Τι φωτογραφία έχεις επιλέξει για να πλαισιώσει το προφίλ σου στο Facebook ή άλλα κοινωνικά δίκτυα;...
Τι δείχνει αυτό στους άλλους για το χαρακτήρα και την προσωπικότητά σου;
Το να διαλέξεις φωτογραφία για το Facebook, το Twitter ή οποιοιδήποτε άλλο κοινωνικό δίκτυο σίγουρα δεν είναι και η πιο απλή υπόθεση!

Η επιλογή της φωτογραφίας για τα κοινωνικά δίκτυα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Ωστόσο, προσπαθήσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τις πιο συχνές επιλογές και να αποκρυπτογραφήσουμε τα κρυμμένα μηνύματα που βρίσκονται πίσω από αυτές!
Ψάξαμε στο healthpro.gr και βρήκαμε απαντήσεις στις απορίες.

Μάθε ποια είναι αυτά, δες τις επιλογές σου.

1. Πορτρέτα κάθε είδους
Τα χαρακτηριστικά σου φαίνονται ξεκάθαρα είτε η φωτογραφία δείχνει μόνο το πρόσωπο είτε από τη μέση και πάνω. Μπορεί να είναι ερασιτεχνική ή επαγγελματική ή να την έχεις τραβήξει μόνη σου με το κινητό. Σε κάθε περίπτωση τα μηνύματα διαφοροποιούνται?.
Τι δείχνει για εσένα;
Ερασιτεχνική φωτογραφία: Δίνεις την εντύπωση ενός φιλικού και συνηθισμένου ατόμου, δίχως ανασφάλειες για την εμφάνιση σου αλλά με αρκετή αυτοπεποίθηση.

Επαγγελματικη φωτογράφιση: Είτε το επαγγελμά σου και οι ασχολίες σου επιβάλλουν μια επαγγελματική φωτογράφιση, αν για παράδειγμα ασχολείσαι με το χώρο της showbiz ή της πολιτικής, είτε αποφάσισες να δώσεις το κάτι παραπάνω για να έχεις μια πραγματικά εντυπωσιακή φωτογραφία, αν επιλέξεις υλικό επαγγελματικής φωτογράφησης για το προφίλ σου θα δείξεις έντονο ναρκισσισμό και φιλοδοξία

Αυτοπορτρέτο: Μπορεί να έχεις κολλήσει κι εσύ το μικρόβιο της εποχής που δεν είναι άλλο από το να αυτοφωτογραφίζεσαι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς! Και μπορεί αυτό να εσένα να σε ευχαριστεί, βλέποντας όμως κάποιος στο προφιλ σου μια τέτοια φωτογραφία ίσως σε θεωρήσει αρκετά ενοχλητική.

Φωτογραφία με μαγιό: Το μόνο σίγουρο, αν έχεις επιλέξει φωτογραφία που δείχνει το πλούσιο ή και μικρότερο μπούστο σου, είναι πως φαίνεσαι καυτή ίσως όμως και κάπως... ανασφαλής.

2. Μακρινή φωτογραφία
Η φιγούρα σου είναι τόσο μακρινή που μετά βίας διακρίνεται μέσα στο πλαίσιο ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου δε φαίνονται ούτε με μεγεθυντικό φακό.
Τι δείχνει για εσένα;
Δίνεις την εντύπωση ενός ατόμου που επιθυμεί την ιδιωτικότητά του και δεν θέλεις να γνωρίζει ο καθένας το πώς είσαι στην πραγματικότητα. Πιθανότατα να είσαι ντροπαλή και αρκετά κλειστή σαν άνθρωπος. Βέβαια, κάποιοι κακοπροαίρετοι -γυναίκες και άνδρες- θα μπορούσαν να φτιάξουν και σενάρια του τύπου: «Είναι κακάσχημη γι΄αυτό και κρύβεται πίσω από μακρινή φωτογραφία».

