Τη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης τιμά σήμερα, 21 Μαΐου,η Εκκλησία μας.

Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.

Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου.

Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.

Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή.

Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.

Από την πλευρά του ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται συγκρατημένος. δεν είχε καμία άλλη επιλογή εκτός από την επίκληση της δυνάμεως του Θεού. Ήθελε να προσευχηθεί, να ζητήσει βοήθεια, αλλά καθώς διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος, δεν ήξερε σε ποιόν Θεό να απευθυνθεί. Τότε έφερε νοερά στη σκέψη του όλους αυτούς που μαζί τους συνδιοικούσε την αυτοκρατορία.

Όλοι τους, εκτός από τον πατέρα του, πίστευαν σε πολλούς θεούς και όλοι τους είχαν τραγικό τέλος. Άρχισε, λοιπόν, να προσεύχεται στον Θεό, υψώνοντας το δεξί του χέρι και ικετεύοντάς Τον να του αποκαλυφθεί. Ενώ προσευχόταν, διαγράφεται στον ουρανό μία πρωτόγνωρη θεοσημία. Περί τις μεσημβρινές ώρες του ηλίου, κατά το δειλινό δηλαδή, είδε στον ουρανό το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτω νίκα».

Και ενώ προσπαθούσε να κατανοήσει τη σημασία αυτού του μυστηριακού θεάματος, τον κατέλαβε η νύχτα. Τότε εμφανίζεται ο Κύριος στον ύπνο του μαζί με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο πιο πολέμους.

Έχοντας ως σημαία του το Χριστιανικό λάβαρο, αρχίζει να προελαύνει προς την Ρώμη εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση.

Όταν φθάνει στη Ρώμη ενδιαφέρεται για τους Χριστιανούς της πόλεως. Όμως το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Πολύ σύντομα πληροφορείται για την πενιχρή κατάσταση της Εκκλησίας της Αφρικής και ενισχύει από το δημόσιο ταμείο τα έργα διακονίας αυτής.

Το Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, όπου γίνεται ο γάμος του Λικινίου με την Κωνσταντία, αδελφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επέρχεται μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο ανδρών που καθιερώνει την αρχή της ανεξιθρησκείας.

Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος ήσαν πολλά. Η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, πρεσβυτέρου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ήλθε να ταράξει την ενότητα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία αυτή, που ονομάσθηκε αρειανισμός, κατέλυε ουσιαστικά το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.

Μόλις ο Μέγας Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στην Αλεξάνδρεια, απέστειλε με τον πνευματικό του σύμβουλο Όσιο, Επίσκοπο Κορδούης της Ισπανίας, επιστολή στον Επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο (313 - 328 μ.Χ.) και τον Άρειο. Η προσπάθεια επιλύσεως του θέματος δεν ευδοκίμησε. Έτσι αποφασίσθηκε η σύγκλιση της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.

Η περιγραφή της εναρκτήριας τελετής από τον ιστορικό Ευσέβιο είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. στο μεσαίο οίκο των ανακτόρων είχαν προσέλθει όλοι οι σύνεδροι. Επικρατούσε απόλυτη σιγή και όλοι περίμεναν την είσοδο του αυτοκράτορα, τον οποίο οι περισσότεροι θα έβλεπαν για πρώτη φορά.

Ο Κωνσταντίνος εισήλθε ταπεινά, με σεμνότητα και πραότητα. στην ομιλία του προς τη Σύνοδο χαρακτηρίζει τις ενδοεκκλησιαστικές συγκρούσεις ως το μεγαλύτερο δεινό και από τους πολέμους. Ο λόγος του υπήρξε ευθύς και σαφής. Δεν ήθελε να ασχοληθεί παρά μονάχα με θέματα που αφορούσαν στην ορθοτόμηση της πίστεως. Η κρίσιμη φράση του, «περί τής πίστεως σπουδάσωμεν», διασώζεται σχεδόν από όλους τους ιστορικούς συγγραφείς.

Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο αυτοκράτορας ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εδραίωση των αποφάσεών της. Απέστειλε εγκύκλιο επιστολή προς την Εκκλησία της Αιγύπτου, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αλεξανδρείας, στην οποία γνωστοποιεί τις αποφάσεις της Συνόδου.

Ο ίδιος γνωστοποιεί προς όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας την καταδίκη του Αρείου και απαγορεύει την απόκτηση και την απόκρυψη των συγγραμμάτων του. Η εντυπωσιακή του όμως ενέργεια είναι η επιστολή του προς τον Άρειο. Επιτιμά τον αιρεσιάρχη και τον καταδικάζει με αυστηρότητα για τις κακοδοξίες του.

Όμως περί τα τέλη του 327 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος καλεί τον Άρειο στα ανάκτορα. Ο αιρεσιάρχης φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία και υποβάλλει μία ομολογία γεμάτη από έντεχνες θεολογικές ανακρίβειες, πείθοντας μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι αυτή δεν διαφέρει ουσιαστικά από όσα είχε αποφασίσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος.

Τελικά ο αυτοκράτορας συγκαλεί νέα Σύνοδο, το Νοέμβριο του 327 μ.Χ., η οποία ανακαλεί τον Άρειο από την εξορία και αποκαθιστά τους εξόριστους Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. Η ανάκληση του Αρείου και η αποκατάσταση των περί αυτών πυροδότησε νέες έριδες πιο κόλπους της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο διάδοχός του Μέγας Αθανάσιος αρνούνται να δεχθούν τον Άρειο στην Αλεξάνδρεια.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος απειλεί με καθαίρεση τον Μέγα Αθανάσιο, ενώ σε Σύνοδο που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330 μ.Χ. καθαιρείται και εξορίζεται από τους αιρετικούς ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Αντιοχείας. Η Σύνοδος της Τύρου της Συρίας, που συνήλθε το 335 μ.Χ., καταδικάζει ερήμην με την ποινή της καθαιρέσεως τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος φεύγει, για να συναντήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Είναι γεγονός πως ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έδειξε να αποδέχεται το αίτημα του Μεγάλου Αθανασίου για ακρόαση. Πείσθηκε όμως να τον ακούσει, όταν ο Μέγας Αθανάσιος του απηύθυνε την ρήση: «Δικάσει Κύριος ανά μέσον εμού καί σού». Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατενόησε την κατάφωρη αδικία και τις άθλιες μεθοδεύσεις σε βάρος του Μεγάλου Αθανασίου και έκανε δεκτό το αίτημά του νά προσκληθούν όλοι οι συνοδικοί της Τύρου και η διαδικασία να λάβει χώρα ενώπιόν του.

Ο Ευσέβιος Νικομηδείας αγνόησε την αυτοκρατορική εντολή. Πήρε μόνο ελάχιστους από τους συνοδικούς και εμφανίσθηκε στον αυτοκράτορα. Ξέχασε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της δήθεν παρακωλύσεως της αποστολής σιταριού προς την Βασιλεύουσα. Ο αυτοκράτορας εξοργίζεται και εξορίζει τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας. Παρά ταύτα δεν επικυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Τύρου για καθαίρεση και ούτε διατάσσει την αναπλήρωση του επισκοπικού θρόνου της Αλεξάνδρειας.

Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας.

Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος.

Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο: «Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον.

Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».

Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ήταν η ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Ευσέβιος τα γεγονότα, τα οποία ακολούθησαν την κοίμηση του Αγίου. Όλοι οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, αφού έσχισαν τα ρούχα τους και έπεσαν στο έδαφος, έκλαιγαν και φώναζαν δυνατά, σαν να μην έχαναν το βασιλέα τους, αλλά τον πατέρα τους. Οι ταξίαρχοι και οι λοχαγοί έκλαιγαν τον ευεργέτη τους. Οι δήμοι ήσαν λυπημένοι και κάθε κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως πενθούσε, σαν να έχανε το κοινό αγαθό.

