Από τις αρχές του έτους έχουν αποτραπεί (118) αυτοκτονίες ατόμων, που εκδήλωσαν την πρόθεσή τους διαδικτυακά ενώ συνολικά έχουν αποτραπεί (969) περιπτώσεις.

Ακόμα μία περίπτωση πρόθεσης αυτοκτονίας, από χρήστη του διαδικτύου, απέτρεψε, μετά από συντονισμένες ενέργειες η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας.

Ειδικότερα, χθες (15.06.2014) το απόγευμα, ενημερώθηκε η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ότι άτομο εξαιτίας έντονης ψυχολογικής πίεσης, εκδήλωσε την πρόθεσή του να αυτοκτονήσει.

Άμεσα στελέχη της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος διεξήγαγαν ενδελεχή ψηφιακή αστυνομική έρευνα, στο πλαίσιο της οποίας κατάφεραν να εντοπίσουν τα ηλεκτρονικά ίχνη του ατόμου αλλά και τη διεύθυνση κατοικίας του σε περιοχή της Αθήνας.

Όπως εξακριβώθηκε πρόκειται για 28χρονο ημεδαπό, με τον οποίο ήρθε σε άμεση τηλεφωνική επικοινωνία αστυνομικός της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και του παρείχε την απαραίτητη υποστήριξη.

Παράλληλα, αστυνομικοί του τοπικού Αστυνομικού Τμήματος, μετέβησαν στην οικία του, όπου εντόπισαν τον 28χρονο, ο οποίος στη συνέχεια διακομίσθηκε σε Νοσοκομείο για την παροχή ψυχολογικής υποστήριξης.

Σημειώνεται ότι από τις αρχές του έτους, η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος έχει αποτρέψει (118) υποθέσεις πρόθεσης αυτοκτονίας, μέσω του διαδικτύου, ενώ ο συνολικός αριθμός των αποτροπών ανέρχεται σε (969) περιστατικά.

Υπενθυμίζεται ότι για ανάλογα περιστατικά, οι πολίτες μπορούν να επικοινωνούν με τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, στα ακόλουθα στοιχεία επικοινωνίας:
• Τηλεφωνικά στους αριθμούς 11012 και 210-6476464
• Στέλνοντας e-mail στα ccu@cybercrimeunit.gov.gr & 11012@hellenicpolice.gr

Μία συγκλονιστική επώνυμη καταγγελία σχετικά με την κατάφωρη παραβίαση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων νοσηλευομένης ψυχικώς πάσχουσας στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ- "Δαφνί") φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα η "Αυγή".

Το πλήρες κείμενο της συγκλονιστικής καταγγελίας έχει ως εξής:

"Προς: τον Διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (Ψ.Ν.Α.)

τον Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας Ψ.Ν.Α.

Κοιν.: Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των

Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές

Στους φορείς που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Ονομάζομαι Νικολαΐδου Μαρία και η αδελφή μου Στέλλα Νικολαΐδου νοσηλεύεται εδώ και ένα μήνα στο Ψ.Ν.Α. στο 6ο Τμήμα, του οποίου διευθύντρια είναι η κ. Ε. Μαραγκουδάκη. Ενημερωτικά, η Στέλλα πάσχει από Ψυχωσική Συνδρομή και τον τελευταίο καιρό είχε διακόψει οποιαδήποτε θεραπεία όπως και επισκέψεις σε ψυχίατρους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η ψυχική της υγεία και να αναγκαστούμε δυστυχώς να ζητήσουμε εισαγγελική εντολή για να νοσηλευτεί, επειδή αρνιόταν, και ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου γι αυτήν. Όμως η νοσηλεία ενός-μιας ψυχικά πάσχοντος, δεν σημαίνει επ ουδενί ότι αναστέλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα του.

Επειδή καταπατούνται τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα της αδελφής μου, όπως επίσης καταρρακώνεται και η αξιοπρέπεια της προβαίνω στην εξής δημόσια καταγγελία, περιγράφοντας παρακάτω κάποια ενδεικτικά γεγονότα – περιστατικά.

