ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛIO.
 
Από μια σκοπιά θα μπορούσε να ειπωθεί πως η κοινωνική οικονομία και ο νόμος 4019 λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης, -απλώς συμπληρωματικά και βοηθητικά- ως προς το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ένας από τους βασικούς σκοπούς του (αλλά όχι ο μόνος) φαίνεται πως είναι να εντάξει στη σφαίρα του ιδιωτικού, ανάγκες που μέχρι τώρα αποτελούσαν δημόσια αγαθά και καλύπτονταν από το κράτος, κυρίως μέσω του κράτους πρόνοιας.

Δήμος και Κοιν.Σ.Επ.
Προκρίνουμε τα παρακάτω σχετικά με τις Κοιν.Σ.Επ που υπογράφουν συμβάσεις με το Δήμο:
 1 .Να αποτελούν οικειοθελή πρωτοβουλία των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας, με ανοικτές διαδικασίες και όχι ένα νέο σχήμα πελατειακών και κομματικών εξαρτήσεων.
2. Να μην υποκαθιστούν λειτουργούσες αυτοδιοικητικές δομές και υπηρεσίες που για λόγους δημοσίου συμφέροντος οφείλουν να μείνουν υπό την αιγίδα του δήμου, αλλά να λειτουργούν είτε συμπληρωματικά προς αυτές ή να αντικαθιστούν υπηρεσίες που παρέχονται ήδη από ιδιώτες.
3. Να βελτιώνουν την ποιότητα χωρίς να επιβαρύνουν την τιμολογιακή πολιτική των παρεχόμενων υπηρεσιών.
4. Να εφαρμόζουν πλήρως τα προβλεπόμενα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Ευπαθείς ομάδες: Οσον αφορά στο διαχωρισμό των ευπαθών ομάδων, από το νόμο διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:  οι «Ευάλωτες Ομάδες Πληθυσμού» και οι «Ειδικές Ομάδες Πληθυσμού».
«Ευάλωτες Ομάδες Πληθυσμού» - «νοούνται οι ομάδες εκείνες του πληθυσμού που η ένταξή τους στην κοινωνική και οικονομική ζωή εμποδίζεται από σωματικά και ψυχικά αίτια. Σε αυτές ανήκουν άτομα με αναπηρίες (σωματικές ή ψυχικές ή νοητικές ή αισθητηριακές), εξαρτημένα ή απεξαρτημένα από ουσίες άτομα, οροθετικοί, φυλακισμένοι/αποφυλακισμένοι, ανήλικοι παραβάτες».
«Ειδικές Ομάδες Πληθυσμού» - «νοούνται οι ομάδες εκείνες του πληθυσμού οι οποίες βρίσκονται σε μειονεκτική θέση ως προς την ομαλή ένταξή τους στην αγορά εργασίας, από οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια. Σε αυτές ανήκουν οι άνεργοι νέοι, οι άνεργες γυναίκες, οι άνεργοι άνω των 50 ετών, οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών και τα μέλη πολύτεκνων οικογενειών, γυναίκες θύματα κακοποίησης, οι αναλφάβητοι, οι κάτοικοι απομακρυσμένων ορεινών και νησιωτικών περιοχών, τα άτομα με πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες».

Όπως προκύπτει από τον ορισμό των «ευπαθών ομάδων πληθυσμού», κατηγορίες όπως νέοι άνεργοι, μακροχρόνιοι άνεργοι, άνεργοι άνω των 50 ετών, γυναίκες άνεργες και κάτοικοι απομακρυσμένων περιοχών εντάσσονται στην ίδια κατηγορία με πληθυσμιακές ομάδες όπως οι πρώην ή οι νυν τρόφιμοι φυλακών, οι ανήλικοι παραβάτες, τα άτομα με γλωσσικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.

