Η ελληνική οικονομία όπως και αυτή της Ιρλανδίας και ευρύτερα χωρών με προβλήματα δημοσίου χρέους έχει παρουσιάσει τάσεις βελτίωσης, οι οποίες θα καταστούν σαφέστερες εντός του 2014 ενώ ο μέσος όρος του χρέους των οικονομιών της Ευρώπης βρίσκεται στα επίπεδα του 96%, πολύ χαμηλότερα από αυτό των ΗΠΑ (108%) και της Ιαπωνίας (243,5%).

Τούτο αναφέρεται σε ανακοίνωση της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών και ειδικότερα επισημαίνεται από τον επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος Διεθνούς Οικονομίας και Πολιτικής Τζανγκ Γιουγιάν σε προβλέψεις του για την διεθνή οικονομία το έτος 2014, οι οποίες δημοσιεύονται στην καθιερωμένη ετήσια "Κίτρινη Βίβλο" αναλύσεων και προγνώσεων της διεθνούς οικονομίας της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών.

Σχετικές αναφορές κάνει σημαντική μερίδα του κινεζικού Τύπου, προβάλλοντας τις θετικές διαπιστώσεις του 53χρονου οικονομολόγου και πρώην διπλωμάτη, για την Ελλάδα.

Πηγή: Τα Νέα

Συνεχίζοντας την πάγια ανθελληνική τακτική της, η γνωστή για το λαϊκισμό της, μεγαλύτερης κυκλοφορίας αυστριακή εφημερίδα “Kronen Zeitung”, αναφερόμενη στην επερχόμενη ελληνική προεδρία στην Ευρωπαική Ενωση, έχει σε σχετικό δημοσίευμά της  τον τίτλο «Δεν είναι ανέκδοτο: Οι Ελληνες έχουν την προεδρία της ΕΕ».

Οπως αναφέρει το δημοσίευμα: «Σε αυτή την ΕΕ πραγματικά τίποτε πλέον δεν μπορεί να προκαλεί έκπληξη: Την 1η Ιανουαρίου αναλαμβάνει, έχοντας τη σειρά της, για μισό χρόνο την προεδρία της ΕΕ η χώρα με τη μεγαλύτερη κρίση. Για αυτό η Αθήνα χρειάζεται επιπλέον οικονομική βοήθεια».

«Χαρακτηριστικές είναι και οι ελληνικές δημοσκοπήσεις για τις Ευρωεκλογές το Μάιο που φέρουν στην πρώτη θέση τη ριζοσπαστική Αριστερά του δημαγωγού Τσίπρα και στην τρίτη θέση τη ριζοσπαστική Δεξιά της “Χρυσής Αυγής”», σημειώνει στο δημοσίευμά της η “Kronen Zeitung”.

Με το δημοσίευμα αυτό φαίνεται πως η διαβόητη για το λαικισμό της, μεγαλύτερη αυστριακή εφημερίδα – και αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας, μεγαλύτερη εφημερίδα στον κόσμο – «Kronen Zeitung”,  εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει να τηρεί με συνέπεια την ανθελληνική υποδαύλιση που είχε ξεκινήσει με την έναρξη της ελληνικής κρίσης χρέους.

Η εφημερίδα – της οποίας ο εκλιπών το 2010, επί μισό και πλέον αιώνα εκδότης της Χανς Ντίχαντ είχε επιδιώξει επανειλημμένα στο παρελθόν να παίξει ρόλο ρυθμιστή στις πολιτειακές και πολιτικές εξελίξεις στην Αυστρία – δεν έχει αφήσει ευκαιρία τα τελευταία τρία χρόνια να μην λοιδορήσει συστηματικά, με δεκάδες πρωτοσέλιδους, κεντρικούς τίτλους της, τον ελληνικό λαό.

Προβαίνοντας σε ανεύθυνες και ακόμη και κακεντρεχείς γενικεύσεις, η εφημερίδα έχει προκαλέσει την οργή των Ελλήνων που ζουν και εργάζονται στην Αυστρία, οι οποίοι καταγγέλλουν ότι στην καλλιεργούμενη συστηματικά, δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα, βιώνουν μια απώθηση, μιλώντας μάλιστα ορισμένοι για «λανθάνοντα ρατσισμό» και επισημαίνοντας πως δεν πρόκειται μόνον για την εικόνα της Ελλάδας και των πολιτών της αλλά για έναν συνδυασμό με ένα πρωτοφανή αντιευρωπαισμό.

