Με καθαρά αυτοδιοικητικά κριτήρια θα επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ τους υποψηφίους τους για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ενώ παράλληλα επιδιώκει ευρύτερες συμμαχίες που θα του δώσουν την νίκη σε αρκετές περιοχές της επικράτειας.

Όπως επισημαίνουν κορυφαία στελέχη της Κουμουνδούρου το στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα έχουν οι ευρωεκλογές αλλά και οι εθνικές εκλογές. Στόχος των τοπικών οργανώσεων του κυβερνώντος κόμματος είναι να βρουν τους καλύτερους υποψηφίους που θα μπορέσουν να συσπειρώσουν γύρω τους στελέχη από τον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς.

Οι προσωπικότητες που θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια δεν θα πρέπει υποχρεωτικά να προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να είναι καταξιωμένοι πολίτες στις τοπικές κοινωνίες.

Καθώς μάλιστα παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ είχε ισχυρές δυνάμεις στον χώρο της αυτοδιοίκησης θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα υπάρξουν πολλές συμπράξεις ιδιαίτερα στην περιφέρεια γεγονός που ενοχλεί ιδιαίτερα την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

Ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει τις συζητήσεις σε πολλές περιφέρειες ενώ ο Γραμματέας του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης καθημερινά βρίσκεται σε άλλη πόλη προκειμένου να ακούσει τις προτάσεις αλλά και τους προβληματισμούς της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο αντίπαλος του Μπακογιάννη
Αγκάθι σε όλη αυτή την διαδικασία εμφανίζεται να είναι ο Δήμος της Αθήνας καθώς η διαφαινόμενη υποψηφιότητα του Κώστα Μπακογιάννη από την πλευρά της ΝΔ ανεβάζει τον πήχη ψηλά.

Οι πληροφορίες λένε ότι στις πρώτες συζητήσεις που έχουν γίνει στο Μέγαρο Μαξίμου γι’ αυτό το θέμα κυριάρχησαν τρεις απόψεις.

– Η πρώτη επιλογή έχει να κάνει με το δοκιμασμένο μοντέλο του 30αρη. Να επιλεγεί δηλαδή και γι’ αυτή την αναμέτρηση ένας νέος άνθρωπος όπως είχε γίνει στο παρελθόν, δηλαδή το 2006 με τον Αλέξη Τσίπρα και το 2014 με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Ήδη γι’ αυτό τον ρόλο έχουν ακουστεί τα ονόματα του Αλέξη Χαρίτση, της Έφης Αχτσιόγλου, του Δημήτρη Τζανακόπουλου, του Νάσου Ηλιόπουλου και του Κώστα Ζαχαριάδη καθώς και του Κωστή Παπαϊωάννου ο οποίος στο πρόσφατο παρελθόν κατείχε την θέση του Γενικού Γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Φωτογραφία αρχείου Eurokinissi
– Η δεύτερη επιλογή έχει να κάνει με την διεύρυνση προς την κεντροαριστερά με σκοπό ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει και τους ψηφοφόρους του Γιώργου Καμίνη. Μια τέτοια κίνηση θα είχε φυσικά και το ανάλογο πολιτικό περιεχόμενο αφού από αυτή την δεξαμενή θα προσπαθήσουν να ψαρέψουν κι άλλοι ψήφους, όπως για παράδειγμα το ΚΙΝΑΛ, ενώ η τακτική του Κώστα Μπακογιάννη στην περιφέρεια δείχνει ότι είναι έτοιμος για να κάνει κάθε είδους άνοιγμα.

