Μια διαφήμιση για άτομα με ειδικές ανάγκες που θα σε κάνει να σκεφτείς αλλά και να συγκινηθείς!

Η Pro Infirmis διαπίστωσε ότι ενώ σχεδόν όλοι σέβονται τους ΑΜΕΑ σπανίως τους πλησιάζουν.
Τα καθίσματα δίπλα τους στα λεωφορεία μένουν συχνά άδεια. Τι πρέπει να κάνουν για να μας φέρουν πιο κοντά;

Ο σκηνοθέτης Κώστας Καρύδας έγραψε και σκηνοθέτησε ένα βίντεο που μοιάζει με ταινία μικρού μήκους. Ένα πραγματικό διαμάντι που μας συγκίνησε με την αισιοδοξία και την ανθρωπιά του.

Στην όμορφη Θεσσαλονίκη, ο σκηνοθέτης Κώστας Καρύδας γύρισε το βίντεο με τίτλο “Ξύπνα”. Μοιάζει με ιστορία πίσω από την οποία κρύβεται το πιο βαθύ νόημα… Το βίντεο βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Mofilm στο Λονδίνο. Δείτε το και θα καταλάβετε το γιατί!

Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι ότι το πιο εύκολο. Σε αυτό το πανέμορφο βίντεο με πολλαπλά μηνύματα θα δείτε πώς εξελίσσονται συνήθως οι σχέσεις των ζευγαριών. Συνήθως κάποιος δίνει τα πάντα σε μια σχέση και στο τέλος πληγώνεται.

Δείτε με προσοχή το βίντεο θα σας αρέσει!

Το όνομα του ανθρωπισμού γράφεται με διαφορετικά γράμματα από χώρα σε χώρα. Εχει διαφορετικές συλλαβές, ήχους και φυλετική προέλευση. Εχεί όμως απ’άκρου εις άκρον του πλανήτη μία και μοναδική χροιά, ένα και αποκλειστικό ασύγκριτο νόημα ιδιαιτέρως στην σύγχρονη εποχή, όπου το τομάρι μας (πιστεύουμε ότι) είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε να προστατεύσουμε.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο φιλανθρωπισμός έχει δεκάδες ονόματα, όλα αυτά όμως, σαν εξ αγχιστείας μέλη της ίδιας οικογένειας, καλύπτονται από ένα βαρυσημαντο επώνυμο: Σεβασμός λέγεται!

J.P Gibson, Amaris Jackson, Devon Still, Damiyah Telemaque-Nelson κι ένα σωρό άλλα βλασταράκια, που δεν ευτύχησαν (ή δεν ευτυχούν) να διανύσουν τον κύκλο της ζωής του αβασάνιστα, συνάντησαν μπροστά τους το πιο όμορφο πρόσωπο του αθλητισμού και του μηνύματος που εκπροσωπεί. Σε αυτά τα ονόματα (επαναλαμβάνω ότι αποτελούν ένα μικρό παράδειγμα μίας μακράς λίστας) προσθέστε από σήμερα και αυτό του Σπύρου Καββαδά. Στους πρεσβευτές των αξιών που γεννήθηκαν για να εκπροσωπούν τα σπορ, μπορείτε δίχως δισταγμό να καταχωρήσετε σε περίοπτη θέση την ΚΑΕ Ολυμπιακός.

Δυστυχώς είναι λυπηρός ο τρόπος με τον οποίο τα Μέσα (ακόμα κι εμείς) αντιμετώπισαν την πρωτοβουλία του Ολυμπιακού να προσφέρει ζωή, υλοποιώντας σε συνεργασία με τον οργανισμό “Make a wish”, την επιθυμία ενός μικρού παιδιού να περάσει μία μέρα με τον Βασίλη Σπανούλη και τους συμπαίκτες του.

Είναι ακόμα πιο λυπηρό το γεγονός ότι στην εποχή που η ηλεκτρονική πληροφόρηση είναι τόσο άμεση όσο κι ο αέρας που αναπνέουμε και τόσο προσβάσιμη όσο κι ένα ποτήρι νερό από τη βρύση, όλες οι παρόμοιες πρωτοβουλίες που εισέβαλλαν εξ αλλοδαπής κατά το παρελθόν σαν πρωτογενή διδάγματα ανθρωπιάς, θεωρήθηκαν ως ύψιστου επιπέδου φιλανθρωπία, από έναν κόσμο (αναφέρομαι κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά όχι μόνο), που έχει απομακρυνθεί έτη φωτός από την δύσμοιρη Ψαροκώσταινα.

