Προετοιμαστείτε για την πιο Θρυλική Παράσταση του Καλοκαιριού «Το Βιβλίο των Θρύλων»!

Ο Δ.Ο.Π.Α.Β.Σ Κω σε συνδιοργάνωση με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου,
καλωσορίζουν την παραγωγή Εργοστάσιο Ονείρου, στα Θερινά Ιπποκράτεια 2015 της ΚΩ .
Η παράσταση που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», τη σχολική σεζόν 2014-2015, έχει ως βασικό μέλημα να καλλιεργήσει τη φαντασία των παιδιών μέσα από οπτικά ερεθίσματα που είναι εμπνευσμένα απ' το Μαύρο Θέατρο της Πράγας. Στόχος της παράστασης είναι, να εμψυχώσει την συμμετοχή των παιδιών μέσω του διαδραστικού της χαρακτήρα, καθώς και να αποκαλύψει νέες μορφές επικοινωνίας που ξεκινούν απτήν παντομίμα και φτάνουν στη Νοηματική Γλώσσα..

Λίγα λόγια για το έργο:
Πόσο η τεχνολογία επηρεάζει την ψυχολογία των παιδιών; Πόσο τo διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και η τηλεόραση είναι υπεύθυνα για την αποξένωση τους;
Έτος 2077. Η φύση και τα ζώα έχουν εξαφανιστεί λόγω της ραγδαίας εξέλιξης της τεχνολογίας. Οι άνθρωποι έχασαν την φαντασία τους, την επικοινωνία, τα όνειρα και το γέλιο... Μόνο ένα μικρό παιδί που ακόμη ονειρεύεται, γίνεται βοηθός του ασημένιου ιππότη Ασταναπάν και μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες ανοίγουν το βιβλίο των θρύλων, το οποίο έρχεται να μας θυμίσει αξίες που έχουν χαθεί.

Συντελεστές

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δημήτρης Πιέτρης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Έλλη Μερκούρη, Δ.Πιέτρης
ΣΚΗΝΙΚΑ-ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ: Γιάννης Σπανόπουλος
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Ευαγγελία Πολυζωίδη
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Έλλη Μερκούρη
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Φρέντυ Καλομπράτσος
ΜΑΛΛΙΑ: Ζήσιμος Βακολέτος
VIDEO ART: James P.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: Νίκος Σπηλιώτης

ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ «ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ» & ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τζώρτζια Κεφαλά (του συγκροτήματος ΜΠΛΕ)
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ - ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: Δούκα Ειρήνη-Ρεγγίνα (reginadouka@yahoo.gr)
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Έλλη Μερκούρη, Τόνια Παπαδάκη, Γιάννης Αθανασόπουλος, Δημήτρης Πιέτρης
Φιλική συμμετοχή σε βίντεο-προβολή:
Γρηγόρης Αρναούτογλου & Μαρία Μπεκατώρου / Τη φωνή της δίνει, η Χριστίνα Κουλουμπή
Στον ρόλο της μάγισσας η Βίκυ Σταυροπούλου
ΘΕΡΙΝΑ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΑ 2015: Είσοδος Ελεύθερη
Τρίτη 01 Σεπτεμβρίου 2015 στις 20:00, στο Μεσαιωνικό Κάστρο Κω
Τετάρτη 02 Σεπτεμβρίου 2015 στις 20:00, στο Πολιτιστικό Πολύκεντρο Πυλίου

Γραφείο Ενημέρωσης
Δ.Ο.Π.Α.Β.Σ. ΚΩ

Τηλεφωνική επικοινωνία του Έλληνα Επιτρόπου στην Ε.Ε. με το Δήμαρχο Κω κ. Κυρίτση’’

Στο τέλος της επόμενης εβδομάδας τοποθετείται η επίσκεψη του αρμόδιου Επιτρόπου Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε κ.Δημήτρη Αβραμόπουλου στην Κω, μετά από πρόσκληση του Δημάρχου κ.Γιώργου Κυρίτση.
Ο κ.Αβραμόπουλος, ο οποίος θα συνοδεύεται από ευρωπαίους αξιωματούχους, είχε χθες το απόγευμα τηλεφωνική επικοινωνία με το Δήμαρχο Κω κ.Κυρίτση.
Η συζήτηση έγινε όπως πάντα σε πολύ καλό κλίμα και επικεντρώθηκε στην ανάγκη ορθολογικής και ρεαλιστικής διαχείρισης του προβλήματος και στις προτάσεις που έχει καταθέσει ο Δήμαρχος Κω.