Μεταξύ των ονομάτων που έχουν ακουστεί από αυτόν τον χώρο μέχρι τώρα είναι του Λευτέρη Παπαγιαννάκη (νυν αντιδήμαρχος μετανάστευσης του Καμίνη, γιος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη που τον στηρίζει και η ΔΗΜΑΡ), του Σταύρου Θεοδωράκη, της Λούκας Κατσέλη αλλά και του Γιάννη Ραγκούση κλπ…

– Η τρίτη επιλογή είναι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ να προέρχεται από το χώρο της λαϊκής δεξιάς. Η Έλενα Κουντουρά είναι ένα από τα πρόσωπα που συζητιέται γι’ αυτό το ρόλο καθώς θεωρείται επιτυχημένη στο έργο της ενώ κράτησε χαμηλούς τόνους σε όλη την διάρκεια της υπουργικής της θητείας. Φυσικά η στάση που θα κρατήσει στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών θα παίξει και αυτή τον ρόλο της.

Ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος πάντως για το Μέγαρο Μαξίμου είναι η περιφέρεια Αττικής, καθώς οι πληροφορίες λένε ότι η Ρένα Δούρου θα προτιμούσε να μετακινηθεί στη θέση του Επιτρόπου και δεδομένου ότι στην περιφέρεια υπάρχει ένα κλίμα επιφυλακτικότητας μετά τα γεγονότα στο Μάτι και την Μάνδρα τα πράγματα μοιάζουν πολύ δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Όσο και αν ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά ή και βίαια μετατρέπεται σε νέο ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν συμβαίνει ούτε πρόκειται να συμβεί» τονίζεται στο κείμενο των τριών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα commonality.gr.

Αναλυτικά το κείμενό τους:

Φαίνεται πως κάτι μας ξέφυγε τις προηγούμενες ημέρες… Ίσως να οφείλεται στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, αλλά πράγματι, δεν πήραμε χαμπάρι ότι… όλη η δημοκρατική Ελλάδα γιόρτασε την επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη, της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Λάθος μεγάλο και κάνουμε την αυτοκριτική μας. Μας το υπενθύμισε στέλεχος της κυβέρνησης, που έσπευσε να πάρει μέρος στους… γενικευμένους πανηγυρισμούς ανά τη χώρα.
Εντούτοις, η συζήτηση για τη σχέση της αριστεράς με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και τη μετέπειτα πορεία του διατηρεί μέχρι και σήμερα την αξία της. Πόσο περισσότερο, που από διάφορες πλευρές —ακόμα και από το χώρο της αριστεράς— διατυπώνεται μια ασαφής προσέγγιση για δήθεν πλατιά, μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Ενδεχομένως, η άποψη αυτή, που ενίοτε επανέρχεται με χοντροκομμένο τρόπο αιφνιδιάζοντας τον κόσμο της αριστεράς, προκύπτει από το μεταπολιτευτικό παρελθόν. Τότε, δηλαδή, που τμήματα της αριστεράς, φλέρταραν με την ιδέα ενός δημόσιου, πολιτικού κοινού χώρου, καθώς αδυνατούσαν ή δεν ήθελαν να δουν τις βαθιές διαφορές, ιδεολογικές και πολιτικές, με το εγχείρημα του Α. Παπανδρέου.

Ασφαλώς και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η εφόρμηση και η ταχύτατη άνοδος της πολιτικής επιρροής του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ σχετίστηκε με προσδοκίες και ανάγκες της κοινωνίας και ειδικότερα των πληβειακών στρωμάτων της. Ήταν θα λέγαμε μια απάντηση σε υπαρκτές διαχωριστικές γραμμές, αντιθέσεις και κοινωνικές διακρίσεις. Η εκτροπή των Ιουλιανών, η στρατιωτική δικτατορία, η εξέλιξη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, γεγονότα που σε μεγάλο βαθμό συνδέονται και με την ισχυρή ιμπεριαλιστική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, όπως επίσης, η ανάγκη δικαίωσης, ένα είδος ρεβάνς των ηττημένων του εμφυλίου απέναντι στο κράτος των εθνικοφρόνων, δημιούργησαν ένα πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Α. Παπανδρέου, αξιοποιώντας και τα λάθη της αριστεράς, κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική ζωή του τόπου.

Υπό αυτή την έννοια η υπόθεση ΠΑΣΟΚ και η άνοδός του δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους\ες. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι τις γιορτές και τα πανηγύρια υπάρχει τεράστια απόσταση, τέτοια που να μας υποχρεώνει σε μερικές υπενθυμίσεις.

