Πολιτικό σεισμό προκαλούν οι καταγγελίες ότι βουλευτής από την Κρήτη κάλυπτε τους φοιτητές οι οποίοι παρενοχλούσαν τον εξαφανισθέντα Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Η δημοσιογράφος Ελενα Ακρίτα είχε αναφερθεί προσωπικά στον αναπλ. Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Πανούση υπενθυμίζοντάς του πως είναι υπεύθυνος για τις έρευνες και του έλεγε ότι συγκεκριμένος βουλευτής κάλυψε το bullying σε βάρος του νεαρού που αγνοείται εδώ και εβδομάδες και που οι γονείς του κάνουν εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα για να βρουν ίχνη από το παιδί τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία ο Γιακουμάκης δεχόταν παρενοχλήσεις απόάλλους φοιτητές από την Κρήτη, είχε αναγκαστεί να αλλάξει και δωμάτιο στην εστία ενώ υπήρξαν καταγγελίες ότι του έκαναν βασανιστήρια που το παιδί δεν άντεξε.

Η Ελενα Ακρίτα ζητούσε από τον Γ. Πανούση να ερευνήσει αν υπάρχει βουλευτής ο οποίος κάλυψε τις δραστηριότητες των φοιτητών με τον υπουργό να απαντά και να επιβεβαιώνει ότι πράγματι υπάρχει πολιτικός από την Κρήτη ο οποίος πρέπει να διωχθεί από το κόμμα του.

Γράφει συγκεκριμένα η κ. Ακρίτα:
Πολιτικός σεισμός: Εμπλέκεται βουλευτής στην εξαφάνιση του Β. Γιακουμάκη
Η Έλενα Ακρίτα αναφέρεται στις επιθέσεις που δεχόταν ο 20χρονος από ομάδα συμφοιτητών του και τονίζει πως τους τελευταίους κάλυπτε πασίγνωστος βουλευτής. «Οι βασανιστές του παλικαριού μιλάνε για πλάκες, καψόνια κι άλλα χαλαρά. Μετατρέψανε ένα ευαίσθητο, τρομαγμένο, ευάλωτο παιδί σε ανθρώπινο τζουκ μποξ (του πετάγανε κέρματα για να τραγουδάει και να το ξεκλειδώσουν από τη ντουλάπα που το φυλακίζανε).
Το βασανίσανε, το διαπομπεύσανε, το ξεφτιλίσανε, το οδηγήσανε στους δρόμους να εκλιπαρεί για μια μπουκιά ψωμί, για ένα εισιτήριο να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί, για ένα χέρι βοήθειας που δεν απλώθηκε ποτέ. Στην υπόθεση αυτή εμπλέκεται γνωστός πολιτικός άνδρας. Ένας “πρωτοκλασάτος' Κρητικός βουλευτής ο οποίος συγκάλυπτε τη συμμορία, μεσολάβησε για να μην διώξουν τα παιδιά από τη Σχολή και κουκούλωνε την τραγωδία.
Πολιτικός σεισμός: Εμπλέκεται βουλευτής στην εξαφάνιση του Β. Γιακουμάκη
Τι θα γίνει με αυτόν τον τύπο; Γιατί κανείς δεν τον κατονομάζει; Ποιος τον καλύπτει και γιατί; Προσωπικά - μετά από δημοσιογραφική έρευνα - είμαι 90% βέβαιη για την ταυτότητα του: Το υπόλοιπο 10% δυστυχώς με εμποδίζει να το δημοσιοποιήσω. Θα βγει στη σέντρα ο κύριος αυτός; Και το πιο σημαντικό: Αν -ο μη γένοιτο- έχει συμβεί κάτι στο παλικαράκι – έχει ποινικές ευθύνες ως ηθικός αυτουργός ή όπως αλλιώς το λέτε εσείς οι νομικοί, τέλος πάντων;».

Ο Γ. Πανούσης απαντά:
Αγαπητή κυρία Ακρίτα,
Σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ που ανοίξατε αυτό το θέμα που σίγουρα δεν είναι μόνον αστυνομικό. Θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις μαζί σας.
Η πρόληψη της παραβατικότητας στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο συνδέεται άρρηκτα με την εκπαιδευτική πολιτική (αρκεί να μη λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα ως αποκλειστικός θεσμός κοινωνικού ελέγχου) αλλά και με μια κοινοτική εκπαιδευτική οικολογία (που εντάσσει τη σχολική μονάδα στον κοινωνικό ιστό).

