Πήρες το δίπλωμα και έρχεται η ώρα να εφαρμόσεις αυτά τα λίγα –γιατί λίγα είναι- που σου έμαθε ο δάσκαλος οδήγησης, στην πράξη.
Παίρνεις λοιπόν το αμάξι και μόλις ξεκινήσεις νιώθεις ότι σε πετάνε στο λάκκο με τα λιοντάρια. Δεν έχεις και άδικο. Λίγοι κατανοούν, ακόμη λιγότεροι σέβονται το «Ν» που έχεις κολλήσεις στο τζάμι σου. Αυτό το «Ν» που οι περισσότεροι έμπειροι οδηγοί το βλέπουν μάλλον σαν «Λ», δηλαδή λεπρός. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η τάση να σε προσπερνούν. Οι έμπειροι οδηγοί είναι κάτι σαν μάστιγα σύμφωνα με το savoirville.gr. Το γεγονός ότι οδηγούν χρόνια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οδηγούν σωστά. Απλά έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να βγουν στο δρόμο και να σε τρομοκρατήσουν. Τι θα αντιμετωπίσεις όμως εκεί έξω;
φλας: Τι να τις κάνουμε τις ΜΚΟ για τη σωτηρία της πανίδας; Μήπως ήρθε η ώρα να ιδρύσουμε μια ΜΚΟ για την σωτηρία του φλας; Αυτό το μακρόστενο πραγματάκι που είναι τόσο κοντά στο τιμόνι, έχει λόγο ύπαρξης και χρησιμεύει στο να δείξεις προς τα πού θέλεις να στρίψεις. Αλλά όχι! Ο έμπειρος οδηγός ξέρει να στρίβει και χωρίς αυτό. #not
GPS: Στις μεγάλες πόλεις σαν την Αθήνα, πρέπει να έχεις καταπιεί ένα GPS. Διαφορετικά, φρόντισε να οργανωθείς από το προηγούμενο βράδυ, να χαράξεις το χάρτη με την διαδρομή για να φτάσεις στον προορισμό σου. Αν δεν το κάνεις και τολμήσεις να μειώσεις ταχύτητα για να δεις αν το επόμενο στενό είναι το στενό που πρέπει να στρίψεις, ο έμπειρος οδηγός που βρίσκεται πίσω, σου ζεσταίνει ήδη τα καζάνια στην κόλαση.
parking: Κάθε δάσκαλος οδήγησης που σέβεται τον εαυτό του, μαθαίνει στον μαθητή του να παρκάρει σύμφωνα με κάποια σημάδια που ταιριάζουν στο αυτοκίνητο με το οποίο γίνονται τα μαθήματα. Και παίρνεις το δίπλωμα και πρέπει να παρκάρεις το δικό σου αμάξι. Και τα σημάδια δεν ταιριάζουν. Λες όμως «δεν πειράζει, ας κάνω 2-3 φορές μπρος-πίσω και θα τα καταφέρω». Δεν πειράζει; Τον έμπειρο οδηγό που περιμένει πίσω όσο εσύ προσπαθείς να παρκάρεις τον σκέφτηκες; Πώς τολμάς λοιπόν να τον καθυστερείς; Κάπως έτσι, υπό την απειλή της κόρνας, παρκάρεις όπου βρεις και όπου μπορείς να παρκάρεις πιο εύκολα.
φίλοι έμπειροι οδηγοί: τι να σου μάθει και ο δάσκαλος οδήγησης όταν έχεις φίλους που οδηγούν χρόνια; Εγώ θα σου πω να μην το κάνεις το λάθος, αλλά ξέρω ότι θα το κάνεις και θα συζητήσεις μαζί τους για την οδήγηση και οι συμβουλές θα πάρουν φωτιά. Και κάπως έτσι διαλύονται οι φιλίες μετά από διλήμματα όπως «χειρόφρενο στην ανηφόρα ή όχι», «αυτόματο ή όχι», «στις πόσες στροφές αλλάζω ταχύτητα» κλπ.
Σίγουρα όποιος έχει δουλέψει βράδυ, έχει γνωρίσει πολλούς τύπους γυναικών.
Ο καθένας από το πόστο του γίνεται αποδέκτης φλερτ, που ενίοτε μπορεί να χειριστεί παθητικά, ή να το αξιοποιήσει ερωτικά.