Ένα κόμμα, ένας απόλυτος άρχοντας
Σημειώνουμε τον έντονο αρχηγισμό και την προσωπολατρία, που επί ΠΑΣΟΚ έγινε θεσμός, βασική αρχή και μέθοδος άσκησης πολιτικής. Ο πρόεδρος, που έχει «προεξάρχοντα ρόλο», δήθεν σωτήρας και λυτρωτής του έθνους, αντικαθιστά το κόμμα, το οποίο περιορίζεται σε ρόλο απλής ντουντούκας. Όπως, επίσης, την αντιδημοκρατική του λειτουργία, με κορυφαίο παράδειγμα την πραγματοποίηση του πρώτου συνεδρίου του δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή του! Πώς γίνεται τότε, αυτά τα στοιχεία να αγνοούνται από στελέχη της αριστεράς, που έσπευσαν να πάρουν μέρος στο… πανηγύρι για την 3η Σεπτέμβρη; Μήπως γιατί αντιμετωπίζουν τα κόμματα της αριστεράς με τον ίδιο τρόπο, που αντιμετώπιζε ο Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ; Κάτι σαν ιδιοκτησία, που τα μέλη, στην ουσία υπάλληλοί του, εκτελούν τις αποφάσεις του ενός ή των πολύ λίγων;

Λαϊκισμός
Η οργανωτική δομή, η περιφρόνηση του μέλους, ο αρχηγισμός, συνοδεύεται εκείνη την περίοδο με έναν άκρατο λαϊκισμό, που στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής μεταλλάσσεται συχνά σε ανεύθυνο εθνικισμό. Ποιος δεν θυμάται το ακραίο «βυθίσατε το Χόρα» ή δεν μπορεί να αντιληφθεί την κόκκινη γραμμή που συνδέει το συγκεκριμένο απόφθεγμα με το εμπάργκο στην ΠΓΔΜ; Η διατύπωση του ακραίου λαϊκιστικού λόγου, που στην αρχική περίοδο συμπυκνώθηκε στο ανιστόρητο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Η υιοθέτηση μιας λογικής εθνικής περιχαράκωσης, με ενισχυμένα στοιχεία τριτοκοσμικής αντίληψης, ήταν σε απόλυτη αντίθεση με τις αναλύσεις της ανανεωτικής αριστεράς που από τότε θεωρούσε το ευρωπαϊκό πεδίο, ως το προνομιακό πεδίο των σύγχρονων κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Συνεπώς, δεν ήταν καθόλου τυχαίος ο πολιτικός εναγκαλισμός με τη εφημερίδα «Αυριανή» και η ισοπεδωτική κυριαρχία του λαϊκισμού με όλες τις εκφάνσεις του: ισοπεδωτική κριτική, χυδαιότητα και λασπολογία, κοινωνικός ρατσισμός και σεξισμός. Ταυτόχρονα, ο Αντρέας Παπανδρέου, ως… υπερβατικός αρχηγός προχωρά στη θεωρητική υπέρβαση των τάξεων και των κοινωνικών στρωμάτων, εκπονώντας τη γραμμή της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας, σε αντιπαράθεση με τους προνομιούχους. Οι τάξεις «συγχωνεύονται», μετατρέπονται σε… πολυσυλλεκτικό και αταξικό λαό που αναζητά την απελευθέρωσή του.

Από τη σκοπιά του σοσιαλισμού…
Κάπως έτσι, ο πασοκικός σοσιαλισμός, από μία φάση και μετά, και παρά τις υπαρκτές δυνάμεις που κρατούσαν κριτική στάση εντός του ΠΑΣΟΚ, μετατρέπεται σε σημαία ευκαιρίας, γεγονός που αποτυπώθηκε στο προεκλογικό σύνθημα του 1981 «στις 18 σοσιαλισμός». Για να φθάσουμε τελικά μέσω του εκμαυλισμού συνειδήσεων, των σκανδάλων και της λογικής της αρπαχτής και «των ημετέρων» στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη, γεγονός που αφορά το σύνολο σχεδόν της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, στα μνημόνια και την ισοπέδωση της κοινωνίας και στον όρο «pasokification», ως ορισμό της πολιτικής απαξίωσης και στην τελική μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε συμπληρωματική δύναμη της νεοφιλελεύθερης ΝΔ. Πράγματι, είχε δίκιο ο Άγγελος Ελεφάντης, όταν έλεγε ότι «από τη σκοπιά του σοσιαλισμού το ΠΑΣΟΚ μας αφήνει παγερά αδιάφορους».