Οι εν-τάσεις και οι συγ-κρούσεις μέσα στο εκπαιδευτικό περιβάλλον δεν παραπέμπουν υποχρεωτικά στην «εγκληματική βία» αφού τα υφέρποντα ή και εμφανή κίνητρα συνδέονται περισσότερο με το γόητρο, το παληκαριλίκι, την ισχύ, την εξουσία ή ακόμα με την ανισότητα και την υποβάθμιση. Πέρα δηλαδή από τα όποια ατομικά χαρακτηριστικά δράστη/ δραστών και θύματος/ θυμάτων, το κοινωνικό, πολιτισμικό και εκπαιδευτικό οικοσύστημα καθορίζει τους όρους και τους τρόπους εμφάνισης του φαινομένου.

Οι αποϊδανικοποιήσεις (γονιών, δασκάλων, φορέων) και η αναζήτηση προσωπικών (και όχι «δανεισμένων») εμπειριών οδηγούν σε συχνά επώδυνες αυτονομήσεις. Τα όρια και τα περιθώρια της μάθησης από την παιδικότητα στην ενηλικίωση, από το σπίτι στο σχολείο, από τη γονεϊκή υπερπροστατευτικότητα στη σχολική συμμόρφωση συχνά καταλήγουν σε ανομικές εκ-ρήξεις. Σε κάθε περίπτωση η επίλυση των συγκρούσεων στον εκπαιδευτικό χώρο πρέπει να προκύπτει από τη συνευθύνη που διαμορφώνεται μέσα στο τετράγωνο: δάσκαλοι- γονείς- μαθητές/συμμαθητές- Υπουργείο Παιδείας.

H κουλτούρα του σπιτιού
Αν το παιδαγωγικό μέρος βαρύνει αποκλειστικά τους καθηγητές, η κουλτούρα του σπιτιού, του δρόμου, της κοινότητας είναι αυτή που θα ορθώσει την εμπιστοσύνη σαν τείχος στις όποιες αντιλήψεις ή συμπεριφορές βίαιης αντί-δρασης.

Πολλοί ψυχολογικοποιούν το φαινόμενο συσχετίζοντάς το με την εφηβεία και τη συναφή επιθετικότητα, με την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, τις ιδιαιτερότητες του μαθητή. Άλλοι ρίχνουν το βάρος στη συλλογική έκφραση τέτοιων συμπεριφορών, με βάση την παρέα των συνομιλήκων, συγκρίνοντας εκπαιδευτικούς τύπους με παραβατική υποκουλτούρα. Συχνά συνεκτιμώνται και δημογραφικά/ κοινωνικά δεδομένα που αφορούν στο φύλο, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας, τα επαγγέλματα των γονέων κλπ.

Επίθεση και άμυνα, εκφοβισμός και φόβος, δράστης και θύμα εναλλάσσονται και παίρνουν διάφορες μορφές (π.χ. βρισιές, απειλές, χειροδικίες κλπ.) πίσω από τις οποίες όμως ελοχεύει η διάβρωση των δια-προσωπικών σχέσεων (relational aggression) καθώς και η υποτίμηση του «άλλου». Οι ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της θυματοποίησης (απόρριψη, στιγματισμός, περιθωριοποίηση, απομόνωση, ανασφάλεια) κινούνται κι αυτές στο ίδιο πλαίσιο: στην αποτυχία και την προδοσία των σχέσεων εμπιστοσύνης, οι οποίες αποτελούν τη βάση για μια ομαλή κοινωνικοποίηση των νέων. Η σύγκρουση λέξεων και κινήσεων συχνά υποκρύπτει μια πιο κρίσιμη «δια-μάχη» αλληλεγγύης και ατομικισμού, ανεκτικότητας και ατομικισμού την οποία καλούνται οι νέοι να δια-χειριστούν.

Νεανική βία
Η σύνδεση της νεανικής βίας με τη σχολική αποτυχία ή την κοινωνική περιθωριοποίηση, η επιθετική συμπεριφορά ως αποτέλεσμα μάθησης (για επιβίωση;) αντιμετωπίζονται σαν απειλές για περισσότερους από ένα στόχο. Τα σημεία ψυχολογικής αναγνώρισης παιδιού - θύτη και παιδιού - θύματος, το προφίλ του νταή και του φοβισμένου, οι έννοιες της Επιβολής (θύτες) ή της Αυτοάμυνας (θύματα-θύτες) που επανέρχονται σε όλες τις αιτιολογήσεις όλων για την ενδοσχολική βία έχουν τελευταία υπερφαλαγγιστεί από το φόβο ένοπλων επιθέσεων. Ο school shooter, όπως συχνά και ο σχολικός τραμπούκος, χαρακτηρίζονται από ψυχική αδυναμία να χειριστούν δύσκολες καταστάσεις και επιλέγουν ως διέξοδο την βίαιη εκδίκηση (ιδεοληπτική ή όχι) κατά τρίτων και βέβαια την αυτοκτονία.