Βέβαια, ας μην κρυβόμαστε… Όντας δισκοθέτης δεν έχεις την ίδια τύχη με τον μπαρμάνο, ειδικά από τη στιγμή που δε ζούμε στα 80s ή στα 90s, αλλά τι να κάνεις. Ο ένας μεθάει τις κοπέλες, ο άλλος προσπαθεί να τις κάνει να περάσουν καλά με τις μουσικές του. Ο πρώτος λοιπόν έχει σαφές προβάδισμα και μεγαλύτερη ποικιλία να ασχοληθεί, οπότε ας επικεντρωθούμε σε αυτές που φτάνουν στα δόντια του dj, όπου τα πράγματα είναι ίσως πιο απλά.
Τις έχεις δει, τις έχει γνωρίσει, σίγουρα τις έχεις προσέξει και η κάθε μια έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από το pillowfights.gr
Το «παρτσακλό»: η πολυπληθέστερη κατηγορία. Κάνει «κρα» για να έρθει να σου μιλήσει, χαζογελάει και παίζει με τα μαλλιά της όλη την ώρα και σου κάνει ερωτήσεις του τύπου «αυτό εδώ το κουμπί τι κάνει;», ενώ μπερδεύει το φλερτ με το σαχλαμάρισμα. Σχετικά εύκολη λεία, εξαιρετική προτίμηση για κάτι πρόσκαιρο και ανούσιο.
Το «wanna be σεξσύμπολ»: ψηλή (λόγω γόβας), σουφρωμένα χείλη, έντονο make up, πληθωρικό στήθος, τουρλωτά οπίσθια και μόνιμο duckface. Όπου και αν σταθεί την κοιτάει όλο το μαγαζί (οι single με γουρλωμένα μάτια, οι μη single στα κρυφά). Γνωρίζεις πολύ καλά πως μάλλον διαθέτει μονοψήφιο αριθμό iq, αλλά τη συγκεκριμένη θέλεις να τη γνωρίσεις ούτως ή άλλως. Μη χαίρεσαι όμως. Αν δεν της μιλήσεις εσύ, η μόνη σημασία που θα σου δώσει είναι για να ρωτήσει το που είναι η τουαλέτα.
Η «ζουζούνα»: είναι εκείνη που θα τη στείλει η παρέα της να ζητήσει κομμάτι. Με το που σκάσει μπροστά σου θα γλυκάνει τη φωνή της, προτάσσοντας την τσαχπινιά της, κοιτάζοντάς σε με puppy eyes προκειμένου να μην αρνηθείς αυτό που θα σου πει. Μη μπεις στον κόπο όμως να ασχοληθείς σε άλλο επίπεδο… Δεν έρχεται για φλερτάκι και συνήθως συνοδεύεται ήδη.
Η «έχωδουλέψεικιεγώβράδυ»: κλασική περίπτωση ανθρώπου που για ανεξήγητο λόγο προσπαθεί να πείσει τους γύρω της πως τα κάνει όλα (και συμφέρει). Τελικά το πιθανότερο είναι είτε να έχει παίξει μουσική (μεθυσμένη) για μισή ώρα στο γάμο τους ξαδέρφου της, είτε για ένα τρίωρο στο μαγαζί κάποιου γνωστού της, σε εκείνο το περίφημο reunion party της Β’ Λυκείου Άνω Κρασοχωρίου. Εναλλακτικά, είχε δουλέψει κάποτε ως σερβιτόρα για ένα μήνα όντας φοιτήτρια, ή (ακόμα χειρότερα) δηλώνει μπαρμάνα έχοντας απλά προϋπηρεσία στο σερβίρισμα βότκα πορτοκάλι, αλλά ακόμα δε γνωρίζει τι έχει μέσα ένα μοχίτο.
Η «φίλη του γνωστού του θείου του μπατζανάκη της κολλητής σου»: θα σκάσει περιχαρής και με φαρδύ πλατύ χαμόγελο για να σε χαιρετίσει,μπροστά στην υπόλοιπη παρέα της. Εσύ ευγενικός θα κάνεις πως τη θυμάσαι, αλλά μόλις δει στο ύφος σου ότι δεν την αναγνωρίζεις θα κάτσει να σου θυμίσει πως σας είχε συστήσει πριν 7 μήνες ένας κοινός γνωστός, ένα βράδυ που ‘βρεχε. Εσύ εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, οπότε όσο εκείνη παρλάρει, τη σκανάρεις για να δεις εάν θα προσποιηθείς ότι τη θυμήθηκες ή όχι.