3. Η κοντινή αλλά απόμακρη..
Μπορεί η φωτογραφία να είναι αρκετά κοντινή, τα μαλλιά σου ή τα χέρια σου όμως κρύβουν μέρος του προσώπου σου έτσι ώστε τα χαρακτηριστικά σου να μην είναι ολοφάνερα.
Τι δείχνει για εσένα:
Θέλεις να δείξεις πως δε θέλεις η φωτογραφία σου να είναι εύκολα αναγνωρίσιμη αλλά στην πραγματικότητα είναι, παρά την καλλιτεχνική ψευδοεπικάλυψη. Βέβαια, κάποιος πιθανότατα σκεφτεί πως με τον τρόπο αυτό θέλεις να καλύψεις κάποι σημάδι ή σπυράκι ή ακόμη και μεγαλύτερα κουσούρια όπως... τα μεγάλα αυτιά ή ο στραβισμός. ;-)

4. Παιδική ηλικία
Εχεις επιλέξει φωτογραφία από το χρονοντούλαπο της ιστορίας; Θυμήθηκες ξανά το σχολικό λεύκωμα ή έκανες εκκαθάριση στο μπαούλο της γιαγιάς; Τι δείχνει άραγε το προφιλ με τη φωτογραφία των παιδικών σου χρόνων;
Τι δείχνει για εσένα:
Η φωτογραφία από τα παλιά δείχνει σίγουρα μια προσκόληση στο παρελθόν. Ίσως να σκέφτεσαι πως άλλοτε τα πράγματα ήταν καλύτερα και αναπολείς το παρελθόν, ακούς την ίδια μουσική και θέλεις να φοράς τα ίδια ρούχα που φόραγες και στο σχολείο. Η ενηλικίωση - αν δε σε φοβίζει - σίγουρα σε θλίβει κι αυτό φαίνεται και προς τα έξω..

5. Το ζωάκι
Η φωτογραφία του προφίλ σου δείχνει ένα χαριτωμένο κατοικίδιο ή κάποιο άλλο ζώο
Τι δείχνει για εσένα:
Η απάντηση στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο απλή. Το ζώο που έχεις επιλέξει να εμφανίζεται αντί για εσένα στην εικόνα, έχει σημασία. Αν πρόκειται για το κατοικίδιό σου , προφανώς και του έχεις απίστευτη αδυναμία.
Aν βέβαια είναι μια φωτογραφία που βρήκες στο διαδίκτυο , τότε μάλλον το ζωάκι αυτό σε αντιπροσωπεύει...
Αν για παράδειγμα έχεις επιλέξει γάτα ή σκύλο τότε πιθανότατα να είσαι μόνη χωρίς κάποιον άνδρα στη ζωή σου και με τον τρόπο αυτό δείχνεις την ανάγκη σου για τρυφερότητα. Αν έχεις βάλει ένα φίδι τότε μάλλον είσαι στην εφηβεία ή θέλεις να δείξεις ιδιαιτέρα σκληρή ενώ αντίθετα ένα δελφίνι δείχνει την επιθυμία σου να νιώθεις ελεύθερη!

6. Η γαμήλια φωτογραφία
Δε θέλει μεγάλη επεξήγηση! Μια γαμήλια φωτογραφία κάνει μπαμ από μακριά! Νυφικό, γαμπρός και ανθοδέσμη!
Τι δείχνει για εσένα:
Θέλεις όλοι να καταλάβουν ότι όχι μόνο ενηλικιώθηκες αλλά ξεκίνησες και τη δικιά σου οικογένεια, είτε έχεις παιδιά είτε όχι. Τέρμα τα παιχνίδια! Tώρα πια παντρεύτηκες και το γνωστοποιείς σε όλους. Η ζωή σου κυλά με ηρεμία, είσαι ευτυχισμένη δίπλα του και το δείχνεις σε όλους! Αν μάλιστα έχεις εμμονή να κρατάς σε πρώτο πλάνο την εν λόγω φωτογραφία για μήνες, κάτι τέτοιο δείχνει πως πέρασες πολλά για να φτάσεις σε αυτό το στάδιο και τώρα... βγάζεις το άχτι σου!