Ο Δήμαρχος Κω κ. Κυρίτσης ενημέρωσε τον Επίτροπο για την ανάγκη έκτακτης χρηματοδότησης της Ε.Ε. προς την Ελλάδα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το κόστος μεταφοράς των παράνομων μεταναστών και προσφύγων από τα νησιά αλλά και τη διαμόρφωση υποδομών για την ταυτοποίηση τους εντός των πλοίων.
Το πρόγραμμα της επίσκεψης του κ. Αβραμόπουλου και των ευρωπαίων αξιωματούχων που θα τον συνοδεύουν θα καθοριστεί άμεσα, μετά από συνεννόηση του Δήμου με το γραφείο του Επιτρόπου.

Σε δήλωση του, ο Δήμαρχος Κω κ.Κυρίτσης αναφέρει:
‘’Ο Δήμος Κω έχει δυνατή φωνή, αναδείξαμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με τις μεταναστευτικές ροές στο υψηλότερο επίπεδο.
Η Ευρώπη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η θαλάσσια περιοχή της Κω αποτελεί ευρωπαϊκό σύνορο. Οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να κυριαρχήσει η αλληλεγγύη και η αρχή της αναλογικότητας στην κατανομή των προσφύγων.
Οφείλει επίσης να διαχωρίσει την ιδιότητα του πρόσφυγα από αυτήν του παράνομου μετανάστη και να αρχίσει η επαναπροώθηση των παράνομων μεταναστών.’’

της Κατέ Καζάντη
σημείωμα: η Κ.Κ. είναι συμπατριώτισσα μας που έζησε στο νησί μας το μεταναστατευτικό πρόβλημα τους προηγούμενους μήνες καιέγραψε το άρθρο στον Αθηναϊκότύπο, θέτοντας πλευρές του προβλήματος που αξίζει ναδιαβάσουμε.
Ν. Μυλωνάς

1. Στην Ελλάδα το «προφίλ» της ανάπτυξής απεδείχθη αυτοκαταστροφικό. Στα μικρά νησιά, εκεί όπου το φυσικό περιβάλλον δεν ευνοούσε την κατασκευή μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, οι μικρομεσαίοι κατάφεραν ως ένα βαθμό να επιβιώσουν. Αλλά εκεί όπου η μαζική τουριστική βιομηχανία μπόρεσε να αναπτυχθεί, ο θάνατος του εμποράκου και η υποδούλωσή του στον μεταμοντέρνο φεουδάρχη υπήρξε η συνήθης εξέλιξη. Ευμεγέθεις ξενοδοχειακές μονάδες, που χρόνο με το χρόνο εξαπλώνονταν όλο και περισσότερο, ως σύγχρονα latifundia, κατελάμβαναν το δημόσιο χώρο. Μέσα στο πρόγραμμα και οι κατασκευαστικές ή άλλες παρατυπίες, με την τοπική και την κεντρική εξουσία να κάνουν τα στραβά μάτια. Ο ανθρωποφάγος ανταγωνισμός δεν λυπήθηκε την κοινωνία: το φρούτο των «ολ ινκλούσιβ» ήταν η φυσική εξέλιξη της παγκοσμιοποιημένης τουριστικής αγοράς, η επιλογή – επιβολή των τουρς οπερέιτορ. Αλλά οι κανόνες του υπαρκτού καπιταλισμού, διαμορφώνουν ταυτοχρόνως με το προς πώληση προϊόν και τους ίδιους τους πελάτες – αγοραστές του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο τουρίστας αδιαφορεί παντελώς για τον τόπο που επισκέπτεται. Ελλάς, Τουρκία, Ισπανία, καμία διαφορά. Ο καταναλωτής του βιομηχανοποιημένου προϊόντος θέλει παραλία και ήλιο σε ιλουστρασιόν συσκευασία, σπα και τρυφή, σε φτηνό πακέτο με ευκολίες πληρωμής. Οι διακοπές δεν είναι παρά η συνέχιση της καθημερινότητας του αλλοτριωμένου σκληρά εργαζόμενου - επαγγελματία με άλλα μέσα. Συναγελάζεται τους ίδιους, ιδρυματοποιημένους, ανθρώπους, σε πεντάστερα προκάτ ιδρύματα. Η συνύπαρξη με τον «Άλλον», τον ιθαγενή, τον κάτοικο της χώρας προορισμού, μοιάζει σχεδόν αφόρητη. Οι τουριστικοί πράκτορες μαζεύουν κέρδη και οι ξενοδόχοι ακολουθούν, αφού τούτη η «μαζικότητα» συμφέρει.

