Και μόνο στην… ηχώ του ονόματος της “Stratfor” κοντοστέκεται κάποιος, αν σκεφτούμε ότι το Ινστιτούτο Αναλύσεων με τη “σκοτεινή” αφετηρία ανάλυσης των διεθνών εξελίξεων, έχει καταφέρει να καρφιτσωθεί στη διαδρομή της ανθρωπότητας με την απόπειρα πρόγνωσης ενός μέλλοντος που προφανέστατα χτίζεται και δρομολογείται από το τρέχον παρόν.

Σήμερα, η “Stratfor” ασχολήθηκε με τα του οίκου μας. Και με μια μακροσκελή ανάλυση, επιχειρεί να προσεγγίσει την επικείμενη Ελληνική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και τις παράπλευρες εξελίξεις που ενδεχομένως βιώσουμε ως ζώσα καθημερινότητα τους μήνες που έρχονται. Χωρίς να εξαιρείται της ανάλυσης η παράμετρος των εκλογών.

Αναφέρει χαρακτηριστικά το στρατηγικό σημείωμα της “Stratfor”: «Η Ελλάδα αναλαμβάνει για πέμπτη φορά από το 1981, όταν και έγινε μέλος της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας, την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και σκοπεύει να εστιάσει την ατζέντα της σε μια σειρά από πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, με έμφαση στα σχέδια της Ε.Ε. για τη δρομολόγηση της τραπεζικής ένωσης, και στη μεταναστευτική κρίση, η οποία απασχολεί κυρίως τις χώρες της Μεσογείου.

Εξαιτίας της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, το διάστημα της Ελληνικής Προεδρίας δεν αναμένεται να έχει σημαντική επιρροή στην Ένωση. Οι σημαντικότερες αποφάσεις θα εξακολουθήσουν να λαμβάνονται στο Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες.

Η Αθήνα σχεδιάζει να προωθήσει μια σειρά από πρωτοβουλίες, δράσεις και στοχεύσεις, μια εκ των οποίων είναι η ”εμβάθυνση της Ένωσης”, σε μια εποχή αλλαγών και ιδιαιτεροτήτων.

Εκτός από το προβλήματα που απασχολούν συνολικά την ευρωζώνη, η Ελλάδα έχει και τα αμιγώς δικά της. Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση για έξι χρόνια, με την ανεργία να αγγίζει ταβάνι, και να έχει φτάσει από το 9,5% του 2009, στο σχεδόν 27% το 2013.

Διαμορφώνοντας τον προϋπολογισμό της χώρας για το 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά ανακοίνωσε ότι η οικονομία θα επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης αυτόν τον χρόνο, ακόμη όμως κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τα προβλήματα της Αθήνας δεν τελειώνουν.

Μελέτες αναφέρουν ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μπορεί να φτάσει το 2020 στα επίπεδα του 157%, πολύ πάνω από τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για 124%. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα η Αθήνα θα πιέσει για μια νέα απομείωση του χρέους της τους επόμενους μήνες, κάτι που αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις στη Γερμανία, καθώς και στις σκανδιναβικές χώρες.

Επιπλέον, η τρόικα θεωρεί ότι η Αθήνα έχει ένα δημοσιονομικό κενό που φτάνει στα επίπεδα του 1, 5 δισεκατομμυρίου ευρώ για το 2014, κάτι που σημαίνει ότι για το μεγαλύτερο διάστημα του επόμενου χρόνου, η Αθήνα και οι δανειστές της θα βρίσκονται σε αντιδικία για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Η τρόικα ενδιαφέρεται να διατητήσει ”αδιάβροχη” την ευρωζώνη, γι’ αυτό και πιθανότατα η Ελλάδα θα ενισχυθεί με πρόσθετη οικονομική βοήθεια τον επόμενο χρόνο, αν χρειαστεί, η κατάσταση ωστόσο περιπλέκεται από τη στιγμή που η κρίση διαχέεται στις χώρες του Βορρά, οι οποίες μέχρι σήμερα στήριζαν οικονομικά τον Νότο.