Μολονότι οι ένοπλες επιθέσεις στα σχολεία (school shooting) στη χώρα μας δεν σχετίζονται με τον εκφοβισμό (ως ατομικό bullying ή ως ομαδικό mobbing), μολονότι το «νταηλίκι» του μαθητή δεν σημαίνει αναγκαστικά και προ-παραβατικό ανήλικο, ούτε η συστηματική κατάχρηση δύναμης μετατρέπεται αυτομάτως σε συγκρότηση συμμορίας, ο εκφοβισμός (είτε στοχεύει ένα μεμονωμένο άτομο ή ομάδα ατόμων, είτε αφορά μικρότερους, είτε κορίτσια), συχνά συνδέεται με ενδοσχολικούς ανταγωνισμούς, με διαφορετικότητες μαθητών (απόκτηση δύναμης ή προκλητικά θύματα) και έτσι δημιουργεί πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Το συχνά αδιάφορο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει μηχανισμούς και δασκάλους προετοιμασμένους να χειριστούν δύσκολες (μέχρι και βίαιες) καταστάσεις ενώ η γειτονιά και η τοπική κοινωνία απλώς κάθε φορά εκπλήττονται (κρύβοντας κάτω από το χαλί την «οικολογία του φόβου και της αποτυχίας»). Κι όμως η ζεστή σχολική ατμόσφαιρα (της κατανόησης και της συνεννόησης) μπορεί να δημιουργεί θετικά συναισθήματα και αίσθημα ασφαλούς περιβάλλοντος και να χρησιμοποιήσει την επικοινωνία ως μέσο κοινωνικής ένταξης και ψυχολογικής υποστήριξης.

Πλαίσιο βίας
Πώς να διαμορφώσεις «όρους ειρηνικού σχολείου» μέσα σ' ένα κοινωνικό πλαίσιο βίας; Οι ρίζες της βίας είναι βαθιά χωμένες στον πολιτισμό και στην κοινωνία. Στις ανισότητες και στις αδικίες. Από την άλλη οι ορισμοί και οι εννοιολογήσεις της (σχολικής) βίας δημιουργούν συχνά συγχύσεις. Οι αιτίες μπλέκονται με τ' αποτελέσματα και όλα αυτά με διάφορα ιδεολογήματα. Όλα έχουν ειπωθεί και γραφτεί (αλλά και τ' αντίθετά τους).

Όλα είναι κρίσιμα (αλλά δεν αποτρέπουν την κρίση). Από τη μία οι μορφές της ενδοσχολικής βίας, οι παραβατικές ομάδες και συμμορίες, το bullying ως εκφοβισμός, ο τραμπουκισμός, ο ψευτοπαλληκαρισμός, το νταηλίκι, τα χαρακτηριστικά δράστη - θύματος και η ανισορροπία δύναμης θύτη-θύματος, οι τιμωρίες. από την άλλη η σχέση παιδιού-γονιού, η σχέση παιδιού-δασκάλου (που επηρεάζεται και από το πολιτισμικό κεφάλαιο του μαθητή), ο αυτοτελής ρόλος των γονιών, ο αυτοτελής συνθετικός ρόλος του σχολείου, ο αυτοτελής ρόλος του δασκάλου ή και ο ρόλος των ΜΜΕ. από τη μία οι αναπαραστάσεις της βίας ή και η «γοητεία» της κι από την άλλη το άγχος, οι κακές σχολικές επιδόσεις, η ψυχική καταπίεση, η ανασφάλεια των σχέσεων και της επιβίωσης των ίδιων των μαθητών. Κανονιστική λοιπόν αντιμετώπιση ή ειρηνοποιός διαχείριση;
Το θέμα της ασφάλειας υπερβαίνει τη σχολική βία και πρέπει να προβληματίσει το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Η ασφάλεια στους εκπαιδευτικούς χώρους συνδέεται με τη βία στους δρόμους και τη μεταφερόμενη κοινωνική βία.