Σε αναλογία με τον πληθυσμό της χώρας στην οποία εκδίδεται,  η «Κρόνεν Τσάιτουνγκ» έχοντας ημερησίως 2,94 εκατομμύρια αναγνώστες, δηλαδή το 41,9% του αναγνωστικού κοινού και με σχεδόν ένα εκατομμύριο φύλλα ημερήσια κυκλοφορία σε μία χώρα 8,5 εκατομμυρίων κατοίκων, είναι όχι μόνον η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Αυστρίας, αλλά, σε σχέση με τον πληθυσμό, και η μεγαλύτερη, αναλογικά, εφημερίδα στον κόσμο.

Ειρωνεία και από τη Bild

Σκωπτικά αντιμετωπίζει την ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα και η γερμανική εφημερίδα Bild.

«Θα τα καταφέρουν πραγματικά οι Έλληνες;» είναι ο τίτλος άρθρου της εφημερίδας “Bild” σχετικά με την ελληνική Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αρχίζει την 1η Ιανουαρίου.

Η εφημερίδα αναφέρεται ακόμη στο ενδεχόμενο διαδηλώσεων με αφορμή τις συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ στην Αθήνα.

«Η πιο υπερχρεωμένη χώρα της ΕΕ και επίκεντρο της ευρωκρίσης, διασωθείσα από την χρεοκοπία με δάνεια δισεκατομμυρίων, για πολλά χρόνια ανίκανη για μεταρρυθμίσεις και πρακτικά σε όλες τις στατιστικές της οικονομίας και της αγοράς εργασίας αφημένη πίσω από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη – ειδικά η Ελλάδα, θα ασκήσει από τον Ιανουάριο την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα λειτουργήσει ως πολιτικό πρότυπο;» σημειώνει ο συντάκτης και παραθέτει παλαιότερη δήλωση του υφυπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Κούρκουλα στη “Welt am Sonntag”, με την οποία αναγνώριζε τις αμφιβολίες που εκφράζονται σε διάφορα κράτη-μέλη και διαβεβαίωνε: «θα είμαστε έντιμοι διαμεσολαβητές και για έξι μήνες να ξεχάσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα».

Η εφημερίδα επισημαίνει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι κρίσιμη και τονίζει ότι η Προεδρία θα είναι «σπαρτιάτικη» σε ό,τι αφορά τα έξοδα. Αναδεικνύει δε τον κίνδυνο διαδηλώσεων, όταν θα γίνονται συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών στην Αθήνα.

Πηγή: ysterografa.gr

Και μόνο στην… ηχώ του ονόματος της “Stratfor” κοντοστέκεται κάποιος, αν σκεφτούμε ότι το Ινστιτούτο Αναλύσεων με τη “σκοτεινή” αφετηρία ανάλυσης των διεθνών εξελίξεων, έχει καταφέρει να καρφιτσωθεί στη διαδρομή της ανθρωπότητας με την απόπειρα πρόγνωσης ενός μέλλοντος που προφανέστατα χτίζεται και δρομολογείται από το τρέχον παρόν.

Σήμερα, η “Stratfor” ασχολήθηκε με τα του οίκου μας. Και με μια μακροσκελή ανάλυση, επιχειρεί να προσεγγίσει την επικείμενη Ελληνική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και τις παράπλευρες εξελίξεις που ενδεχομένως βιώσουμε ως ζώσα καθημερινότητα τους μήνες που έρχονται. Χωρίς να εξαιρείται της ανάλυσης η παράμετρος των εκλογών.

Αναφέρει χαρακτηριστικά το στρατηγικό σημείωμα της “Stratfor”: «Η Ελλάδα αναλαμβάνει για πέμπτη φορά από το 1981, όταν και έγινε μέλος της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας, την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και σκοπεύει να εστιάσει την ατζέντα της σε μια σειρά από πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, με έμφαση στα σχέδια της Ε.Ε. για τη δρομολόγηση της τραπεζικής ένωσης, και στη μεταναστευτική κρίση, η οποία απασχολεί κυρίως τις χώρες της Μεσογείου.

Εξαιτίας της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, το διάστημα της Ελληνικής Προεδρίας δεν αναμένεται να έχει σημαντική επιρροή στην Ένωση. Οι σημαντικότερες αποφάσεις θα εξακολουθήσουν να λαμβάνονται στο Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες.

Η Αθήνα σχεδιάζει να προωθήσει μια σειρά από πρωτοβουλίες, δράσεις και στοχεύσεις, μια εκ των οποίων είναι η ”εμβάθυνση της Ένωσης”, σε μια εποχή αλλαγών και ιδιαιτεροτήτων.

