Ο ωραιότερος νέος ηθοποιός της φετινής σεζόν ξέρει ακριβώς τι είναι εκείνο που θα τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης ή αλλιώς ο Τόνι από το Τατουάζ αποκαλύπτεται στον Γιάννη Χατζηγεωργίου και το περιοδικό Omikron.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ, σαν άλλος καθηγητής John Keating του «κύκλου των χαμένων ποιητών» της Welton Academy, υπάκουoς στις σκηνοθετικές οδηγίες του Peter Weir και στο σενάριο του Tom Schulman, μοιάζει να στέκεται -κι αυτός- όρθιος, επάνω σε ένα ξύλινο θρανίο με πράσινο χρώμα στις ράχες του, με φόντο τον μαυροπίνακα και κρατώντας κιμωλία, φωνάζοντας (στον εαυτό του, κυρίως – για να τον «παρασέρνει»): «Seize the day!». Έτσι αδράττει τις μέρες του: Σκεπτόμενος πως, κάθε μέρα, είναι μία καινούρια ευκαιρία για πολλά – για τον νέο που τον περιμένει σε κάποια γωνία -θετικό, ευήλιο και με ροδοκόκκινα, συνήθως, μάγουλα-για τη λύπη ή για τη χαρά της καθημερινότητάς του που δεν φοβάται να αναμετρηθεί μαζί της, όπως ένα δώρο τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο που μέσα του περιέχει διαμάντι – αλλά ο Μιχάλης δεν ρισκάρει ποτέ να μην το ανοίξει, απορρίπτοντας τις επιφάνειες.

A capella: «Είμαι άνθρωπος του “carpe diem”: Ξυπνάω πολύ πρωί και κοιμάμαι επίσης νωρίς – γύρω στις δέκα η ώρα. Ο οργανισμός μου, κυρίως τον τελευταίο χρόνο, λόγω των συνεχών, δωδεκάωρων, γυρισμάτων -τώρα είμαι στη Σκόπελο, αλλά έχω βρεθεί πολλές μέρες στην Κύπρο, στο Λονδίνο, στα Μετέωρα- έχει συνηθίσει πια και μου αρέσει. Όταν δεν έχω δουλειά μου αρέσει να πηγαίνω σε σπίτια φίλων, να χαλαρώνω, να αποφορτίζομαι. Έχω ζήσει και εύκολες και δύσκολες μέρες στη ζωή μου. Και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά και στα οικονομικά μου. Αλλά όλα για μένα είναι εμπειρίες! Ιδιαίτερα στα επαγγελματικά μου που, από τότε που φοιτούσα στη “Σχολή Γιώργου Θεοδοσιάδη”, ήξερα πως όλα είναι “ρίσκο” και τίποτα “δεδομένο” και “σίγουρο” σ’ αυτό που κάνω. Και πως όλα είναι ένα καλοβαλμένο “παιχνίδι” της καθημερινότητας που πάντοτε εξαρτάται από όποια οπτική γωνία το κοιτάς. Δεν ντρέπομαι να το πω αλλά, ναι, είναι στιγμές που αισθάνομαι πολύ καλά! Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, νιώθω πως δεν μου λείπει κάτι ουσιαστικό – αν σου πω στη συνέντευξη “τα έχω όλα!”, θα είναι σαν να προκαλώ την τύχη μου;».

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ αν δεν είχε διαβάσει -μέσα σε μία μέρα!- το «closer» του Patrick Marber, όσο υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, ίσως να μην είχε ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο επαγγελματικά – αν και πάντα αυτό υπέβοσκε, από τα παιδικά του όνειρα ακόμη, ως προοπτική. Μου το παραδέχεται χωρίς ανόητους κομπλεξισμούς: Απολαμβάνει τη δημοσιότητα του τελευταίου χρόνου αν και (του το αναφέρω ως πλεονέκτημα) συνεπικουρούμενος από τα 32 του χρόνια και με ζεματιστό το κεφάλι του από εμπειρίες και «αυθορμητισμούς» όσων ζούσε στη δεκαετία των 20 του, ξέρει ακριβώς τι θέλει πια να κατακτήσει, τι να πετάξει, ποια κορυφή έχει από τη ζωή του το μεγαλύτερο υψόμετρο.