Σεβασμός
Η ασφάλεια του σχολείου συμβαδίζει αυτονόητα με το σεβασμό στην προσωπικότητα, την ελευθερία του λόγου, τα δικαιώματα των νέων. Από την άλλη μια κοινωνία κοντά στο σχολείο και ένα σχολείο ενταγμένο αρμονικά στην κοινότητα κινδυνεύει να «μολυνθεί» από τις ανισότητες του πολιτισμικού περιβάλλοντος και ιδίως από τη γενικευμένη ανομία. Από τα παιδιά του δρόμου (αρκετά από τα οποία δεν αρνούνται να μπουν στην εκπαιδευτική διαδικασία) κι από τα κακοποιημένα παιδιά ή τα παιδιά φτωχών οικογενειών που εγκαταλείπουν το σχολείο γεννιέται αρχικά η νεανική βία.
Η κοινωνική ομπρέλα προστασίας (community schools) σχετίζεται με τη συνευθύνη των κοινωνικών φορέων και όχι με την αστυνόμευση. Χρειάζεται μια συνέργεια πολλών θεσμών και φορέων για να πεισθούν οι νέοι να ξανα-γυρίσουν στην κοινωνική συμβίωση χωρίς βία.

Η βία στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο δεν εγγράφεται στο κληρονομικό φορτίο του θεσμού. Χρειάζεται συνεπώς το εκπαιδευτικό σύστημα να ξαναβρεί την εσωτερική του δημοκρατία (ισότητα, διάλογος, ηπιότητα, ελευθερία έκφρασης) και ν' αναπτύξει δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών. Πρέπει να «επανεφεύρουμε» την εκπαίδευση, που σημαίνει νέα δομή, νέα μορφή, νέες σχέσεις, νέα αισθητική, νέα λειτουργία, νέοι ρόλοι, πρέπει να αυτονομήσουμε (έστω σχετικά) το σχολείο από τη διαδικασία νομιμοποίησης της κρατούσας κοινωνικής τάξης για να μην είναι καταδικασμένο (κι αυτό κι εμείς) ν' αναπαράγουμε ή και να διευρύνουμε τις προϋπάρχουσες ανισότητες.
Το σχολείο που πληγώνει αντί να εκ-παιδεύσει, οι υπόγειες διαδρομές της βίας στο σπίτι, στην πλατεία και της σχολικής βίας, ο ανταγωνισμός ως εργαλείο επιτυχίας και το παιχνίδι ως μέσον ενηλικίωσης, οι περικυκλωμένοι από «όχι» και «μη» έφηβοι διαμορφώνουν τους όρους μιας «αντι-δραστικής» επιθετικότητας, έντασης, θυμού, διάψευσης, δυσφορίας.

Στο εκπαιδευτικό σύστημα συναντιώνται πολλές κρίσεις: εφηβείας, αμφισβήτησης από τους νέους, διάψευσης, κόπωσης από τους δασκάλους, απαξίωσης, υποβάθμισης ρόλου από τους γονείς, αμφίσημης αντιμετώπισης από την Πολιτεία.

Συμβατικά ή εναλλακτικά σχολεία δεν μπόρεσαν να συμβιβάσουν τις κρίσεις και να τις μετατρέψουν σε νέες ευκαιρίες. Η «μάχη για επιβίωση» προτιμάει βίαια σχολεία σε βίαιο κόσμο. Γι' αυτό χρειάζεται από τη μία η χάραξη ορίων σε όλη την κοινωνική δράση κι από την άλλη η αλλαγή πλαισίου ζωής των νέων. Το πέρασμα από τα παιδιά σε κίνδυνο στα επικίνδυνα παιδιά είναι τόσο εύκολο ή τόσο δύσκολο όσο εμείς -οι ενήλικες κλειδοκράτορες- το (δια)χειριζόμαστε.

Να απομακρυνθεί
Υ. Γ1: Στο επίπεδο της αστυνομικής έρευνας έχει διαταχθεί να σταλεί στα Γιάννενα ειδική μονάδα εξιχνίασης. Έχω ο ίδιος προσωπικά μιλήσει με τον ιδιωτικό ερευνητή Γ. Τσούκαλη και έθεσα στη διάθεση της οικογένειας όποιο μέσο χρειαστεί.
Υ. Γ2: Οι ποινικές ευθύνες θα καταλογιστούν όταν εντοπιστούν οι ένοχοι της «βαρβαρότητας» και οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Το ίδιο ισχύει με πράξεις ή παραλείψεις των αρμοδίων δημοσίων οργάνων.
Υ. Γ3: Η εμπλοκή οποιουδήποτε πολιτικού και για οποιονδήποτε λόγο απόκρυψης είναι τόσο αποδοκιμαστέα ώστε θα έπρεπε για λόγους ηθικής τάξης και παραδειγματισμού ο αρχηγός του κόμματός του να τον αποβάλει από τη Βουλή. Τέτοια φαινόμενα πρέπει να καταδικάζονται δημόσια πριν γίνουν καρκινογόνα. Ευχαριστώ και πάλι για την ευκαιρία να δείξουμε ότι πρωτίστως είμαστε άνθρωποι και γονείς και νοιαζόμαστε για τον πλαϊνό μας.
Ο Αναπληρωτής Υπουργός
Καθηγητής Γιάννης Πανούσης

Προγραμματισμένη συνάντηση εργασίας πραγματοποίησε σήμερα 25.02.2015, ο Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών & Διοικητικής Ανασυγκρότησης κ. Γιάννης Πανούσης με την Περιφερειάρχη Αττικής κα Ρένα Δούρου, η οποία συνοδευόταν από τους Αντιπεριφερειάρχες κα Ερμίνα Κυπριανίδου και κ. Γιάννη Βασιλείου.