Το συγκεκριμένο γεγονός ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Πρώτον, η ένταξη των ανέργων σε ειδικές ομάδες σηματοδοτεί μια επικίνδυνη διολίσθηση των πολιτικών απασχόλησης προς μια προνοιακή αντίληψη τόσο των αιτιών όσο και των πολιτικών αντιμετώπισης της ανεργίας. Η αντίληψη αυτή παραγνωρίζει συστηματικά το γεγονός ότι η ανεργία είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και ότι τα αίτια του προβλήματος έγκεινται πρωτίστως στη φύση των ασκούμενων οικονομικών πολιτικών στην ΕΕ και στην Ελλάδα. Επιπλέον, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας επιδεινώνουν το πρόβλημα διογκώνοντας συνεχώς τα ποσοστά ανεργίας.

Τέλος θεωρούμε ότι η προωθούμενη πολιτική για την κοινωνική οικονομία εντάσσεται σε μια ευρύτερη πολιτική επιφανειακής διαχείρισης χωρίς να στοχεύει στη ρίζα του προβλήματος.
Η συγκεκριμένη αντίληψη για την κοινωνική οικονομία αντιμετωπίζει την ανεργία όχι ως πρόβλημα των αναπτυξιακών οικονομικών πολιτικών αλλά ως πρόβλημα του εργαζόμενου, ο οποίος κατά περίπτωση “δεν έχει αρκετά κίνητρα ή τις κατάλληλες δεξιότητες” για να βρει δουλειά. Στην προσπάθεια ενοχοποίησης των ανέργων, οι οποίοι υποτιθέμενα δε βρίσκουν δουλειά επειδή δεν έχουν ανταγω-νιστικές δεξιότητες και γι’ αυτό χρειάζονται “επιχειρηματική επιμόρφωση” ή επιδεικνύουν προβλήματα συμπεριφοράς, οι άνεργοι κατηγοριοποιούνται σε ειδική ομάδα, η οποία γκετοποιείται και εγκλωβίζεται σε μια υποδεέστερη κατηγορία των εργαζομένων που δεν απολαμβάνει τα εργασιακά δικαιώματα και τις απολαβές των "κανονικών εργαζόμενων’’.

«Δύσκολο επικίνδυνο και ύπουλο αντίπαλο», χαρακτήρισε την ανεργία ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης μιλώντας νωρίτερα απόψε στην εκδήλωση με θέμα «Οι όψεις της ανεργίας και το στοίχημα της επιχειρηματικότητας» που διοργάνωσαν το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, το Ίδρυμα Hanns Seidel και το Centre for European Studies.

«Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα και αποτελεσματικά προτού διαβρωθούν και απαξιωθούν οριστικά οι δεξιότητές των σημερινών μακροχρόνια ανέργων οι οποίοι κινδυνεύουν να παραμείνουν άνεργοι, ακόμη και αν αύριο υπάρχουν πολλές και καλές νέες θέσεις εργασίας» σημείωσε ο κ. Βρούτσης.

Η διέξοδος σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας, είναι η σύνδεση της εκπαίδευσης με την εργασία, και η αναβάθμιση του θεσμού της μαθητείας στο πρότυπο του διττού συστήματος (dual system).

«Προσδοκούμε πολλά στο θέμα αυτό από τη μεταφορά τεχνογνωσίας από άλλες ευρωπαϊκές χώρες κυρίως από την γερμανική πλευρά και το Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο για τη δημιουργική ενσωμάτωση της πολύτιμης και πετυχημένης εμπειρίας τους στο δυϊκό σύστημα», είπε ο κ. Βρούτσης και τόνισε ότι «η μαθητεία πρέπει να αποτελέσει από εδώ και εμπρός τον κορμό της επαγγελματικής εκπαίδευσης στη χώρα μας».

Ο υπουργός Εργασίας στάθηκε ιδιαίτερα στην αξιοποίηση των πόρων του παλαιού και του νέου ΕΣΠΑ σε δράσεις απασχόλησης, και ιδιαίτερα στην δέσμη παρεμβάσεων, συνολικού προϋπολογισμού περίπου 1,5 δισ. ευρώ, οι οποίες προσφέρουν δυνατές ευκαιρίες εισόδου στην απασχόληση σε περισσότερους από 440.000 ανέργους.