A capella: «Έρχομαι σε δύσκολη θέση όταν μου ζητούν αυτόγραφα ή το να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες. Όμως εκείνο που κατανοώ είναι πως ο κόσμος απολαμβάνει να αγαπά το ρόλο του εκάστοτε ηθοποιού – όχι τον ίδιο ως προσωπικότητα, γιατί δεν τον ξέρει. Είναι ωραία πάντως αυτά τα vibes!».

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ λέει πως δεν είναι «ο τέλειος άντρας» που περιγράφουν οι τηλεθεάτριες του «Τατουάζ» – αυτές, κυρίως, που φανατικά τον παρακολουθούν κάθε βράδυ από τον Alpha. Μου επισημαίνει πως έχει πολλά ελαττώματα. Πως ντρέπεται πολύ εύκολα. Και κοκκινίζει σαν μωρό. Πως είναι επιπόλαιος. Πως έχει άγνοια κινδύνου. Πως είναι και μοναχικός και κοινωνικός ταυτόχρονα – δεν μπορεί να μου το προσδιορίσει ακριβώς, κυμαίνεται ανάλογα με την κάθε περίοδο της ζωής του. Πως είναι ψυχαναγκαστικός.

A capella: «Είμαι από αυτούς τους τύπους π.χ που, για να κλείσω την πόρτα του σπιτιού μου και να φύγω, θέλω να είναι όλα τακτοποιημένα, καθαρά και φροντισμένα. Θα ’θελα να μην το είχα αυτό – να ήμουν πιο λάσκα. Κι όταν επιλέγω να είμαι μόνος μου, είμαι (πραγματικά) μόνος μου: Ανάβω κανά τσιγάρο, βάζω την τηλεόραση και την έχω στο mute, διαβάζω και θέλω απόλυτη ησυχία. Όλο αυτό εξαιρεί τους 5-6 φίλους μου – που είναι πάνω απ’ όλα! Αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να μπαινοβγαίνουν στις “φάσεις” μου, οποτεδήποτε, για οτιδήποτε».

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ είναι όμορφος. Λάθος: Είναι πολύ όμορφος (κι είναι διαφορετικό από την έντονη σεξουαλικότητα που διαθέτουν άλλοι συνάδελφοί του, αλλά αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με λέξεις ούτε με περιγραφές – είναι κάτι, περισσότερο, εμπειρικό). Διαχωρισμένο το ένα από το άλλο, λόγω της έμφυτής του ευγένειας – απόρροια μάλλον από τον καλό τρόπο που μεγάλωσε στην οικογένειά του, στο πατρικό τους σπίτι, στο Βοτανικό. Υπερθεμάτισαν σ’ αυτό οι θαυμάστριες του στα insta stories, όταν ανεβάσαμε κάποιες backstage λήψεις από τη φωτογράφησή του, εκείνο το ζεστό πρωινό του Ιουνίου στη μαρίνα Αλίμου (χωρίς να έχει το τέλειο με six-pack κοιλιακούς σώμα ή το πρωτόγνωρο χρώμα ματιών, αλλά εκείνη την απροσδιόριστη αύρα που εκπέμπεται συνήθως από το ειλικρινές χαμόγελό του «απέναντι»): «Κούκλος!», «Σε θέλω!», «Τι είσαι εσύ!». Υπήρχαν και πιο ακραία σχόλια, αλλά αυτά δεν τα αναφέρω, όχι γιατί θα εκπλαγεί ο ίδιος, αλλά επειδή είναι κάτι που έχει κάπως συνηθίσει πια από τα direct messages των θαυμαστριών του (που είναι πολλές!) και που, αν ήταν ο Μάρλον Μπράντο του Φιλοπάππου, θα είχαν φροντίσει ήδη να κλέψουν μία τρίχα από τα μαλλιά του για καλό γούρι στο προσκεφάλι τους.

