Ερευνες δείχνουν ότι θα έπρεπε να πλένουμε τα σουτιέν, τα τζιν και τις τσάντες μας ΠΟΛΥ πιο συχνά.

Το να βάζεις πλυντήριο είναι ίσως μια από τις πιο κουραστικές συνήθειες γιατί ακολουθεί το βαρετό άπλωμα και το KILL ME NOW σιδέρωμα, ωστόσο είναι κάτι που το κάνουμε. Βέβαια οι τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι *δυστυχώς* δεν το κάνουμε όσο συχνά πρέπει για ορισμένα ρούχα μας.

Συγκεκριμένα τα αποτελέσματα λένε ότι θα πρέπει να πλένουμε πιο συχνά τα σουτιέν, τις πυτζάμες, τα τζιν και τις τσάντες μας. Μεταξύ μας τώρα δεν θυμάμαι να έχω πλύνει ποτέ κάποια από τις τσάντες μου.

Αν λοιπόν ανήκεις και εσύ στις γυναίκες που μυρίζουν το σουτιέν για να αποφασίσουν αν θα το πλύνουν συνέχισε να διαβάζεις.

Πυτζάμες
Σύμφωνα με μια καινούρια έρευνα οι περισσότεροι άνθρωποι πλένουν τις πυτζάμες τους αφού τις έχουν φορέσει μία ή δύο εβδομάδες. Αυτό είναι πιθανόν να σου προκαλέσει από ακμή μέχρι κυστίτιδα. Οι ειδικοί λένε ότι θα πρέπει να αλλάζουμε τα αφράτα πυτζαμάκια μας ύστερα από 2 βράδια και να μην τα φοράμε για πάνω από μια εβδομάδα.

Σουτιέν
Η περιοχή γύρω από το στήθος σου και κάτω από τις μασχάλες ζεσταίνονται όπως ξέρεις πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σημείο στο σώμα σου, είτε είναι χειμώνας είτε είναι καλοκαίρι. Αυτό έχει ως αποτελέσμα να μαζεύονται πιο εύκολα μικρόβια καθώς τα ευνοεί το ζεστό και υγρό κλίμα οπότε θα πρέπει να τα πλένεις ύστερα από δύο- τρεις χρήσεις. Επίσης καλό θα είναι να μην φοράς το ίδιο σουτιέν δύο μέρες συνεχόμενα για να δίνεις την ευκαιρία στο λάστιχο να επανέρχεται στην αρχική του κατάσταση ώστε να μην ξεχειλώσει.

cosmopolitan.gr

Η κοινωνική ψυχολόγος Herrad Schenk αναλύει τις επιπτώσεις που μπιορεί να έχει ένα διαζύγιο στην ανατροφή του παιδιού στο boro.gr. Στο κείμενο που ακολουθεί βλέπουμε τα λάθη που κυρίως η μητέρα κάνει μετά το χωρισμό. Τι συμβαίνει με τον ερχομό ενός νέου συντρόφου στη ζωή της;

Στην πρώτη φάση του άγχους της μητρό­τητας, πολλές γυναίκες θεωρούν ότι δέχονται ελάχιστη βοήθεια από τους άνδρες τους. Όταν γίνονται μητέρες, έχουν συχνά την αίσθηση ότι κουβαλάνε ολομόναχες το βάρος της αλλαγής που φέρνει η γέννηση ενός παιδιού. Αν εγκαταλείψουν τη δουλειά τους, το πληρώνουν ακριβά μετά από κάποια χρόνια. Αν συνεχίσουν να εργάζονται, υποχρεώνονται να παίξουν διπλό ή τριπλό ρόλο.
Στις απαιτήσεις του επαγγέλματός τους προστίθενται οι αρμοδιότητες του νοικοκυριού και κυρίως τα νέα καθήκοντα του μητρικού ρόλου.

Εάν οι γυναίκες, στη φάση αυτή, αισθανθούν ότι ο σύντροφός τους δεν τις στηρίζει επαρκώς, ή ότι αντιδρά αρνητικά κάποιες φορές, τότε φυσικά πληγώνονται και θυμώ­νουν:
«Τι μου προσφέρει ένας άνδρας που αντί να με βοηθήσει με επιβαρύνει κι άλλο; Στην ανάγκη θα τα καταφέρω και μονάχη μου. Έτσι κι αλλιώς, και τώρα σχεδόν όλα μόνη μου τα κά­νω!».