Εκτός από το προβλήματα που απασχολούν συνολικά την ευρωζώνη, η Ελλάδα έχει και τα αμιγώς δικά της. Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση για έξι χρόνια, με την ανεργία να αγγίζει ταβάνι, και να έχει φτάσει από το 9,5% του 2009, στο σχεδόν 27% το 2013.

Διαμορφώνοντας τον προϋπολογισμό της χώρας για το 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά ανακοίνωσε ότι η οικονομία θα επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης αυτόν τον χρόνο, ακόμη όμως κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τα προβλήματα της Αθήνας δεν τελειώνουν.

Μελέτες αναφέρουν ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μπορεί να φτάσει το 2020 στα επίπεδα του 157%, πολύ πάνω από τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για 124%. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα η Αθήνα θα πιέσει για μια νέα απομείωση του χρέους της τους επόμενους μήνες, κάτι που αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις στη Γερμανία, καθώς και στις σκανδιναβικές χώρες.

Επιπλέον, η τρόικα θεωρεί ότι η Αθήνα έχει ένα δημοσιονομικό κενό που φτάνει στα επίπεδα του 1, 5 δισεκατομμυρίου ευρώ για το 2014, κάτι που σημαίνει ότι για το μεγαλύτερο διάστημα του επόμενου χρόνου, η Αθήνα και οι δανειστές της θα βρίσκονται σε αντιδικία για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Η τρόικα ενδιαφέρεται να διατητήσει ”αδιάβροχη” την ευρωζώνη, γι’ αυτό και πιθανότατα η Ελλάδα θα ενισχυθεί με πρόσθετη οικονομική βοήθεια τον επόμενο χρόνο, αν χρειαστεί, η κατάσταση ωστόσο περιπλέκεται από τη στιγμή που η κρίση διαχέεται στις χώρες του Βορρά, οι οποίες μέχρι σήμερα στήριζαν οικονομικά τον Νότο.

Η αναιμική οικονομική ανάπτυξη και η υψηλή ανεργία θα έχουν διαβρωτικές πολιτικές συνέπειες το 2014, με ευρωσκεπτικιστικά και αντισυστημικά κινήματα και πολιτικά κόμματα να προσδοκούν σημαντικά κέρδη στις εκλογές του Μαϊου του 2014 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Για την Αθήνα, ο προβληματισμός αφορά, εκτός από τις Ευρωεκλογές, και τις τοπικές εκλογές, που επίσης θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο. Οι εκλογές αυτές εκτιμάται ότι μπορεί να εξασθενήσουν περαιτέρω τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.

Τα δυο μεγαλύτερα, ιστορικά κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, η Κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία και το Κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ έχουν συγκροτήσει έναν κυβερνητικό Μεγάλο Συνασπισμό, που δέχεται διαρκείς πιέσεις λόγω της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα.

Ένα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα κάποιου από τα δυο αυτά κόμματα, και μια δυνατή εμφάνιση των κομμάτων της Αριστεράς, ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, ή της άκρας Δεξιάς, όπως της Χρυσής Αυγής, θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν κι άλλο την κυβέρνηση στην Αθήνα.

Σε ευρύτερο ευρωπαϊκό επίπεδο, ευρωσκεπτικιστικά και εθνικιστικά κόμματα είναι πιθανόν να έχουν δυνατή εκλογική παρουσία, και να αυξήσουν την παρέμβασή τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το οποίο θα προκύψει από τις εκλογές του Μαϊου. Μια εξέλιξη που θα δυσχεράνει την ευχέρεια των Ευρωπαίων να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις, και στη συνέχεια να τις εφαρμόζουν.

Εξαιτίας του συνδυασμού εθνικής κρίσης στην Ελλάδα και πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη, το εξάμηνο της Ελληνικής Προεδρίας δεν αναμένεται να διαδραματίσει κομβικό ρόλο στις εξελίξεις.

Οι περισσότερες σημαντικές αποφάσεις, για τους επόμενους έξι μήνες θα ληφθούν σε μέρη μακριά από την Αθήνα, όπως στο Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες», τονίζει στο σημείωμα στρατηγικής της η “Stratfor”.