7. Οικογενειακή φωτογραφία
Μπορεί εσύ να μη φαίνεσαι στο πλάνο, τα παιδιά σου είναι εκεί!
Τι δείχνει για εσένα:
Μπορεί κάποτε να είχες πολλούς φίλους και να μη σε έβλεπε το σπίτι, τώρα όμως απέκτησες τη δικιά σου οικογένεια και είσαι ευτυχισμένη . Κι αν κάποτε σκεφτόσουν τι θα φορέσεις και που θα πας διακοπές, πλέον το μόνο που σε νοιάζει είναι που θα βρεις να αγοράσεις παιδικές ταινίες και παιχνίδια με τη Ντόρα την εξερευνήτρια. Όπως και να έχει πάντως αυτή η φωτογραφία μόνο ένα μπορεί να σημαίνει: Είσαι μια μανούλα εσύ...

8. Είσαι ποπ και το δείχνεις
Ένας χαρακτήρας κόμικ, μια αφίσα συναυλίας, εξώφυλλο από βιβλίο, ένα αστέρι, μια νότα ή μια παρτιτούρα ή ακόμη και η φωτογραφία του αγαπημένου σου καλλιτέχνη. Τα πάντα μπορούν να μπουν κάτω από αυτή την κατηγορία!
Τι δείχνει για εσένα:
Αυτοπροσδιορίζεσαι από τις επιλογές ψυχαγωγίας σου; Αυτό πάντως δείχνει το προφίλ σου...

9. Η καλλιτεχνική φωτογραφία
Ασπρόμαυρη ή έγχρωμη προσπαθείς με κάθε τρόπο η φωτογραφία σου να μοιάζει καλλιτεχνική ίσως και σουρεαλιστική.
Τι δείχνει για εσένα:
Είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τους πάντες πως μοιάζεις με καλλιτέχνη, ηθοποιό, τραγουδίστρια, ζωγράφο ή ακόμη και διανοούμενη. Και μπορεί στην πραγματικότητα να είσαι απλά μια υπάλληλος, πωλήτρια ή σερβιτόρα αλλά αν είχες λεφτά σίγουρα θα τα ξόδευες στην τέχνη!

10. Το πάρτι άνιμαλ
Με παρέα ή μόνη σου φαίνεται να το διασκεδάζεις και μάλιστα πολύ! Κρατάς με στιλ το κοκτέιλ σου, καπνίζεις με νόημα, χορεύεις και γελάς ή δίνεις φιλάκια στο φακό...
Τι δείχνει για εσένα:
Βγήκες για κλάμπινγκ και αυτό φαίνεται. Προσοχή όμως στις υπερβολές. Δε θα ήθελες όλοι οι συνάδελφοι στο γραφείο αλλά και ο διευθυντής σου να ανακαλύψει την... άστατη ζωή σου. Άλλωστε, σκέψου πως ακόμη κι αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, μπορεί η πεθερούλα σου να αποφασίσει να ανακαλύψει τον κόσμο του ίντερνετ και τότε... φοβού τι θα ανακαλύψει!

Εσύ σε ποια κατηγορία είσαι;

Ο λόγος και η εξήγηση μαζί.
Ίσως δεν το είχατε συνειδητοποιήσει, αλλά μια συνηθισμένη αγκαλιά κρατά περίπου τρία δευτερόλεπτα, σύμφωνα με μια έρευνα Βρετανών ψυχολόγων, που βασίστηκε στην μελέτη των αγκαλιών, τις οποίες κάνουν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες.

 Η τυπική αγκαλιά κρατά όσο περίπου και μια σειρά από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και φυσιολογικές νευρολογικές διαδικασίες (από το κούνημα του χεριού όταν λέμε αντίο, μέχρι τις μουσικές «φράσεις» και τη διάρκεια της χαλαρής αναπνοής), πράγμα που ενισχύει την επιστημονική θεωρία ότι περνάμε τη ζωή μας, χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιούμε, αντιλαμβανόμενοι το παρόν (το «τώρα») σε διαδοχικά διαστήματα των τριών δευτερολέπτων. Κάτι ανάλογο, σύμφωνα με μελέτες ζωολόγων, συμβαίνει και σε πολλά άλλα ζώα, καθώς έχει διαπιστωθεί ότι πολλές ενέργειές τους, από το μάσημα μέχρι την αφόδευση, διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα.

