Μόνο σε 266 περιπτώσεις, απο την λίστα Λαγκάρντ των 1.700 ατόμων έχουν ξεκινήσει οι έλεγχοι ενώ μόνο οι 155 βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο, όπως ανέφερε στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Στέλιος Στασινόπουλος.

Ο κ. Στασινόπουλος τόνισε πως η καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι οι τράπεζες έστειλαν μαζικά στοιχεία και όχι ανά φορολογούμενο. «Ο εφοριακός δεν μπορούσε να επέμβει, ήταν αδύνατον, έπρεπε να προηγηθούν άλλες διαδικασίες που δεν ανήκαν μέχρι τώρα στην αρμοδιότητα του ΣΔΟΕ, έπρεπε να μπορέσουμε όλα αυτά τα στοιχεία να τα κάνουμε κατά φορολογούμενο για να είναι επεξεργάσιμα.. Έπρεπε κάποιος να τα διαχωρίσει και αυτό το έκαναν οι άνθρωποι της πληροφορικής, αν δεν ήταν αυτοί θα ήταν πολύ δύσκολος ο έλεγχος να γίνει», τόνισε ο κ. Στασινόπουλος. Σε όλα αυτά, ήρθε να προστεθεί, όπως είπε, και το γεγονός ότι οι ελεγκτές έπρεπε να περάσουν για μήνα και ένα σεμινάριο.

Στο αρχείο η λίστα Λιχτενστάιν

Σε ότι αφορά τη λίστα του Λιχτενστάιν, ο κ. Στασινόπουλος είπε ότι «μπήκε στο αρχείο με πράξη των ελεγκτών από το 2011», ενώ η λίστα των ακινήτων του Λονδίνου ελέγχεται από τις ΔΟΥ. Αναφορικά με την λίστα με τα εμβάσματα των 54.000 φορολογουμένων που κατά το κρίσιμο διάστημα 2008-2011 έστελναν στο εξωτερικό, ο προϊστάμενος του ΣΔΟΕ δήλωσε ότι η εν λόγω λίστα ελέγχεται από τη γενική γραμματεία δημοσίων εσόδων και όχι από το ΣΔΟΕ.

Πηγή: koutipandoras.gr

Επίκαιρη ερώτηση στον Πρωθυπουργό κατέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας με θέμα «τραπεζικά σκάνδαλα».

Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ρωτά τον κ. Σαμαρά εάν θα υπάρξει έλεγχος για επισφαλή δάνεια σε επιχειρηματικούς ομίλους και κόμματα, ενώ ζητά να πληροφορηθεί για τη διαδικασία εκ νέου ιδιωτικοποίησης των συστημικών τραπεζών.

Αναλυτικά η ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα:

«Το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου έφερε στην επιφάνεια για άλλη μία φορά το αμαρτωλό τρίγωνο 'τράπεζες-κόμματα εξουσίας-επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα'. Αυτό το τρίγωνο της διαπλοκής έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία.

» Μετά και το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, έγινε ακόμη πιο επιτακτική και μεγαλύτερη η ανάγκη για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο ήδη είχε υποστεί τις βαρύτατες συνέπειες από τη μεγάλη εκροή καταθέσεων και τις συνέπειες από τη ύφεση και τη λιτότητα που προκάλεσαν τα μνημόνια.

» Για την ανακεφαλαιοποίηση αυτή έχουν προβλεφθεί 50 δισ. ευρώ, τα οποία έχουν ήδη εγγραφεί ως δημόσιο χρέος. Από αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί ήδη περίπου 40 δισ. για την ανακεφαλαιοποίηση αλλά και την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος.

» Σύμφωνα με την αρχική συμφωνία της ανακεφαλαιοποίησης (38/9.11.2012 Πράξη υπουργικού Συμβουλίου), ο στόχος ήταν μέσα σε χρονικό διάστημα από 2 (Eurobank) μέχρι 4,5 χρόνια (Εθνική, Πειραιώς, Alpha) να ανακτηθούν οι μετοχές των τραπεζών από τους ιδιώτες μετόχους σε συγκεκριμένες τιμές ώστε λόγω και της επίτευξης συνεργειών που θα αύξαναν την αξία των τραπεζών, τελικά να επιστραφούν στο ελληνικό Δημόσιο τα 40 δισ. και να ακυρωθεί ισόποσο δημόσιο χρέος.

