Το όνομά της είναι Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα... Είναι μόλις 21 ετών, αλλά η ιστορία της συγκλονίζει. Πρόκειται για τη γυναίκα-σύμβολο στον αγώνα κατά του ISIS, μια πρώην σκλάβα των τζιχαντιστών που κατάφερε να δραπετεύσει και σήμερα δίνει τον δικό της αγώνα για να αφυπνίσει συνειδήσεις στα πέρατα του κόσμου, ώστε η παγκόσμια κοινότητα να μην μπορεί να πει... «δεν ήξερα».

Η ψυχή πονάει, το σώμα αιμορραγεί, αλλά η δύναμη της νεαρής «Γεζίντι», όταν περιέγραψε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο τα τρομακτικά βασανιστήρια και τους βιασμούς που υπέστη για τρεις μήνες στα χέρια του ISIS, θυμίζει σε όλους μας ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει πολλά...Είναι μια μαρτυρία από την κόλαση. Το βλέμμα της καθρεφτίζει τη μοίρα των ανθρώπων που γλίτωσαν από τον εφιάλτη και τις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών, αλλά που προσπαθούν να βρουν και πάλι τον βηματισμό τους στη ζωή.

Η 21χρονη Nάντια Μουράντ Μπασί Τάχα έπεσε θύμα απαγωγής τον Αύγουστο του 2014, όταν μέλη του Ισλαμικού Κράτους εισέβαλαν στο χωριό της στο Ιράκ. Ακολούθησαν η εκτέλεση όλων των ανδρών και η μεταφορά των γυναικόπαιδων στη Μοσούλη, όπου και ανταλλάχθηκαν ως «δώρα» μεταξύ των τρομοκρατών. Λίγες ημέρες αργότερα βασανίστηκε, προσπάθησε να δραπετεύσει, αλλά συνελήφθη. Τελικά, έπειτα από τρεις μήνες, κατάφερε να διαφύγει και πλέον ζει στη Γερμανία. Εκτός από τα ψυχικά τραύματα και τη σωματική ταλαιπωρία που της προκάλεσαν, οι τζιχαντιστές της στέρησαν και αρκετά από τα αδέλφια της, δολοφονώντας τα εν ψυχρώ.

Ο Πρ. Παυλόπουλος υποδέχεται τη Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα

Η Νάντια Μουράντ Μπασί Τάχα ανήκει στην κουρδική εθνοθρησκευτική μειονότητα με ινδοϊρανικές ρίζες των «Γεζίντι», που ζουν στην επαρχία της Νινευή του βορείου Ιράκ, ενώ υπάρχουν και άλλες κοινότητές τους στην Αρμενία, την Τουρκία και τη Συρία.

Η επίθεση
«Είχα την τύχη να γλιτώσω από τις δυνάμεις του ΙSIS μεταξύ των χιλιάδων κοριτσιών που είχαν απαχθεί. Το ΙSIS επιτέθηκε στις 3 Μαρτίου του 2014. Σκότωσαν τους άνδρες και πήραν τα παιδιά. Τους πήραν στα στρατόπεδά τους, στις βάσεις τους στη Μοσούλη, στη Συρία και αλλού, και μας οδήγησαν προς τους πολεμιστές σε διάφορα σημεία» διηγήθηκε η νεαρή στον Προκόπη Παυλόπουλο.

«Κάθε μέρα μας πωλούσαν σε άνδρες του ISIS είτε της Συρίας είτε του Ιράκ. Αν και δεν έμεινα πολύ καιρό, μόλις τρεις μήνες, ωστόσο με πήραν πάνω από δώδεκα αγωνιστές ή πολεμιστές, αντάρτες του Daesh. Πήραν τα αδέλφια μου, σκότωσαν τους συναδέλφους μου, τους συναγωνιστές μου και με κρατούσαν αιχμάλωτη. Πέρασε ένας χρόνος από τότε, αλλά αυτές οι πράξεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα, εις βάρος πολλών μειονοτήτων».

Στη σπαρακτική ομιλία της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις 16 Δεκεμβρίου είχε περιγράψει λεπτομερώς τις τρομακτικές εμπειρίες που έζησε στα χέρια των τζιχαντιστών, χαρακτηρίζοντας αυτές τις επιθέσεις εναντίον της κοινότητάς της ως στοχοποιημένη «γενοκτονία».