Η «σνομπαρία»: μπλαζέ υφάκι, απόφοιτη κάποιας πρωτοκλασάτης ανωτάτης σχολής, ή ιδιωτικού κολλεγίου, με περγαμηνές, μεταπτυχιακά και στρωμένα επαγγελματικά. Αυστηρή από τη φύση της και με αίσθημα ανωτερότητας, η μόνη περίπτωση να ανταλλάξετε κουβέντα είναι επειδή τυγχάνει να την έχουν φέρει στο μαγαζί κάποιοι φίλοι σου. Θεωρεί πως η δουλειά σου δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και ότι ο καθένας θα μπορούσε να την κάνει. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, την αντιπαθείς εξ αρχής, αλλά για κάποιο λόγο θες να τη «ρίξεις», έτσι για το γαμώτο.
Το «ταπεινό χαμομηλάκι»: συνήθως στέκεται σε μια γωνίτσα και σε κοιτάει. Δε θα βρει το θάρρος να σου μιλήσει ποτέ, γιατί για κάποιον περίεργο λόγο, νομίζει πως η δουλειά που κάνεις παραείναι cool για εκείνη. Γλυκιά μου, να ξέρεις πως δεν είναι!
Η «λυσσάρα»: σε αντίθεση με το παρτσακλό που θα το πάει λάου-λάου, το εν λόγω είδος θα σε περικυκλώσει ωσάν σαρκοβόρο θηλαστικό, με μοναδικό σκοπό να φύγετε μαζί όταν σχολάσεις. Τις περισσότερες των περιπτώσεων έχεις να κάνεις με μια φρεσκοχωρισμένη ή μια γενικότερα απογοητευμένη γυναίκα που ψάχνει κάτι γρήγορο και απλό. Τώρα το γιατί επικρατεί η άποψη πως οι άντρες που δουλεύουν βράδυ είναι περισσότερο διαθέσιμοι και μόνιμα έτοιμοι για κάτι τέτοιο, είναι μια άλλη ιστορία…
Η «ζήτουλας»: θα σε ζαλίσει όλο το βράδυ, ζητώντας σου κομμάτια, σε βαθμό που θα μπεις στον πειρασμό να της προτείνεις να αναλάβει εκείνη τις μουσικές επιλογές, μπας και σε αφήσει ήσυχο. Από μακριά και αγαπημένοι.
Το «πάρτι-άνιμαλ»: δεν τη νοιάζει τι παίζεις εκείνη την ώρα ή τι γουστάρουν οι υπόλοιποι πελάτες. Εκείνη θέλει να χορέψει και θα σε πρήξει όσο δεν πάει προκειμένου να της κάνεις το χατίρι, με ατάκες τύπου «έλα, βάλε κάτι να χορέψουμε», «είναι ξενέρωτα εδώ» και «θα δεις, θα αρέσει και στους άλλους». Sorry, δεσποινίς μου, ουδέποτε αρέσει και στους άλλους.
Η «ξερόλας»: κατηγορία γυναίκας που γνωρίζει από μουσική (thumbs up), αλλά θέλει με κάθε τρόπο να κάνει επίδειξη των γνώσεών της (thumbs down). Σε κάθε κομμάτι που μπαίνει, αναφωνεί τον τίτλο, προσπαθεί να σου πιάσει συζήτηση παραθέτοντας ευφυολογήματα για την εκάστοτε μπάντα και τέλος πάντων, από εκεί που θα μπορούσατε να είχατε μια όμορφη κουβέντα, πλήττεις. Και επειδή δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να την πείσεις για τις δικές σου γνώσεις, μιας και είναι η δουλειά σου βρε αδερφέ, την αφήνεις να επιδεικνύεται, μπας και σωπάσει από μόνη της.
Η «φυσιολογική»: για τον καθένα είναι διαφορετική, αλλά στην ουσία πρόκειται για εκείνη που θα σε προσεγγίσει και δίχως επιτηδευμένες κινήσεις, θα κεντρίσει το ενδιαφέρον σου. Το ότι είσαι dj δεν παίζει ουσιαστικό ρόλο, απλώς μια αφορμή για να μιλήσετε. Μακράν η καλύτερη περίπτωση.