» Εντούτοις, σύμφωνα με δημοσιεύματα του οικονομικού Τύπου, επίκειται η κατάθεση νομοσχεδίου με το οποίο αλλάζουν οι όροι και οι ιδιώτες μέτοχοι θα μπορούν να ανακτήσουν άμεσα τις μετοχές τους σε τρέχουσες τιμές της αγοράς, δηλαδή εξευτελιστικά χαμηλότερες από τις αρχικά προβλεπόμενες.

- Μετά το σκάνδαλο του ΤΤ, που αφορά επισφαλή δάνεια περίπου 400 εκ. ευρώ, θα υπάρξει έλεγχος και στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των συστημικών τραπεζών και ειδικότερα προς επιχειρηματικούς ομίλους, ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα;

- Αν αληθεύει η πρόθεση για επανιδιωτικοποίηση -πραγματικό ξεπούλημα των τραπεζών στους ιδιώτες μέτοχους- αφού από τα 40 δισ. που μέχρι σήμερα έχουν απορροφηθεί από τις συστημικές τράπεζες θα αναμένεται να επιστραφούν πίσω το πολύ 15 με 18 δισ., ποιος θα αναλάβει την πολιτική αλλά και την ενδεχόμενη ποινική ευθύνη για την ζημία του ελληνικού Δημοσίου;»

Πηγή: tanea.gr

Στα 68,5 δις τα κόκκινα δάνεια

Ξεπέρασαν τα 68,5 δισ. ευρώ τα κόκκινα δάνεια. Είναι ένα ποσοστό που ισοδυναμεί με το 31% του δανειακού χαρτοφυλακίου. Οι τράπεζες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα δίνοντας κίνητρα για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Ειδικές υπηρεσίες ανέλαβαν τη διαχείριση του προβλήματος.

«Πακέτα» ρυθμίσεων ρίχνουν οι τράπεζες στην αγορά, προκειμένου να διαχειριστούν αποτελεσματικά τα «κόκκινα» δάνεια ώστε νοικοκυριά και επιχειρήσεις να πληρώνουν στην ώρα τους δόση προσαρμοσμένη στα οικονομικά τους.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνουν στον εντοπισμό των δανείων που οδεύουν προς το κόκκινο, αλλά και στη βιώσιμη ρύθμιση των ήδη καθυστερούμενων δανείων.

Δόση ίση με το ενοίκιο του σπιτιού, πάγωμα καταβολής δόσης για τις αδύναμες ομάδες (π.χ. άνεργοι), πληρωμή μόνο τόκων για διάστημα έως 3 χρόνια, συγκέντρωση οφειλών από καταναλωτικά και κάρτες σε ένα δάνειο περιλαμβάνονται ανάμεσα στα προγράμματα ρυθμίσεων.

Πηγή: Ημερησία

Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αποτελούν απλά συνέπειες της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 τα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα -ύφεση ή στάσιμη ανάπτυξη, ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, χαμηλές προοπτικές για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έλλειψη ζήτησης, διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων, κοινωνικός αποκλεισμός- που αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες;

Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα ότι όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα δεν οφείλονται απλά σε μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση με επίκεντρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά στο γεγονός ότι ο σημερινός καπιταλισμός αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει έστω με στοιχειώδη τρόπο που να μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση μιας βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης.

Η λεγόμενη «χρηματιστικοποίηση» της οικονομίας, που είναι όντως ιδιαίτερα επιρρεπής σε χρηματοοικονομικές κρίσεις και καταρρεύσεις όπως έδειξε ο Χάιμαν Μίνσκι, δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες παραγωγής ή τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός εμφάνιζε σοβαρές διαρθρωτικές πιέσεις και παραμορφώσεις για αρκετές δεκαετίες πριν από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-08, όπως η κρίση υπερπαραγωγής, εμπορικά ελλείμματα, αδυναμία στην αύξηση νέων θέσεων εργασίας, καθώς και αυξημένα επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

Πράγματι, το κύμα χρηματιστικοποίησης, που πολλοί έχουν ονομάσει «καπιταλισμό καζίνο» ή «καπιταλισμό του χρηματιστηρίου», αλλά που στην ουσία ισοδυναμεί με την απορρύθμιση των γιγαντιαίων χρηματοπιστωτικών/χρηματοοικονομικών οντοτήτων με την ικανότητα να διαμορφώνουν και να ελέγχουν τη μοίρα εθνικών οικονομιών, ξεκίνησε ως απόρροια των διαρθρωτικών προβλημάτων που ήταν συνδεδεμένα με τη μεταπολεμική δομή της καπιταλιστικής συσσώρευσης, η κατάρρευση της οποίας στα μέσα της δεκαετίας του 1970 απειλούσε την επέκταση του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου, η «χρηματιστικοποίηση» δεν προκύπτει από το πουθενά, αλλά αναδύεται ως εναλλακτικό μοντέλο στην παρακμή της μεταπολεμικής δομής της συσσώρευσης.