Η συνάντηση διεξήχθη σε άριστο κλίμα και συζητήθηκαν διεξοδικά ζητήματα που αφορούν τόσο στην πολιτική προστασία και στην ανάγκη δημιουργίας κέντρου επιχειρήσεων Περιφέρειας Αττικής σε συνεργασία με το Υπουργείο, όσο και στο ζήτημα της οδικής ασφάλειας.

Το ζήτημα της οδικής ασφάλειας αντιμετωπίστηκε με τη σοβαρότητα που συνάδει και επισημάνθηκε ότι η έμφαση πρέπει να δοθεί στην πρόληψη, στην ευαισθητοποίηση και στην εκπαίδευση μαθητών, οδηγών και όλων των πολιτών, καθώς το κοινωνικό δικαίωμα της ασφαλούς μετακίνησης είναι αδιαπραγμάτευτο. Παράλληλα, συμφωνήθηκε σε συνεργασία Υπουργείου – Περιφέρειας να εντοπιστούν τα επικίνδυνα σημεία στο οδικό δίκτυο Αττικής, προκειμένου να υπάρχει αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση προς αποτροπή τροχαίων ατυχημάτων.

Η κα Περιφερειάρχης έθεσε επίσης το ζήτημα φύλαξης του ΧΥΤΑ Φυλής, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για ένα κρίσιμο θέμα που αφορά στη δημόσια υγεία και στην ανθρώπινη ζωή, ζητώντας από τις Υπηρεσίες του Υπουργείου να αντιμετωπίσουν τόσο το θέμα της καταπολέμησης των κυκλωμάτων παρανομίας, που βασίζονται στην κλοπή υλικών από τη χωματερή, όσο και σε αυτό το ζήτημα της περιφρούρησης του χώρου. Ο Υπουργός δεσμεύτηκε να διερευνήσει τη δυνατότητα κοινής συντεταγμένης δράσης της ΕΛ.ΑΣ., της Περιφέρειας και των Δήμων προς την κατεύθυνση αυτή.
Η κα Περιφερειάρχης συμφώνησε με τον κ. Υπουργό πως η ισχύουσα ευρωπαϊκή νομοθεσία στο θέμα των μεταναστευτικών ροών λειτουργεί σε βάρος των χωρών – πυλών εισόδου και επισημάνθηκε η ανάγκη βελτιωτικών παρεμβάσεων στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο.

Τέλος, ο κ. Πανούσης πρότεινε τη σύναψη μιας προγραμματικής συμφωνίας ανάμεσα στην Περιφέρεια και στο Υπουργείο, αναθέτοντας μάλιστα την εκπόνηση του σχεδίου στο Κέντρο Μελετών Ασφάλειας, που λειτουργεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου.

Ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης έδωσε συνέντευξη στην Ελλη Στάη και στην εκπομπή «Το TheTOC στα Παραπολιτικά 90,1» όπου μίλησε για όλες τις αλλαγές που ετοιμάζει στην Ελληνική Αστυνομία.

«Στόχος η πρόληψη και όχι καταστολή»

Μιλώντας για το σχέδιό του για την αποστρατιωτικοποίηση της ελληνικής αστυνομίας, και ερωτώμενος αν μπορεί η προστασία και η πρόληψη και όχι η καταστολή να λειτουργήσει σε όλες τις περιπτώσεις, ο κ. Πανούσης απάντησε:

«Το απρόβλεπτο δεν προβλέπεται. Ή το τυχαίο δεν μπορεί να το έχεις αντιμετωπίσει εκ των προτέρων. Χρειάζεται μια δημοκρατική συμφωνία. Ποια είναι τα όρια της δημοκρατίας μας, ποιοι είναι οι θεσμοί της δημοκρατίας μας και πώς σεβόμαστε το Σύνταγμα και τους νόμους.

Αυτό αφορά και τις δύο πλευρές. Και τον πολίτη και την αστυνομία. Με την αστυνομία να είναι πρώτη στο να αποδεικνύει ότι είναι πιστή στο Σύνταγμα και τους νόμους.