Αλλά αν όλα αυτά ίσχυαν στο παρελθόν γιατί κάποιοι, έστω και λίγοι από την ιστορική αριστερά, διεκδικούν μέρος της κληρονομιάς του ΠΑΣΟΚ; Τι σχέση μπορεί να έχει η σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά με τον αρχηγικό αυταρχισμό, την έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών, τη αταξική προσέγγιση και τον «αυριανισμό» ως μέθοδο άσκησης πολιτικής;

Όσο και αν ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά ή και βίαια μετατρέπεται σε νέο ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν συμβαίνει ούτε πρόκειται να συμβεί. Όχι μόνο γιατί είναι ανιστόρητο, όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις δικές του κληρονομιές και τη δική του κινηματική διαδρομή, αλλά και γιατί η συγκρότησή του, η δυναμική που ανέπτυξε, προέκυψε από νέα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα. Συνεπώς, η διεκδίκηση της πασοκικής κληρονομιάς, δεν είναι τίποτα άλλο, από κάλπικη ματιά στο παλιό και φθαρμένο σύστημα, που μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει στον κόσμο της αριστεράς, ερωτήματα και αποστασιοποίηση από νέες κοινωνικές δυνάμεις, που αναζητούν, έστω και θολά, ένα νέο αριστερό ριζοσπαστισμό. Άλλωστε, ο κόσμος που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, έχει διαρρήξει οριστικά τη σχέση του με το παλιό πολιτικό σύστημα, επομένως καμία ανάγκη δεν υπάρχει για κακόγουστες και ατελέσφορες μιμήσεις.

Επιστροφή στην κανονικότητά μας
Αφήνουμε, λοιπόν, τις γιορτές και τα πανηγύρια στους φυσικούς κληρονόμους της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, καθώς η δική μας έγνοια στη συγκεκριμένη συγκυρία και με δεδομένη την έξοδο από το μνημονιακό πρόγραμμα και τη στενή εποπτεία επικεντρώνεται στις μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες προγραμματικού χαρακτήρα για την αποκατάσταση των αδικιών, που προέκυψαν τη μνημονιακή περίοδο, την υποστήριξη των δυνάμεων της εργασίας —τα πρώτα δείγματα είναι πράγματι ενθαρρυντικά—, την εμβάθυνση της δημοκρατίας, τη διεύρυνση των κοινωνικών-πολιτικών δικαιωμάτων. Με δύο λόγια στην επιστροφή στην προ μνημονίου αριστερή κανονικότητα. Στην προγραμματική, ιδεολογική, πολιτική, κινηματική και οργανωτική κανονικότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Πίσω από τις στομφώδεις δηλώσεις, τις απειλές εναντίον των πολιτικών αντιπάλων, το παιχνίδι της παροχολογίας και τις ενέσεις αισιοδοξίας για τη μεταμνημινιακή περίοδο, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί κλίμα ηττοπάθειας και φόβοι για στρατηγική ήττα στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις με βασικότερη τις εθνικές εκλογές. Ως εκ τούτου, στο παρασκήνιο βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη κινήσεις από όλες τις πλευρές, με στόχο την επικράτηση εντός του ΣΥΡΙΖΑ στο μετεκλογικό τοπίο.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ανακοινώσεις για το διπλό ανασχηματισμό, σε κυβέρνηση και κόμμα, καθυστερούν δεν είναι η συγκρότηση της «διάταξης μάχης» πριν από τις εκλογές, αλλά ο έλεγχος του κόμματος στο μετεκλογικό τοπίο και των αντιδράσεων κατά του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του, μετά την ενδεχόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Αυτός είναι ο λόγος που οι «προεδρικοί» και οι «πασοκογενείς» που στηρίζουν τον κ. Τσίπρα δεν θέλουν τον Πάνο Σκουρλέτη για νέο γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελεί επιλογή των 53+, αλλά και άλλων μικρότερων εσωκομματικών δυνάμεων, και αντιτείνουν τη λύση του Νίκου Παππά. Σκοπός του Μαξίμου είναι τα πράγματα να ξεκαθαρίσουν στη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όπου στόχος του κ. Τσίπρα είναι να περάσουν οι αποφάσεις του για τον νέο γραμματέα και τη νέα Πολιτική Γραμματεία, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τον ανασχηματισμό, για τον οποίο κυβερνητικές πηγές επιμένουν ότι αναμένεται μέσα στην εβδομάδα.