«Με την παρέμβαση αυτή θα απευθυνθούμε στους περίπου 240.000 νέους της χώρας μας, έως 24 ετών, που αυτή τη στιγμή ούτε εργάζονται, αλλά ούτε συμμετέχουν σε κάποιο κύκλο εκπαίδευσης ή κατάρτισης» πρόσθεσε ο κ. Βρούτσης ενώ τόνισε τη σημασία των νέων πειραματικών σχολών του ΟΑΕΔ στον τομέα του τουρισμού που αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για την εμπέδωση μιας υψηλής ποιότητας στο χώρο της μαθητείας.

Στοιχεία για τις επιπτώσεις της ανεργίας παρουσίασε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Metron Analysis, Στράτος Φαναράς αναλύοντας τα αποτελέσματα σχετικής έρευνας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, οι 3 στους 4 ανέργους είναι άνεργοι για 2,5 χρόνια κατά μέσο όρο και στην πλειοψηφία τους αποτελούν υψηλού επιπέδου εργατικό δυναμικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 72% των ανέργων δηλώνει ότι θα δεχόταν μια θέση κατώτερη των προσδοκιών τους και χαμηλότερη των προσόντων τους.

Η ανεργία φαίνεται να πλήττει κυρίως τους μισθωτούς και τους ελεύθερους επαγγελματίες ενώ η πλειοψηφία των ανέργων προτιμά να αναζητά εργασία στην Ελλάδα.

Σημαντικές φαίνεται να είναι οι επιπτώσεις στην κοινωνική συνοχή. Με κριτήρια την κοινωνική εμπιστοσύνη και την εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα η έρευνα διαπιστώνει ότι ενώ η κοινωνική εμπιστοσύνη παραμένει σχετικά σταθερή από την αρχή της κρίσης η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα εμφανίζει φθίνουσα πορεία κυρίως μεταξύ των ανέργων.

Ακόμη ένα ισχυρό ποσοστό των ανέργων (32%) θεωρεί ότι θα είναι σε καλύτερη κατάσταση αν η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη.

Απαντώντας στην ερώτηση για το αν θεωρούν τη ζωή τους καλύτερη ή χειρότερη από εκείνη των γονιών τους το 44% των ερωτηθέντων απαντά ότι τη θεωρεί χειρότερη, το 36% καλύτερη και το 18% ίδια ενώ οι πιο απαισιόδοξοι φαίνεται να είναι στις ηλικίες από 24 έως 34 ετών και οι περισσότερο αισιόδοξοι άνω των 65 ετών.

Σε ότι αφορά τις ψυχολογικές επιπτώσεις της ανεργίας οι 9 στους 10 ανέργους αισθάνονται ανασφάλεια και φόβο οι 6 στους 10 αισθήματα επιθετικότητας οι 4 στους 10 διαπιστώνουν προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις και μόλις 2 στους 10 δηλώνουν ότι η κατάσταση αυτή τους κάνει πιο μαχητικούς.

Το 74% των ανέργων δηλώνει ότι βρίσκει στήριγμα στην οικογένεια, το 18% ότι στηρίζει την επιβίωσή του στο επίδομα ανεργίας και το 7% στα κοινωφελή προγράμματα (συσσίτια κ.λ.π.).

Σε ότι αφορά τη λύση του προβλήματος οι άνεργοι ευνοούν κάθε πρόταση που μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση ενώ διαφαίνεται σχετική υποχώρηση του προστατευτισμού. Το 87% πιστεύει ότι η ανεργία θα περιοριστεί με τη μείωση της φορολογίας για τις νέες επιχειρήσεις, το 80% με τη διευκόλυνση του ανοίγματος νέων επιχειρήσεων, το 78% με προγράμματα ενίσχυσης της αυταπασχόλησης και το 77% με προγράμματα επιδότησης για ανέργους.

Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας ο καθηγητής οικονομικών και διευθυντής στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης, υποστήριξε ότι από το 28% της ανεργίας στη χώρα μας το 17% οφείλεται σε διαρθρωτικά προβλήματα της αγοράς εργασίας και για να συνδυαστεί η οικονομική ανάκαμψη με τη μείωση της ανεργίας απαιτούνται διαρθρωτικές παρεμβάσεις. Η διέξοδος σύμφωνα με τον κ. Ρομπόλη είναι να υπάρξουν επενδύσεις στους τομείς των υποδομών των υπηρεσιών και να ενισχυθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Πηγή: ysterografa.gr

Ακόμα και με το νέο πακέτο διάσωσης - που προβλέπει επιμήκυνση των δανείων και μείωση των επιτοκίων - οι αριθμοί «δεν βγαίνουν», λέει το editorial του Bloomberg. Η Ευρώπη πρέπει να μάθει από τα λάθη της.