 Η αναπτυξιακή ψυχολόγος Έμες Νάγκι, του πανεπιστημίου του Νταντί, που δημοσίευσε τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ηθολογίας «Journal of Ethology», και αναφέρει το «Science», ανέλυσε καρέ-καρέ μια σειρά από τηλεοπτικά βίντεο, από τελικούς 21 Ολυμπιακών αθλημάτων στους αγώνες του 2008, καταγράφοντας εκατοντάδες αγκαλιές ανάμεσα σε αθλητές, συναθλητές και ανταγωνιστές, προπονητές, συγγενείς και φίλους. Ανεξάρτητα από το φύλο και την χώρα προέλευσης του αθλητή, οι αγκαλιές διαρκούσαν κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Όπως μάλλον αναμενόταν, οι αθλητές αγκάλιαζαν λίγο περισσότερο τους προπονητές τους σε σχέση με τους συναθλητές τους στην ίδια ομάδα, ενώ αγκάλιαζαν λιγότερο τους ανταγωνιστές τους από άλλη ομάδα.

 Το εύρημα ενισχύει την πεποίθηση μερικών ψυχολόγων, ότι η περίοδος των τριών δευτερολέπτων αποτελεί τη βασική χρονική μονάδα που καθορίζει την αντίληψη των ανθρώπων για την (εκάστοτε) παρούσα στιγμή. Με άλλα λόγια, το αίσθημα του «τώρα» διαρκεί γύρω στα τρία δευτερόλεπτα. Η χρονική αυτή διάρκεια των τριών δευτερολέπτων έχει διαμορφώσει θεμελιακά την ανθρώπινη βιολογική και κοινωνική εξέλιξη, σύμφωνα με τον νευρο-ηθολόγο Τζιόφρι Γκέστνερ, του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν-Αν Άρμπορ. Αν η χρονική αντίληψη του «τώρα» ήταν πολύ μικρότερή, για παράδειγμα λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου, τότε θα αντιδρούσαμε υπερβολικά γρήγορα στα εξωτερικά ερεθίσματα, π.χ. στις απειλές του περιβάλλοντος, αντιλαμβανόμενοι ως απειλητικά -χωρίς λόγο- πράγματα που δεν θα έπρεπε, όπως το πέταγμα μιας μπάλας προς εμάς. Από την άλλη, αν το «τώρα» κρατούσε περισσότερο, π.χ. ένα λεπτό, πολλά πράγματα μπορεί να συνέβαιναν στο φυσικό περιβάλλον σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα, στα οποία δεν θα προλαβαίναμε να αντιδράσουμε. Με άλλα λόγια, το χρονικό διάστημα των τριών δευτερολέπτων αποτελεί μια «χρυσή τομή» που διευκολύνει την επιβίωσή μας.

Ο ψυχοβιολόγος Κόλιν Τρεβάρτεν, του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, συμφωνεί ότι το χρονικό διάστημα των τριών δευτερολέπτων έχει καθοριστική σημασία και αποτελεί το (χρονικό) θεμέλιο της συνειδητής εμπειρίας μας, σε συνδυασμό όμως με άλλους ρυθμούς, όπως τα άμεσα αντανακλαστικά, που δείχνουμε σε κλάσματα του δευτερολέπτου, και συμβάλλουν για να διαμορφώνει ένας άνθρωπος την συνολική φυσική αίσθηση του χρόνου, η οποία δεν είναι άκαμπτη, αλλά «εύκαμπτη» και «νοητική». Αυτό φαίνεται και από μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ζουν έντονη ζωή, μπορεί να μην ζουν όντως περισσότερα χρόνια, όμως αισθάνονται σαν να ζουν, κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει τον υποκειμενικό χαρακτήρα της αντίληψης του χρόνου.