Στην εποχή της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας, και κυρίως στην εποχή της λιτότητας μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008, ο μηχανισμός κίνησης για τη μεγιστοποίηση του κέρδους λαμβάνει τη μορφή της απόλυτης συμπίεσης των μισθών και άλλων μορφών εκμετάλλευσης, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των ιδιωτικών απωλειών, τη βίαιη μεταβίβαση δημοσίων περιουσιακών στοιχείων στον ιδιωτικό τομέα και τη δημιουργία ενός καθεστώτος πεονίας χρέους.

Με την επικράτηση της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας (η κινητήρια δύναμη πίσω από την παγκοσμιοποίηση και τη διαμόρφωση του σημερινού νεοφιλελεύθερου πρότζεκτ), η οικονομική μεγέθυνση, οι προοπτικές απασχόλησης και το βιοτικό επίπεδο επιδεινώνονται σημαντικά σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα όταν συγκρίνουμε τα ποσοστά ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή του «ελεγχόμενου καπιταλισμού» (1945-1973) με τα επίπεδα ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων (1979 έως σήμερα).

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, καθώς και σε όλο το φάσμα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, η επίδραση της χρηματοοικονομίας στην ανάπτυξη είναι αρνητική, όπως αποκαλύπτει πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Stephen Gecchetti και Enisse Kharroubi για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (βλ. Stephen Gecchetti and Enisse Kharroubi, «Reassessing the impact of finance on growth»).

Με την κυριαρχία της χρηματοοικονομίας, οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία μειώνονται σε σημαντικό βαθμό και οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το αποτέλεσμα είναι η άνοδος μιας νέας «Επίχρυσης Εποχής», με ανανεωμένες αξιώσεις για την ανωτερότητα του δαρβινικού καπιταλισμού.

Την ίδια στιγμή, ο φτωχός και εργαζόμενος πληθυσμός θεωρείται ως μια μορφή ενόχλησης στον γαλαξία όπου κατοικούν οι πλούσιοι. Κάπως έτσι ξεκινά ο ανελέητος πόλεμος των πλουσίων στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των απλών ανθρώπων, με τα μέσα ενημέρωσης να διεξάγουν συστηματικά ανά διαστήματα υποτιμητικές εκστρατείες απέναντι στην ταυτότητα της εργατικής τάξης.

Οσον αφορά την αύξηση των δημοσίων ελλειμμάτων και τη διόγκωση του κρατικού χρέους, οι εξελίξεις αυτές οφείλονται κυρίως στις ύπουλες φορολογικές πολιτικές που ευνοούν τους πλούσιους και τα εταιρικά περιουσιακά στοιχεία, και οι οποίες σχετίζονται με την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ακόμη και στις χώρες του μεσογειακού νότου (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) που πλήττονται σήμερα ιδιαίτερα από την κρίση, και οι οποίες έχουν δαιμονοποιηθεί από τους βόρειους εταίρους τους στην Ευρωζώνη και τα διεθνή ΜΜΕ για τη δήθεν «σπάταλη» συμπεριφορά τους, οι αποκαλούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις εφάρμοσαν μεθοδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αντιδραστικές παρά προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές (βλ., το άρθρο του γράφοντος, C. J. Polychroniou «The Mediterranean Conundrum Crisis in the European Periphery». Economic and Political Weekly, Vol, XLVII, Νο. 21, May 26, 2012).

Από την άποψη της πολιτικής οικονομίας, το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου στην Ευρώπη και το ξεχαρβάλωμα των κοινωνικών επιδομάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να γίνει κατανοητό ως αντανάκλαση στη μετατόπιση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, παρά ως απόρροια της λογικής των αγνών οικονομικών. Η νεοσυντηρητική αντεπανάσταση που ξεκίνησαν αρχές της δεκαετίας του '80 η Θάτσερ και ο Ρέιγκαν στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, αποτελεί ταξικό πόλεμο από τα πάνω εκ μέρους του χρηματιστικού κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων με τη χρήση της εξουσίας του κράτους.