Η Ελλάδα και οι πιστωτές της παλεύουν για μια ακόμα φορά με τα χρέη της χώρας. Και πιθανότατα αυτή δεν θα είναι η τελευταία φορά. Όσο συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο λάθος, η επόμενη συμφωνία έχει τις ίδιες πιθανότητες να πετύχει όσο και οι προηγούμενες.

Το 2010, η Ελλάδα έλαβε ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα διάσωσης όλων των εποχών. Πήρε νέα δάνεια με αντάλλαγμα τη δημοσιονομική λιτότητα, όμως τα χρέη της δεν μειώθηκαν: οι πιστωτές γλίτωσαν το όποιο «κούρεμα». Οι ειδικοί ισχυρίστηκαν ότι το πρόγραμμα ρίχνει πολύ μεγάλο βάρος στους Έλληνες φορολογούμενους, πως αυτό δεν είναι βιώσιμο ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά, και πως οι πιστωτές θα πρέπει να αναγκαστούν να υποστούν απώλειες. Είχαν δίκιο τότε και συνεχίζουν να έχουν δίκιο.

Υπήρξε κάποιο περιορισμένο bail-in των πιστωτών έκτοτε, μια παράταση των λήξεων και μια μείωση στα επιτόκια του δανείου, όμως το βασικό σχέδιο δεν έχει αλλάξει. Ως αποτέλεσμα αυτού, το χρέος της Ελλάδας συνεχίζει να αυξάνεται. Πλέον βρίσκεται περίπου στο 180% του ΑΕΠ, ποσοστό που πολύ απλά δεν είναι βιώσιμο.

Ο νέος διακανονισμός που βρίσκεται υπό συζήτηση, σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ του Bloomberg, προβλέπει την επιπλέον παράταση των λήξεων των δανείων προς την Ελλάδα στα 50 χρόνια από τα 30 που ισχύει σήμερα, καθώς και την μείωση των επιτοκίων κατά μισή ποσοστιαία μονάδα. Ένα επιπλέον δάνειο διάσωσης ύψους 15 δισ. ευρώ, επίσης φαίνεται πιθανό. Όλα αυτά μπορεί να αφήσουν να συνεχιστεί το σόου και να δώσουν τη δυνατότητα στην τρόικα των δανειστών της Ελλάδας –δηλαδή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ- να πουν πως η χώρα μπορεί να επιτύχει τον στόχο για μείωση του χρέους στο 124% του ΑΕΠ μέχρι το 2020. Βεβαίως, μετά από κάθε προηγούμενη διαπραγμάτευση, έλεγαν πως η Ελλάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

Όμως, οι αριθμοί διαρκώς «δεν βγαίνουν» διότι η πολιτική και η οικονομία δεν θέλουν να «συνεργαστούν». Οι Έλληνες κατέληξαν να μισούν την τρόικα (και ιδιαίτερα τη Γερμανία, οι απόψεις της οποίας έχουν μεγάλη βαρύτητα), κατηγορώντας τα μέλη της όσο και τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας για την παρατεταμένη ύφεση που έχει αφήσει χωρίς εργασία το 60% των νέων Ελλήνων.

Η ανάπτυξη προβλέπεται ότι θα γυρίσει σε θετικό πεδίο φέτος, για πρώτη φορά από το 2007, όμως με την τρέχουσα προσέγγιση η λιτότητα και η δυστυχία που την συνοδεύει, θα πρέπει να συνεχιστούν για χρόνια. Ο μνημονιακός συνασπισμός που κυβερνά την Ελλάδα είναι εύθραυστος. Χωρίς μείωση του χρέους, το νέο πρόγραμμα έχει τις ίδιες πιθανότητες να πετύχει όσο και τα προηγούμενα.