Όταν ο πατέρας φεύγει, το δέσιμο με τα παιδιά γίνεται εντονότερο. Το παιδί μετατρέπεται σε αντικείμενο λατρείας και παραμένει με τη μητέρα του, η οποία ελπίζει να το αναθρέψει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνο να μην την απογοητεύσει ποτέ, όπως ο πρώην σύζυγος. Ο τελευταίος πάντα επιλέγει τη φυγή. «Οι σύζυγοι έρχονται και φεύγουν. Στην πραγματικότητα δεν εί­ναι ποτέ εκεί, όταν τους χρειάζεσαι. Ένα παιδί όμως! Ένα παι­δί θα σταθεί πάντα στο πλευρό σου, εφόσον κι εσύ του έχεις σταθεί», λέει η ερευνήτρια Phyllis Chesler. Πίσω απ’ αυτή την υποσυνεί­δητη σκέψη, στην οποία παγιδεύονται πολλές γυναίκες, ελλοχεύ­ει μια επικίνδυνη τροπή στη σχέση μητέρας- παιδιού: Το παιδί μετατρέπεται σε μια μορφή υποκατάστατου του συντρόφου, επειδή είναι περισσότερο διαθέσιμο και πιο εξαρτημένο από τη μητρική αγάπη. Το παιδί πλέον γίνεται εκείνο που θα δώσει νόημα και σταθερότητα στη ζωή της μητέρας.

Υπάρχει όμως και η συναισθηματική κα­κοποίηση, η οποία μακροπρόθεσμα ακρωτηριάζει ψυχικά το παι­δί — κι αυτή συντελείται συχνότερα από τις μητέρες παρά από τους πατέρες.
Το φταίξιμο σίγουρα δεν βαρύνει τη μητέρα αλλά προκύ­πτει, αναγκαστικά σχεδόν, από τις κοινωνικές συνθήκες: Όπου υπάρχει «λιγότερος» πατέρας, υπάρχει «περισσότερη» μητέρα και να η ρίζα της συναισθηματικής κακοποίησης.

Μια μητέρα που αναλαμβάνει όλες τις αρμοδιότητες, ένας πατέρας που αποσύρεται στη γωνία της παλιάς μορφής οικογένειας και μια μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά της μόνη, με το «αναπληρωματικό» πατέρα στο περιθώριο της δυάδας μητέρας- παιδιού, συνθέτουν τις νέες μορφές της μητριαρχίας. Οι μητέρες φαντάζουν σαν μοναδικές υπεύθυνες και σχεδόν παντοδύναμες στο θέμα των παιδιών, κι έχουν καταλάβει το κέντρο της οικογέ­νειας. Συγχρόνως όμως, μέσα στην παντοδυναμία τους, εμφανί­ζονται ανήμπορες και ανίσχυρες. Στα μάτια του περιβάλλοντος τους, αλλά και στα δικά τους, ίσως και σ’ αυτά των παιδιών τους, για ο,τιδήποτε κι αν συμβεί αυτές θα θεωρηθούν υπεύθυνες.

Πρέπει να δίνουν στο παιδί τους στοργή, τρυφερότητα και επιβεβαίωση, ενώ συγχρόνως να του επιβάλλουν την πειθαρχία και να του θέτουν όρια. Ειδικά σε ό,τι αφορά στην πειθαρχία —η οποία παλιότερα αποτελούσε καθήκον του πατέρα- το βάρος εί­ναι μεγάλο — οι μητέρες συχνά δεν τα πολυκαταφέρνουν. Δεν μπορούν να στεναχωρούν το παιδί τους, όταν απ’ την άλλη του ζητούν να μεγαλώσει μόνο μαζί τους. Το παιδί πρέπει να τις αγαπήσει και οι απαγορεύσεις και απογοητεύσεις ίσως το απομακρύνουν από κοντά της. Το μόνο πρόσωπο του άμεσου περι­βάλλοντος που έχει κοντά του το παιδί είναι η μητέρα. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να το μαλώσει και να είναι αυστηρή μαζί του;
Καταλήγει, μάλιστα, να μην ανέχεται την αυταρχικότητα ού­τε από την πλευρά του πατέρα. Τόσο του πραγματικού πατέρα, επειδή θεωρεί ότι, έχοντας απομακρυνθεί, δεν γνωρίζει καλά το παιδί, όσο και του ενδεχόμενου νέου συντρόφου της που παίζει το ρόλο του πατέρα. Το παιδί αποτελεί μια ευκαιρία για τη μη­τέρα. Εκείνη είναι υπεύθυνη για εκείνο, εκείνη το εκπροσωπεί, μόνο εκείνη το γνωρίζει καλά.