Ακόμα και αν ο πολίτης είναι θυμωμένος, εξαγριωμένος και καμιά φορά επιθετικός, αυτό δεν δίνει καμία βάση στην αστυνομία να αντεπιτίθεται και να είναι θυμωμένη, οργισμένη και επιθετική.

Και χρειάζεται μια δεύτερη συμφωνία – θα έλεγα κοινωνική συμφωνία – ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους εργαζόμενους που πρέπει να αυξηθεί το status τους, να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή τους, να ζούνε σε ανθρώπινες συνθήκες για να αποδώσουν αυτό που τους αναθέτει η δημοκρατία.

Με έναν φοβισμένο, απελπισμένο, διαψευσμένο αστυνομικό, τι ακριβώς αστυνόμευση θέλεις να κάνεις;

Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να κάνει συμμετοχική αντιεγκληματική πολιτική, όπου δεν βοηθιέται η αστυνομία από τον πολίτη. Δεν μιλάω για χαφιεδισμό, αλλά είναι δυνατόν να υπάρχει μια εγκληματικότητα που τη βλέπει ο δήμος, που την βλέπουν οι φορείς σε μια περιοχή και να μην μιλάνε και να αφήνουν την αστυνομία να πελαγοδρομεί; Αρα χρειάζεται συμφωνία».

«Η δημοκρατία δεν εκχωρείται σε κανέναν»

Για τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής μέσα στα σώματα ασφαλείας ο κ. Πανούσης ξεκαθάρισε ότι σέβεται ότι ψηφίζει κανείς μέσα στο παραβάν, αλλά πρέπει να το ξεχνάει όταν βρίσκεται σε έναν δημόσιο χώρο.

«Δεν θέλω να συγκρουστώ με κανέναν. Θέλω να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε. Να συμφωνήσουμε για τις οριοθετήσεις και τους ρόλους των διαφόρων μονάδων. Δεν ξέρω αν πρέπει να συγχωνευτούν, να καταργηθούν, να αντικατασταθούν, αυτά θα τα δούμε με τον κ. Βούτση και τον πρωθυπουργό.

Αυτό όμως που θελω να ξέρω είναι κάθε μονάδα τι ρόλο έχει και πώς οριοθετείται απέναντι στους νόμους, το Σύνταγμα και τον πολίτη. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν μπορεί επειδή είσαι μια μονάδα μπορείς να δέρνεις ελευθέρως και ατιμωρητί.

Αρα αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, ότι όταν συλλαμβάνεις κάποιον, τον συλλαμβάνεις και τελειώνεις, δεν τον συλλαμβάνεις και τον κλωτσάς, τον βρίζεις (τη μάνα του, τα θεία κ.λπ). Η σύλληψη είναι η τελευταία πράξη εκεί που νομίζεις ότι η καταστολή πρέπει να λειτουργήσει.

Το δεύτερο θέμα είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι ψηφίζει κανείς μέσα στο παραβάν. Ας ψηφίζει ότι θέλει. Ξέρετε τη διαφορά μου με την άκρα δεξιά, με τέτοια μορφώματα κ.λπ. Ομως η δημοκρατία αυτή είναι, τα ανέχεται, ψηφίστηκαν 4 φορές και είναι πολίτες όπως όλοι οι πολίτες. Ως εκεί τελεία.

Οταν μπαίνουν όμως σε δημόσιο χώρο, σε δημόσια υπηρεσία και μάλιστα τόσο ευαίσθητη όπως είναι η αστυνομία, τα ξεχνάμε αυτά.

Αν δηλαδή μπαίνεις σε μια αστυνομία και προσπαθείς να κάνει προσηλυτισμό, κοιτάς να μαζέψεις κόσμο για να λειτουργήσεις αυτόνομα από την εντολή του αρχηγού για να κάνεις άλλα πράγματα, που έχουν να κάνουν με ρατσιστική βία, ανοχές, συμπράξεις, εκεί το σύστημα πραγματικά θα είναι αμείλικτο. Η δημοκρατία δεν εκχωρείται πουθενά.

Θα το ελέγξουμε αυτό χωρίς κάποια μορφή αντεκδίκησης και χωρίς να ελέγχουμε τα φρονήματα του καθενός».