Το τι έγινε στην Πολιτική Γραμματεία της Παρασκευής δεν είναι γνωστό. Η Κουμουνδούρου διαψεύδει τις πληροφορίες ότι έπεσαν ονόματα στο τραπέζι και για τη θέση του νέου γραμματέα και για τη νέα Πολιτική Γραμματεία και δεν κατέστη δυνατόν να υπάρξει ομοφωνία. Ο λόγος για τον οποίο ο κ. Τσίπρας, που είχε συζητήσει εκτενώς με τον κ. Σκουρλέτη για τη μετακίνηση του υπουργού Εσωτερικών στην Κουμουνδούρου, άλλαξε στάση, εδράζεται στο «καμπανάκι» που χτύπησαν στον πρωθυπουργό στενοί του συνεργάτες ότι τόσο εν όψει των εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται όσο και για το διάστημα μετά τις εκλογές, στις θέσεις ευθύνης του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τοποθετηθούν στελέχη της απολύτου εμπιστοσύνης του, ώστε να ελέγξουν το κόμμα την «επόμενη ημέρα».

Οι εισηγήσεις αυτές έγιναν στον κ. Τσίπρα πριν από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας την περασμένη Παρασκευή και μένει να φανεί αν θα βγουν αληθινές οι πληροφορίες που θέλουν τον πρωθυπουργό να προτείνει για τη θέση του νέου γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ στενό του συνεργάτη, όχι τον κ. Παππά που φαίνεται να αναλαμβάνει άλλο υπουργικό χαρτοφυλάκιο, και να προτείνει για στελέχη της Πολιτικής Γραμματείας επίσης δικούς του ανθρώπους.

Κάποιες πληροφορίες, που δεν επιβεβαιώνονταν από κυβερνητικές και κομματικές πηγές, ήθελαν τον κ. Τσίπρα – μετά από εισήγηση του κ. Παππά- να προτείνει για νέο γραμματέα τον σημερινό κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο.

Σε κάθε περίπτωση, το προφίλ του «αδιαμφισβήτητου ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ» αποτελεί πλέον παρελθόν για τον κ. Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός εν όψει δύσκολων εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν διακυβεύεται μόνο η κυβερνητική αλλά και η κομματική εξουσία, δείχνει αναγκασμένος να προχωρήσει σε συμβιβασμούς και εσωκομματικές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για να παραμείνει ισχυρός στο εσωκομματικό πεδίο, καθώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένα παιχνίδι ισορροπιών και αναδιάταξης συσχετισμών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το πρόσωπο του νέου γραμματέα.

Εφόσον οι αλλαγές στο κόμμα ολοκληρωθούν, θα ανοίξει ο δρόμος για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, που αποδεικνύεται δύσκολη άσκηση για τον κ. Τσίπρα και τους επιτελείς του και όχι υγιεινός περίπατος, όπως ανέμεναν.

Ονοματολογία: Δύσκολο παζλ η νέα σύνθεση
Σε αυτό το τοπίο που αυτό το διάστημα μένει κάτω από τα ραντάρ της κοινής γνώμης, η ονοματολογία εν όψει της νέας κυβέρνησης συνεχίζεται.