Εμπειρικές έρευνες υποστηρίζουν ότι οι μητέρες παραχωρούν στους νέους συντρόφους τους ένα ελάχιστο δικαίωμα συμμετοχής στην ανατροφή των παιδιών τους, κι αυτό αφού περάσουν δυο τουλάχιστον χρόνια από τη στιγμή που εκείνοι θα μετακομίσουν στο σπίτι της μητέρας. Προφανώς καταλαμβάνονται από συναισθήματα ενοχής μόλις δώσουν χώρο για κάποιον τρίτο στη ζωή τους, και πιστεύουν ότι πρέπει να μεταδώσουν στο παιδί την αίσθηση ότι η αποκλειστι­κή σχέση μαζί του κατέχει την υψηλότερη θέση στην κλίμακα των αξιών της.
Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να ζήσουν σε πολύπλοκα κοινω­νικά πλέγματα σχέσεων. Σ’ αυτό πιθανόν να συντελεί και το δόγ­μα ότι η σχέση μητέρας-παιδιού είναι μοναδική και αναντικατά­στατη. Σ’ αυτή τη σχέση, το παιδί και οι ανάγκες του αποτελούν το επίκεντρο, και δεν είναι λίγες οι φορές που συχνά δεν ακολου­θεί η γέννηση δεύτερου παιδιού γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο ενή­λικας στη σχέση του με το άλλο φύλλο, αναζητά ένα σύντροφο, στον οποίο θα αφιερωθεί ολοκληρωτικά και απόλυτα. Όσοι δεν ωριμάσουν, αναζητούν διαρκώς μία τέτοιας μορφής σχέση, που θα ικανοποιήσει αυτή τους την ανάγκη. Κι αυτό οδηγεί σε πιο σύνθε­τες καταστάσεις, με πολλές και μεταβαλλόμενες απαιτήσεις και εξαρτήσεις, οι οποίες, με τη σειρά τους, οδηγούν σε αξιέξοδα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ανταπεξέρχονται καλά μόνο σε μονοπρόσωπη σχέση (με τον εαυτό τους), ή σε δυαδικές σχέσεις (με άλλο ένα πρόσωπο). Ακόμη και σχέσεις του ενός εκ των δύο συντρόφων με κάποιο τρίτο πρόσωπο μπορούν να επιβαρύνουν τόσο μια σχέση μέχρι και σε σημείο να τη διαλύσουν.
Προβάλλει άμεσα η πίεση της απόφασης: Ή αυτή ή εγώ - ή αυτός ή εγώ.
Η μεγάλη κρίση στη ζωή κάθε νέου ζευγαριού είναι η εμφά­νιση και ανάμιξη κάποιου τρίτου προσώπου, είτε αυτός μπαίνει στη σχέση από την πλευρά του ενός μόνο συντρόφου, είτε είναι το νεογέννητο παιδί. Δεν είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι πολλά ζευγάρια, περνώντας από τη σχέση άνδρα-γυναίκας στη σχέση πατέρας-μητέρα-παιδί, καταλήγουν στο χωρισμό.
Ο άνδρας αποκτά παιδική συμπεριφορά κι αρχίζει να ζηλεύ­ει, αρνείται να κατανοήσει τη στενή σχέση αγάπης που ανα πάσα στιγμή που εκείνοι θα μετακομίσουν στο σπίτι της μητέρας. Προφανώς καταλαμβάνονται από συναισθήματα ενοχής μόλις δώσουν χώρο για κάποιον τρίτο στη ζωή τους, και πιστεύουν ότι πρέπει να μεταδώσουν στο παιδί την αίσθηση ότι η αποκλειστι­κή σχέση μαζί του κατέχει την υψηλότερη θέση στην κλίμακα των αξιών της.

Απόσπασμα από το βιβλίο Πόση μητέρα χρειάζεται ο άνθρωπος - Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Θυμάρι για την ευγενική παραχώρηση του υλικού

Το σωστό φλερτ απαιτεί θάρρος, αυτοπεποίθηση, εξωστρέφεια, άντε και λίγο θράσος. Αν δεν το χεις με το παιχνίδι του φλερτ, δε σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά με σένα, ούτε καν δηλαδή.