Αφού οι στρατιωτικοί τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου σε χρυσή λάρνακα, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και το εναπέθεσαν σε βάθρο στον βασιλικό οίκο. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Δίκαια η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. δ'.
Τού Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ο εν βασιλεύσιν, Απόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο: ην περίσωζε διά παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

vimatisorthodoxias

Στις 21 Ιουνίου κάθε έτους εορτάζεται σε όλη την Ευρώπη η Γιορτή της Μουσικής, οπότε και χιλιάδες μουσικές εκδηλώσεις, ανοικτές στο κοινό, λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά της.

Η αρχή
Το 1982, την 21η Ιουνίου – συμβολική ημερομηνία λόγω του θερινού ηλιοστασίου – με πρωτοβουλία του τότε Γάλλου Υπουργού πολιτισμού Jack Lang και την υποστήριξη του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού, γιορτάστηκε στη Γαλλία για πρώτη φορά η Γιορτή της Μουσικής, με σκοπό να βγούνε «όλοι οι μουσικοί στους δρόμους».
Την επόμενη χρονιά, η «Γιορτή της Μουσικής» συσπειρώνει 200.000 ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικούς κάθε είδους, όπου με την υποστήριξη των τοπικών αρχών κατακλύζουν δημόσιους χώρους, πλατείες, δρόμους, σταθμούς, πάρκα, αίθουσες κ.ά. και παρουσιάζουν χιλιάδες συναυλίες. Εκδηλώσεις από κλασσική, τζαζ, ροκ, ηλεκτρονική μέχρι και παραδοσιακή μουσική προσφέρονται δωρεάν στο κοινό, καθώς το κόστος των συναυλιών καλύπτεται από τους υποστηρικτές της Γιορτής.
Εκείνη την ημέρα όλα λειτουργούν για χάρη της μουσικής. Μεταξύ άλλων, το κράτος και οι δημοτικές αρχές επιτρέπουν την ηχορύπανση, οι συγκοινωνίες διαμορφώνουν ειδικά δρομολόγια με ημερήσιο εισιτήριο που συνδέουν όλες τις κεντρικές εκδηλώσεις, ενώ τα ταχυδρομεία εκδίδουν ειδικό γραμματόσημο.
Η Γιορτή της Μουσικής γίνεται γρήγορα εξαγώγιμος θεσμός και το 1985 εξαπλώνεται εκτός Γαλλικών συνόρων με τον ίδιο σκοπό και με τους ίδιους κανόνες. Με πρωτοβουλία της Μελίνας Μερκούρη, η Αθήνα ως πρώτη Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, ήταν επίσης η πρώτη πόλη εκτός Γαλλίας στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή.

Η Γέννηση του δικτύου της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής
10 χρόνια μετά την Αθήνα οι εκδηλώσεις εξαπλώθηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και με σκοπό την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού δικτύου για τη συνεργασία, την προώθηση και ανταλλαγή καλλιτεχνών, δημιουργήθηκε η διεθνής μη-κερδοσκοπική οργάνωση για την Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής, “AISBL Fête Européenne de la Musique” (“I.N.P.O. European Music Day Association”) με έδρα τις Βρυξέλλες (Ιαν. 1995). Την ίδια χρονιά οργανώθηκε η πρώτη συνάντηση των ευρωπαίων διοργανωτών στην Βουδαπέστη όπου και υπεγράφη η Συμφωνία της Βουδαπέστης (Μάρτιος 1995). Η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής (ΕΓΜ) είχε γεννηθεί.
Σήμερα, με έναυσμα την ΕΓΜ πραγματοποιούνται χιλιάδες συναυλίες με πλέον 800.000 ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικούς να κατακλύζουν πλατείες, δρόμους, σταθμούς, πάρκα, αίθουσες κ.ά., σε όλη την Ευρώπη. Οι εκδηλώσεις διεξάγονται ταυτόχρονα και είναι πάντα δωρεάν για το κοινό.
Πλέον, η Γιορτή της Μουσικής γιορτάζεται με περισσότερες από 25.000 εκδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη αναδεικνύοντάς την, ως τη μεγαλύτερη κοινή πολιτιστική διοργάνωση.

Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής Ελλάδος
Η ΕΓΜ Ελλάδος έχει ως αποστολή την προώθηση της Γιορτής της Μουσικής, δηλαδή, της προώθησης της ζωντανής μουσικής, την υποστήριξη νέων δημιουργών και την προβολή ανερχόμενων και καταξιωμένων καλλιτεχνών. Οι ζωντανές μουσικές εκδηλώσεις αποτελούν μια ψυχαγωγική αφορμή ανακάλυψης διαφορετικών μουσικών ειδών για το ευρύτερο κοινό, διοργανώνονται κατά κύριο λόγο σε δημόσιους χώρους και η πρόσβαση, είναι πάντα ελεύθερη.
Ο θεσμός ήρθε στην Αθήνα για πρώτη φορά το 1999 και έκτοτε, χρόνο με το χρόνο, οι εκδηλώσεις της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής (ΕΓΜ) καθιερώνονται Πανελλαδικά με ολοένα και περισσότερες πόλεις να οργανώνουν εορταστικές εκδηλώσεις (38 το 2016).

Η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής είχε πραγματοποιηθεί με εξαιρετική επιτυχία στη Ρόδο το 2012 και το 2013, αλλά όχι έκτοτε. Τώρα και πάλι, η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής επιστρέφει στη Ρόδο, με τοπικό συντονιστή το Σπίτι της Ευρώπης στη Ρόδο και συνδιοργανωτή τον Δήμο Ρόδου - Δημοτικό Οργανισμό Πολιτισμού-Αθλητισμού Ρόδου.
Οι εκδηλώσεις θα επικεντρωθούν στις 21 Ιουνίου 2017 στην πόλη της Ρόδου, σε τέσσερα σημεία:
- Παναγιά του Μπούργκου, στη Μεσαιωνική Πόλη. Στο χώρο θα υπάρχει βασική ηχητική εγκατάσταση. Κατάλληλη για μεγάλα σχήματα όπως χορωδίες, σχήματα παραδοσιακής μουσικής, κ.τ.λ.
- Πλατεία Σωκράτους. Στο χώρο δεν θα υπάρχει ηχητική εγκατάσταση. Κατάλληλο για σχήματα όπως φιλαρμονικές ή σόλο καλλιτέχνες πνευστών, εγχόρδων, street artists.
- Πλατεία Κύπρου. Στο χώρο δεν θα υπάρχει ηχητική εγκατάσταση. Κατάλληλο για σχήματα όπως φιλαρμονικές ή σόλο καλλιτέχνες πνευστών, εγχόρδων, street artists.
- Το Σπίτι της Ευρώπης στη Ρόδο. Εσωτερικός χώρος πρώτου ορόφου στη Μεσαιωνική Πόλη, με μεγάλο πιάνο διαθέσιμο. Κατάλληλο για σόλο πιάνο, πιάνο φωνή ή πιάνο + άλλο όργανο.
Επιλέξιμες δράσεις για συμμετοχή στο πρόγραμμα είναι μουσικές δράσεις κάθε τύπου οι οποίες είναι ανοικτές και ελεύθερα προσβάσιμες στο κοινό και στις οποίες οι καλλιτέχνες συμμετέχουν αφιλοκερδώς και θα πραγματοποιηθούν στο διάστημα 21 με 25 Ιουνίου 2017. Δράσεις μπορούν να διοργανώσουν όλοι οι τοπικοί φορείς, σύλλογοι, αλλά και επιχειρήσεις. Εφόσον φορείς και επιχειρήσεις από άλλα σημεία της Ρόδου επιθυμούν να διοργανώσουν τοπικά δράσεις που θα ενταχθούν στο επίσημο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Γιορτής Μουσικής να υποβάλλουν τη σχετική φόρμα που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Σπιτιού της Ευρώπης, το αργότερο μέχρι τις 20/05/2017.
Στόχος είναι οι τέσσερις χώροι να είναι ανοικτοί και γεμάτοι μουσική καθόλη τη διάρκεια της ημέρας και μέχρι αργά το βράδυ. Η συμμετοχή των ντόπιων καλλιτεχνών και των ντόπιων καλλιτεχνικών σχημάτων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η Ρόδος ξέρει να γιορτάζει τη μουσική και είναι περήφανη για το καλλιτεχνικό δυναμικό και την μουσική της παράδοση. Όσοι καλλιτέχνες και σχήματα επιθυμούν να συμμετάσχουν παρακαλούνται να συμπληρώσουν την ηλεκτρονική φόρμα που θα βρουν εδώ: https://goo.gl/forms/Gwewz9lJozN6k1qp2. Καταληκτική ημερομηνία δήλωσης συμμετοχών 20/05/2017.