1. Την 4η μέρα νοσηλείας της αδελφής μου, πήγαμε να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε την διευθύντρια για την κατάσταση της Στέλλας. Μας δέχτηκε η διευθύντρια μαζί με άλλους 2 γιατρούς (έναν επιμελητή και μια κυρία που δεν γνωρίζουμε αν ήταν ασκούμενη ή γιατρός). Κατά την διάρκεια αφήγησης των παθών της αδελφής μου από την ίδια στην κ. Μαραγκουδάκη, η αγνώστων στοιχείων για εμάς γιατρός άρχισε να γελάει και άρχισε να σιγοντάρει και ο επιμελητής –δηλ. να γελάει και αυτός. Περιμέναμε ένα χρονικό διάστημα μα όταν συνέχισαν να γελάνε, επενέβη ο σύντροφος μου που ήταν παρών και είπε τα εξής στην γιατρό «αυτό που κάνετε είναι αντιεπιστημονικό και αντιδεοντολογικό, να γελάτε και να χλευάζετε εν ώρα εξέτασης και να ψυχαγωγείστε με τα πάθη των ασθενών». Δεδομένου ότι η διευθύντρια δεν είχε πάρει θέση και φανερά ενοχλημένη με την παρέμβαση του συντρόφου μου, αποχώρησε για λίγο από την συνεδρία.

2. Την 1η μέρα νοσηλείας της Στέλλας, το απόγευμα, θέλησε σε μια άκρη του διαδρόμου, χωρίς να ενοχλούνται οι υπόλοιποι ασθενείς, να χορέψει (αυτός είναι ο τρόπος που αντιδρά όταν δεν αισθάνεται καλά). Την απείλησαν ότι αν δεν σταματήσει θα την «δέσουν στα τέσσερα» και παρόλο που η Στέλλα δεν είναι καθόλου επιθετική, πραγματοποίησαν την απειλή τους, την έδεσαν στο κρεβάτι (αναγκαστική κατάκλιση). Το βράδυ, παρόλο που τους παρακαλούσε να την λύσουν για να πάει να ουρήσει στην τουαλέτα, δεν την έλυσαν με αποτέλεσμα να κατουρηθεί πάνω της, κάτι που ακόμα και σήμερα μας το τονίζει για να μας δείξει πόσο αυτό την πλήγωσε και την μείωσε. Επίσης της αφαίρεσαν τα εσώρουχα και την άφησαν έτσι σε κοινή θέα μέχρι το πρωί που την έλυσαν.

3. Ένα άλλο γεγονός που έχει καταρρακώσει τη Στέλλα και αποτελεί δυσμενή παράγοντα για την ανάρρωση της είναι όταν στην επόμενη συνεδρία που η Στέλλα ήταν μόνη της με την διευθύντρια την ρωτούσε αν είναι «κοινή γυναίκα»!

4. Το αποκορύφωμα της ψυχικών δεινών της Στέλλας είναι όταν ήρθε και εντάχθηκε στο τμήμα ο γνωστός χρυσαυγίτης φασίστας γιατρός κ. Παρασχάκης. Όταν πήγε να εξετάσει την Στέλλα, εκείνη τον γνώρισε και αρνήθηκε να εξεταστεί από αυτόν. Σας κάνουμε γνωστό ότι η κ. Στέλλα Νικολαίδου συμμετέχει εδώ και πολλά χρόνια στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα.

5. Δεδομένου ότι έχει περάσει ένας μήνας και δεν έχουμε καμία πληροφόρηση για την πορεία υγείας του ανθρώπου μας και εγώ δεν μπορώ να πάρω άδεια από την εργασία μου στο ωράριο εργασίας που βρίσκονται οι γιατροί στο τμήμα, αυτή την ενημέρωση την έχει αναλάβει ο σύντροφος μου αλλά μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να βρει την κ. Μαραγκουδάκη ή κάποιον επιμελητή μια και διαρκώς απουσιάζουν από το τμήμα.

