Η αύξηση των μεταναστευτικών ροών, δεν οφείλεται μόνο στις ένοπλες συγκρούσεις στη Συρία.

Εκφράζει την αδυναμία της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει συνολικά και με αποτελεσματικότητα το μεταναστευτικό πρόβλημα.
Αποτυπώνει τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής των τελευταίων μηνών.
Μιας πολιτικής που καθιστά την Ελλάδα πόλο έλξης για τους παράνομους μετανάστες.
Η Κως, σηκώνει μεγάλο βάρος, λόγω της εγγύτητάς της στα παράλια της Τουρκίας, αλλά και λόγω εντολών που έχουν δοθεί στο Λιμενικό να εγκαταλείψει τις
κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των δουλεμπόρων και να περιοριστεί μόνο στο έργο της διάσωσης. Η γενική αίσθηση που επικρατεί είναι ότι τα θαλάσσια σύνορά
μας δεν φυλάσσονται.

Στην Κω, όμως, αλλά και στα άλλα νησιά του Αιγαίου είναι αδύνατον να ταυτοποιηθεί ένας τόσο μεγάλος αριθμός μεταναστών, αφού δεν υπάρχουν υποδομές
ούτε το αναγκαίο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ ώστε να προβεί σε αυτή τη διαδικασία.
Αν καθημερινά ταυτοποιούνται 100 (στην καλύτερη περίπτωση και αν δεν υπάρξει βλάβη στο on line σύστημα) και οι αφίξεις είναι 300 με 400 νέοι μετανάστες,
τότε η κατάσταση είναι μη διαχειρίσιμη.

1. Οι επιπτώσεις
Οι συνέπειες είναι ολέθριες. Πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα στα διεθνή ΜΜΕ που παρουσιάζουν μια εξόχως αρνητική εικόνα για τον τουρισμό μας.
Άρχισαν ήδη ακυρώσεις ενώ οι tour operators, τα ταξιδιωτικά γραφεία του εξωτερικού και μεμονωμένοι τουρίστες ζητούν εγγυήσεις ασφαλείας, αφού θεωρούν
ότι το νησί δεν αποτελεί, πλέον, ασφαλή τουριστικό προορισμό (υπάρχουν τα σχετικά έγγραφα και στοιχεία).

- 2 -Είναι θέμα χρόνου να υπάρξει ένα σοβαρό περιστατικό παραβατικότητας. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει υγειονομικός έλεγχος και περίθαλψη, στο νησί ενδέχεται να
έχουμε μια υγειονομική βόμβα που μπορεί να εκδηλωθεί με ένα κρούσμα λοιμώδους νόσου.
2. Η πρόταση μου Οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι σε ό, τι προτείνουμε. Είτε αφορά στηβραχύβια αντιμετώπιση του προβλήματος είτε σε μια στρατηγική αντιμετώπισης του
προβλήματος σε βάθος χρόνου.

2.1. Άμεσα μέτρα:
-Να μεταφερθούν στην Αθήνα όλοι οι παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες και να γίνει η ταυτοποίηση τους στη Διεύθυνση Αλλοδαπών. Ένα αυτονόητο μέτρο που έπρεπε να είχε εφαρμοστεί από την πρώτη στιγμή και με δεδομένο ότι ήταν αδύνατη η διεκπεραίωση της διαδικασίας ταυτοποίησης στο νησί.
-Ενίσχυση της παρουσίας του Λιμενικού Σώματος στο έργο της φρούρησης των θαλάσσιων συνόρων μας και της αντιμετώπισης των δουλεμπόρων, παράλληλα με το
έργο της διάσωσης. 
-Δημιουργία τμήματος συνοριοφυλάκων, κάτι που προβλέπεται και από σχετικό προεδρικό διάταγμα. Αυτό το τμήμα θα πρέπει να αναλάβει και τα ζητήματα που
αφορούν στη διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος.
-Ενίσχυση του προσωπικού και των ηλεκτρονικών υποδομών για τη διαδικασία της ταυτοποίησης. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατό τότε θα πρέπει να επιλέγεται η
άμεση μετακίνηση των προσφύγων και των παράνομων μεταναστών στην ηπειρωτική χώρα για να γίνει εκεί η ταυτοποίηση.
-Αξιοποίηση των πόρων της Ε.Ε. και του Ταμείου Συνόρων για τη δημιουργία κέντρων υποδοχής στην ηπειρωτική χώρα με τις αναγκαίες υποδομές.
2.2. Προτάσεις για μια ολοκληρωμένη στρατηγική αντιμετώπισης του προβλήματος, σε βάθος χρόνου.

Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε είναι δύο:
Πως διαχειριζόμαστε αυτό το πρόβλημα σε διεθνές επίπεδο; Ποιες
πρωτοβουλίες πρέπει να πάρει η Ελλάδα;

- 3 -
-Άσκηση πίεσης στις χώρες από τις οποίες ξεκινούν οι παράνομοι μετανάστες για να έρθουν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Σε περίπτωση που δεν συμμορφωθούν με τις
συμφωνίες που έχουν υπογραφεί και με τον έλεγχο της παράνομης μετανάστευσης, να υπάρξουν κυρώσεις. Για την Τουρκία θα ήταν ένα ισχυρό μέτρο πίεσης οι
οικονομικές κυρώσεις και το μπλοκάρισμα της διαδικασίας της βίζας για όσους θέλουν να ταξιδέψουν στις χώρες της Ε.Ε. -Γενναία Χρηματοδότηση, με πόρους της Ε.Ε. και επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπατρισμού για τους παράνομους μετανάστες. Θα είναι ένα σαφές και ισχυρό μήνυμα.

-Ανάληψη πρωτοβουλίας για την αναθεώρηση της συνθήκης Δουβλίνο, με σαφή πρόβλεψη για αναλογική κατανομή προσφύγων.-Όλες οι αιτήσεις ασύλου δεν θα πρέπει να εξετάζονται από τις αρχές κάθε χώρας αλλά από μια Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου, που θα αναλάβει να κάνει και την κατανομή.
-Κατασκευή κέντρων προσωρινής υποδοχής σε τρίτες χώρες, με χρηματοδότηση της Ε.Ε. Εκεί θα παραμένουν πρόσφυγες και μετανάστες , από εκεί
θα υποβάλλουν αιτήσεις ασύλου. 
-Μετεξέλιξη της Frontex σε μία Ευρωπαϊκή Task Force, με επαρκή μέσα, προσωπικό και μεγάλες επιχειρησιακές δυνατότητες, προκειμένου να επιχειρεί
εναντίον των δουλεμπόρων, σε συνεργασία με τρίτες χώρες.

Με εκτίμηση
Μάνος Κόνσολας
Βουλευτής Δωδεκανήσου
Επ.Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου

ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ-3

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Τουλάχιστον 25 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους παιδιά, σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν σήμερα σε μία πυρκαγιά που ξέσπασε από ατύχημα σε μια μικρή κλινική στη βορειοανατολική Συρία, μετέδωσε το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο.

«Είκοσι πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν, στην πλειονότητά τους παιδιά, όταν μία δεξαμενή πετρελαίου εξερράγη στην κλινική Μαϊσαλούν στο Καμισλί» αναφέρει το koolnews.gr μία κουρδική πόλη που βρίσκεται στα σύνορα με την Τουρκία, στην επαρχία Χασάκα, επισήμανε η ίδια πηγή.

Επικαλούμενο ένας αξιωματικό της τοπικής αστυνομίας, το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Sana μετέδωσε ότι μία «φωτιά που ξέσπασε σε ξερά κλαδιά επεκτάθηκε στη δεξαμενή πετρελαίου (…) προκαλώντας μία έκρηξη και ένα πυκνό σύννεφο μαύρου καπνού».

Η κλινική έχει υποστεί «μεγάλες υλικές ζημιές» προσέθεσε το πρακτορείο.