«Σε ένα κτίριο ήταν χιλιάδες οικογένειες και παιδιά. Ενας από αυτούς ήρθε σε μένα. Ηθελε να με πάρει. Κοιτούσα στο πάτωμα. Είχα πετρώσει. Οταν κοίταξα πάνω, είδα έναν τεράστιο άνδρα. Εμοιαζε με τέρας. Εκλαψα. Φώναξα "είμαι πολύ νέα και είσαι τεράστιος". Με χτύπησε, με κλώτσησε και με έδειρε. Και λίγα λεπτά αργότερα, άλλος ένας άνδρας ήρθε. Κοιτούσα ακόμα στο πάτωμα. Είδα ότι ήταν λίγο μικρότερος. Τον ικέτεψα, τον παρακάλεσα να με πάρει. Φοβόμουν απίστευτα τον πρώτο. Αυτός που με πήρε μου ζήτησε να αλλάξω θρησκεία. Αρνήθηκα. Μου ζήτησε να βγάλω τα ρούχα μου. Με έβαλε σε ένα δωμάτιο με φρουρούς και μετά προχώρησαν στο έγκλημά τους μέχρι που λιποθύμησα».

Είναι ένα δράμα σε εξέλιξη. Θα κρατήσει μήνες ή χρόνια; Πραγματικά δεν ξέρω.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έτσι θα πάει η υπόλοιπη ζωή μου. Η θάλασσα έχει γίνει νεκροταφείο. Το κείμενο που ακολουθεί είναι βασισμένο σε μαρτυρίες διασωστών από το ανατολικό Αιγαίο

«Τις κραυγές μες τη νύχτα δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Οι νεκροί δεν υποφέρουν πια, τα άψυχα σώματα που επιπλέουν στο νερό είναι γαλήνια. Επικρατεί μια ηρεμία που προκαλεί θλίψη αλλά δεν τρομάζει. Αυτό που δεν αντέχεται είναι οι κραυγές».

«Δεν είχα ποτέ καταλάβει πώς οι άνθρωποι μπορούν να βγάζουν τέτοιες ζωώδεις κραυγές. Είναι τόσο επώδυνο. Ξυπνάω στη μέση της νύχτας αγχωμένος περιμένοντας ν’ ακούσω να με καλούν σε βοήθεια. Μπερδεύω το φύσημα του ανέμου με τις μισοπνιγμένες ανάσες των παιδιών και των νεαρών κοριτσιών. Δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν τόσες γυναίκες, τόσα παιδιά, νήπια στην ηλικία του γιου μου».

«Τους αγκαλιάζεις, τους τραβάς έξω από το νερό νομίζοντας ότι ζουν ακόμα, σε ξεγελούν οι σπασμοί του σώματος. Λίγο αργότερα βλέπεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, κρατάς στα χέρια σου ένα άψυχο σώμα. Ένα ακόμα».

«Δεν έχεις χρόνο να σκεφθείς, να στενοχωρηθείς, να κλάψεις. Έκλαψα μόνο την πρώτη φορά όταν κράτησα στα χέρια μου ένα κοριτσάκι που έκλαιγε σπαραχτικά γιατί είχε μόλις δει να ανασύρουν τη μάνα του, μια νέα, όμορφη γυναίκα, νεκρή. Το έσφιξα στην αγκαλιά μου κι έκλαψα μαζί του. Είναι όλα τόσο παράλογα, τόσο λάθος».

«Παλιότερα δεν τους συμπαθούσα τους μετανάστες. Τους έβλεπα εδώ στο νησί χωρισμένους σε μικρές και μεγάλες ομάδες καθισμένους γύρω από σόμπες να γελούν, να ακούν ραδιόφωνο, να παίζουν ζάρια – κι ένιωθα θυμό. Νέοι άντρες, δυνατοί κι αντί να μείνουν στην πατρίδα τους να δουλέψουν, να βρουν μια λύση στα βάσανά τους, μαζεύονταν όλοι εδώ, δημιουργώντας τόσα προβλήματα. Τώρα ο τρόπος που σκέφτομαι έχει αλλάξει. Τους βλέπω με άλλο μάτι. Αυτοί είναι πρόσφυγες βέβαια, κυνηγημένοι άνθρωποι. Καταλαβαίνω ότι για να φτάσει ένας πατέρας και μια μάνα να περάσουν τα παιδιά τους από τέτοιες δοκιμασίες, δεν έχουν άλλη επιλογή. Σκέψου, λέω στον εαυτό μου, τι κόλαση ζούσαν οι άνθρωποι στις πατρίδες τους για να αποφασίσουν να παίξουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα».

«Μπερδεύω το φύσημα του ανέμου με τις μισοπνιγμένες ανάσες των παιδιών και των νεαρών κοριτσιών. Δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν τόσες γυναίκες, τόσα παιδιά, νήπια στην ηλικία του γιου μου»

«Τους λαθρέμπορους αν μπορούσα θα τους σκότωνα. Βαρύ αυτό που λέω, αλλά πες μου εσύ ποια τιμωρία βρίσκεις κατάλληλη γι’ αυτά τα τέρατα. Το ν’ αφήνεις κάποιον να πεθάνει για τα λεφτά, είναι ότι χειρότερο μπορώ να σκεφθώ, χειρότερο από το να τον σκοτώνεις γιατί έχεις διαφορές πολιτικές ή θρησκευτικές. Σημαίνει ότι δεν έχεις ψυχή ανθρώπου, είσαι κτήνος».