6. Την Πέμπτη 12-6 και ώρα επισκεπτηρίου πήγε ο σύντροφος μου στο Ψ.Ν.Α. για να ενημερωθεί για την πορεία υγείας της Στέλλας. Ως συνήθως δεν υπήρχε κανένας γιατρός, ούτε η διευθύντρια. Σε ερώτηση του σε μια νοσοκόμα αν θα έρθουν οι γιατροί και πότε αυτή απάντησε, μπορεί να έρθουν, περιμένετε. Ο σύντροφος μου περίμενε από τις 10.30 ως τις 12.30 που έληγε το επισκεπτήριο, ξαναρώτησε την νοσοκόμα και αυτή του απάντησε ότι ήρθαν 2 γιατροί και να πάει να τους βρει στο γραφείο. Απευθυνόμενος στον ένα γιατρό για ενημέρωση, αυτός απάντησε ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει γιατί είναι βοηθός επιμελητή και δεν ξέρει την περίπτωση της Στέλλας και τον παρέπεμψε στην ανύπαρκτη διευθύντρια. Ο σύντροφος μου απάντησε ότι την διευθύντρια δεν μπορούμε να την βρούμε ποτέ, ούτε και στις εφημερίες του νοσοκομείου. Παρενέβη ο δεύτερος γιατρός, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Ο σύντροφος μου ρώτησε ποιος είναι και αυτός είπε ότι είναι ο Παρασχάκης. Ο σύντροφος μου του απάντησε ότι με υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής ο οποίος συντάσσεται και ως γιατρός με τις θέσεις της ναζιστικής οργάνωσης της χ.α. περί ευγονισμού και στείρωσης των ΑΜΕΑ, όπως επίσης και με τις θέσεις βουλευτών στο κοινοβούλιο που αποκαλούν τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες με το ναζιστικό προσωνύμιο υπάνθρωπους, δεν θέλει καμία κουβέντα και του τόνισε να μην εξετάσει και ενοχλήσει την κ. Νικολαΐδου. Δεδομένου ότι δεν έχει βγει δημόσια να αποκηρύξει αυτές τις φυλετικές – ρατσιστικές απόψεις (βλέπε και αιμοδοσία μόνο για Έλληνες) για μας καταπατά τον όρκο του Ιπποκράτη.

Στη συνέχεια ο σύντροφος μου αποχώρησε από το τμήμα και πήγε στο διοικητή του νοσοκομείου ο οποίος έλειπε και υπέβαλε προφορική διαμαρτυρία στον γραμματέα του.

7. Την επόμενη μέρα (Παρασκευή 13-6) ο σύντροφος μου ξαναπήγε στο τμήμα γιατί είχε κανονιστεί να μεταφέρει μαζί με την κοινωνική λειτουργό του τμήματος (ένας εξαιρετικός άνθρωπος) την Στέλλα στο αστυνομικό τμήμα Χαϊδαρίου για την έκδοση ταυτότητας της. Εκεί έμαθε από νοσηλεύτρια ότι η διευθύντρια του έχει απαγορεύσει την είσοδο και την παρουσία στο τμήμα.

Εν κατακλείδι,

Η χειρότερη μορφή εξουσίας είναι αυτή που ασκείται σε αδύναμους και ανήμπορους ανθρώπους. Και οι ψυχικά πάσχοντες είναι ευάλωτοι σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο ασθενή.

Η διευθύντρια του 6ου τμήματος, ασκεί αυταρχική και εξουσιαστική ψυχιατρική και με πρόσχημα ότι στο τμήμα της βρίσκονται και κάποιοι κρατούμενοι, έχει μετατρέψει το τμήμα σε μικρό Άουσβιτς και τους ψυχικά πάσχοντες σε μηχανές κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, και χρησιμοποιεί με το παραμικρό την κατάκλιση ως μέσο απειλής αλλά και ως πράξη. Εδώ ισχύει η ρήση του Φράνκο Μπαζάλια «Όταν ο άρρωστος είναι δεμένος ο ψυχίατρος είναι σπίτι του. Όταν ο άρρωστος είναι ελεύθερος, ο ψυχίατρος κάνει τη δουλειά του».

Είναι ξεφτίλα και καταισχύνη τον 21ο αιώνα να ισχύουν στην Ελλάδα σε πολλά ψυχιατρικά ιδρύματα η καθήλωση, το ηλεκτροσόκ και ο ψυχαναγκασμός ανήμπορων ανθρώπων, τα οποία εμείς τα θεωρούμε βασανιστήρια.

Απαιτούμε:

Από τον διοικητή του Ψ.Ν.Α. να δώσει εντολή για μεταφορά της κ. Νικολαΐδου σε άλλο τμήμα, να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα της ώστε να έχει η θεραπεία της ομαλή εξέλιξη, δεδομένου ότι η παρουσία του κ. Παρασχάκη, όπως και η αυταρχικότητα της κ. Μαραγκουδάκη δρουν ανασταλτικά στην βελτίωση της ψυχικής της υγείας.