  Ο εγκέφαλός μας «μετρά» το χρόνο χρησιμοποιώντας ένα είδος «εσωτερικού ρολογιού» και όσα περισσότερα γεγονότα πρέπει να καταγράψει, ανάλογα με το πόσο δραστήριος είναι κανείς, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος αυτός έχει το υποκειμενικό αίσθημα ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά, σύμφωνα με τους ερευνητές. Οι επιστήμονες Μίσα Άρενς και Μάνις Σαχάνι, του University College του Λονδίνου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», και αναφέρει το New Scientist, έκαναν πειράματα με 20 εθελοντές, στους οποίους, για μια καθορισμένη χρονική περίοδο, έδειξαν δύο βίντεο: ένα με μια στατική εικόνα όπου δεν υπήρχε καμία δράση και ένα που περιλάμβανε μια τυχαία εναλλαγή διαφόρων ερεθισμάτων. Όταν οι εθελοντές κλήθηκαν να αξιολογήσουν πόσο χρόνο διήρκεσε το βίντεο, όσοι είχαν δει αυτό με τη δράση, ήσαν πολύ πιο ακριβείς. Οι εθελοντές είδαν επίσης το βίντεο σε δύο διαφορετικές ταχύτητες και, όταν πάλι κλήθηκαν να πουν πόσο αυτό κράτησε, είπαν ότι η χρονική διάρκειά και των δύο βίντεο ήταν ίδια, ενώ στην πραγματικότητα το βίντεο που είχε παιχτεί με μεγαλύτερη ταχύτητα, κράτησε λιγότερο.

Πηγή: parapolitika.gr

Ή μήπως σε αυτούς που κάνουν μήνες για να χρησιμοποιήσουν το λογαριασμό τους;
Αν θέλεις να μάθεις, δεν έχεις παρά να κάνεις το τεστ. Πάτησε εδώ για να κάνεις το τεστ.

Όλο και συχνότερα φτάνουν ιστορίες στα αυτιά μας για ανθρώπους, γνωστούς και μη, οι οποίοι παραπονιούνται ότι πάσχουν από κατάθλιψη, άγχος, κρίσεις πανικού, εξάντληση, μοναξιά, χαμηλή λίμπιντο και εμμονικές ιδέες. Η καθημερινή χρήση τέτοιων όρων, οι οποίοι έχουν εισχωρήσει στην αργκό της γενιάς μας και ανταλλάσσονται με την ίδια συναδελφικότητα με την οποία θα αντάλλαζες δύο στριφτά τσιγάρα, δείχνουν ότι η ποιότητα της ζωής μας, αν μπορεί κανείς να κάνει λόγο για ποιότητα πια, πάει από το κακό στο χειρότερο. Η εργασιομανία μέχρι τελικής πτώσης, η υπερκόπωση, η δωρεάν εργασία, η εργασία χωρίς συμβάσεις, οι υπερωρίες οι οποίες δεν πληρώνονται ποτέ, καθώς και η διαρκώς αυξανόμενη πίεση από τον εκάστοτε μάνατζερ για να αυξήσεις την παραγωγικότητά σου, κάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα σε λιγότερο χρόνο, ενώ παραμένεις χαμογελαστός, είναι πλέον η νόρμα.

Ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας και των προαναφερθέντων συμπτωμάτων, όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, είναι να καταφύγεις στα ψυχοφάρμακα -αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά και ό,τι άλλο σου συνταγογραφήσουν οι απανταχού ψυχίατροι και «ψυχογνώστες». Η δε ευκολία με την οποία γράφουν πλέον φάρμακα, είναι μέρος μιας τάσης της ψυχιατρικής -η καθαρά βιολογική προσέγγιση- η οποία, βασισμένη στην αρχή ότι όλα αυτά τα συμπτώματα είναι καθαρά αποτέλεσμα της χημικής ανισορροπίας του εγκεφάλου, αναζητά τις ευθύνες στο ίδιο το άτομο, βγάζοντας εκτός συζήτησης κοινωνικο-πολιτικό-οικονομικούς παράγοντες.