Πηγή: ysterografa.gr

Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αποτελούν απλά συνέπειες της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 τα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα -ύφεση ή στάσιμη ανάπτυξη, ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, χαμηλές προοπτικές για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έλλειψη ζήτησης, διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων, κοινωνικός αποκλεισμός- που αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες;

Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα ότι όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα δεν οφείλονται απλά σε μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση με επίκεντρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά στο γεγονός ότι ο σημερινός καπιταλισμός αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει έστω με στοιχειώδη τρόπο που να μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση μιας βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης.

Η λεγόμενη «χρηματιστικοποίηση» της οικονομίας, που είναι όντως ιδιαίτερα επιρρεπής σε χρηματοοικονομικές κρίσεις και καταρρεύσεις όπως έδειξε ο Χάιμαν Μίνσκι, δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες παραγωγής ή τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός εμφάνιζε σοβαρές διαρθρωτικές πιέσεις και παραμορφώσεις για αρκετές δεκαετίες πριν από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-08, όπως η κρίση υπερπαραγωγής, εμπορικά ελλείμματα, αδυναμία στην αύξηση νέων θέσεων εργασίας, καθώς και αυξημένα επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

Πράγματι, το κύμα χρηματιστικοποίησης, που πολλοί έχουν ονομάσει «καπιταλισμό καζίνο» ή «καπιταλισμό του χρηματιστηρίου», αλλά που στην ουσία ισοδυναμεί με την απορρύθμιση των γιγαντιαίων χρηματοπιστωτικών/χρηματοοικονομικών οντοτήτων με την ικανότητα να διαμορφώνουν και να ελέγχουν τη μοίρα εθνικών οικονομιών, ξεκίνησε ως απόρροια των διαρθρωτικών προβλημάτων που ήταν συνδεδεμένα με τη μεταπολεμική δομή της καπιταλιστικής συσσώρευσης, η κατάρρευση της οποίας στα μέσα της δεκαετίας του 1970 απειλούσε την επέκταση του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου, η «χρηματιστικοποίηση» δεν προκύπτει από το πουθενά, αλλά αναδύεται ως εναλλακτικό μοντέλο στην παρακμή της μεταπολεμικής δομής της συσσώρευσης.

Στην εποχή της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας, και κυρίως στην εποχή της λιτότητας μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008, ο μηχανισμός κίνησης για τη μεγιστοποίηση του κέρδους λαμβάνει τη μορφή της απόλυτης συμπίεσης των μισθών και άλλων μορφών εκμετάλλευσης, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των ιδιωτικών απωλειών, τη βίαιη μεταβίβαση δημοσίων περιουσιακών στοιχείων στον ιδιωτικό τομέα και τη δημιουργία ενός καθεστώτος πεονίας χρέους.

Με την επικράτηση της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας (η κινητήρια δύναμη πίσω από την παγκοσμιοποίηση και τη διαμόρφωση του σημερινού νεοφιλελεύθερου πρότζεκτ), η οικονομική μεγέθυνση, οι προοπτικές απασχόλησης και το βιοτικό επίπεδο επιδεινώνονται σημαντικά σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα όταν συγκρίνουμε τα ποσοστά ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή του «ελεγχόμενου καπιταλισμού» (1945-1973) με τα επίπεδα ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων (1979 έως σήμερα).

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, καθώς και σε όλο το φάσμα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, η επίδραση της χρηματοοικονομίας στην ανάπτυξη είναι αρνητική, όπως αποκαλύπτει πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Stephen Gecchetti και Enisse Kharroubi για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (βλ. Stephen Gecchetti and Enisse Kharroubi, «Reassessing the impact of finance on growth»).

Με την κυριαρχία της χρηματοοικονομίας, οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία μειώνονται σε σημαντικό βαθμό και οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το αποτέλεσμα είναι η άνοδος μιας νέας «Επίχρυσης Εποχής», με ανανεωμένες αξιώσεις για την ανωτερότητα του δαρβινικού καπιταλισμού.

Την ίδια στιγμή, ο φτωχός και εργαζόμενος πληθυσμός θεωρείται ως μια μορφή ενόχλησης στον γαλαξία όπου κατοικούν οι πλούσιοι. Κάπως έτσι ξεκινά ο ανελέητος πόλεμος των πλουσίων στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των απλών ανθρώπων, με τα μέσα ενημέρωσης να διεξάγουν συστηματικά ανά διαστήματα υποτιμητικές εκστρατείες απέναντι στην ταυτότητα της εργατικής τάξης.