Τα παιδιά ήδη έχουν βρεθεί σε βάσεις τζιχαντιστών σε Συρία και Ιράκ

Άλλη μια ιστορία φρίκης από τη δράση των τζιχαντιστών στο Ιράκ ήρθε στη δημοσιότητα με τοπικούς αξιωματούχους να καταγγέλλουν ότι απήγαγαν περίπου 500 παιδιά από δύο επαρχίες προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν ως βομβιστές αυτοκτονίας!

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές τα παιδιά έχουν ήδη μεταφερθεί στις βάσεις των τζιχαντιστών στο Ιράκ και τη Συρία.
Οι απαγωγές έγιναν σε διάστημα μιας εβδομάδα από τις πόλεις Αρ Ρούτμπα, Αλ Καίμ, Ανά και Ράουα σύμφωνα με τον Μοχάμεντ Φαρά που μίλησε στο πρακτορείο «Ανατολού».

«Θα τα υποβάλουν σε πλύση εγκεφάλου και θα τα μετατρέψουν σε βομβιστές αυτοκτονίας» δήλωσε δεύτερος Ιρακινός αξιωματούχος στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων.

newsbomb.gr

Ο φωτογραφικός φακός είναι εκεί. Τα φουσκωτά με τους πρόσφυγες από την Συρία και το Αφγανιστάν φτάνουν το ένα μετά το άλλο στα παράλια της Κω. 

Ανδρες, γυναίκες και παιδιά πανηγυρίζουν όταν το πλεούμενο πλησιάζει στην στεριά. Μια γυναίκα σηκώνει το κινητό της και βγάζει selfie. Θέλει να θυμάται αυτή την στιγμή. Ένας άλλος άνθρωπος πέφτει στα γόνατα και προσεύχεται. 

Όλοι τους, ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους που πνίγεται στο αίμα και στην βια. Ο διάσημος φωτογράφος Γιάννης Μπεχράκης σηκώνει την φωτογραφική του μηχανή πάντα με σεβασμό και οι εικόνες κάνουν τον γύρο του κόσμου μέσα από το πρακτορείο Reuters.

Οι εικόνες που θα δείτε είναι από σήμερα το πρωί σε μια παραλία της Κω.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ REUTERS

«Δώσε μου ό,τι όνομα θες, δεν έχει σημασία, ούτως ή άλλως είμαστε χαμένοι στην ανωνυμία, καταντήσαμε αριθμοί». Το βλέμμα της 23χρονης Γιασμίν ακολουθεί την τετράχρονη κόρη της Νάγια και τον σύζυγό της Νιντάλ.

Μόλις πριν λίγες ώρες το πλοιάριο που τους μετέφερε στην Ελλάδα είχε φτάσει στις ακτές της Κω. Μιλά με έναν λόγο που δεν έχει εξάρσεις, σαν στεγνός θρήνος γεμάτος ερωτηματικά. «Ποιος καταράστηκε την Συρία; Γιατί ο Θεός επιτρέπει αυτή την τραγωδία; Η πατρίδα μου ήταν όμορφη, οι άνθρωποι έντιμοι, δεν ήμασταν πλούσιοι αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι. Τώρα κάθε οικογένεια έχει έναν νεκρό, έναν αγνοούμενο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη φυγή».

Χριστιανή από το Χαλέπι, σπούδαζε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο και η κόρη της ήταν μηνών, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. «Ο θάνατος εκεί είναι παντού. Τον αδελφό μου τον σκότωσαν. Ήταν 28 ετών και η γυναίκα του περίμενε το πρώτο τους παιδί. Περπατούσε στον δρόμο και χτυπήθηκε από όλμο. Ο ανιψιός μου γεννήθηκε ορφανός».