Η ψυχίατρος Ελένη Μοσχονά, μου εξηγεί ότι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι διαγνώσεις και, κατ’ επέκταση η χορήγηση φαρμάκων, είναι βασισμένες πάνω σε δύο «εγχειρίδια», το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για Ψυχικές Διαταραχές (DSM), της αμερικανικής σχολής, και τη Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νοσημάτων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας (ICD), την οποία ακολουθεί η αγγλοσαξονική σχολή. Στην Ελλάδα, ενώ η εκπαίδευση των ψυχιάτρων βασίζεται στο DSM, χρησιμοποιούνται και τα δύο, επιλογή/απόφαση που τίθεται στην ευχέρεια και κρίση του εκάστοτε ψυχίατρου, παρόλο που η ελληνική συνταγογράφιση απαιτεί το ICD. Το DSM και το ICD είναι ένα λεξικό διάγνωσης, ένα παγκοσμίως συμφωνημένο εργαλείο βάσει του οποίου πιστοποιούνται οι νόσοι και γίνεται η κλινική χορήγηση των αντιψυχωσικών φαρμάκων. Θεωρείται δε από πολλούς η «Βίβλος» της σύγχρονης ψυχιατρικής. Η κοινή λογική λέει ότι για να θεωρηθεί ότι πάσχεις από κάποια αρρώστια, πρέπει να παρουσιάζεις έναν αριθμό συμπτωμάτων. Με βάση το DSM όταν ο «ασθενής» έχει τουλάχιστον 3 από τα 5 συμπτώματα, τότε μπορεί να θεωρηθεί πάσχων.

Γιατί πρέπει να μας προβληματίσει ο τρόπος που γίνεται η διάγνωση;

Όπως έγραψε πρόσφατα o Peter Gøtzsche σε άρθρο της Guardian, ο ορισμός που δίνεται για τις ψυχιατρικές διαταραχές είναι πλατύς και αόριστος με αποτέλεσμα σε πολλούς ανθρώπους να δίνεται λανθασμένη διάγνωση. Tα διαγνωστικά κριτήρια που χρησιμοποιούνται δεν υπάρχουν a priori, αλλά δημιουργούνται κατόπιν ψηφίσματος και εισάγονται στο DSM. Αυτό που ψηφίζεται είναι ένα σύστημα ταξινόμησης των συμπτωμάτων. Σκεφτείτε μόνο το ότι το DSM χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε μια προσπάθεια θεραπείας στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η δεύτερη εκδοχή του (1968), η οποία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη ψυχοδυναμική θεωρία, δέχτηκε σκληρή κριτική από ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, δεδομένου ότι η ομοφυλοφιλία είχε καταγραφεί ως ψυχική διαταραχή. Το DSM έχει αναθεωρηθεί αρκετές φορές από τότε αλλά, δεδομένου του ότι καμία διάγνωση δεν υποστηρίζεται από αντικειμενικά ιατρικά στοιχεία και του ότι κανένα DSM δεν έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, η αξιοπιστία του ως διαγνωστικό σύστημα αμφισβητείται.

Το αποτέλεσμα είναι ότι άνθρωποι οι οποίοι πάσχουν από ψυχική οδύνη αντιμετωπίζονται με φαρμακευτική αγωγή, χωρίς να γνωρίζουν τον τρόπο που λειτουργούν τα φάρμακα αυτά. Αυτό σύμφωνα με τoν Peter Gøtzsche έχει οδηγήσει στην αυξανόμενη εξάρτηση από τα ψυχοφάρμακα, τα οποία πολλές φορές αντί να αντιμετωπίζουν, προκαλούν τα συμπτώματα τα οποία υποτίθεται ότι καταπολεμούν. Έρευνα του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA), που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, δείχνει ότι τα ψυχοφάρμακα πολλές φορές εντείνουν την κατάθλιψη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των αυτοκτονιών ειδικότερα στις νέες ηλικίες μέχρι τα 40.

Η καθαρά οργανική αντιμετώπιση μιας ψυχικής νόσου αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο σαν το άθροισμα των ατομικών κυττάρων του, εξαιρώντας από την κουβέντα τον παράγοντα κοινωνία και συντηρώντας έτσι ένα τρόπο ζωής ο οποίος χωρίς φάρμακα ίσως να ήταν μη-βιώσιμος. Αυτή η τάση της ψυχιατρικής είναι απόρροια και συντηρεί το νεοφιλεύθερο οικονομικό μοντέλο που προάγει το πρότυπο του εργασιομανή. Τα φάρμακα ναρκώνουν, δεν θεραπεύουν για να μπορέσει ο εξαντλημένος, βαριεστημένος, μηχανοποιημένος εργάτης να εξακολουθεί να σηκώνεται το πρωί για δουλειά. Η γενιά μας, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη γενιά, όπως έγραψε η JD Taylor, «είναι αγχώδης, παρανοϊκή, ανήσυχη και εξαντλημένη» και, η κανονικοποίηση όλων αυτών των ψυχιατρικών διαταραχών, οδηγεί στην παθητική αποδοχή τους ως ατυχή, αλλά αναπόφευκτα στοιχεία της κοινωνίας μας και του δρόμου προς την εργασιακή επιτυχία.