Χθες, ο Χρ. Σπίρτζης αναγκάστηκε να διαψεύσει, μέσω συνεργατών του, ότι ο πρωθυπουργός τού ζήτησε να μετακινηθεί από το υπουργείο Μεταφορών και εκείνος αρνήθηκε, επαναλαμβάνοντας ότι το ποιοι υπουργοί μετέχουν στην κυβέρνηση και σε ποιες θέσεις είναι αποκλειστικό προνόμιο του πρωθυπουργού.

Οπως είναι φυσικό πλέον, το υπουργείο Εσωτερικών βρίσκεται στο επίκεντρο του ανασχηματισμού, λόγω του παρασκηνίου με τον κ. Σκουρλέτη, αλλά και των εκλογικών αναμετρήσεων ως τον Μάιο του 2019.

Με δεδομένο ότι ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε να πείσει τον κ. Τσακαλώτο να μετακινηθεί από το υπουργείο Οικονομικών, αλλά και ότι οι κ.κ. Κοτζιάς και Καμμένος εμφανίζονται αμετακίνητοι, το ενδιαφέρον θα πέσει στην ανέλιξη αναπληρωτών ή υφυπουργών (γίνεται λόγος για αναβάθμιση του κ. Χαρίτση), στη «σφαγή» πολλών υφυπουργών, στα πρόσωπα της διεύρυνσης (έχουν ήδη γραφτεί τα ονόματα των Αντώναρου, Παπακώστα, αλλά και Νίκου Μπίστη, Ραγκούση, Παμπούκη και Ξενογιαννακοπούλου) και στο αν ο κ. Τσίπρας, για λόγους ενίσχυσης του προφίλ του, επιλέξει να αφήσει εκτός κυβέρνησης κάποια τρανταχτά ονόματα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Η Νέα Δημοκρατία τόνισε ότι χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις μέρες από την εθνική τραγωδία «για να συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας τις αυτονόητες πολιτικές ευθύνες που έχει ως πρωθυπουργός».

Αναλυτικά, η ανακοίνωση της ΝΔ αναφέρει:

«Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις ολόκληρες μέρες από την εθνική τραγωδία για να συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας τις αυτονόητες πολιτικές ευθύνες που έχει ως πρωθυπουργός.

Στην πολιτική, ωστόσο, οι ευθύνες, για να έχουν κάποιο νόημα, πάντα συνοδεύονται είτε με παραιτήσεις είτε με αποπομπές. Αλλιώς είναι ανούσια επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Τσίπρας οφείλει να απαντήσει στα δύο αμείλικτα ερωτήματα που έχουν πια όλοι οι πολίτες:

Γιατί η κυβέρνησή του δεν έλαβε κανένα μέτρο πρόληψης, ενώ όλοι γνώριζαν τις ακραίες καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν στην ανατολική Αττική;

Και κυρίως: Γιατί, όταν τους ξέφυγε η πυρκαγιά, δεν ενημέρωσαν αμέσως τους πολίτες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, με συνέπεια να θρηνούμε μέχρι στιγμής 86 θύματα;».

Κίνημα Αλλαγής για Τσίπρα: Η παραίτηση είναι μονόδρομος

«Ο κ. Τσίπρας μετά το κυνικό και απεχθές show που έστησε το βράδυ της καταστροφής, προχώρησε σήμερα στο δεύτερο μέρος ενώπιον του Υπουργικού του Συμβουλίου» τονίζουν οι επιτελείς της Χαριλάου Τρικούπη.