Στις δυτικές κοινωνίες της ταχύτητας, των εξοντωτικών ρυθμών και των κυνικών συμπεριφορών, τα δάκρυα «μεταφράζονται» ως ένδειξη ενός ανίσχυρου χαρακτήρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους… «κακούς» της αγέλης, δεν μπορεί να ηγηθεί, δεν είναι ικανός να επιβάλλει την τάξη.
Μέγα λάθος. Σύμφωνα με νεότερες μελέτες, το alfavita και στοιχεία ψυχοθεραπευτών από την άλλη άκρη του Ατλαντικού όσοι κλαίνε αυθόρμητα και συχνά, συνήθως, είναι προσωπικότητες απείρως πιο ισχυρές από τους υπόλοιπους που προτιμούν να κάνουν την καρδιά τους πέτρα, μόνο και μόνο για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, λένε οι ειδικοί, ούτε σημάδι αυτολύπησης και ψυχολογικής κατάρρευσης.
Το να κλαίμε είναι η έκφραση μιας ισχυρής προσωπικότητας, που ξέρει να αντιδρά σωστά στις αντιξοότητες και να τις μετασχηματίζει σε κάτι πραγματικά καλό. Να 6 λόγοι που σύμφωνα με τη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική συμβουλευτική οι «κλαψιάρηδες» είναι πιο δυνατοί από τους υπόλοιπους.
Δεν φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους
Με τον ίδιο τρόπο που όταν μας συμβαίνει κάτι συναρπαστικό δεν διστάζουμε να χαμογελάσουμε και να μεταδώσουμε τη θετική μας ενέργεια, λένε, είναι απολύτως φυσιολογικό να μας στενοχωρεί και να μας καταβάλλει μία αρνητική εξέλιξη. Όσοι κλαίνε, μπορεί να κάνουν κακό στα μάτια τους (αν και όχι πάντα), αλλά δείχνουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα, να κατανοούν πολύ καλύτερα ό,τι συμβαίνει γύρω τους και να το «μεταφράζουν» σωστά για να βρουν λύσεις στη συνέχεια.
Ξέρουν ότι τα δάκρυα «καθαρίζουν» την ψυχή
Λογικά ξεσπάσματα λειτουργούν σαν ψυχική κάθαρση. Κάποιος που κλαίει – με λόγο και αιτία – καθαρίζει την ψυχή του από περιττά βάρη, αφήνει διόδους για να βγει η θλίψη, ώστε να μην τον κατασπαράξει ψυχολογικά. Το κλάμα, διαπιστωμένα ανακουφίζει πνεύμα και σώμα από αρνητικά συναισθήματα και εμποδίζει το άτομο από το να αναπτύξει συμπλέγματα και αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Τα δάκρυα φέρνουν… χαμόγελα
Μοιάζει παράδοξο, αλλά η ανακούφιση που προσφέρει ένα καλό ξέσπασμα, φτιάχνει τη διάθεση. Πολλές μελέτες πάνω στο ανθρώπινο κλάμα καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι όσοι κλαίνε συχνά, λίγο μετά αισθάνονται πολύ καλύτερα και γενικώς είναι προσωπικότητες που αμέσως μετά θα αναζητήσουν πηγές χαράς. Τεκμηριώνεται επιστημονικά από το γεγονός ότι όταν κλαίμε, ο εγκέφαλος παίρνει την εντολή να εκκρίνει ενδορφίνες και ωκυτοκίνη, που είναι γνωστή και ως η ορμόνη της χαράς. Γι’ αυτό αμέσως μετά, οι «κλαψιάρηδες», σκέφτονται πιο καθαρά, πιο ήρεμα και συνήθως επανέρχονται με τη λύση του προβλήματος που τους «έσπρωξε» προς την κούτα με τα χαρτομάντιλα.
Δεν νοιάζονται για το τι θα πει ο κόσμος
Κι αυτό είναι μόνο καλό, λένε οι ψυχοθεραπευτές, αφού κάποιος που δεν χολοσκάει για τους τίτλους και τους ρόλους μέσα στον κοινωνικό ιστό, συνήθως είναι ο καλύτερος ηγέτης μιας ομάδας. Όσοι κλαίνε, χωρίς ντροπή, είναι άνθρωποι με μυαλό που κινείται πέρα από το τυπικό κοινωνικό στίγμα, προσωπικότητες με ισχυρό πνεύμα, που ιεραρχούν σωστά όσα αξίζουν και όσα όχι. Δηλαδή, το τι θα πει ο κόσμος, αν σε δει να κλαις.