Η αναιμική οικονομική ανάπτυξη και η υψηλή ανεργία θα έχουν διαβρωτικές πολιτικές συνέπειες το 2014, με ευρωσκεπτικιστικά και αντισυστημικά κινήματα και πολιτικά κόμματα να προσδοκούν σημαντικά κέρδη στις εκλογές του Μαϊου του 2014 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Για την Αθήνα, ο προβληματισμός αφορά, εκτός από τις Ευρωεκλογές, και τις τοπικές εκλογές, που επίσης θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο. Οι εκλογές αυτές εκτιμάται ότι μπορεί να εξασθενήσουν περαιτέρω τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.

Τα δυο μεγαλύτερα, ιστορικά κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, η Κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία και το Κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ έχουν συγκροτήσει έναν κυβερνητικό Μεγάλο Συνασπισμό, που δέχεται διαρκείς πιέσεις λόγω της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα.

Ένα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα κάποιου από τα δυο αυτά κόμματα, και μια δυνατή εμφάνιση των κομμάτων της Αριστεράς, ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, ή της άκρας Δεξιάς, όπως της Χρυσής Αυγής, θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν κι άλλο την κυβέρνηση στην Αθήνα.

Σε ευρύτερο ευρωπαϊκό επίπεδο, ευρωσκεπτικιστικά και εθνικιστικά κόμματα είναι πιθανόν να έχουν δυνατή εκλογική παρουσία, και να αυξήσουν την παρέμβασή τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το οποίο θα προκύψει από τις εκλογές του Μαϊου. Μια εξέλιξη που θα δυσχεράνει την ευχέρεια των Ευρωπαίων να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις, και στη συνέχεια να τις εφαρμόζουν.

Εξαιτίας του συνδυασμού εθνικής κρίσης στην Ελλάδα και πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη, το εξάμηνο της Ελληνικής Προεδρίας δεν αναμένεται να διαδραματίσει κομβικό ρόλο στις εξελίξεις.

Οι περισσότερες σημαντικές αποφάσεις, για τους επόμενους έξι μήνες θα ληφθούν σε μέρη μακριά από την Αθήνα, όπως στο Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες», τονίζει στο σημείωμα στρατηγικής της η “Stratfor”.

Πηγή: ysterografa.gr

Με μελανά χρώματα αναφέρεται το Bloomberg τα υψηλά ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στη στήλη του Businessweek το ειδησεογραφικό πρακτορείο δημοσιεύει ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο «Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα: Η μεγάλη ύφεση κλέβει το μέλλον της χώρας».

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στα υψηλά ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα από τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης στις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα που στο Δημόσιο σημειώνονται αθρόες απολύσεις, ενώ αρκετές ιδιωτικές εταιρείες κλείνουν καθημερινά.

Το δημοσίευμα, αναφέρει επίσης ότι η ανεργία ρίχνει ένα μεγάλο βάρος κινδύνου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό διότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εν μέσω ύφεσης στην ΕΕ, ένας στους τέσσερις νέους (κάτω των 25 ετών) είναι άνεργος, ενώ στις ΗΠΑ, αυτή τη στιγμή, η ανεργία στους νέους φτάνει στο 16,2%.

Ωστόσο η κατάσταση στις χώρες του νότου είναι σαφώς διαφορετική. Τόσο στην Πορτογαλία, όσο και στην Ισπανία (κατέχει το δεύτερο χειρότερο ποσοστό στην ανεργία των νέων), αλλά και στην Ελλάδα, καταγράφεται ένα σημαντικό κενό εργασίας.

Το δημοσίευμα φιλοξενεί μεταξύ άλλων και συνεντεύξεις ελλήνων πολιτών. Εκεί καταγράφεται το άγχος, τα αδιέξοδα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Και μετά ο πρωθυπουργός μιλά για success story.