Καθιστούμε τον διοικητή του Ψ.Ν.Α υπεύθυνο για την ψυχική και σωματική ακεραιότητα της Στέλλας.

Σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί το αίτημα μας για αλλαγή τμήματος θα απευθυνθούμε εκτός των άλλων και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν δεχόμαστε το επιχείρημα ότι ο κανονισμός του νοσοκομείου δεν επιτρέπει την αλλαγή τμήματος –εκεί που νοσηλεύτηκες την πρώτη φορά εκεί ξανανοσηλεύεσαι- γιατί στην περίπτωση της Στέλλας δεν ισχύει για δυο λόγους : α) η Στέλλα είχε νοσηλευτεί στο Ψ.Ν.Α πριν 8 χρόνια. Στο διάστημα αυτό έχουν αλλάξει και διευθυντές και γιατροί και το περιβάλλον νοσηλείας ήταν διαφορετικό και β) ο νοσηλευόμενος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα επιλογής θεράποντος γιατρού και η Στέλλα στα εξωτερικά ιατρεία του Ψ.Ν.Α. (στην πλατεία Βάθης) είχε επιλέξει άλλο γιατρό από άλλο τμήμα.

Υ.Γ. 1. Διάφοροι κυβερνητικοί και άλλοι παράγοντες ας μην προτρέξουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την επιστολή στα επιχειρήματα τους για την ψυχιατρική «μεταρρύθμιση» στην ουσία βίαιη διάλυση των δομών δημόσιας ψυχικής υγείας. Τους κάνουμε γνωστό ότι εγώ και ο σύντροφος μου συμμετέχουμε εδώ και πολλά χρόνια στο κίνημα υπέρ της αποασυλοποίησης, ενάντια στην αυταρχική ψυχιατρική και υπέρ μιας κοινοτικής ελευθεριακής ψυχιατρικής.

Υ.Γ. 2. Το κείμενο αυτό θα κοινοποιηθεί σε όλους τους φορείς που έχουν σχέση με τα ψυχικά και ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στο υπουργείο υγείας και στον ημερήσιο τύπο.

Η οικογένεια της κ. Στέλλας Νικολαΐδου

Η αδελφή της Μαρία Νικολαΐδου

Ο γαμπρός της Γιώργος Μερζιώτης

Ο ανιψιός της Ζαφείρης Νικολαΐδης Μερζιώτης

Δραπετσώνα 14- 6 - 2014".

avgi.gr

Όλο και συχνότερα φτάνουν ιστορίες στα αυτιά μας για ανθρώπους, γνωστούς και μη, οι οποίοι παραπονιούνται ότι πάσχουν από κατάθλιψη, άγχος, κρίσεις πανικού, εξάντληση, μοναξιά, χαμηλή λίμπιντο και εμμονικές ιδέες. Η καθημερινή χρήση τέτοιων όρων, οι οποίοι έχουν εισχωρήσει στην αργκό της γενιάς μας και ανταλλάσσονται με την ίδια συναδελφικότητα με την οποία θα αντάλλαζες δύο στριφτά τσιγάρα, δείχνουν ότι η ποιότητα της ζωής μας, αν μπορεί κανείς να κάνει λόγο για ποιότητα πια, πάει από το κακό στο χειρότερο. Η εργασιομανία μέχρι τελικής πτώσης, η υπερκόπωση, η δωρεάν εργασία, η εργασία χωρίς συμβάσεις, οι υπερωρίες οι οποίες δεν πληρώνονται ποτέ, καθώς και η διαρκώς αυξανόμενη πίεση από τον εκάστοτε μάνατζερ για να αυξήσεις την παραγωγικότητά σου, κάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα σε λιγότερο χρόνο, ενώ παραμένεις χαμογελαστός, είναι πλέον η νόρμα.

Ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας και των προαναφερθέντων συμπτωμάτων, όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, είναι να καταφύγεις στα ψυχοφάρμακα -αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά και ό,τι άλλο σου συνταγογραφήσουν οι απανταχού ψυχίατροι και «ψυχογνώστες». Η δε ευκολία με την οποία γράφουν πλέον φάρμακα, είναι μέρος μιας τάσης της ψυχιατρικής -η καθαρά βιολογική προσέγγιση- η οποία, βασισμένη στην αρχή ότι όλα αυτά τα συμπτώματα είναι καθαρά αποτέλεσμα της χημικής ανισορροπίας του εγκεφάλου, αναζητά τις ευθύνες στο ίδιο το άτομο, βγάζοντας εκτός συζήτησης κοινωνικο-πολιτικό-οικονομικούς παράγοντες.