«Οχι στη συγκάλυψη αστυνομικών που παρανομούν»

Την αποκάλυψη ότι θα ελεγχθούν όλες οι ΕΔΕ που είναι σε εκκρεμότητα σε σχέση με επιθέσεις αστυνομικών κατά δημοσιογράφων σε διάφορα επεισόδια κ.λπ. προανήγγειλε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

«Εγώ δεν είμαι υπέρτηςσυγκάλυψης, είμαι υπέρ του δημοκρατικού ελέγχου της αστυνομίας. Δεν γίνεται να κάνει ο καθένας ότι θέλει. Δεν έχουν το δικαίωμα να γίνονται οι ίδιοι εκτελεστές ή δικαστές μιας κατάστασης. Έχουν οριοθετηθεί οι αρμοδιότητές τους».

«Είμαι κατά του όρου "επιχείρηση σκούπα"»

«Η σκούπα τι είναι; Σκουπίζουμε σκουπίδια; Δεν μου αρέσουν αυτές οι εκφράσεις» είπε ο κ. Πανούσης μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το θέμα της μετανάστευσης και αν θα ακολουθήσει το σύστημα Ξένιος Ζευς. «Αν κάποιος είναι ύποπτος κ.λπ. να ελεγχθεί».

Τόνισε ότι τα κέντρα υποδοχής μεταναστών όπως η Αμυγδαλέζα θα μάλλον είναι αρμοδιότητα της κ. Χριστοδουλοπούλου, αλλά τόνισε ότι αν μείνουν σε εκείνον, σίγουρα δεν θα είναι κέντρα κράτησης. Δεν θα είναι φυλακές. Θα αλλάξουν μορφή, και θα είναι κέντρα φιλοξενίας και όχι κράτησης.

«Αντιλαμβάνομαι ότι όταν κάποιος μπαίνει στη χώρα και «τρυπάει» το σύστημα είναι παράνομος αλλά δεν παύει να είναι άνθρωπος. Ωραία, ως εκείνη την ώρα προσπαθείς να μην μπει κάποιος. Αλλά μπήκε. Δεν θα έχει υγεία, δεν θα έχει φαΐ; Κάπου πρέπει να μένει αυτός ο άνθρωπος. Να μένει σε παγκάκια και να κρύβεται κάτω σε υπόγεια; Επειδή μπήκε θα τον τιμωρήσουμε κάνοντάς να νιώθει ότι είναι ζώο;»

«Να βγουν όλες οι κουκούλες»

Για το θέμα των κουκουλοφόρων που διεισδύουν στις διαδηλώσεις, ο κ. Πανούσης τόνισε ότι δεν θα υπάρχει κανένας αστυνομικός με κουκούλα ή μπαλακλάβα που θα παριστάνει τον διαδηλωτή, εξηγώντας ότι δεν εννοεί ότι οι «γνωστοί – άγνωστοι» που όλοι γνωρίζουμε ήταν μόνο μυστικοί αστυνομικοί:

«Ηταν ένα μείγμα διαφόρων προελεύσεων όπου υπήρχαν και αστυνομικοί» ξεκαθάρισε ο κ. Πανούσης. «Μπορεί να υπήρχαν και μυστικές υπηρεσίες. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Δεν ήταν μόνο από την πλευρά του κράτους. Ηταν και από την άλλη μεριά».

«Κακοί άνθρωποι υπάρχουν και δρουν με κάποιον τρόπο. Κακιά δημοκρατία ή κακιά υπηρεσία ή κακός δημοκρατικός θεσμός δεν νοείται να υπάρχει. Αρα λοιπόν τα όρια ακόμα και της διείσδυσης που είναι αναγκαία πολλές φορές για να αντιμετωπίσεις μια τρομοκρατική ή μια εγκληματική οργάνωση, που δεν είναι καθόλου αναγκαία για να αντιμετωπίσεις μια διαδήλωση με συνταξιούχους ή εκπαιδευτικούς! Μα, σε μια διαδήλωση μαθητών γιατί να κάνουμε διείσδυση;»

Ο υπουργός τόνισε ότι είναι υπέρ της άποψης ότι πρέπει να βγουν όλες οι κουκούλες. «Συνήθως μιλάμε για τους κουκουλοφόρους οι οποίοι είναι σε κάποιο χώρο, αλλά πρέπει να βγουν όλες οι κουκούλες».

Αλλά πώς θα δρα η αστυνομία, σε περίπτωση που οι διαδηλωτές πετούν μολότοφ και ξεφεύγουν; Σίγουρα, η αντιμετώπιση δεν θα είναι η ίδια λέει ο κ. Πανούσης: «Οχι. Δεν θα είναι έτσι γιατί τότε θα είναι σαν να τεμαχίζεται και να εκχωρείται σ' αυτούς η δημοκρατία.

Αν κάποιος σπάει τα πλακάκια της Μεγάλης Βρετανίας, τα πετάει στα κεφάλια του κόσμου κ.λπ. Εκεί θα δούμε την κατασταλτική μορφή της αστυνομίας, αν και θέλω να ελπίζω ότι θα είναι σπάνιο.