--
Γραφείο Τύπο

Σήμερα, 5 Μαΐου 2016, η εκκλησίας μας τιμά την Αγία Ειρήνη.

Η Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς έζησε περί τον 4ο αιώνα. Ήταν από τη Μενεγή, κόρη του τοπικού άρχοντα Λικίνιου.

Το αρχικό όνομά της ήταν Πηνελόπη. Όταν όμως ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό βαπτίσθηκε Ειρήνη. Η χριστιανική παράδοση αναφέρει πως ήταν εξαιρετικής ομορφιάς και μόρφωσης και με ιδιαίτερη ευφράδεια και έντονο θρησκευτικό ζήλο. Ανέλαβε ιεραποστολικά καθήκοντα στη Περσία επί Σαπώρ Β΄ όπου και υπέστη μεγάλη καταδίωξη.

Τελικά η Ειρήνη κατέφυγε στην Έφεσο συνεχίζοντας να διδάσκει με ακόμη εντονότερο ζήλο και με λαμπρά αποτελέσματα ως το θάνατό της που έλαβε χώρα στην ίδια πόλη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανακήρυξε την Ειρήνη Αγία και μεγαλομάρτυρα και όρισε να τιμάται η μνήμη της στις 5 Μαΐου κατ΄ έτος.

Κατά τη Φραγκοκρατία το λείψανό της φυγαδεύτηκε στην Πάτρα, όπου στη συνοικία Ριγανόκαμπος , υπήρχε ο σταυροπηγιακός ναός της Αγίας Ειρήνης που είχε χτιστεί για να φιλοξενήσει το λείψανο της αγίας.

Στις 5 Μαρτίου του 1231 ο Λατίνος Αρχιεπίσκοπος Πάτρας Αντέλμος φυγάδεψε , από την Πάτρα στη Δύση, πολλά ιερά κειμήλια ανάμεσα στα οποία και το ιερό λείψανο της Αγίας Ειρήνης κάνοντάς το δώρο στο μοναστήρι του Hautecombe στη Σαβοΐα της Ιταλίας. Το λείψανο της Αγίας Ειρήνης επιστράφηκε στις 5 Οκτωβρίου 2002 και φυλάσσεται σήμερα στο ναό της Αγίας Ειρήνης στο Ριγανόκαμπο.

Ο ναός αυτός είναι χτισμένος στην τοποθεσία όπου βρισκόταν ο παλιός. Κάθε χρόνο στις 5 Μαρτίου γίνονται λατρευτικές εκδηλώσεις στη μνήμη της Αγίας Ειρήνης