Η ψυχίατρος Ελένη Μοσχονά, μου εξηγεί ότι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι διαγνώσεις και, κατ’ επέκταση η χορήγηση φαρμάκων, είναι βασισμένες πάνω σε δύο «εγχειρίδια», το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για Ψυχικές Διαταραχές (DSM), της αμερικανικής σχολής, και τη Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νοσημάτων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας (ICD), την οποία ακολουθεί η αγγλοσαξονική σχολή. Στην Ελλάδα, ενώ η εκπαίδευση των ψυχιάτρων βασίζεται στο DSM, χρησιμοποιούνται και τα δύο, επιλογή/απόφαση που τίθεται στην ευχέρεια και κρίση του εκάστοτε ψυχίατρου, παρόλο που η ελληνική συνταγογράφιση απαιτεί το ICD. Το DSM και το ICD είναι ένα λεξικό διάγνωσης, ένα παγκοσμίως συμφωνημένο εργαλείο βάσει του οποίου πιστοποιούνται οι νόσοι και γίνεται η κλινική χορήγηση των αντιψυχωσικών φαρμάκων. Θεωρείται δε από πολλούς η «Βίβλος» της σύγχρονης ψυχιατρικής. Η κοινή λογική λέει ότι για να θεωρηθεί ότι πάσχεις από κάποια αρρώστια, πρέπει να παρουσιάζεις έναν αριθμό συμπτωμάτων. Με βάση το DSM όταν ο «ασθενής» έχει τουλάχιστον 3 από τα 5 συμπτώματα, τότε μπορεί να θεωρηθεί πάσχων.

Γιατί πρέπει να μας προβληματίσει ο τρόπος που γίνεται η διάγνωση;

Όπως έγραψε πρόσφατα o Peter Gøtzsche σε άρθρο της Guardian, ο ορισμός που δίνεται για τις ψυχιατρικές διαταραχές είναι πλατύς και αόριστος με αποτέλεσμα σε πολλούς ανθρώπους να δίνεται λανθασμένη διάγνωση. Tα διαγνωστικά κριτήρια που χρησιμοποιούνται δεν υπάρχουν a priori, αλλά δημιουργούνται κατόπιν ψηφίσματος και εισάγονται στο DSM. Αυτό που ψηφίζεται είναι ένα σύστημα ταξινόμησης των συμπτωμάτων. Σκεφτείτε μόνο το ότι το DSM χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε μια προσπάθεια θεραπείας στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η δεύτερη εκδοχή του (1968), η οποία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη ψυχοδυναμική θεωρία, δέχτηκε σκληρή κριτική από ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, δεδομένου ότι η ομοφυλοφιλία είχε καταγραφεί ως ψυχική διαταραχή. Το DSM έχει αναθεωρηθεί αρκετές φορές από τότε αλλά, δεδομένου του ότι καμία διάγνωση δεν υποστηρίζεται από αντικειμενικά ιατρικά στοιχεία και του ότι κανένα DSM δεν έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, η αξιοπιστία του ως διαγνωστικό σύστημα αμφισβητείται.

Το αποτέλεσμα είναι ότι άνθρωποι οι οποίοι πάσχουν από ψυχική οδύνη αντιμετωπίζονται με φαρμακευτική αγωγή, χωρίς να γνωρίζουν τον τρόπο που λειτουργούν τα φάρμακα αυτά. Αυτό σύμφωνα με τoν Peter Gøtzsche έχει οδηγήσει στην αυξανόμενη εξάρτηση από τα ψυχοφάρμακα, τα οποία πολλές φορές αντί να αντιμετωπίζουν, προκαλούν τα συμπτώματα τα οποία υποτίθεται ότι καταπολεμούν. Έρευνα του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA), που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, δείχνει ότι τα ψυχοφάρμακα πολλές φορές εντείνουν την κατάθλιψη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των αυτοκτονιών ειδικότερα στις νέες ηλικίες μέχρι τα 40.