Είναι μέσω της εφαρμογής αυτού του αναλυτικού φακού που μπορούμε να κατανοήσουμε σήμερα τη μανία των Ρεπουμπλικανών με το «ταβάνι χρέους» και τη σφαγή στα επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες στη σύγχρονη Αμερική. Η ίδια ανάλυση μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μια σταθερή κατανόηση του ανορεκτικού πνεύματος που κυριαρχεί στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρά την έλλειψη ανάπτυξης και το σοβαρό πρόβλημα ανεργίας που πλήττει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρωζώνης.

Εν ολίγοις, ο υπαρκτός καπιταλισμός έχει απολέσει οποιοδήποτε πρόσχημα περί ενός κοινωνικά υπεύθυνου οικονομικού συστήματος και μεριμνά σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών με την επιβολή πολιτικών που είναι βλαβερές για την υπόλοιπη κοινωνία. Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό εξηγεί γιατί οι πλούσιοι, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες τα πάνε τόσο καλά σε μια περίοδο που οι στρατιές των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται και ένα σημαντικό ποσοστό του εργαζόμενου πληθυσμού παλεύει απλά για να επιβιώσει.

Κατ' ουσίαν, συνεπώς, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με μια πραγματική καπιταλιστική κρίση όσο με μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκ μέρους του πλέον ισχυρού τμήματος του κεφαλαίου να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας εις βάρος του εργαζόμενου πληθυσμού σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας.

* Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό ηλεκτρονικό έντυπο Truthout και αναρτήθηκε σε πολλές δεκάδες ιστοσελίδες, ανάμεσα στις οποίες είναι και αυτή του Occupy the World.

Πηγή: enet.gr

Αποζημιώσεις από το «κούρεμα» των καταθέσεων τους, ζητούν με αγωγή εναντίον του Eurogroup και άλλων θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.ά.) 50 Κύπριοι καταθέτες και μέτοχοι των κυπριακών τραπεζών.

Η ομαδική αγωγή καταχωρήθηκε μέσω του δικηγορικού γραφείου Κύπρου Χρυσοστομίδη, το οποίο για τη συγκεκριμένη υπόθεση συνεργάζεται με καθηγητές και άλλους νομομαθείς του εξωτερικού. Αξίζει να αναφερθεί ότι είναι η πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που το Γενικό Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καλείται να αποφασίσει, αν πράξεις του Eurogroup μπορούν να καταλογιστούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να θεμελιωθεί δικαίωμα καταβολής αποζημιώσεων σε αιτητές.

Ειδικότερα, οι αιτητές αξιώνουν κυρίως αποζημιώσεις για τις δυσμενείς συνέπειες που προκλήθηκαν στους ιδίους με την απόφαση του Eurogroup , ημερομηνίας 25 Μαρτίου 2013, με την οποία επιβλήθηκαν τα μέτρα εξυγίανσης στη Λαϊκή Τράπεζα και στην Τράπεζα Κύπρου. Όλοι οι εναγόμενοι και η ΕΕ εν γένει, κατηγορούνται για σοβαρές παραβιάσεις του δικαιώματος στην ιδιοκτησία και των γενικών αρχών της απαγόρευσης δυσμενούς διάκρισης της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της αναλογικότητας που κατοχυρώνονται από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Σχετικά με την καταχώρηση της αγωγής, ο δικηγόρος Κύπρος Χρυσοστομίδης δήλωσε ότι η Κύπρος είναι το μόνο κράτος-μέλος της Ε.Ε., στο οποίο δόθηκε οικονομική βοήθεια με την προϋπόθεση ότι θα εφαρμόσει μέτρα ανακεφαλαιοποίησης με τα ίδια μέσα, και άλλα αναγκαστικά μέτρα.

Το γεγονός αυτό γεννά, σύμφωνα με τον κ. Χρυσοστομίδη, σημαντικά νομικά ερωτήματα και νέα επιχειρηματολογία, τη βασιμότητα της οποίας καλείται τώρα το δικαστήριο να κρίνει αναφορικά με την έκταση της νομικής ευθύνης της Ε.Ε.

Πηγή: newsit.gr