«Κάθε μέρα έχουμε πνιγμένους, κάθε μέρα. Τα ψυγεία στο νοσοκομείο είναι γεμάτα σώματα. Έχουν τελειώσει οι σάκοι που βάζουμε τα πτώματα, καταλαβαίνεις; Δυο δυο τους στοιβάζουν τώρα. Κάποιοι δεν νοιάζονται, επειδή οι νεκροί είναι μουσουλμάνοι. Εμένα με νοιάζει. Τους κλείνω τα μάτια, καθαρίζω τους αφρούς που βγαίνουν από το στόμα τους. Κι εύχομαι πραγματικά να βρουν γαλήνη, να τους πάρει δίπλα του ο Αλλάχ στον παράδεισο που ονειρεύονται».

«Είναι ένα δράμα σε εξέλιξη. Θα κρατήσει μήνες ή χρόνια; Πραγματικά δεν ξέρω. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έτσι θα πάει η υπόλοιπη ζωή μου. Η θάλασσα έχει γίνει νεκροταφείο. Περνάς με το καραβάκι απ΄ τη Λέρο στη Σάμο και βλέπεις να επιπλέουν αντικείμενα, βαλίτσες, ρούχα. Οι ακτές έχουν γεμίσει παπούτσια κάθε μεγέθους. Δράμα σου λέω, ζούμε ένα δράμα».

«Κάποιοι κρατιούνται μακριά. Κάποιοι ενδιαφέρονται μόνο για τον τουρισμό, ψιθυρίζουν: τι θα γίνει το Πάσχα και το καλοκαίρι; Θα έρθουν τα γιοτ από την Τουρκία και την Ιταλία; Οι πρόσφυγες μάς διώχνουν τους τουρίστες».

«Κάποιοι άλλοι βοηθούν όσο μπορούν. Μαγειρεύουν για τα συσσίτια, συγκεντρώνουν φάρμακα και ρούχα. Κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος, δεν γίνεται. Υπάρχουν κι όλοι αυτοί οι ξένοι, οι αποστολές που βοηθάνε: Βρετανοί, Αμερικάνοι, Δανοί, Φιλανδοί. Έχουν σώσει χιλιάδες ψυχές οι ξένοι από βέβαιο θάνατο, κάποιοι δουλεύουν ακούραστα πρωί και βράδυ».

«Αν δεν είχα τη γυναίκα μου, θα είχα τρελαθεί. Περπατάμε και κουβεντιάζουμε για αυτά που ζω, σαν ψυχοθεραπεία. Είναι το στήριγμά μου. Τις προάλλες έπινα καφέ στο λιμάνι κι ήρθε ένας Σύριος με δυο παιδάκια και με αγκάλιαζαν, με ευχαριστούσαν. Ήταν από τους τυχερούς, από αυτούς που σώθηκαν – με θυμήθηκαν από το βράδυ που τους μετέφερα στο νοσοκομείο. Συγκινήθηκα. Σκέφτηκα τότε πως αξίζει τον κόπο. Σκέφτηκα πως όλα αντέχονται αν ξέρεις πως βοηθάς πραγματικά, πως η παρουσία σου έχει σημασία. Όλα αντέχονται – ακόμα κι οι κραυγές μέσα στη νύχτα».

Εύα Στάμου protagon.gr

Στην επιφάνεια ήρθε πάλι το θέμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, ο οποίος σύμφωνα με τα πορίσματα, βρήκε τραγικό θάνατο, βάζοντας ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Η υπόθεσή του δεν έχει κλείσει ακόμα και άπαντες περιμένουν να λάμψη η δικαιοσύνη γι’ αυτό το παιδί που τόσο άδικα ‘έφυγε’ από τη ζωή. 

Μια νέα μαρτυρία-ντοκουμέντο ήρθε να ταράξει αργά χθες το βράδυ τα νερά. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής «Φως στο Τούνελ», ένας κάτοικος του εξωτερικού, έστειλε κάποια στοιχεία, τα οποία είναι άκρως απόρρητα και όπως φαίνεται θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο άμεσο μέλλον. «Υποστηρίζουν ότι είναι ενδείξεις σημαντικές για μια ενέργεια, η οποία δεν θεωρείται μάλλον αυτοκτονία», είπε ο συνεργάτης της Αγγελικής Νικολούλη. 

Η γνωστή δημοσιογράφος και παρουσιάστρια της εκπομπής φάνηκε να αναστατώνεται προς στιγμήν, όταν αντίκρισε τα συγκεκριμένα στοιχεία και τόνισε μεταξύ άλλων ότι: «Έχει σταλεί ένα απόρρητο υλικό που δείχνει κάποια στοιχεία. Αν εξαιρέσουμε την κάλυψη που υπάρχει σε ένα σημείο, όλα τα άλλα είναι ολοφάνερα και σου δίνουν απαντήσεις». 

Zappit.gr