Λειτουργούν ως πρότυπο
Κι αυτό φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους και τους γύρω τους, συνήθως ενθαρρύνουν και τους άλλους να σκέφτονται, ακόμη και να νιώθουν έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι με κάποιους ανθρώπους νιώθουμε πιο κοντά, πιο άνετα, ακριβώς επειδή είναι… ανθρώπινοι, με πραγματικά συναισθήματα και ειλικρινείς εκδηλώσεις.
Τα δάκρυα «σκοτώνουν» τα μικρόβια
Το συναρπαστικό με τα δάκρυα δεν είναι μόνο ότι «σκοτώνουν» τα αρνητικά συναισθήματα. Το ίδιο κάνουν και με τα βακτήρια σε ποσοστό 90%-95%, ενώ «καθαρίζουν» την όραση.
Για την ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα και την κόρη του, έχεις ακούσει πολλάκις.
Αν, μάλιστα, μεγαλώνεις κορίτσι, τότε πιθανότατα έχεις παρατηρήσει πόσο... χαζομπαμπά έχει κάνει τον σύντροφό σου. Νέα μελέτη υποστηρίζει πώς οι κόρες επηρεάζουν τους μπαμπάδες τους, σε πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσα μέχρι σήμερα πιστεύαμε.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με μια έρευνα από τα Πανεπιστήμια του Ουόργουικ, του Γιόρκ και του allyou.gr, οι μπαμπάδες αλλάζουν για τις κόρες τους μέχρι και... τα πολιτικά πιστεύω τους! Έτσι, όσο περισσότερες κόρες έχει ένα νοικοκυριό, τόσο πιθανότερο είναι να ψηφίζει ο πατέρας πιο αριστερές παρατάξεις!
Που βασίζεται αυτό το παράδοξο; Όπως εξηγούν οι ειδικοί, "Είναι γεγονός πώς τα παιδιά διαπλάθουν τους γονείς τους. Και όταν οι άνδρες αποκτούν κόρες, σταδιακά η πολιτική στάση τους αλλάζει και βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια τη θηλυκή επιθυμία για περισσότερα δημόσια αγαθά. Σαν αποτέλεσμα αυτού, γίνονται πιο αριστεροί".
Όπως το πόσο σημαντικό είναι να φοράς το σωστό λαστιχάκι στα μαλλιά.
Με αφορμή τον περσινό μαραθώνιο και τους παππούδες και γιαγιάδες που είδες να τερματίζουν μετά από 40 plus χιλιόμετρα, ενώ εσύ τα έφτυσες στα πέντε, αποφάσισες να ξεκινήσεις ενεργά προπονήσεις.
Έκτοτε κατάλαβες ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν τρέχει. Ιδού:
1. Τη σημασία του καλού αθλητικού σουτιέν
Αυτά που κρατούν το στήθος για να μπορείς να τρέχεις χωρίς "εμπόδια".
2. Την αμήχανη στιγμή του "γεια"
Με τους άλλους δρομείς. Τους βλέπεις κάθε μέρα. Πρέπει να το πεις το "γεια" σου ή όχι;
3. Την κακή μουσική λίστα
Ή αυτήν που κολλάει στο ίδιο τραγούδι.
4. Και την μπαταρία του κινητού που κλείνει
Και δεν θα μπορείς πια να ακούς ούτε την κακή σου λίστα.
5. Τα ακουστικά που φεύγουν
Γι' αυτό πάρε headphones να γλιτώσεις.
6. Τις τουαλέτες που δεν υπάρχουν
Και θα χρειαστεί να ξανακάνεις την ανάγκη σου με προσοχή στη φύση.
7. Το καλό λαστιχάκι για τα μαλλιά
Αυτό το σφιχτό, που ναι μεν σε πιάνει πονοκέφαλος αλλά δεν φεύγει τριχούλα
8. Τα κλειδιά που κουδουνίζουν
Και δεν έχεις βρει ακόμα την πατέντα για να σωπάσουν στις τσέπες ή το τσαντάκι σου
9. Τη σημασία των καλών αθλητικών
Ειδικών για τρέξιμο.
10. Την αξία της κατηφόρας
Και τη δυσκολία της ανηφόρας.