Η τρόικα, βεβαίως, έχει λόγους να αμφισβητεί την προσήλωση της ελληνικής κυβέρνησης στις μεταρρυθμίσεις. Πολλές από τις αλλαγές που απαιτεί η τρόικα –όπως η κατάργηση νόμων που προστατεύουν επαγγέλματα, στρεβλώνουν τις τιμές και καθιστούν δύσκολη την απόλυση μη παραγωγικών δημοσίων υπαλλήλων- θα έκαναν καλό στη χώρα. Ωστόσο, η λαϊκή εμπιστοσύνη που απαιτείται για να εφαρμοστούν τέτοιες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις εξαντλήθηκε προ πολλού. Μια ξεκάθαρη ελάφρυνση του χρέους, ακόμα και τώρα, θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα.

Οι επενδυτές, για την ώρα, δεν ανησυχούν ότι η Ελλάδα μπορεί σύντομα να βγει από την ευρωζώνη και έτσι η πίεση για μια νέα προσέγγιση δεν είναι έντονη. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό δεν είναι καλό. Η Ελλάδα εξακολουθεί να χρειάζεται ελάφρυνση του χρέους –και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να δείξει ότι είναι ικανή να μάθει από τα λάθη της.

Πηγή: topontiki.gr

Έλληνες και ξένοι τουρίστες σε απόγνωση.

Με θλίψη διαπιστώνουμε ότι, είτε τα αρμόδια Υπουργεία δεν γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί εντός και πέριξ του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, είτε αδιαφορούν για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι επισκέπτες, θεωρώντας –δυστυχώς– ότι εν μέσω κρίσης, το εισιτήριο των  12 ευρώ που πληρώνει κάθε τουρίστας για να επισκεφθεί το μνημείο, δεν χρειάζεται να συμπεριλαμβάνει κανένα ίχνος εξυπηρέτησης και παροχής υπηρεσιών.

Αυτή είναι η εικόνα για έναν επισκέπτη στην Αθήνα: Η σήμανση έξω από το μετρό της Ακρόπολης (που καθιστά τον βασικό τρόπο προσέγγισης του μνημείου για έναν επισκέπτη) παραπέμπει σε μία από τις εισόδους του αρχαιολογικού χώρου, η οποία δεν προσφέρει καμία απολύτως πληροφορία, τόσο για το χώρο, όσο και για τις ώρες λειτουργίας. Οι επισκέπτες που αναγκαστικά επιλέγουν αυτήν την είσοδο, ενημερώνονται όταν πλέον ανέβουν, ότι ο μισός χώρος είναι κλειστός και μάλιστα ότι το μεσημέρι κλείνει εξ’ ολοκλήρου για το κοινό. Απαράδεκτο είναι και το γεγονός ότι ο ένας και μοναδικός υπάλληλος που πληροφορεί τους επισκέπτες στο συγκεκριμένο σημείο “απόγνωσης”, σύμφωνα πάντα με έγκυρη πληροφόρηση από ξένους επισκέπτες, δεν γνωρίζει καμία ξένη γλώσσα! Μόνο οργανωμένα γκρουπ τουριστών κατευθύνονται απευθείας στην είσοδο του μνημείου που βρίσκεται δίπλα στο Ηρώδειο, καθώς μόνο οι έμπειροι ξεναγοί είναι “γνώστες” της ταλαιπωρίας που περιμένει τους επισκέπτες που πληροφορούνται από την λανθασμένη σήμανση έξω από το μετρό.

Με επιστολή της προς τους αρμόδιους Υπουργούς Τουρισμού και Πολιτισμού και Αθλητισμού, η Βουλευτής Αιτωλ/νίας της Δημοκρατικής Αριστεράς Νίκη Φούντα, εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της για αυτή την κατάσταση που δεν τιμά ούτε τον πολιτισμό μας, ούτε φυσικά το μοναδικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, που είναι ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης.