Το άγχος και ο φόβος, λέει η Taylor, είναι ψυχολογικά σημάδια ενός εξουσιαστικού μοντέλου το οποίο εμφανίζεται σε όλες τις κοινωνίες. Όμως, εξηγεί, ένα ιδιαίτερο είδος άγχους και φόβου εμφανίζεται στον οικονομικό καπιταλισμό μέσω των διαρκώς αυξανόμενων πιέσεων τις οποίες δέχεται αυτός που ζει και εργάζεται στη νεοφιλελεύθερη κοινωνία. Το άγχος, η κούραση, η ανασφάλεια στον εργασιακό χώρο και η κατάθλιψη, αποδίδονται στο ίδιο το άτομο, στην ατομική ανικανότητά του να ανταπεξέλθει στον υπερβολικό φόρτο εργασίας του, το οποίο όντας άρρωστο πια και μη μπορώντας να αποδώσει, αυτο-ενοχοποιείται, καταφεύγοντας πλέον στην μοναδική διέξοδο, αυτή των φαρμάκων. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο συντηρείται κατ’ αυτό τον τρόπο δημιουργώντας συναισθήματα ανεπάρκειας και άγχους στο ίδιο το άτομο χωρίς να του επιτρέπει ποτέ να μπει στην διαδικασία τελικά να αναρωτηθεί γιατί εξακολουθεί να εργάζεται έτσι, όταν το ίδιο το σύστημα είναι άρρωστο και κατ’ επέκταση τον αρρωσταίνει.

Πολλοί, μην μπορώντας να λειτουργήσουν σε αυτό το σύστημα, αποκλείονται από τον εργασιακό χώρο. Το πρόβλημα ακριβώς είναι ότι οι ιδέες για την ψυχική υγεία, όπως δείχνει και η ιστορία του DSM το οποίο συνέχεια ανανεώνεται και εμπλουτίζεται με νέες διαταραχές, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις κοινωνικο-πολiτικο-οικονομικές συνθήκες στις οποίες εμφανίζονται. Αυτές πρέπει να μας προβληματίσουν. Αυτές πρέπει να αλλάξουν.

Η απάντηση δεν είναι απαραίτητα η μη-χορήγηση φαρμάκων, αλλά η ενημερωμένη επιλογή του «ασθενή» για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διάγνωση και, ως εκ τούτου, των φαρμάκων που παίρνει, μου εξηγεί η παλιά μου συμφοιτήτρία η Ελένη, η οποία τώρα κάνει το διδακτορικό της στα «Πρώτα Στάδια της Ψύχωσης». Η πολιτικοποίηση της κουβέντας γύρω από την ψυχιατρική και η προσεκτική ακρόαση της προσωπικής ιστορίας του κάθε ασθενή (l' ecoute du recit), είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. «Σήμερα είμαστε τελειωμένοι, ικανοί να δουλέψουμε μόνο για πολύ λίγα χρόνια ακόμη, σε κακοπληρωμένες δουλειές, πριν βρεθούμε πεταμένοι στο περιθώριο από τις αγορές εργασίες λόγω μη παραγωγικότητας», γράφει η Taylor, «...τα πράγματα θα χειροτερέψουν αν δεν πολιτικοποιήσουμε το άγχος και την κατάθλιψη και δεν ξεκινήσουμε αγώνα ώστε να βάλουμε σε προτεραιότητα την καλή υγεία των ατόμων στις κοινωνίες μας».