Ο εγχώριος κόσμος του μπάσκετ δάκρυσε όταν οι Utah Jazz υπέγραψαν μονοήμερο συμβόλαιο στον 5χρονο J.P Gibson, που δίνει χρόνια μάχη με τη λευχαιμία. Ο J.P. είχε ακριβώς την ίδια επιθυμία με τον Σπύρο. Δεν υπήρξε ούτε ένα site που να αλίευσε και να μην απογείωσε την είδηση ότι οι Ουάσινγκτον Ουίζαρντς, έδωσαν την ευκαιρία στην 10χρονη Amaris Jackson να βρεθεί, επισήμως και με συμβόλαιο μίας ημέρας, στο ρόστερ της ομάδας τους. H Amaris πολεμά με ένα πολύ σπάνιο καρκίνωμα, δίνοντας πολύ σκληρή μάχη, όχι ικανή όμως να καταβάλει τις επιθυμίες της (να βρεθεί έστω και μία ημέρα μαζί με τα μπασκετικά ινδάλματά της) και τη διάθεση για ζωή.

Στην Ελλάδα δεν πήρε έκταση, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν headline η απόφαση των Σινσινάτι Μπέγκαλς (NFL), να κόψουν από το ρόστερ των 53 παικτών τους, τον Ντέβον Στιλ, αλλά την αμέσως επόμενη ημέρα να τον καταχωρήσουν στη λίστα της δεύτερης ομάδας τους. Ο Ντέβον Στιλ είναι 25 ετών και πατέρας της 4χρονης Λία, που χτυπήθηκε από καρκίνο 4ου επιπέδου. Ο Ντέβον Στιλ,που επιλέχθηκε στο ντραφτ του 2012 από τους Μπένγκαλς, είχε επικεντρώσει όλη την προσοχή του στην πολυαγαπημένη κόρη του και ο μάχη που έδινε για να κερδίσει καθημερινά μία γιάρδα ζωής η Λία, εξασθενούσε την επαγγελματική συνείδηση που τον υποχρέωνε να κερδίζει γιάρδες κουβαλώντας ένα ...πεπόνι. Οι Μπέγκαλς δεν τον έκοψαν, συνέχισαν να τον πληρώνουν έστω κι αν ήξεραν ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, προσφέροντας το δικαίωμα να παλέψει για τη ζωή της κόρης του, καθώς θα μπορούσε να βρίσκεται συνεχώς δίπλα της, αλλά και για τη θέση του στην ομάδα. Εχοντας πλήρη ασφαλιστική κάλυψη για το μεγαλύτερο ποσοστό του 1εκ. δολαρίων που στοίχιζε η νοσηλεία και η θεραπεία της κόρης του.

Η Damiyah Telemaque-Nelson δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Υπέκυψε σε ηλικία έξι ετών, την ίδια ημέρα που ο Τζον Γουόλ της Ουάσιγκτον έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του. Λίγο αργότερα, ο Γουόλ, μόλις που δεν κατέρρευσε από τα κλάμματα, αφιερώνοντας την εμφάνισή του στην αγαπημένη του 6χρονη, στην οποία, επί μήνες (αφανώς φυσικά), αφιέρωνε τη ζωή του, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγγενικός δεσμός.

Οι φανατικοί αναγνώστες των αθλητικών sites, πιθανότατα γνωρίζετε τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες... Τώρα που γράφω αυτές τις αράδες η ώρα είναι 03.39π.μ.... Κι όμως... Αν πληκτρολογήσει αυτή τη στιγμή, μία προς μία τις αθλητικές διευθύνσεις στο ίντερνετ (δε γνωρίζω ακόμα τι συμβαίνει με τα πρωτοσέλιδα), ο ανυποψίαστος επισκέπτης, που δεν πρόλαβε να ικανοποιήσει την έλξη του προς την ενημέρωση τις προηγούμενες ώρες, θα πέσει πάνω στον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, τον Σαββίδη, την Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο, τον Παντελίδη, στις γνώμες σχετικών κι άσχετων για το ποδοσφαιρικό ντέρμπι που δεν θα έκρινε τίποτα έτσι κι αλλιώς, στον Καραπαππά.

Η ευτυχία του Σπύρου, η ανθρωπιά του Ολυμπιακού, είχε παραμπαγιατέψει από το μεσημέρι για τα γούστα των αναγνωστών. Δε θα μπορούσαν να προσελκύσουν τον διψασμένο για μάταιη ποδοσφαιρολογία δικτυακό σέρφερ. Φταίνε τα sites; Πολύ απλοϊκή είναι η απάντηση ναι! Και το «όχι» όμως, θα παρείχε αθωωτική ασυλία. Ομολογώ ότι μπορώ να φανταστώ, αλλά όχι να κατανοήσω το σκεπτικό.