Οσον αφορά την αύξηση των δημοσίων ελλειμμάτων και τη διόγκωση του κρατικού χρέους, οι εξελίξεις αυτές οφείλονται κυρίως στις ύπουλες φορολογικές πολιτικές που ευνοούν τους πλούσιους και τα εταιρικά περιουσιακά στοιχεία, και οι οποίες σχετίζονται με την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ακόμη και στις χώρες του μεσογειακού νότου (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) που πλήττονται σήμερα ιδιαίτερα από την κρίση, και οι οποίες έχουν δαιμονοποιηθεί από τους βόρειους εταίρους τους στην Ευρωζώνη και τα διεθνή ΜΜΕ για τη δήθεν «σπάταλη» συμπεριφορά τους, οι αποκαλούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις εφάρμοσαν μεθοδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αντιδραστικές παρά προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές (βλ., το άρθρο του γράφοντος, C. J. Polychroniou «The Mediterranean Conundrum Crisis in the European Periphery». Economic and Political Weekly, Vol, XLVII, Νο. 21, May 26, 2012).

Από την άποψη της πολιτικής οικονομίας, το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου στην Ευρώπη και το ξεχαρβάλωμα των κοινωνικών επιδομάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να γίνει κατανοητό ως αντανάκλαση στη μετατόπιση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, παρά ως απόρροια της λογικής των αγνών οικονομικών. Η νεοσυντηρητική αντεπανάσταση που ξεκίνησαν αρχές της δεκαετίας του '80 η Θάτσερ και ο Ρέιγκαν στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, αποτελεί ταξικό πόλεμο από τα πάνω εκ μέρους του χρηματιστικού κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων με τη χρήση της εξουσίας του κράτους.

Είναι μέσω της εφαρμογής αυτού του αναλυτικού φακού που μπορούμε να κατανοήσουμε σήμερα τη μανία των Ρεπουμπλικανών με το «ταβάνι χρέους» και τη σφαγή στα επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες στη σύγχρονη Αμερική. Η ίδια ανάλυση μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μια σταθερή κατανόηση του ανορεκτικού πνεύματος που κυριαρχεί στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρά την έλλειψη ανάπτυξης και το σοβαρό πρόβλημα ανεργίας που πλήττει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρωζώνης.

Εν ολίγοις, ο υπαρκτός καπιταλισμός έχει απολέσει οποιοδήποτε πρόσχημα περί ενός κοινωνικά υπεύθυνου οικονομικού συστήματος και μεριμνά σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών με την επιβολή πολιτικών που είναι βλαβερές για την υπόλοιπη κοινωνία. Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό εξηγεί γιατί οι πλούσιοι, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες τα πάνε τόσο καλά σε μια περίοδο που οι στρατιές των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται και ένα σημαντικό ποσοστό του εργαζόμενου πληθυσμού παλεύει απλά για να επιβιώσει.

Κατ' ουσίαν, συνεπώς, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με μια πραγματική καπιταλιστική κρίση όσο με μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκ μέρους του πλέον ισχυρού τμήματος του κεφαλαίου να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας εις βάρος του εργαζόμενου πληθυσμού σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας.

* Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό ηλεκτρονικό έντυπο Truthout και αναρτήθηκε σε πολλές δεκάδες ιστοσελίδες, ανάμεσα στις οποίες είναι και αυτή του Occupy the World.

Πηγή: enet.gr

Ολοένα και χειρότερες γίνονται τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες διαβίωσης των ελληνικών νοικοκυριών, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Η Ελλάδα έρχεται 6η  ανάμεσα σε 30 ευρωπαϊκές χώρες σε ότι αφορά την στέρηση υλικών αγαθών. Οι περισσότεροι Έλληνες δηλώνουν πως αδυνατούν να καλύψουν έκτακτες ανάγκες αλλά αναγκαίες δαπάνες, ύψους ακόμα και 540 ευρώ.

Την ίδια στιγμή, εκδηλώνουν αδυναμία να πραγματοποιήσουν διακοπές για μια εβδομάδα το χρόνο, ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι κάθε δεύτερη ημέρα ενώ δυσκολεύονται να έχουν επαρκή θέρμανση στην κατοικία τους. Παράλληλα, δυσκολεύονται να αποπληρώσουν δάνεια ή αγορές με δόσεις καθώς και πάγιους λογαριασμούς.

Σημειώνεται πως αυτού του είδους τις δυσκολίες αντιμετωπίζουν όχι μόνο ο φτωχός πληθυσμός αλλά και μέρος του μη φτωχού πληθυσμού.

Πηγή: enikos.gr