A capella: «Χρησιμοποιώ το διάλογο και το χιούμορ μου σε κομπλιμέντα που μου κάνουν. Δεν έρχομαι εύκολα σε δύσκολη θέση με όλα αυτά. Σε όσα μηνύματα μπορώ απαντάω, τα πολύ shocking τα παρακάμπτω».

Όταν λες shocking; «Θέλω να σε παντρευτώ τώρα»;
Εμ, shocking λέμε, παιδάκι μου. Με σήμανση «ακατάλληλο για ανηλίκους». Δεν γράφονται αυτά!

Σε σοκάρουν;
Ποτέ δεν σοκαρίστηκα για οτιδήποτε στη ζωή μου!

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ όταν ερωτεύεται μοιάζει με εκείνα τα αυθεντικής βλάστησης ηλιοτρόπια που γυρνούν όπου κατευθύνεται ο ήλιος του ουρανού τους – δηλαδή, το υποκείμενο του πόθου τους: Δεν έχει μάτια για κάτι άλλο και δεν λοξοδρομεί παρά μόνο εκεί όπου έχουν μείνει τα σημάδια της προηγούμενης συνάντησης. Δεν υπάρχει πουθενά «λογική» – εξαφανισμένη. Δεν υπάρχει χώρος σκέψης για κάτι άλλο – κενό το υπόλοιπο πεδίο. Είναι άνθρωπος του πάθους, του ερωτισμού (ο σκορπιός που έχει για ωροσκόπο, φέρνει σε ισορροπία τον εγωιστή, αλλά γενναιόδωρο λέοντα) και, για όσες μέρες διαρκέσει το «παρανοϊκό», είναι «εκεί» – παρών στο έντονο (και καταστροφικό;) συναίσθημα.

A capella: «Μου αρέσει το να είμαι σε σχέσεις. Έχω κάνει δύο μεγάλες σχέσεις στη ζωή μου -αυτές ήταν και οι δύο μεγάλοι μου έρωτες – η πρώτη διήρκεσε πεντέμισι χρόνια, η δεύτερη δύο χρόνια. Δεν είναι εύκολο πράγμα οι σχέσεις, αλλά το παλεύω. Πάντα θα το παλεύω! Άλλες σε κάνουν καλύτερο, άλλες χειρότερο άνθρωπο. Προσπαθώ για το πρώτο. Αν πιάσω πάντως τον εαυτό μου να χάνει τα όποια καλά του στοιχεία και αυτό να οφείλεται στο άτομο που έχω απέναντί μου, φεύγω. Το να κάνω τη δική μου οικογένεια, όχι, δεν είναι στα άμεσά μου σχέδια – νομίζω πως δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη τού να μεγαλώσω ένα παιδί αυτή την περίοδο της ζωής μου».

Πώς θα ήθελες να είσαι σε δέκα χρόνια;
Ήρεμος. Κατασταλαγμένος σε κάποιες απόψεις. Και ευτυχισμένος.

Προσδιόρισέ μου την «ευτυχία»…
Ευτυχία είναι το να βγαίνεις έξω, να συναντάς τα άτομα που θες να συναντήσεις και να κάνεις αυτό που σου αρέσει όσο καλύτερα μπορείς. Αλλά δεν θα ’θελα ποτέ να είμαι συνέχεια «ευτυχισμένος». Θα ήταν βαρετό!

Επιμέλεια-Styling: Πωλίνα Λαμπόγλου
Grooming: Κατερίνα Μητροπούλου

Συνέντευξη: Γιάννης Χατζηγεωργίου

https://www.tlife.gr/