Η καθαρά οργανική αντιμετώπιση μιας ψυχικής νόσου αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο σαν το άθροισμα των ατομικών κυττάρων του, εξαιρώντας από την κουβέντα τον παράγοντα κοινωνία και συντηρώντας έτσι ένα τρόπο ζωής ο οποίος χωρίς φάρμακα ίσως να ήταν μη-βιώσιμος. Αυτή η τάση της ψυχιατρικής είναι απόρροια και συντηρεί το νεοφιλεύθερο οικονομικό μοντέλο που προάγει το πρότυπο του εργασιομανή. Τα φάρμακα ναρκώνουν, δεν θεραπεύουν για να μπορέσει ο εξαντλημένος, βαριεστημένος, μηχανοποιημένος εργάτης να εξακολουθεί να σηκώνεται το πρωί για δουλειά. Η γενιά μας, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη γενιά, όπως έγραψε η JD Taylor, «είναι αγχώδης, παρανοϊκή, ανήσυχη και εξαντλημένη» και, η κανονικοποίηση όλων αυτών των ψυχιατρικών διαταραχών, οδηγεί στην παθητική αποδοχή τους ως ατυχή, αλλά αναπόφευκτα στοιχεία της κοινωνίας μας και του δρόμου προς την εργασιακή επιτυχία.

Το άγχος και ο φόβος, λέει η Taylor, είναι ψυχολογικά σημάδια ενός εξουσιαστικού μοντέλου το οποίο εμφανίζεται σε όλες τις κοινωνίες. Όμως, εξηγεί, ένα ιδιαίτερο είδος άγχους και φόβου εμφανίζεται στον οικονομικό καπιταλισμό μέσω των διαρκώς αυξανόμενων πιέσεων τις οποίες δέχεται αυτός που ζει και εργάζεται στη νεοφιλελεύθερη κοινωνία. Το άγχος, η κούραση, η ανασφάλεια στον εργασιακό χώρο και η κατάθλιψη, αποδίδονται στο ίδιο το άτομο, στην ατομική ανικανότητά του να ανταπεξέλθει στον υπερβολικό φόρτο εργασίας του, το οποίο όντας άρρωστο πια και μη μπορώντας να αποδώσει, αυτο-ενοχοποιείται, καταφεύγοντας πλέον στην μοναδική διέξοδο, αυτή των φαρμάκων. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο συντηρείται κατ’ αυτό τον τρόπο δημιουργώντας συναισθήματα ανεπάρκειας και άγχους στο ίδιο το άτομο χωρίς να του επιτρέπει ποτέ να μπει στην διαδικασία τελικά να αναρωτηθεί γιατί εξακολουθεί να εργάζεται έτσι, όταν το ίδιο το σύστημα είναι άρρωστο και κατ’ επέκταση τον αρρωσταίνει.

Πολλοί, μην μπορώντας να λειτουργήσουν σε αυτό το σύστημα, αποκλείονται από τον εργασιακό χώρο. Το πρόβλημα ακριβώς είναι ότι οι ιδέες για την ψυχική υγεία, όπως δείχνει και η ιστορία του DSM το οποίο συνέχεια ανανεώνεται και εμπλουτίζεται με νέες διαταραχές, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις κοινωνικο-πολiτικο-οικονομικές συνθήκες στις οποίες εμφανίζονται. Αυτές πρέπει να μας προβληματίσουν. Αυτές πρέπει να αλλάξουν.

Η απάντηση δεν είναι απαραίτητα η μη-χορήγηση φαρμάκων, αλλά η ενημερωμένη επιλογή του «ασθενή» για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διάγνωση και, ως εκ τούτου, των φαρμάκων που παίρνει, μου εξηγεί η παλιά μου συμφοιτήτρία η Ελένη, η οποία τώρα κάνει το διδακτορικό της στα «Πρώτα Στάδια της Ψύχωσης». Η πολιτικοποίηση της κουβέντας γύρω από την ψυχιατρική και η προσεκτική ακρόαση της προσωπικής ιστορίας του κάθε ασθενή (l' ecoute du recit), είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. «Σήμερα είμαστε τελειωμένοι, ικανοί να δουλέψουμε μόνο για πολύ λίγα χρόνια ακόμη, σε κακοπληρωμένες δουλειές, πριν βρεθούμε πεταμένοι στο περιθώριο από τις αγορές εργασίες λόγω μη παραγωγικότητας», γράφει η Taylor, «...τα πράγματα θα χειροτερέψουν αν δεν πολιτικοποιήσουμε το άγχος και την κατάθλιψη και δεν ξεκινήσουμε αγώνα ώστε να βάλουμε σε προτεραιότητα την καλή υγεία των ατόμων στις κοινωνίες μας».

