To συζητούσαμε πέρυσι με τις φίλες μου: τι θα γίνει όταν τα παιδιά μας αρχίσουν να υποψιάζονται και να ρωτάνε για την ύπαρξη του. Πέρυσι, ήταν που βρήκα αυτό το γράμμα, της Αμερικανίδας συγγραφέως Martha Brockenbrough, η οποία το έστειλε στην δική της κόρη όταν άρχισε τις δικές της ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία του Άι Βασίλη, και η οποία, αντί για την καθιερωμένη λίστα της με τα δώρα που ζητούσε κάθε χρόνο από αυτόν, του έστειλε μόνο μία ερώτηση «Είσαι πραγματικά ο Άγιος Βασίλης;» Το έστειλα στις φίλες μου, οι οποίες συγκινημένες το άφησαν στα κομοδίνα των μεγαλύτερων παιδιών τους…Ίσως αυτή τη χρονιά να το αφήσω και εγώ στο κομοδίνο της δικιάς μου κόρης. Ίσως πάλι, το κάνω του χρόνου…

Είσαι πραγματικά ο Άι Βασίλης; …

«Αγαπητή Λούσι,

Σε ευχαριστώ για το γράμμα σου. Έκανες μια πολύ σωστή ερώτηση: ‘Είσαι ο Άι Βασίλης;’

Ξέρω ότι εδώ και πολύ καιρό το αναρωτιέσαι, αλλά ήθελα η απάντησή μου να είναι πολύ προσεκτική κι έπρεπε να σκεφτώ καλά τι θα σου πω.

Η απάντηση είναι όχι. Δεν υπάρχει ο Άι Βασίλης.

Είμαι όμως το άτομο που γεμίζει την κάλτσα σου με δώρα. Επίσης διαλέγω και τυλίγω τα πακέτα που βρίσκεις κάτω από το δέντρο, με τον ίδιο τρόπο που η μαμά μου το έκανε για μένα, όπως και η δική της μαμά για εκείνη (και ναι, βοηθάει κι ο μπαμπάς).

Φαντάζομαι πως κάποια μέρα θα το κάνεις κι εσύ για τα παιδιά σου και ξέρω ότι θα σου αρέσει να τα βλέπεις να τρέχουν προς το χριστουγεννιάτικο δέντρο το πρωί των Χριστουγέννων. Θα σου αρέσει να τα βλέπεις να κάθονται μπροστά στο δέντρο και τα προσωπάκια τους να φωτίζονται από τα λαμπιόνια του.

Όμως αυτό δεν θα σε κάνει Άι Βασίλη! Ο Άγιος Βασίλης είναι κάτι μεγαλύτερο και αυτό που κάνει διαρκεί περισσότερο από τη ζωή του καθενός μας. Είναι κάτι πολύ απλό αλλά και πολύ σημαντικό. Μαθαίνει στα παιδιά πώς να πιστεύουν σε κάτι που δεν έχουν ποτέ δει ή αγγίξει.

Είναι πολύ σπουδαία και σημαντική δουλειά αυτή. Στην πορεία της ζωής σου θα χρειαστείς αυτή την ικανότητα να πιστεύεις: στον εαυτό σου, στους φίλους σου, στα ταλέντα σου και στην οικογένειά σου. Επίσης, θα χρειαστεί να πιστέψεις σε πράγματα που δεν μπορείς να μετρήσεις ή να κρατήσεις στα χέρια σου. Μιλάω για την αγάπη, αυτή τη σπουδαία δύναμη που θα φωτίσει μέσα σου τη ζωή, ακόμα και στις πιο σκοτεινές και κρύες στιγμές.

Ο Άι Βασίλης είναι ένας δάσκαλος κι εγώ υπήρξα μαθήτριά του και τώρα ξέρεις το μυστικό για το πώς κατεβαίνει μέσα από όλες αυτές τις καμινάδες την παραμονή των Χριστουγέννων: τον βοηθάνε όλοι οι άνθρωποι που γέμισαν την καρδιά τους με χαρά χάρη σ’ εκείνον.