Αν θεωρούμε – και δικαίως – ότι ο τουρισμός είναι η «βαριά μας βιομηχανία», οφείλουμε να επιδεικνύουμε τη δέουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Επιπλέον, οφείλουμε να αποδείξουμε στους επισκέπτες μας, ότι πρωτίστως εμείς οι ίδιοι τον σεβόμαστε και πως τον διαφυλάττουμε και προωθούμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης είναι ο καθρέφτης της ιστορίας και του πολιτισμού μας και δεν μπορούμε να τον αμαυρώνουμε. Καλούμε τους δύο Υπουργούς να επιληφθούν του θέματος σήμερα -αν όχι χτες.

Πολιτικό Γραφείο Νίκης Φούντα
Βουλευτής Αιτωλίας και Ακαρνανίας

- Tο πολιτικό ενδιαφέρον του Σαββατοκύριακου εστιάστηκε στις εσωκομματικές διαδικασίες της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ που επειδή όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση κέρδισε ένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Η χρεοκοπία της χώρας αποτελεί χρεοκοπία και του δικομματισμού ο οποίος από το 1974 μέχρι σήμερα με τις επιλογές του, τις πολιτικές του και τις πελατειακές πρακτικές του μας οδήγησαν στην κατάρρευση. Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε μια πολιτική διεξόδου από το χρεοστάσιο, την παραγωγική αποδιάρθρωση και την κοινωνική αποσάθρωση που δημιούργησαν. Όλοι προσβλέπουν στην νέα κατάσταση και στο τι μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πρώτης τάξεως πρακτική άσκησης εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέχτηκε η συνέχεια της λογικής του κομματικού χρίσματος ώστε να κερδηθούν οι κρατικοί θεσμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης και να δοθεί ειδικό κομματικό πολιτικό μήνυμα "περί νεότητας" ώστε να κεφαλαιοποιηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα γύρω από τον στόχο της ανάληψης της κυβερνητικής διαχείρισης. Διαβάσαμε τα περί του πακέτου 13 χρισμάτων των Περιφερειαρχών και του Δήμου Αθηναίων και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν. Και για τον "μικρό" δήμο μας, η συριζική κομματική συζήτηση έγινε υπό την καθολική σκιά του χρίσματος. Είναι όμως σωστή αυτή η πρακτική; Που μπορεί να οδηγήσει την αυριανή αριστερού χρώματος κυβέρνηση; Ποια άλλη λογική υπάρχει και που αγνοείται η παρακάμπτεται στο πλαίσιο της επιθυμίας διαχείρισης της εξουσίας;

Α. Η λογική το κυβερνητικό κόμμα να ελέγχει τους επόμενους κρίκους των κρατικών θεσμών με κομματικά στελέχη και δεμένους με το χρίσμα του εκλεγμένους αντιπροσώπους του Λαού, είναι η κλασσική λογική του δικομματισμού, της αστικής πολιτικής αλλά και των αριστερών κομμάτων της σοβιετικής περιόδου. Αυτό περιόρισε την άσκηση της πολιτικής μέσα στους κρατικούς θεσμούς-μηχανισμούς. Είναι μια εξουσιαστική λογική που αποδεδειγμένα στερεί στην κοινωνία το δικαίωμα της συμμετοχής και της πάλης στην διαχείριση και τις κοινωνικές αλλαγές. Οδηγεί την άσκηση της πολιτικής από ένα κλειστό μικρό κύκλο στελεχών-κυβερνητικών, περιφερειακών και τοπικών παραγόντων και στην δημιουργία κομματικής-κρατικής γραφειοκρατίας. Όλα αυτά ήταν αποδοτικά μέχρι προχθές. Η εποχή μας απαιτεί ένα ξεπέρασμα του παλιού και ένα άνοιγμα με νέες πολιτικές που εδράζονται στο Λαό και στην Επιστήμη και την αντικατάσταση της πολιτικής των μηχανισμών με την πολιτική των μαζών.