Με τη πράξη του ο Ολυμπιακός πρόσθεσε ακόμα μία απόδειξη ότι ως νοοτροπία, θέση εκκίνησης, οράματος κι ευθύνης, έχει ξεφύγει πολύ από τα περισσότερα μεγάλα κλαμπ της χώρας. Αν όχι όλα! Μόνο που ο Ολυμπιακός δεν αγωνίζεται στο ΝΒΑ. Ο Σπύρος δεν ονομάζεται Τζάκσον... Και το ΣΕΦ δεν ήταν το Staples Center. Τολμώ να πιστέψω ότι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στο ποδόσφαιρο, η διαχείριση της είδησης θα ήταν τελείως διαφορετική. Εξοργιστικό.

Τα κουσούρια των Αμερικάνων είναι πολλά, ο ψευδεπίγραφος συντηρητισμός της κοινωνίας τους, υποχρεώνει σε μία ψευδοσυντηρητική στάση ζωής, μέσα από μία μανιέρα πράξεων, συνηθειών και ηθών. Μέσα απ΄όλα αυτά τα «pseudo» όμως, κάτι μένει... Και σίγουρα αναπτύσσονται έστω και με την μέθοδο της παπαγαλίας, συναισθήματα και αξίες υψηλής κοινωνικής ευθύνης. Ο σεβασμός στη ζωή, στη φιλανθρωπία, την αξιολόγηση του γειτονικού προβλήματος που μπορεί να μην συντηρείται στο σπίτι μας, αλλά μας χτυπάει την πόρτα, είναι στοιχεία που εκεί, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, που φυσικά, όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου, όταν οι Ελληνες έγραφαν μουσική, αυτοί δεν είχαν κατέβει ακόμα τα δέντρα, είναι απείρως πιο ανεπτυγμένα από τη δική μας γειτονιά που διατείνεται ότι γέννησε και πρόσφερε αφιλοκερδώς πολιτισμό.

Στις ΗΠΑ, οι προαναφερόμενες ειδήσεις δε θα έπεφταν κάτω από τα βασικά θέματα των sites, ακόμα και αν συνέβαιναν την ημέρα του Super Bowl ή των τελικών του ΝΒΑ. Στην Ελλάδα, όπου φυσικά, ο αθλητικός πλούτος των Λεβαδειακών, των αυτοαποκαλούμενων ντέρμπι μεταξύ ομάδων που απέχουν 8 βαθμούς η μία από την άλλη, δεν υπήρξε χώρος στην πρώτη και βασική οθόνη για τον Σπύρο και τον Ολυμπιακό.

Εϊ, εσύ, που χαμογελάς ειρωνικά για τα ΑΡΔάκια που σιχαίνεσαι, καλό θα ήταν να κοιτάξεις τη μάπα σου στον καθρέπτη. Είναι πολύ άσχημο το ειρωνικό χαμόγελό σου και σε κάνει ακόμα πιο κάφρο από αυτό που πραγματικά είσαι. Διότι, ανόητε, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, δεν νικήθηκε ακόμα από κανένα δημοκρατικό, αξιοκρατικό, αγνό καθεστώς. Σου πουλάνε αυτό που ζητάς αδελφέ μου και ο Σπύρος, όπως κάθε Σπύρος, δεν έχει καμία περίοπτη θέση στον καμένο εγκέφαλό σου. Για αυτό και οι φορείς πληροφόρησης, καθρεπτίζοντας τη δική σου ιεράρχηση, θα τοποθετήσουν τον πιτσιρίκο και το όνειρό του τόσο χαμηλά, όσο χαμηλό είναι και το δικό σου ενδιαφέρον για αυτόν.

Υ.Γ. Αμέτρητα συγχαρητήρια σε όλους τους ανθρώπους του Ολυμπιακού που υπηρέτησαν τις τελευταίες ημέρες την υπόθεση Σπύρος Καββαδάς. Και πολλά συγχαρητήρια επίσης στους παίκτες του Ολυμπιακού για το χαμόγελο που άστραψαν σαν μία λαμπερη πανοπλία γύρω του, τη στιγμή που στο τέλος του αγώνα με τον Κηφισιά, ο Βασίλης Σπανούλης, σήκωσε τον μικρό όσο πιο ψηλά γινόταν με τα δύο του χέρια. Ετσι κι αλλιώς αυτός ήταν ο πραγματικός νικητής.

Υ.Γ 2 Ο Σπύρος δεν παραβρέθηκε απλά... Συμμετείχε. Παρουσιάστηκε με την υπόλοιπη ομάδα, έκανε χάι φάιβ... Ακριβώς αυτή η δραστηριότητα που μας γοητεύει όταν τη βλέπουμε στο εξωτερικό. Ακριβώς αυτό που πιστεύαμε ότι στην Ελλάδα θα χρειαστεί να περάσουν δεκάδες χρόνια για να το συναντήσουμε. Κι όμως...

sdna.gr