Πηγή: koutipandoras.gr

Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αποτελούν απλά συνέπειες της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 τα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα -ύφεση ή στάσιμη ανάπτυξη, ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, χαμηλές προοπτικές για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έλλειψη ζήτησης, διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων, κοινωνικός αποκλεισμός- που αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες;

Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα ότι όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα δεν οφείλονται απλά σε μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση με επίκεντρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά στο γεγονός ότι ο σημερινός καπιταλισμός αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει έστω με στοιχειώδη τρόπο που να μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση μιας βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης.

Η λεγόμενη «χρηματιστικοποίηση» της οικονομίας, που είναι όντως ιδιαίτερα επιρρεπής σε χρηματοοικονομικές κρίσεις και καταρρεύσεις όπως έδειξε ο Χάιμαν Μίνσκι, δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες παραγωγής ή τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός εμφάνιζε σοβαρές διαρθρωτικές πιέσεις και παραμορφώσεις για αρκετές δεκαετίες πριν από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-08, όπως η κρίση υπερπαραγωγής, εμπορικά ελλείμματα, αδυναμία στην αύξηση νέων θέσεων εργασίας, καθώς και αυξημένα επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

Πράγματι, το κύμα χρηματιστικοποίησης, που πολλοί έχουν ονομάσει «καπιταλισμό καζίνο» ή «καπιταλισμό του χρηματιστηρίου», αλλά που στην ουσία ισοδυναμεί με την απορρύθμιση των γιγαντιαίων χρηματοπιστωτικών/χρηματοοικονομικών οντοτήτων με την ικανότητα να διαμορφώνουν και να ελέγχουν τη μοίρα εθνικών οικονομιών, ξεκίνησε ως απόρροια των διαρθρωτικών προβλημάτων που ήταν συνδεδεμένα με τη μεταπολεμική δομή της καπιταλιστικής συσσώρευσης, η κατάρρευση της οποίας στα μέσα της δεκαετίας του 1970 απειλούσε την επέκταση του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου, η «χρηματιστικοποίηση» δεν προκύπτει από το πουθενά, αλλά αναδύεται ως εναλλακτικό μοντέλο στην παρακμή της μεταπολεμικής δομής της συσσώρευσης.

Στην εποχή της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας, και κυρίως στην εποχή της λιτότητας μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008, ο μηχανισμός κίνησης για τη μεγιστοποίηση του κέρδους λαμβάνει τη μορφή της απόλυτης συμπίεσης των μισθών και άλλων μορφών εκμετάλλευσης, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των ιδιωτικών απωλειών, τη βίαιη μεταβίβαση δημοσίων περιουσιακών στοιχείων στον ιδιωτικό τομέα και τη δημιουργία ενός καθεστώτος πεονίας χρέους.

Με την επικράτηση της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας (η κινητήρια δύναμη πίσω από την παγκοσμιοποίηση και τη διαμόρφωση του σημερινού νεοφιλελεύθερου πρότζεκτ), η οικονομική μεγέθυνση, οι προοπτικές απασχόλησης και το βιοτικό επίπεδο επιδεινώνονται σημαντικά σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα όταν συγκρίνουμε τα ποσοστά ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή του «ελεγχόμενου καπιταλισμού» (1945-1973) με τα επίπεδα ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων (1979 έως σήμερα).

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, καθώς και σε όλο το φάσμα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, η επίδραση της χρηματοοικονομίας στην ανάπτυξη είναι αρνητική, όπως αποκαλύπτει πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Stephen Gecchetti και Enisse Kharroubi για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (βλ. Stephen Gecchetti and Enisse Kharroubi, «Reassessing the impact of finance on growth»).

Με την κυριαρχία της χρηματοοικονομίας, οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία μειώνονται σε σημαντικό βαθμό και οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το αποτέλεσμα είναι η άνοδος μιας νέας «Επίχρυσης Εποχής», με ανανεωμένες αξιώσεις για την ανωτερότητα του δαρβινικού καπιταλισμού.