Με τις καρδιές γεμάτες, άνθρωποι σαν τον μπαμπά σου κι εμένα, αναλαμβάνουμε με τη σειρά μας να βοηθήσουμε τον Άι Βασίλη να κάνει μια δουλειά που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο να έρθει εις πέρας.

Έτσι λοιπόν, όχι, δεν είμαι ο Άι Βασίλης. Ο Άι Βασίλης είναι αγάπη και μαγεία και ελπίδα και ευτυχία. Ανήκω στην ομάδα του και πλέον ανήκεις κι εσύ.

Σ’ αγαπώ για πάντα

Η μαμά»

Πηγή: www.ourlife.gr 

Θέμα συζήτησης στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο η επιστολή διαμαρτυρίας από γονείς που βλέπουν πλέον ότι η αδιαφορία κυριαρχεί και πως παρά τις δεσμεύσεις τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Οι γονείς επισυνάπτουν φωτογραφίες από το νηπιαγωγείο των παιδιών τους, με τις εικόνες και τα λόγια τους να προκαλούν αίσθηση...

Η επιστολή των γονέων και οι φωτογραφίες

''Το νηπιαγωγείο είναι το μέρος που τα παιδιά μας περνάνε όλο τους το πρωινό –ή και το μεσημέρι, αν ανήκουν στα τμήματα του ολοήμερου. Περνούν εδώ τις πιο δημιουργικές ώρες της ημέρας τους. Τα φέρνουμε το πρωί ξεκούραστα και παίζουν, μαθαίνουν, χαλαρώνουν, γελάνε, κάνουν φίλους, μαλώνουν, φιλιώνουν, προετοιμάζονται για να γίνουν μικροί πολίτες του κόσμου μας. Τα παίρνουμε πίσω κουρασμένα και γεμάτα εντυπώσεις. Το δικό μας νηπιαγωγείο έχει όλα τα παραπάνω καλά. Έχει όμως και πολλά προβλήματα. Στεγάζεται σε ένα κτίριο που κάθε άλλο παρά με νηπιαγωγείο μοιάζει. Ασυντήρητο, ακατάλληλο κι επικίνδυνο. Το επίπεδο ασφάλειας θα έπρεπε να ήταν στο μέγιστο βαθμό αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει.

Φανταστείτε ότι αυτό το κτίριο στεγάζει 80 παιδάκια και δεν διαθέτει ούτε καν αντι-ηλεκτροπληξιακό ρελέ. Έπειτα, οι στέγες λιμνάζουν με την πρώτη βροχή και στάζουν νερό με αποτέλεσμα οι τοίχοι να είναι γεμάτοι υγρασία. Αυτό τον αέρα αναπνέουν τα παιδιά μας και παρά τις προσπάθειες των νηπιαγωγών, όλοι οι ιθύνοντες προσφέρουν προσωρινές λύσεις που ‘κουκουλώνουν’ αλλά δεν διορθώνουν το πρόβλημα, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να επανέρχεται. Οι ταράτσες λοιπόν, χρειάζονται άμεση επισκευή και σωστή μόνωση για να μη συναντάμε μπολάκια και κουβάδες μέσα στο νηπιαγωγείο με σκοπό να συγκεντρωθούν τα νερά που στάζουν! Για να μη σκεφτούμε και το χειρότερο σενάριο κατάρρευσης κομματιού της στέγης και σοβαρότερου τραυματισμού νηπίων.

