσφυγικής κρίσης είναι και η αναθεώρηση της εικόνας που έχουμε για τη Δανία και τη Σουηδία. Η πρώτη αποφασίζει να κατάσχει χρήματα και τιμαλφή των προσφύγων. Η δεύτερη ετοιμάζεται για μαζικές απελάσεις.

Η σχέση μεταξύ της Σουηδίας και της Δανίας είναι αρκετά σύνθετη. Για μεγάλο μέρος της ιστορίας τους, η Σουηδία ήταν πιο φτωχή, πιο μιλιταριστική και λιγότερο κοντά στον πολιτισμό της Γερμανίας και της Γαλλίας. Τον 20ο αιώνα, όμως, αυτό άλλαξε: Η Δανία κατελήφθη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η Σουηδία επωφελήθηκε από την ουδετερότητά της και επέτρεψε σε γερμανικά στρατεύματα τη δίοδο για να πολεμήσουν στη Νορβηγία και τη Φινλανδία.

Η γόνιμη γη της Δανίας αποδείχθηκε ότι άξιζε λιγότερο από την ξυλεία και τα μεταλλεύματα της Σουηδίας, που αποτέλεσαν τις πρώτες ύλες για εταιρείες οι οποίες γρήγορα έγιναν ισχυρές πολυεθνικές. Οι Σουηδοί άρχισαν να βλέπουν υποτιμητικά τους γείτονές τους, όπως έκαναν άλλωστε και με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι Δανοί, πάλι, θεωρούσαν τους Σουηδούς σνομπ. Στο εσωτερικό της ίδιας της Σουηδίας, η επαρχία Σκόνε, που βρίσκεται απέναντι από τη Δανία, ανέπτυξε μια ταυτότητα (και μια προφορά) πολύ διαφορετική από εκείνη της Στοκχόλμης.

Τις δεκαετίες του '50 και του '60, η Σουηδία δέχθηκε μεγάλο αριθμό Φινλανδών μεταναστών που έψαχναν για δουλειά στα εργοστάσια. Τη δεκαετία του '70, άρχισε να δέχεται και πολιτικούς πρόσφυγες, πρώτα Κούρδους και στη συνέχεια Λατινοαμερικανούς. Η γενναιοδωρία απέναντι στους πρόσφυγες έγινε σιγά-σιγά μέρος της εικόνας που καλλιεργούσε η Σουηδία. Η εικόνα αυτή δεν ήταν εντελώς ακριβής: Όταν μετακόμισα εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του '70, θυμάμαι την τότε νύφη μου να λέει ότι εκείνη δεν θα παντρευόταν ποτέ έναν ξένο. Δεν νομίζω ότι πέρασε ποτέ από το μυαλό της ότι εγώ είχα κάνει ακριβώς αυτό, όταν παντρεύτηκα την αδελφή της.

Εκείνες τις μέρες, η Σουηδία και η Δανία έδειχναν να πλημμυρίζουν από πλούτο που θα έφτανε για όλους. Και οι δύο χώρες άσκησαν μια αυταρχική μορφή σοσιαλδημοκρατίας που βασιζόταν στην ισονομία. Και οι δύο αντιμετώπιζαν σοβαρά την ισότητα των γυναικών. Και στις δύο κυριαρχούσε η άποψη ότι το να είσαι γονέας είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορεί να σου συμβεί.

Τα προβλήματα άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν τα χρήματα και για τις δύο οικονομίες άρχισαν να τελειώνουν. Οι σοσιαλδημοκράτες, που κυβερνούσαν, ακολούθησαν μια πολιτική αυστηρής λιτότητας - από πολλές απόψεις, οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες είναι πιο δεξιοί από τους Τόρις, όπως και οι Σουηδοί Συντηρητικοί είναι πιο αριστεροί από μεγάλο μέρος του Εργατικού Κόμματος σε ό,τι αφορά τη μέριμνά τους για την κοινωνική συνοχή.

Η οικονομική κρίση συνέπεσε με μια μεγάλη ροή προσφύγων από τον πόλεμο στα Βαλκάνια και τα δύο γεγονότα προκάλεσαν μεγάλες εντάσεις: Σημειώθηκαν ταραχές σε διάφορες επαρχιακές πόλεις και μια μέρα ένας ανισόρροπος ελεύθερος σκοπευτής (τον οποίο χλεύαζαν στο σχολείο επειδή η μητέρα του ήταν Γερμανίδα και τα μαλλιά του ήταν σκούρα) άρχισε να πυροβολεί τυφλά, ανθρώπους με σκούρο δέρμα στη Στοκχόλμη.

Η κρίση πέρασε, αλλά οι εντάσεις παρέμειναν. Η ροή προσφύγων συνεχίστηκε, κυρίως από τη Μέση Ανατολή και τη Σομαλία. Οι νέοι μετανάστες συγκεντρώθηκαν σε δορυφορικές πόλεις που χτίστηκαν τη δεκαετία του '60 γύρω από τις μεγάλες πόλεις. Οι επιδόσεις τους στο σχολείο και την αγορά εργασίας ήταν χαμηλότερες από εκείνες των ντόπιων. Αλλά η επίσημη Σουηδία αγνόησε το πρόβλημα.

Στο Πανεπιστήμιο Λουντ, τέσσερις νέοι άνδρες από το Σκόνε αποφάσισαν τότε να μετατρέψουν μια μικρή νεοναζιστική ομάδα σε πολιτικό κόμμα. Όλα τα επίσημα κόμματα τους αγνόησαν. Την ίδια ώρα, στη Δανία, τα αισθήματα κατά των μεταναστών φούντωναν και διείσδυαν τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά. Το Συντηρητικό Κόμμα στη Σουηδία, αντίθετα, ήταν απολύτως νεοφιλελεύθερο, εξακολουθούσε να πιστεύει ότι οι σουηδικές επιχειρήσεις χρειάζονταν τους μετανάστες και χαρακτήριζε τους "Σουηδούς Δημοκράτες" φασίστες - όπως έκαναν άλλωστε όλοι στη Στοκχόλμη.

Οι Σουηδοί θεωρούσαν ζήτημα εθνικής υπερηφάνειας ότι δεν ήταν ρατσιστές σαν τους Δανούς και δεν είχαν πρόβλημα με τους πρόσφυγες. Όταν ο μύθος αυτός διαλύθηκε πέρυσι, με τους "Δημοκράτες" να αυξάνουν συνεχώς τη δημοτικότητά τους και το σύστημα υποδοχής των προσφύγων να καταρρέει, η χώρα μπήκε σε μια περίοδο άγχους και σύγχυσης. Η περίοδος αυτή συνεχίζεται και το κλίμα βαραίνει όλο και περισσότερο.

Οι Δανοί, πάλι, απολαμβάνουν ένα θέαμα το οποίο είχαν ευχηθεί. Είναι αποφασισμένοι να μη γίνουν σε καμιά περίπτωση η χωματερή των προσφύγων που απορρίπτει η Σουηδία. Έτσι εξηγείται και η θεατρική αθλιότητα των μέτρων που λαμβάνουν σήμερα για τους πρόσφυγες.

Θα πρέπει πάντως να σημειώσουμε ότι ακόμη και η δανική κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική λιγότερο σκληρή από εκείνη του Λονδίνου. Η Ιστορία θα γράψει ότι τόσο οι Δανοί όσο και οι Σουηδοί προσπάθησαν πραγματικά, μια εποχή, να ανακουφίσουν τη δυστυχία λιγότερο τυχερών χωρών».