Την ίδια στιγμή, ο φτωχός και εργαζόμενος πληθυσμός θεωρείται ως μια μορφή ενόχλησης στον γαλαξία όπου κατοικούν οι πλούσιοι. Κάπως έτσι ξεκινά ο ανελέητος πόλεμος των πλουσίων στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των απλών ανθρώπων, με τα μέσα ενημέρωσης να διεξάγουν συστηματικά ανά διαστήματα υποτιμητικές εκστρατείες απέναντι στην ταυτότητα της εργατικής τάξης.

Οσον αφορά την αύξηση των δημοσίων ελλειμμάτων και τη διόγκωση του κρατικού χρέους, οι εξελίξεις αυτές οφείλονται κυρίως στις ύπουλες φορολογικές πολιτικές που ευνοούν τους πλούσιους και τα εταιρικά περιουσιακά στοιχεία, και οι οποίες σχετίζονται με την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ακόμη και στις χώρες του μεσογειακού νότου (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) που πλήττονται σήμερα ιδιαίτερα από την κρίση, και οι οποίες έχουν δαιμονοποιηθεί από τους βόρειους εταίρους τους στην Ευρωζώνη και τα διεθνή ΜΜΕ για τη δήθεν «σπάταλη» συμπεριφορά τους, οι αποκαλούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις εφάρμοσαν μεθοδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αντιδραστικές παρά προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές (βλ., το άρθρο του γράφοντος, C. J. Polychroniou «The Mediterranean Conundrum Crisis in the European Periphery». Economic and Political Weekly, Vol, XLVII, Νο. 21, May 26, 2012).

Από την άποψη της πολιτικής οικονομίας, το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου στην Ευρώπη και το ξεχαρβάλωμα των κοινωνικών επιδομάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να γίνει κατανοητό ως αντανάκλαση στη μετατόπιση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, παρά ως απόρροια της λογικής των αγνών οικονομικών. Η νεοσυντηρητική αντεπανάσταση που ξεκίνησαν αρχές της δεκαετίας του '80 η Θάτσερ και ο Ρέιγκαν στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, αποτελεί ταξικό πόλεμο από τα πάνω εκ μέρους του χρηματιστικού κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων με τη χρήση της εξουσίας του κράτους.

Είναι μέσω της εφαρμογής αυτού του αναλυτικού φακού που μπορούμε να κατανοήσουμε σήμερα τη μανία των Ρεπουμπλικανών με το «ταβάνι χρέους» και τη σφαγή στα επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες στη σύγχρονη Αμερική. Η ίδια ανάλυση μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μια σταθερή κατανόηση του ανορεκτικού πνεύματος που κυριαρχεί στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρά την έλλειψη ανάπτυξης και το σοβαρό πρόβλημα ανεργίας που πλήττει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρωζώνης.

Εν ολίγοις, ο υπαρκτός καπιταλισμός έχει απολέσει οποιοδήποτε πρόσχημα περί ενός κοινωνικά υπεύθυνου οικονομικού συστήματος και μεριμνά σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών με την επιβολή πολιτικών που είναι βλαβερές για την υπόλοιπη κοινωνία. Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό εξηγεί γιατί οι πλούσιοι, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες τα πάνε τόσο καλά σε μια περίοδο που οι στρατιές των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται και ένα σημαντικό ποσοστό του εργαζόμενου πληθυσμού παλεύει απλά για να επιβιώσει.

Κατ' ουσίαν, συνεπώς, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με μια πραγματική καπιταλιστική κρίση όσο με μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκ μέρους του πλέον ισχυρού τμήματος του κεφαλαίου να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας εις βάρος του εργαζόμενου πληθυσμού σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας.

* Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό ηλεκτρονικό έντυπο Truthout και αναρτήθηκε σε πολλές δεκάδες ιστοσελίδες, ανάμεσα στις οποίες είναι και αυτή του Occupy the World.

Πηγή: enet.gr

Εάν η Ελλάδα είχε αφεθεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, τότε «όλα» τα μέλη της νομισματικής ένωσης θα υποχρεούνταν να αφήσουν το κοινό νόμισμα σε «μεταγενέστερο χρόνο», φέρεται να δήλωσε η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις 19 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με «σύνθεση» των συνομιλιών κορυφής που έχει στη διάθεσή της η γαλλική εφημερίδα Le Monde.

«Συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε εάν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως εάν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε [την ΟΝΕ] σε μεταγενέστερο χρόνο», φέρεται να δήλωσε χαρακτηριστικά η κ. Μέρκελ.

Η ηγέτιδα της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρώπης φέρεται να τόνισε μάλιστα πως «όσο παραμένω καγκελάριος της Γερμανίας θα βοηθώ όλον τον κόσμο», προειδοποιώντας ωστόσο πως δεν είναι βέβαια εάν «θα μπορούσα να το κάνω δεύτερη φορά», λόγω της «κούραση» των γερμανών φορολογούμενων. «Αυτό μπορεί να εκτροχιαστεί σε κάποιο σημείο», συμπλήρωσε.

Πηγή: protothema.gr

Η σχετική είδηση υπήρχε στον χθεσινό “Βηματοδότη” της ναυαρχίδας του Συγκροτήματος Λαμπράκη “Βήμα της Κυριακής”, οι σχετικές φήμες ωστόσο δεν κομίζουν… καινά δαιμόνια στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο.

Ο Λουκάς Παπαδήμος “επιστρέφει”. Ο χρόνος και το περιεχόμενο της παραπάνω πολιτικής επιστροφής φυσικά έχουν τη σημασία τους, το κυρίαρχο ζητούμενο ωστόσο αφορά στην ίδια την παρουσία του πρώην, εξωκοινοβουλευτικού πρωθυπουργού, επί ημερών διακυβέρνησης του τόπου από τον οποίο πήρε σάρκα και οστά το… sequel της ένταξης της χώρας στο Μνημόνιο, με τις σχετικές “δύσκολες” συνέπειες να προσπαθεί να διορθώσει μέχρι και σήμερα η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

Το ρεπορτάζ του “Βήματος της Κυριακής” υποστηρίζει ότι από τον Φεβρουάριο του 2014 ο Λουκάς Παπαδήμος θα επιλέξει μια στρατηγική δημόσιων παρεμβάσεων για τις εξελίξεις στη χώρα, μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής και… αυτοεξορίας, λόγω και των πανεπιστημιακών υποχρεώσεών του.

Η “επιστροφή” Παπαδήμου έρχεται σε πολιτικά… πονηρούς καιρούς. Η Ελλάδα θα βρίσκεται στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιχειρεί να αρθρώσει επιχειρήματα εθνικής, κοινής λογικής, απέναντι στην επέλαση των άκρων, των φωνών και του λαϊκισμού, η Κεντροαριστερά θα εξακολουθεί να άγχεται για το (ενοποιημένο) μέλλον της, και η διπλή αναμέτρηση του Μαϊου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα αποτελεί το tipping point για ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις.

Το όνομα του Λουκά Παπαδήμου, από την εποχή της απομάκρυνσής του από την εξουσία κιόλας, εμφανίζεται με σκανδαλώδη συνέπεια σε σενάρια για μελλοντικούς ρόλους και αξιώματα. Ο άλλοτε στενός συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, με… συζητήσιμα στοιχεία, είναι εκείνος τον οποίο θα έβλεπαν πολλοί ως ιδανικό επικεφαλής μιας ενοποιημένης παράταξης στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Μια τέτοια εξέλιξη φυσικά θα έχει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά αναφορικά με τον ρόλο και τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του Ευάγγελου Βενιζέλου, παρά τη “συγκατοίκηση” του τελευταίου με τον Λουκά Παπαδήμο στην κυβέρνηση η οποία διαδέχτηκε εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου.

Σε κάθε περίπτωση, το κλίμα… ζεσταίνεται. Και το 2014 μοιάζει από τώρα ως έτος εξελίξεων, ανεξαρτήτως έντασης και… χωροταξίας.

Πηγή: ysterografa.gr