Η Γιασμίν άφησε πανεπιστήμιο και σπίτι και πήγε στη Λιβύη όπου ο άντρας της βρήκε μια δουλειά. Αλλά οι μάχες άρχισαν να μαίνονται και εκεί. «Δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στη Συρία με το μωρό. Το σπίτι μας είχε καταστραφεί κι ένα κατάστημα που είχε ο άντρας μου έγινε στάχτες. Δεν είχαμε πού να γυρίσουμε». Έφυγαν για την Ιορδανία, αλλά η ζωή εκεί για τους πρόσφυγες ήταν πολύ δύσκολη. «Δεν υπήρχαν δουλειές για μας, μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία, αρνούνταν ακόμη και σπίτι να μας νοικιάσουν κι όταν άκουγαν στον δρόμο να μιλάμε με συριακή προφορά μας κοιτούσαν εχθρικά». Έφυγαν για την Τουρκία, όπου έμειναν λίγους μήνες προσπαθώντας να βρουν δουλειά για να επιβιώσουν. Μάταια. Αποφάσισαν να περάσουν στην Ευρώπη.

Η πρώτη φορά που επιχείρησαν να περάσουν στην Ελλάδα ήταν τραυματική. «Κινδυνέψαμε να πνιγούμε. Ήμασταν 15 άνθρωποι σε μια πολύ μικρή βάρκα. Μετά από λίγο άρχισε να γεμίζει νερό. Ήμουν τρομοκρατημένη κι έλεγα ‘Θεέ μου ας πεθάνω εγώ, δεν αντέχω να δω το παιδί μου να πνίγεται’. Καλέσαμε βοήθεια και όταν ήρθαν Τούρκοι λιμενικοί εκλιπαρούσα τον άντρα μου ‘δως τους το μωρό να σωθεί’. Εκείνος δεν ήθελε κι έλεγε ‘πώς θα τους εμπιστευτώ το παιδί μας;’ Μας επέστρεψαν στην Τουρκία και λέγαμε πως ποτέ πια δεν θα επιχειρούσαμε θαλάσσιο ταξίδι. Αλλά το ξανακάναμε. Μπορείς να καταλάβεις ποια απόγνωση μπορεί να οδηγήσει μια μάνα να προσπαθήσει ξανά αυτό το ταξίδι με το παιδί της;»

Η Γιασμίν μιλά σαν να αφηγείται κάποιου άλλου την ιστορία και διστάζει πριν συνεχίσει. «Έμεινα έγκυος πριν έναν χρόνο και ζήτησα από έναν γιατρό να διακόψει την κύηση. Ξέρω πώς ακούγεται, αλλά δεν είχα άλλη διέξοδο: όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, πρέπει να νιώθει ότι το φροντίζεις, του προσφέρεις μια ζωή, ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί. Έχω ήδη τη Νάγια και δεν μπορώ να της προσφέρω τίποτα. Στην πατρίδα μου δεν έχουμε ηλεκτρικό, νερό, φαγητό, ούτε δουλειά. Και στην προσφυγιά που ζούμε για περισσότερο από τρία χρόνια, πάλι δεν έχουμε τίποτα. Φεύγεις και δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου. Προσπαθείς να χωρέσεις όλη σου τη ζωή σε μια βαλίτσα. Ακόμη κι αυτά χάθηκαν στον πάτο της θάλασσας στην πρώτη μας απόπειρα να έρθουμε στην Ευρώπη».

Όσοι πρόσφυγες φτάνουν στην Ελλάδα, έχουν συνήθως ένα σχέδιο ζωής: άλλοι να ζητήσουν άσυλο εδώ, άλλοι να πάνε σε άλλη χώρα, όλοι όμως αναζητούν καταφύγιο και ασφάλεια. Εκείνη νιώθει χαμένη. «Δεν ξέρω τι να περιμένω ή τι να σχεδιάσω. Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε. Ούτε καν αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε. Πριν τέσσερα χρόνια όλοι μας συμπαθούσαν, τώρα κανείς δεν μας θέλει. Γιατί; Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να γυρίσω μια μέρα στη Συρία. Να βρεθώ στη γειτονιά μου, με την οικογένειά μου και να γνωρίσει η Νάγια την πατρίδα της, τους παππούδες της. Έστω και για μια μέρα. Αλλά όπως ήταν πριν τον πόλεμο».

Ήταν τα τελευταία της λόγια, πριν χαθούν τα ίχνη της. Δεν θέλησε να δώσει κανένα στοιχείο επικοινωνίας, λέγοντας «μόνο να μιλήσω ήθελα».

unhcr.gr