Ας μπούμε στα πιο δύσκολα τώρα, μιας και στα απαραίτητα συστατικά για σωστό φλερτ υπάρχουν επίσης η τέχνη (να ξέρεις τί να κάνεις) και ο τρόπος (ε να ξέρεις και πώς το κάνεις), κάτι από τα δυο φαίνεται δεν έχεις μελετήσει καλά και γι' αυτό δε φλερτάρεις με άνεση - γιατί το ότι δε φλερτάρεις καθόλου, σόρυ, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Και να πω και κάτι ακόμη; Το φλερτ είναι όντως δύσκολο! Τα βασικά που ξέρεις ήδη είναι σημαντικά μεν αλλά δεν αρκούν δε, οπότε το να χαμογελάς όλη την ώρα ή το να παίζεις ανέμελα με τα μαλλιά σου, δε θα σε βοηθήσουν να τον ρίξεις για κανένα λόγο.

-Μάθε περισσότερα για το φλερτ κάνοντας κλικ εδώ!

Ακολουθούν 9 καταστάσεις από το yolo.gr που μόνο εσύ που έχεις μαλώσει με το φλερτ μπορείς να καταλάβεις!

1. Αποφασίσεις να το παίξεις σέξι και νιώθεις το λιγότερο ... γελοία. Μπορεί να είναι η ιδέα σου, απλά πελαγώνεις που στραβοπατάς κάθε 2' με τις τακουνάρες που φόρεσες, μιλάς τόσο σιγά που δε σ' ακούει και πρέπει να λες κάθε πράγμα 10 φορές και από το άγχος ρίχνεις ό,τι βρεις μπροστά σου. Ε σιγά.

2. Ρωτάς για συμβουλές από τις φίλες σου και απογοητεύεσαι κάθε φορά που σου λένε να είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο goofy νιώθεις κάθε φορά που θέλεις να πλησιάσεις κάποιον. Και δεν καταλάλαβα δηλαδή, μια χαρά δεν ήταν τόσα χρόνια ο ρόλος του αρσενικού αυτός;

3. Περιμένεις να έρθει κάποια στιγμή ο τύπος που θα σου βγάλει φυσικά το σωστό κι αυθόρμητο φλερτ. Χωρίς να πρέπει να πετάς έτοιμες δοκιμασμένες ατάκες ή να το παίζεις μοιραίο θηλυκό. Ε κι αυτός ο αλήτης δεν έρχεται τόσα χρόνια.

4. Πας να του μιλήσεις και σε πιάνουν όλες οι ανασφάλειες του κόσμου. 

5. Όταν δεν έχεις τί να απαντήσεις, απλά κάθεσαι και κοιτάς. Τί κοιτάς κούκλα μου; Πες κάτι, ρώτα τον με τι ασχολείται. Η' ρώτα τον τέλος πάντων τι ομάδα είναι, να έχει να μιλάει μέχρι μεθαύριο.

6. Επιλέγεις να φλερτάρεις από μήνυμα, μήπως και σωθεί η κατάσταση. Καταλήγεις να κάνεις αστεία που δεν πιάνει κάποιος όταν απλά τα διαβάζει ή ορθογραφικά που δε θα έκανε ούτε παιδάκι δημοτικού. Το άλλο το θεϊκό είναι να κάνεις copy paste τη συνομιλία σας για την κολλητή σου, να μπερδεύεσαι και να του στέλνεις πίσω το μήνυμα που μόλις σου έστειλε.

7. Δεν έχεις με τί να του πιάσεις κουβέντα και τον ρωτάς κάτι για το σκύλο του πχ, χωρίς να έχεις ιδέα από σκυλιά, χωρίς να τα συμπαθείς καν βασικά, οπότε πάλι ξεμένεις από θέμα. Με δίλεπτη συνομιλία, δεν έριξε ποτέ καμιά μας γκόμενο, να το ξέρεις.

8. Δεν μπορείς με τίποτα να διακρίνεις πότε ο άλλος είναι απλά ευγενικός μαζί σου ή όντως ενδιαφέρεται. Πρέπει να στο δώσει στο πιάτο για να πάρεις χαμπάρι, αλλιώς δεν πιάνεις ούτε μισό υπονοούμενο. Μα χαλάρωσε λίγο κι εσύ κι απόλαυσέ το!

9. Αποφεύγεις τη σωματική επαφή λες και θα σε χτυπήσει ρεύμα καθώς και το κλασικό κι αγαπημένο eye contact. Το κόλπο ''σου μιλάω αλλά ψάχνω και κάτι στην τσάντα μου για να σε αποφύγω'' είναι κάαααπως παλιό.

Σε σένα που ταυτίζεσαι στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς!