Τα προβλήματα της Αντιμάχειας είναι πάρα πολλά. (Ας μου επιτραπεί εδώ να εκφράσω την άποψί μου, ότι θα έπρεπε να δεσμευθούν γραπτώς προ-εκλογικά οι υποψήφιοι δήμαρχοι για την επίλυσή τους).

Θα εστιάσω όμως στο χρόνιο και σημαντικότερο όλων που είναι το νερό και για το οποίο έχουν γραφτεί κατά καιρούς πολλά. Αφορμή γι΄αυτό το σημείωμα ήταν αφενός μεν η παγκόσμια ημέρα νερού και αφετέρου τα δύο κείμενα που διάβασα πρόσφατα, δηλαδή των αγαπητών φίλων Νίκου Μυλωνά (ένθερμου αγωνιστή των τοπικών μας θεμάτων) και Ντίνου Παπανικολάου (θερμού πατριώτη και υπέρμαχου της ουσιαστικής τοπικής αυτοδιοίκησης. Κάποτε μάλιστα στο παρελθόν μου είχε ζητήσει να κάνω μία ομιλία για την ιστορική αναδρομή της τοπικής αυτοδιοίκησης , αλλά δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υλοποιήθηκε).

Το θέμα του νερού δεν είναι τωρινό και ούτε είναι θέμα πολιτικής διαμάχης . Προέκυψε, όπως θα δούμε παρακάτω. Κατ΄αρχήν η Κως από την Αρχαιότητα φημιζόταν για τα πολλά νερά της, εξ ου και η ονομασία της Κως Νυμφαία. (Επ΄ευκαιρία να προσθέσω εδώ ότι στο Συνέδριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου που φιλοξενήθηκε στην Κω, αυτό ακριβώς ήταν το θέμα της ομιλίας μου). Στα παιδικά μας χρόνια επίσης άφθονα και αμόλυντα ακόμα τα νερά καθώς και οι πηγές που όλες σχεδόν σήμερα έχουν πλέον στερέψει. (Αναφέρω εδώ ότι στην πρώτη λαϊκή συνέλευση της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής στην Αντιμάχεια εισηγηθήκαμε να καθαριστούν και να αναδειχτούν όλες οι πηγές, από σεβασμό έστω, που έθρεψαν τόσες γενιές… Μερικές μάλιστα, άριστα δείγματα του λαϊκού μας πολιτισμού ισοπεδώθηκαν …) Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι που η πανέμορφη, πανεύφορη και με ατέλειωτες αμμώδεις ακρογιαλιές Κως <<επιτάχτηκε>> στον βιομηχανοποιημένο τουρισμό, που δεν είναι παρά μία σύγχρονης μορφής κατάκτηση. Ποιός άραγέ ξεκίνησε πρώτος τον τουρισμό; Ασφαλώς οι Βορειο-Ευρωπαϊκές χώρες που είχαν ανάγκη αυτά που σ΄εμάς περισσεύουν. Εμείς είχαμε τότε το << απάνω χέρι>>. Ποιός επομένως έπρεπε να θέσει τους όρους και να αποφασίσει για την οριοθετημένη τουριστική ανάπτυξη και όχι την ανεξέλεγκτη; Έλαβαν εντολή οι τοπικοί μας άρχοντες και γενικότερα οι ιθύνοντες της χώρας από το Διευθυντήριο της Λεοντείου Εταιρείας (οπότε δικαιώνεται ο αείμνηστος Νικηφόρος Μανδηλαράς με το περίφημο δημοσίευμά του το 1961 <<η Ελλάς εις στο στόμα των Λεόντων>> ή δωροδοκήθηκαν μηδίσαντες για να ανοίξουν διάπλατα τις πύλες εξαπατώντας τον Λαό πως θα τρώνε και τα εγγόνια τους με χρυσά κουτάλια, παρασιωπώντας όλα τα αρνητικά επακόλουθα, περιβαλλοντικά τε και ηθικά; Τον έπεισαν ότι ο τουρισμός είναι η μοναδική οδός επιβίωσης και ευημερίας, ενώ αιώνες ζούσαν από την πλούσια γη τους, που δυστυχώς σήμερα η περισσότερη τσιμεντοποιήθηκε και βοθροποιήθηκε. Μεθοδεύτηκε ευφυέστατα η αποκοπή των Κώων από τη γη τους και φυσικά το ξεπούλημά της με αποτέλεσμα να μεταλλαχτούν οι περισσότεροι από αφεντικά σε υπηρέτες.

Αξίζει να θυμηθούμε εδώ, για παράδειγμα, την περίπτωση των Εβραίων της διασποράς που έσπευδαν και αγόραζαν από τους ανυποψίαστους Παλαιστινίους τη γη τους, από την δεκαετία του ΄30, για να δημιουργηθεί τελικά το 1948 το κράτος του Ισραήλ.

Και για να επιστρέψομε στα καθ΄ημάς. Είχε η Κως τόσα ανεξάντλητα αποθέματα νερού για τόσο βαρειά τουριστική βιομηχανία; Έχει ποτάμια όπως οι Ευρωπαϊκές χώρες; Εκατομμύρια χρόνια πέρασαν για να γεμίσουν οι υδροφόρες λεκάνες της γης μας και το φυσικό ξεχύλισμά τους δημιουργούσε τις τόσες κρυστάλλινες πηγές μας. Με την διαρκή όμως υπεράντληση φτάσαμε στο σημείο να ανοίγει κανείς τις απαστράπτουσες μεν βρύσες για να βλέπει να τρέχει τις περισσότερες φορές σοκολατούχον ύδωρ. Και αυτό μέχρι πότε θα υπάρχει; Μπορεί να βελτιώθηκαν οι βιοτικές συνθήκες των κατοίκων, αλλά ο τουρισμός, όπως διαμορφώθηκε στην Κω, είναι μιας νέας μορφής αποικιοκρατία με αναπόφευκτη την λεηλασία και του υπογείου πλούτου της. Προσθέσαμε παντού την αρχαία πρόθεση υπέρ στην λατινική της μορφή super από το υπέρ-μάρκετ, την υπέρ-κατανάλωση, την υπέρ-άντληση,την υπέρ αλιεία, το υπέρ κέρδος κλπ. μέχρι τον υπερ-άνθρωπο, παραβιάζοντας έτσι την αρμονία και την ισορροπία του μέτρου που ύμνησε η Αρχαιότητα. Θα αναφέρω έδώ ένα παράδειγμα όσο θυμάμαι (αν έγραφα το άρθρο στην Αθήνα θα είχα ακριβή στοιχεία): κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου και συγκεκριμένα κατά την εκστρατεία στη Σικελία, οι ντόπιοι αρνήθηκαν την παροχή νερού για ανεφοδιασμό των εξ Αθηνών και εκ Λακεδαίμονος ελθόντων στρατευμάτων, υπερασπιζόμενοι έτσι τον φυσικό τους πλούτο. Ας μη ξεχνούμε επίσης ότι οι Πέρσες όταν ήλθαν να κατακτήσουν την Ελλάδα ζητούσαν συμβολικά <<γην και ύδωρ>> ως σημείο υποταγής. Η διαχρονική πλέον φράση <<γην και ύδωρ ου δίδομεν>> δεν πέρασε τυχαία στην αθανασία. Δυστυχώς εμείς δώσαμε και γην και ύδωρ άνευ όρων. Τώρα απλώς υφιστάμεθα τις συνέπειες. Τί ωφελεί να κατηγορεί η μία δημοτική αρχή την άλλη; Απλά αγνοήσαμε για άλλη μια φορά την σοφή ρήση του Ιπποκράτη <<το προνοείν μείζόν εστί του θεραπεύειν>>.

Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου

(Αντιμαχείτισσα)

Από το 2016 είχαν να πλυθούν οι κάδοι απορριμάτων – Από Αντιμάχεια ξεκίνησε το πλύσιμο 125 κάδων

Ένα σπάνιο βίντεο ντοκουμέντο από γλέντι σε πανηγύρι της Παναγίας της Κοίμησης στην Αντιμάχεια της Κω στις 15 Αυγούστου του 1977 και μοναδικό του Παναγιώτη Καντούνια (λαούτο) μιας και πέθανε μόλις έξι μήνες μετά, τον Φεβρουάριο του 1978.

Το υλικό ανήκει στον Δημήτρη Δημότσο ο οποίος ήταν σε διακοπές με την οικογένεια του από την Αυστραλία και τράβηξε αυτές τις μοναδικές εικόνες με την βιντεοκάμερα του. Βιολί παίζει ο Γιώργος Σακέλλης ενώ δίπλα κάθετε ο Γιώργος Κιλιμάτος για να παίξει κι εκείνος λαούτο με την σειρά του. Στον χορό διακρίνονται πρώτος ο Μιχάλης Τσακίρης με την γυναίκα του Διονυσία και τις κόρες τους Κοκόνα και Μαρία ,καθώς και οι αδελφές Μαρίτσα και Γεωργία Παρβάκη και ο Νικόλας και η Ευανθία Καλλωνά. Την εποχή εκείνη τα πανηγύρια ξεκινούσαν νωρίς το απόγευμα και κρατούσαν μέχρι τα ξημερώματα.