«Ο κ.Τσίπρας φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία. Οι χειρισμοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδήγησαν στο χαμό τόσων ανθρώπων, οδήγησαν σε μια καταστροφή. Η προσπάθεια να βρει άλλοθι στο παρελθόν, «στη χώρα που παρέλαβε» είναι προκλητική, προσβλητική και αποδεικνύει τον πανικό τους. Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι αν αυτοί που φέρουν αυτές τις εγκληματικές ευθύνες, μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια και τη ζωή των πολιτών. Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ. Όποιος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη , δεν το κάνει ενώπιον του Υπουργικού του Συμβουλίου, αλλά ενώπιον του Ελληνικού λαού. Η παραίτηση είναι μονόδρομος» καταλήγουν, επαναλαμβάνοντας το αίτημα Γεννηματά για εκλογές εδώ και τώρα.

Ποτάμι για Τσίπρα: Ανάληψη ευθύνης δίχως παραιτήσεις δεν υπάρχει – Είναι υποκρισία

Για πολιτική υποκρίσια κατηγορεί τον πρωθυπουργό το Ποτάμι το οποίο σε ανακοίνωσή του σημειώνει ότι η κατακραυγή που ξεσήκωσε η προκλητική παράσταση των υπουργών του χθες, ανάγκασε τον κ.Τσίπρα να αλλάξει ρεπερτόριο:

«Προσπαθώντας να καταλαγιάσει λίγο την αγανάκτηση των πολιτών, είπε ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη. Την ίδια στιγμή ο ίδιος και οι υπουργοί του επιμένουν ότι όλα έγιναν καλά και δεν υπήρξε κανένα λάθος. Πολιτική ευθύνη σημαίνει αναγνώριση λαθών και παραλείψεων και η ανάληψή της οδηγεί υποχρεωτικά σε παραιτήσεις. Ανάληψη ευθύνης μόνο στα λόγια και δίχως παραιτήσεις ή αποπομπές δεν υπάρχει. Πρόκειται για καθαρή υποκρισία, την οποία η κοινωνία αντιλαμβάνεται και θα τιμωρήσει».

«Ο πρωθυπουργός μίλησε για μακάβριες κομματικές σκοπιμότητες και συσκότιση της αλήθειας αναφερόμενος προφανώς στην επικοινωνιακή κυβερνητική προπαγάνδα των προηγούμενων ημερών», σημείωσε ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος.

«Μόνο έτσι εξηγείται γιατί η στάση της αντιπολίτευσης ήταν εξαιρετικά υπεύθυνη» προσέθεσε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και συνέχισε την κριτική του στη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στο υπουργικό συμβούλιο:

«Τόνισε (σ.σ. ο πρωθυπουργός) ότι δεν χρειάζεται καμία αυτοκριτική για την επιχειρησιακή πλευρά, όλα λοιπόν καλώς καμωμένα κατά τον κ. Τσίπρα. Έβγαλε και πόρισμα λέγοντας ότι πρόκειται για εμπρησμό, λες και η αιτία της φωτιάς αποτελεί δικαιολογία για το αποτέλεσμα της και τις εγκληματικές ολιγωρίες. Μόλις σήμερα δε με στόχο να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα κατάλαβε ότι υπάρχουν στρεβλώσεις και πελατειακές σχέσεις, τις οποίες όμως η κυβέρνηση του διευρύνει και αναπαράγει εδώ και 3,5 χρόνια.

Έκανε ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο με προφανή στόχο να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα από το επικοινωνιακό βατερλό της σύσκεψης σε ζωντανή σύνδεση την ώρα που καίγονταν άνθρωποι και της συνέντευξης τύπου στην οποία δεν αναλήφθηκε καμία ευθύνη και δεν ειπώθηκε ούτε μία συγνώμη.

Για αυτό, με προφανή επικοινωνιακή και μόνο στόχευση, ανέλαβε σήμερα την πολιτική ευθύνη με στόχο να αντιστρέψει την αρνητική για την κυβέρνηση εικόνα. Η πολιτική ευθύνη όμως συνοδεύεται με παραιτήσεις αλλιώς είναι κενή περιεχομένου, ειδικά από την στιγμή που ο κ. Τσίπρας ζήτησε να αναλάβει την ευθύνη όλη η κυβέρνηση. Η πολιτική ευθύνη απαιτεί πράξεις και όχι λόγια, για αυτό ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ τώρα”».

eleftherostypos.gr/