2. Όμως, οι κάποτε ευημερούσες κοινωνίες αργοπεθαίνουν. Το υπόδειγμα της Κω παραμένει εύγλωττο. Μικρές και μεσαίες ξενοδοχειακές μονάδες δεν είναι πια παρά κουφάρια. Τα τουριστικά «χωριά» χωρίς ταυτότητα σάρωσαν στον ανταγωνισμό. Οι δε μεγαλοϊδιοκτήτες ασκούν ποικιλοτρόπως την εξουσία τους. Υποδεικνύοντας ενίοτε και τι θα… ψηφίσουν οι εργαζόμενοι. Και η οργανωμένη πολιτεία; Το κράτος; Σε συνθήκες ώριμου καπιταλισμού μοιάζει ικανοποιημένο. Τα ποσοστά της ανεργίας σε τέτοιου τύπου κοινωνίες παραμένουν χαμηλά. Ψωμί υπάρχει. Οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι θα έπρεπε ίσως και να ευγνωμονούν τον θεόσταλτο ψωμοδότη - εργοδότη τους. Επιπλέον, ο φετιχισμός της δύναμης –να ταχτούμε δηλαδή στο πλευρό των δυνατών, ας είναι και δυνάστες- όπως τεχνηέντως καλλιεργείται από τα δεξιά ιδεολογήματα, αποπροσανατολίζει τους πολίτες. Σχεδόν, τους καταδικάζει σε ταξική ασυνειδησία, σε ταξική αφασία: στην Ευρώπη που καταστρέφει το πρόσωπο που οικοδόμησε με τα προτάγματα της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, η νέα φασίζουσα κουλτούρα των αποκλεισμών, υιοθετείται (και) από τους από κάτω, τους συντετριμμένους επαγγελματίες, τους νεόπτωχους προλετάριους.

3. Όλοι εκείνοι που κατατρώει τις σάρκες τους η συστημική αδικία, θα έπρεπε, με βάση την αρχή της λογικής, να συντάσσονται στο πλευρό των όπου γης ηττημένων, εναντίον εκείνων που καταστρέφουν λαούς και χώρες. Αντί αυτού, θριαμβεύει ο επιβαλλόμενος κώδικας της κυρίαρχης ηθικής: οι πρόσφυγες, οι παρίες, η κατατρεγμένη φτωχολογιά, δίκιο ξε-δίκιο, μακριά απ’ την αυλή μου. Η ευθύνη βαραίνει, φυσικά, εκείνους που σπέρνουν τα δαιμόνια της απανθρωπιάς. Οι πολίτες των νησιών όπου φτάνουν οι πρόσφυγες αλλά και οι τουρίστες – επισκέπτες, που αποστρέφουν τα όμματα από τον κατατρεγμένο συνάνθρωπο, είναι και τούτοι θύματα του ίδιου θύτη. Συναποτελούν τις αλλοτριωμένες συνειδήσεις ενός κόσμου όπου το χάσμα μεταξύ πλούσιων – φτωχών βαθαίνει. Επιπλέον, ο τρόμος που σκορπά το φάσμα μιας περαιτέρω πτώχευσης εύκολα γίνεται θυμός ενάντια στον λάθος αντίπαλο.

4. Οι μεσοαστοί τουρίστες με την ετοιμόρροπη ευζωία, οι προλεταριοποιημένοι κάτοικοι της νησιωτικής χώρας αλλά και οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται έχουν κοινά συμφέροντα. Την ώρα που ο καλλιεργούμενος αντιανθρωπισμός συσκοτίζει, επί τούτου, τα πράγματα, η σύγχρονη εξουσία απειλεί με βίαιη διακοπή κάθε ευθεία προσωπική αφήγηση ζωής, τόσο στις αστικές μεταδημοκρατίες του πρώτου κόσμου όσο και στις άλλες χώρες. Να χαθεί το κεκτημένο δικαίωμα της ευζωίας αλλά και το θεμελιώδες της ίδιας της ύπαρξης, είναι μια εξαιρετικά απλή, καθημερινή υπόθεση.

5. Υπάρχει άραγε φως; Προφανώς ναι, όσο κινείται η ιστορία. Οι ηττημένοι, δημιουργούν τα επαναστατικά συμβάντα που αλλάζουν τη ροή του ποταμού και καλυτερεύουν τις ζωές των ανθρώπων. Οι λαοί της Ευρώπης έχουν (απο)δείξει πως μπορούν να αντιμάχονται την επιχειρούμενη αλλοτρίωση και να μετασχηματίζουν την ιστορία.