Παναγιώτης Καντούνιας:
Παππούλης ήταν το πραγματικό του επίθετο , αλλά ήταν σε όλους γνωστός ως Καντούνιας. Το ψευδώνυμο το κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο οποίος συνήθιζε να φορεί ένα καπέλο με καντούνια, όπως λέγονται οι γωνιές στο τοπικό ιδίωμα. Γεννήθηκε το 1898 στην Αντιμάχεια. Ο πατέρας του, Γιάννης Παππούλης (Καντούνιας), είναι ο παλαιότερος γνωστός λυριστής της Αντιμάχειας, τον οποίο συνόδευε στο λαούτο ο Παναγιώτης. Λαούτο έμαθε, κατά τη μαρτυρία της Σεβαστής Ἀλαβέρα (Κρασαΐνα), από τον Δημήτρη Κουνούπη, λαουτιέρη του Βασίλη Χατζηδημήτρη. Συνεργάστηκε
σχεδόν με όλους τους βιολιστές, όχι μόνο από την Αντιμάχεια αλλά και από τα υπόλοιπα χωριά της Κω. Οι πιο μακροχρόνιες όμως συνεργασίες του ήταν με τον Βασίλη Χατζηδημήτρη, που ήταν και πεθερός του, έπειτα με τον κουνιάδο του Γιάννη Χατζηδημήτρη, με τον Γιώργο Σακέλλη και με τον Νίκο Μαύρο. Συμμετείχε στις ηχογραφήσεις της Ακαδημίας Αθηνών (1958), του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ρόδου (1961) και του Σίμωνα Καρά (1971).Ήταν ο ικανότερος ίσως πριμαδόρος λαουτιέρης της Κω, με εξαιρετική δεξιοτεχνία τόσο στον ιδιαίτερο σολιστικό τρόπο παιξίματος στα τραγουδιστικά κομμάτια, όσο και στην τοπική τεχνική ρυθμικής συνοδείας με ντρίλιες, με φήμη που ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του νησιού. Εκτός αυτού, ήταν εξαιρετικός τραγουδιστής αλλά και στιχοπλόκος, με βαθιά γνώση της παλιάς τραγουδιστικής παράδοσης της Αντιμάχειας, καθώς είχε θητέψει δίπλα στον λυριστή πάτερα του αλλά και στον βιολιστή Βασίλη Χατζηδημήτρη. Λειτούργησε ως δάσκαλος για πολλούς νεότερους, ακόμα και για τον ίδιο τον βιολιστή Γιάννη Χατζηδημήτρη, αλλά και για την Άννα Σαρρή-Καραμπεσίνη. Πέθανε το 1978 σε ηλικία 80 ετών αφήνοντας μας μια εξαιρετικά σημαντική παρακαταθήκη.

Μπροβάλετε μπροβάλετε ΄΄Δράσεις΄΄
Γιάννης Μαστόρος-Κυριάκος Παππούλης

Για το νερό στην Αντιμάχεια με αφορμή τον διαξιφισμό νυν και πρώην δημοτικής αρχής και την σημερινή παγκόσμια ημέρα νερού!

Για μια ακόμη φορά με ανώνυμη καταγγελία μέσω βίντεο προκλήθηκε πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των νυν πρώην πολιτικά υπεύθυνων.

Η νυν διοίκηση νίπτει τας χείρας της λέγοντας ότι ήταν τυχαίο γεγονός και αντιμετωπίζεται άμεσα. Η πρώην κατηγορεί την νυν για ανικανότητα και ανευθυνότητα. Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα για πολλοστή φορά επανέρχεται και εν τω μεταξύ το πρόβλημα παραμενει. Σε όλο το δημοτικό διαμέρισμα των Ηρακλειδών το νερό δεν πίνεται, οι δημότες επιβαρύνονται οικονομικά με την αγορά εμφιαλωμένου.

Το πρόβλημα ξεκινά από την δεκαετία του 1990. Η τεχνική και η πολιτική διαχείριση του προβλήματος της κακής ποιότητας του νερού αποδεικνύεται τουλάχιστον ανεπαρκης.

Η ευθύνη του χρονιζοντος προβλήματος είναι διαρκής. Βαρύνει όλες τις δημοτικες αρχες αλλά και την σημερινή στον βαθμό που δεν βλέπουμε να γίνεται κατανοητη η φυση του προβληματος αφού πιστεύουν ότι με τεχνικές παρεμβάσεις του τύπου νέες γεωτρήσεις, νέο κοκτέιλ άντλησης και καθαρισμό σωληνώσεων θα λύσουν το πρόβλημα! Κινούνται σε λάθος δρόμο!

Το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά και για κάποια χρόνια ακόμη αν γίνει μια σοβαρή επένδυση με μονάδα καθαρισμού των υποβαθμισμένης ποιότητας νερών της περιοχής όλου του τριγώνου. Για αυτή την επένδυση κόστους περίπου 500.000€ θα μπορούσε οικονομικά να στηριχθεί με αναπροσαρμογή της τιμής του νερού.

Ένα στρατηγικό σχέδιο για την διασφάλιση της ποσότητας και της ποιότητας του πόσιμου νερού από την ΔΕΥΑΚ είναι το ζητούμενο από τότε που το νησί μας έχει μπει στον χάρτη με υφαλμυρωμενες εδαφικές περιοχές.

Η παγκόσμια μέρα νερού , που φέτος κακώς αγνοήθηκε, θέτει θέμα ευθυνών της νυν δημοτικής αρχής και επιβάλλει την αλλαγή πορείας στην διαχείριση του προβλήματος.

Όμως απορούμε για την αντοχή, την υπομονή και την μακροθυμία των Αντιμαχειτών!

Ν Μυλωνας

Πρόγραμμα εορτασμού επετείου της 7ης Μαρτίου 1948 στην Αντιμάχεια