Β. Η χώρα μας είναι σε βαθιά κρίση και σε καθεστώς ελεγχόμενης κυριαρχίας από τους δανειστές. Στο παρελθόν, σε ιστορικά παρόμοιες στιγμές, η αριστερά κλήθηκε και έπαιξε πρωτοποριακό και απελευθερωτικό ρόλο. Στην περίοδο της κατοχής 1940-45  μέσα σε καθεστώς φασιστικής καταπίεσης με εκτελέσεις, γκρέμισμα χωριών, βασανιστήρια και την πείνα, οι πατριωτικές δυνάμεις της αντίστασης με την πρωτοπορία της Αριστεράς κατανόησαν ότι η αυτοδιοίκηση στην κυριολεξία και την ουσία της δεν είναι απειλή, αλλά δύναμη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και στην ανακούφιση των κατοίκων. Τότε, το 1943 οι λαϊκοί εκπρόσωποι της Κεντρικής Ελλάδας ψήφησαν τον «Κώδικα Αυτοδιοίκησης και Λαϊκής Δικαιοσύνης για τη Στερεά Ελλάδα» που θέσπισε την αρχή της «Ουσιαστικής ανεξαρτησίας των οργάνων της Αυτοδιοίκησης και του αποκλεισμού κάθε παρεμβατισμού». Λίγες μέρες μετά υιοθετήθηκαν οι αρχές του Κώδικα της Ρούμελης για την Ελεύθερη Ελλάδα που θέσπισε την ανακλητότητα των εκλεγμένων, την ισοτιμία ανδρών γυναικών και την ψήφο στους νέους.
Σε αντιστοιχία σήμερα η κοινωνία έπρεπε να γνωρίζει το νέο πολιτικό περιεχόμενο και τις αλλαγές που θα κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο υπάρχων καθεστώς της αυτοδιοίκησης και γύρω από αυτό να επιδιωχθούν συμμαχίες και εκλογικά σχήματα. Η συζήτηση δεν μπορεί να περιορίζεται στον καταναγκασμό του κυβερνητισμού, στον εκλογικισμό και στην αόριστη κατάργηση του ‘’Καλλικράτη’’.

Γ. Η αρχή της μη επέμβασης στον μαζικό χώρο άρα και στην τοπική αυτοδιοίκηση έπρεπε να είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ γιατί αυτή την πρακτική έχουμε ανάγκη σήμερα. Δεν έχουμε ανάγκη από δημάρχους κομματικούς παράγοντες αλλά από δημάρχους ικανούς να φέρουν τον Λαό στο προσκήνιο της εξουσίας που να είναι ταυτόχρονα εγγυητές πλατιών τοπικών συμμαχιών για τους στόχους της αλλαγής και της απελευθέρωσης της τοπικής κοινωνίας από τον παραγοντισμό, την διαπλοκή, την λαμογιά και την ταξική περιθωριοποίηση. Έχουμε ανάγκη από μια κυβέρνηση της αριστεράς που ασκεί ανοικτή πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία στην κοινωνία που δεν φοβάται το άνοιγμα  της πολιτικής! και που γι αυτό δεν έχει ανάγκη να ελέγχει πολιτικά τα κέντρα λήψης αποφάσεων γιατί αυτό είναι καθήκον του ενημερωμένου και ελεύθερου Λαού και των οργανώσεων του. Δυστυχώς ο Συριζικός παρεμβατισμός στις τοπικές εκλογές επηρεάζει ΑΡΝΗΤΙΚΑ την σχέση κόμματος-κοινωνίας. Ο συνδυασμός αυτής της πολιτικής  επιλογής με το στρογγύλευμα του θέματος του χρέους από το οικονομικό επιτελείο του που διαβάζουμε τελευταία είναι προϊόντα συντηρητικής  μετατόπισης, που έχουμε καθήκον να επισημάνουμε, αφήνοντας στην άκρη τους συναισθηματισμούς και προσωπικές επιδιώξεις.
- Όλοι αγωνιούμε για την πορεία του τόπου μας βλέποντας την φτώχεια να μας περιβάλλει, τα παιδιά μας ανέργους ή μετανάστες και το ξεθεμελίωμα της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας. Χρειαζόμαστε μια νέα πολιτική λύση. Η κοινωνικά όμως επωφελής λύση θα δοθεί με τον Λαό πρωτεργάτη και όχι παρατηρητή ή ελεγχόμενο ψηφοφόρο στον βωμό του κυβερνητισμού και του παραγοντισμού.

Ν.Μυλωνάς