Τώρα που γράφω, το βίντεο με το ξέσπασμα του Μπούκουρα στα έδρανα της Βουλής έχει γίνει viral.
Απ’ ότι φαίνεται ακόμα και οι χρυσαυγίτες έχουν αδυναμίες.
Τα Lexotanil και τα Ladose μάλλον δεν κάνουν διακρίσεις.

Πηγή: vice

Η κατάθλιψη είναι πλέον η δεύτερη σημαντικότερη αιτία ανικανότητας-αναπηρίας διεθνώς, μετά τους πόνους στη μέση, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι η εν λόγω ψυχική διαταραχή πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ζήτημα προτεραιότητας για την παγκόσμια δημόσια υγεία.
Ειδικότερα για την Ελλάδα, η επιδημιολογική μελέτη αναφέρει ότι από «μείζονα καταθλιπτική διαταραχή» πάσχει κατ' εκτίμηση -στοιχεία για το 2010- περίπου το 4,9% του πληθυσμού (από τουλάχιστον 3,6% έως 6,6% του ελληνικού πληθυσμού το πολύ). Ο αντίστοιχος μέσος όρος για τη Δυτική Ευρώπη είναι 4,7% (από 4,3% έως 5%). Υπάρχουν χώρες με μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης, όπως η Ολλανδία (8%) και η Ελβετία (6,2%) και άλλες με χαμηλότερα, όπως η Βρετανία (3%) και το Βέλγιο (4%).

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Αλίζ Φεράρι της Σχολής Υγείας του πανεπιστημίου της Κουίνσλαντ στην Αυστραλία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό "PLoS Μedicine", σύμφωνα με το BBC, σύγκριναν την κλινική κατάθλιψη με πάνω από 200 άλλες ασθένειες και τραυματισμούς, ως αιτίες ανικανότητας και αναπηρίας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η κατάθλιψη (με ποσοστό 8,2%) κατατάχτηκε ως δεύτερη κυριότερη αιτία ανικανότητας, αν και η επίπτωσή της ποικίλει σημαντικά από χώρα σε χώρα. Τα υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης καταγράφονται στο Αφγανιστάν και τα χαμηλότερα στην Ιαπωνία. Γενικότερα, η κατάθλιψη πλήττει περισσότερο τις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, και λιγότερο τις πιο πλούσιες.

Ακόμα, σύμφωνα με την μελέτη, η κατάθλιψη επιβαρύνει πιο πολύ τις γυναίκες από ό,τι τους άνδρες, καθώς και τους ενήλικες εργαζόμενους από ό,τι άλλες πληθυσμιακές ομάδες. Εξάλλου, ένα σημαντικό ποσοστό των αυτοκτονιών και των ισχαιμικών καρδιαγγειακών επεισοδίων αποδίδονται στην κατάθλιψη.
Όπως είπε η Φεράρι, «η κατάθλιψη αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και σίγουρα οφείλουμε να της δώσουμε περισσότερη προσοχή από ό,τι κάνουμε ως τώρα. Υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει τόσο όσον αφορά τη διάγνωση της νόσου, όσο και την εύρεση αποτελεσματικών μεθόδων θεραπείας». Όπως επεσήμανε, εμπόδιο εξακολουθεί να αποτελεί το «στίγμα» που ακόμα συνοδεύει την ψυχική νόσο.

Ως κατάθλιψη ορίζεται ένα γενικευμένο αίσθημα λύπης, απογοήτευσης και εγκατάλειψης, το οποίο διαρκεί για μήνες ή χρόνια και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει πως η ζωή είναι μάταιη και δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Τα άτομα με κατάθλιψη χάνουν το ενδιαφέρον τους για δραστηριότητες που προηγουμένως τους ευχαριστούσαν και, παράλληλα, εμφανίζουν διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα (π.χ. διαταραχή του ύπνου). Η κατάθλιψη έχει διάφορες διαβαθμίσεις, από την ηπιότερη δυσθυμία έως τη σοβαρότερη «μείζονα διαταραχή κατάθλιψης» (ή κλινική κατάθλιψη). Οι συνηθέστερες θεραπείες είναι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα και η ψυχοθεραπεία.