Τώρα που γράφω, το βίντεο με το ξέσπασμα του Μπούκουρα στα έδρανα της Βουλής έχει γίνει viral.
Απ’ ότι φαίνεται ακόμα και οι χρυσαυγίτες έχουν αδυναμίες.
Τα Lexotanil και τα Ladose μάλλον δεν κάνουν διακρίσεις.

Πηγή: vice

1. Ακούνε το παιδί τους
Κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία που έχει να σας πει είναι σημαντική. Κλείστε την τηλεόραση, αφήστε στην άκρη την εφημερίδα και αποφύγετε να απαντήσετε στο τηλέφωνο, όταν θέλει να συζητήσει μαζί σας ή έχει κάτι σημαντικό (για το ίδιο) να σας πει.

2. Κατεβαίνουν στο ύψος του
Όταν σας μιλάει, «κατεβείτε» στο ύψος του, γονατίστε στο ύψος των ματιών του και ακούστε το προσεκτικά.

3. Κρατούν την ψυχραιμία τους
Αν είστε πολύ θυμωμένοι λόγω μιας συμπεριφοράς ή κάποιου περιστατικού, αποφύγετε να επικοινωνήσετε, μέχρι να ανακτήσετε την ψυχραιμία και την ηρεμία σας, γιατί είναι αδύνατον να είστε αντικειμενικοί διαφορετικά. Είναι καλύτερα να σταματήσετε και να μιλήσετε στο παιδί αργότερα.

4. Επιβραβεύουν το παιδί τους
Να θυμάστε τα λόγια ενός πιτσιρικά: « Όταν τα κάνω θάλασσα, κανένας δεν το ξεχνάει. Όταν τα πάω καλά, κανένας δεν το βλέπει». Να θυμάστε να λέτε καλά λόγια και να επιβραβεύετε τις σωστές συμπεριφορές, γιατί δεν είναι αυτονόητες.

5. Επιβραβεύουν το παιδί τους για τους σωστούς λόγους
Αυτά για τα οποία τα επιβραβεύετε, τους δείχνουν τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή.

6. Δεν χρησιμοποιούν σκληρή κριτική
Μη χρησιμοποιείτε ποτέ φράσεις όπως: «Είσαι τεμπέλης», «... χαζός», «... ανίκανος», «Μην κάνεις σαν μωρό». Μην τις χρησιμοποιείτε ούτε όταν μιλάτε για άλλα παιδιά!

7.  Αποφεύγουν τις σκληρές συμπεριφορές
Τα παιδιά πάντα αντιγράφουν τις δικές μας συμπεριφορές. Αν τους φωνάζετε, θα φωνάξουν, αν τα χτυπάτε, θα χτυπήσουν, αν είστε αγχώδεις, θα είναι κι αυτά.

8. Δεν τους μεταδίδουν τους δικούς τους φόβους και ανασφάλειες  

9. Δεν κάνουν  κατάχρηση των απαγορεύσεων
Παρόλο που η ύπαρξη κανόνων στο σπίτι είναι χρήσιμη και απαραίτητη, δεν πρέπει να επιβάλλετε πολλούς στο παιδί σας, γιατί δεν θα μπορέσει να τους απομνημονεύσει.

10. Δεν κρατούν μούτρα στο παιδί
Μετά από μια διαφωνία, εσείς πρέπει να πλησιάσετε το παιδί. Αυτό δεν έχει την ωριμότητα ενός ενηλίκου, γι’ αυτό ο γονέας πρέπει να διατηρήσει το διάλογο.

11. Δεν κάνουν  κατάχρηση εξουσίας  
Η εξουσία σας πρέπει να προστατεύει το παιδί, γνωρίζοντας ότι είστε πιο δυνατοί από αυτό, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να στρέψετε αυτή τη δύναμη εναντίον του, κι ότι υπάρχει μόνο για να το καθησυχάζει.

12. Αγαπούν το παιδί τους γι’ αυτό που είναι  και όχι για αυτά που πετυχαίνει
Αν δίνουμε αξία κυρίως στις ικανότητές του, το παιδί μαθαίνει να λειτουργεί για να γοητεύσει και να ευχαριστήσει τους άλλους.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος) απο το imommy.gr