Θέλω να πιστεύω ότι άκουσαν όλοι τους κανόνες του παιχνιδιού και ο καθένας θα πάρει τη θέση του».

«Τα χημικά είναι πόλεμος»

Για τη χρήση χημικών στις διαδηλώσεις ο κ. Πανούσης ήταν κατηγορηματικός:

«Τα χημικά είναι πόλεμος και είμαι εναντίον σε κάθε περίπτωση. Αν μπούμε σε λογική πολέμου, αν οι άλλοι εμφανίσουν όπλα και γίνει χαλασμός να το δούμε, αλλά εγώ πιστεύω αν έχεις αποτρεπτικές, προληπτικές, κατασταλτικές λειτουργίες, δεν χρειάζεται να την πληρώνει ο αθώος διαβάτης που περνάει αμέριμνα με το παιδί του.

Αυτοί που το πάνε για πόλεμο - και ελπίζω να σταματήσουν αυτά τα πράγματα - ξέρουν και πώς να ξεφύγουν και συνήθως την πληρώνει ο κόσμος που περνάει εκείνη την ώρα και κλαίει όλη τη μέρα. Δεν έχω καταλάβει σε τι συμβάλουν τα χημικά».

«Εβγαλαν τα κάγκελα χωρίς να δώσω εντολή»

Για τη σημερινή νοοτροπία και παιδεία των αστυνομικών και των σωμάτων ασφαλείας και το κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθούν στη νέα φιλοσοφία του, ο κ. Πανούσης είπε:

«Στην πλειοψηφία τους οι αστυνομικοί είναι μια χαρά παιδιά. Είδατε τι έγινε με τα κάγκελα. Η ίδια η αστυνομία έβγαλε τα κάγκελα και τις κλούβες χωρίς εγώ να δώσω εντολή. Εγώ απλά έδωσα την κατεύθυνση.

Δεν υπήρξε καμία κεντρική οδηγία για φύγουν τα κάγκελα. Ήταν μια έμπνευση δική μου και λειτούργησε από μόνη της η δημοκρατία.

Δεν πήρα κανένα τηλέφωνο. Απλά έμαθα μετά από 2 μέρες ότι το έκανε ο Αττικάρχης και μπράβο του και συγχαρητήρια. Και έμαθα επίσης ότι το ζητούσε μια εβδομάδα (να φύγει ο φράχτης) και δεν έφευγε από τους προηγούμενους.

Οσο για αυτούς που χρησιμοποιούν την αστυνομία για άλλη δουλειά θα απομονωθούν».

«Ο πολίτης δεν είναι θύμα για πειραματισμούς ή κλωτσιές»

Για το εκπαιδευτικό σύστημα των αστυνομικών είπε ότι θα πρέπει να βελτιωθεί προφανώς. Ξεκαθάρισε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να δομηθεί στη λογική της φιλοσοφίας ότι «δεν είσαι το κράτος το ανεξέλεγκτο και ο άλλος δεν είναι το θύμα για πειραματισμούς, για κλωτσιές και τέτοια, και από την άλλη μεριά ο πολίτης δεν βλέπει τον αστυνόμο σωτήρα όταν ληστεύεται αλλά τον μπάτσο όταν περπατάει στο δρόμο.

Στην εκπαίδευση είναι ο νέος τύπος αστυνομικού που σκέφτομαι είναι από τη μια μεριά κοινοτική αστυνόμευση και από την άλλη επιστημονική αστυνόμευση. Η τεχνολογία του εγκλήματος έχει προχωρήσει».

Κάτι σαν CSI Greece, συμφώνησε.

«Αυτονόητο, να επιστρέψει ο μισθός των αστυνομικών στα προ των περικοπών επίπεδα»

Τέλος, ο κ. Πανούσης δεσμεύτηκε ότι θα επανέλθει ο μισθός των αστυνομικών στα επίπεδα προ τον περικοπών:

«Το κράτος δικαίου δεν είναι το κράτος οποιουδήποτε δικαίου αλλά το κράτος που συμμορφώνεται με τις δικαστικές αποφάσεις. Πιστεύετε ότι ένας αστυνομικός ο οποίος δεν έχει καλό status, δεν έχει ηθική πώς θα λειτουργήσει σωστά; Θεωρώ αυτονόητο το να επανέλθουν οι αστυνομικοί στο μισθολογικό καθεστώς το οποίο είχαν προ των περικοπών.

Οχι αυτονόητο ως πολιτική δήλωση, αυτονόητο ως δήλωση κράτους δικαίου».