Ενός κακού μύρια έπονται κι ως συνέπειες της υγρασίας, τα ντουλάπια στην κουζίνα είναι σάπια –ναι, στην κουζίνα που φυλάσσονται τα φαγητά των παιδιών! Τα πλακάκια στο μπάνιο ξεκολλάνε και τα φωτιστικά είναι έτοιμα να πέσουν. Στην πρώτη βροχή τα ταβάνια στάζουν νερά, οι βιβλιοθήκες πρέπει να αδειάζουν και τα βιβλία πρέπει να μεταφέρονται για να μη χαλάσουν. Κάποιες από αυτές είναι σκεπασμένες με νάιλον για να προστατεύονται τα βιβλία και οι εργασίες των παιδιών από τα νερά που μπαίνουν μέσα. Στις βρύσες της αυλής οι οποίες δεν λειτουργούν έχει φύγει το μπετόν φαίνονται τα σκουριασμένα σίδερα του οπλισμού. Κάθε μέρα πέφτουν σοβάδες από παντού. Το κτίριο μένει άβαφο και αφημένο στο έλεος των βωμολοχιών και των συνθημάτων.

Η παιδική χαρά πλάι στην αυλή είναι χωρίς πιστοποίηση, με σπασμένα παιχνίδια, κακό ταρτάν κτλ. Παρόλα αυτά όμως, το μοναδικό που έχουν τα παιδιά για να παίζουν στα διαλείμματά τους! Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αλληλεπιδρούν σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον. Επίσης το αλεξικέραυνο του νηπιαγωγείου κλάπηκε και ουδέποτε αντικαταστάθηκε. Εμείς ως γονείς, προσπαθούμε μόνοι μας να φτιάξουμε ό,τι μπορούμε και μάλιστα με δικά μας έξοδα. Οι νηπιαγωγοί –χρόνια τώρα– φτιάχνουν έγγραφα συνεχώς και τα υποβάλλουν, ενώ οι ιθύνοντες λένε ότι θα επιληφθούν. (Άραγε, χρονοτριβούν ή εθελοτυφλούν;)

Πότε δηλαδή θα κοιτάξουν το πρόβλημα, όταν γίνει κάποιο ατύχημα; Γιατί πρέπει πάντα να συμβαίνει πρώτα το κακό και μετά να τρέχουν όλοι; Τότε, όμως, θα είναι αργά… Και ειδικά όταν μιλάμε για τετράχρονα και πεντάχρονα παιδιά, ούτε μία μέρα δεν πρέπει να αφήνουμε να περνά χαμένη κι αναξιοποίητη.''

Πηγή: cretalive.gr

Και τους επίσημους χορηγούς της Ακαδημίας που τους δύσκολους αυτούς καιρούς συνέβαλαν από το υστέρημά τους.

Και συγκεκριμένα : CORAL GAZ. HOTEL ALICE SPRINGS .BEACH HOTEL & APARTMENT NIRIIDES. KAI TO HAIR STUDIO by makis.

Με εκτίμηση το Δ.Σ. της Α.Ε.ΚΩΣ.

Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, όπως είναι και η Ελλάδα, τα παιδιά ανέκαθεν αργούσαν να «ανοίξουν τα φτερά τους» και να αποφασίσουν να αφήσουν την οικογενειακή εστία για να ζήσουν ανεξάρτητοι.

Ωστόσο, η οικονομική κρίση που μαστίζει την ήπειρο, έχει πλέον αυξήσει δραματικά τα ποσοστά των αγοριών και των κοριτσιών που συνεχίζουν να συμβιώνουν στην ίδια στέγη με τους γονείς τους, για αρκετά χρόνια μετά την ενηλικίωση.

Όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί, τα σκήπτρα κρατά η Κροατία με το 78% των νεαρών ανδρών ηλικίας 18-34 ετών να μην μπορεί να εγκαταλείψει τις βολές του πατρικού.

Στον αντίποδα, οι Φινλανδές αποδεικνύονται οι πιο ανεξάρτητες, καθώς μόλις το 14% εξακολουθεί και μετά τα 18 να ζει με τους γονείς.

Όσο για την Ελλάδα, δεν εγκαταλείπουν την πατρική εστία το 70% των ανδρών και το 60% των γυναικών ηλικίας 18-34 ετών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε όλες της χώρες της ΕΕ, τα ποσοστά των γιων που μένουν με τους γονείς τους ξεπερνούν κατά πολύ εκείνα των κοριτσιών.

bestofnetwork.gr