Συλλαλητήριο: “Τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση”! Μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη και αναβρασμός στην βόρεια Ελλάδα!
Ιανουάριος 19, 2019Αντίστροφη μέτρηση για το αυριανό συλλαλητήριο για την Μακεδονία. Θα "βουλιάξει" το Σύνταγμα εκτιμούν οι διοργανωτές μιλώντας στο newsit.gr. Τελείωσαν τα... λεωφορεία στην Βόρεια Ελλάδα. "Παρών" με μήνυμα ο Μίκης Θεοδωράκης, πρόσωπο - κλειδί η Αφροδίτη Μάνου. Πώς θα κινηθεί το Μετρό, ποιοι δρόμοι θα είναι κλειστοί.
Πολύ μεγάλη θα είναι η συμμετοχή στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, εκτιμούν οι διοργανωτές. Μεγάλη κινητοποίηση στη Βόρεια Ελλάδα με χιλιάδες κόσμου να ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Αθήνα για να είναι το μεσημέρι της Κυριακής στο Σύνταγμα.
Λεωφορείο ούτε για.. δείγμα
«Ο ελληνικός λαός θα αγκαλιάσει το αυριανό συλλαλητήριο, ακόμα περισσότερο από ό,τι στις 4 Φεβρουαρίου. Έχουν, πλέον, εκλείψει λεωφορεία από τη Μακεδονία, υπάρχουν νομοί όπου δεν υπάρχουν λεωφορεία να μισθωθούν. Από το Άργος, για παράδειγμα, στο προηγούμενο συλλαλητήριο είχε μισθωθεί ένα λεωφορείο και τώρα έρχονται έξι» λέει μιλώντας στο Newsit.gr ο Μιχάλης Πατσίκας μέλος της οργανωτικής επιτροπής.
«Θα διαβαστεί μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη – Θα ξεπεράσουμε το 1,5 εκατομμύριο»
«Στατιστικά, από τη σελίδα που έχουμε στο Facebook, φαίνεται ότι η αυριανή συμμετοχή θα είναι αυξημένη κατά 40-50% σε σχέση με το προηγούμενο συλλαλητήριο. Θα ξεπεράσουμε το ενάμισι εκατομμύριο αυτήν τη φορά» λέει ο κύριος Πατσίκας.
click4more
Δημοψήφισμα ζητούν Ξαρχάκος, Αθερίδης, Διγενή, Παπακωνσταντίνου για την Συμφωνία των Πρεσπών!
Το προηγούμενο συλλαλητήριο σημάδεψε η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη. Στο συλλαλητήριο της Κυριακής ο μουσικοσυνθέτης δεν θα παραστεί ωστόσο θα διαβαστεί μήνυμα του.
«Πριν από λίγο επικοινώνησε μαζί μου και ο Μίκης Θεοδωράκης, έδωσε συγχαρητήρια για την προσπάθεια, χαιρέτησε την επιτροπή και κατέληξε με τη δήλωση “τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση”. Δεν θα είναι στο συλλαλητήριο, έχει ένα μήνυμα προς τους βουλευτές, το οποίο θα αναγνώσω.
Ένας από τους ομιλητές θα είναι ο ομογενής Κρις Σπύρου, ο πρώην γερουσιαστής και πρόεδρος της βουλής του Νιου Χαμσάιρ. Θα είναι και η Αφροδίτη Μάνου, μια γυναίκα και καλλιτέχνης που δεν ήταν στο προηγούμενο συλλαλητήριο και τώρα έχει συγκεντρώσει δίπλα τους και όλους τους καλλιτέχνες που είναι εναντίον της συμφωνίας. Θα είναι και ένας εκπρόσωπος από τους μοναχούς του Αγίου Όρους. Θα μιλήσουν και άλλοι, από πέντε λεπτά ο καθένας. Η εξέδρα θα βρίσκεται στη θέση που ήταν και το Φεβρουάριο» εξηγεί ο Μιχάλης Πατσίκας. www.newsit.gr
Μηνυμα Οικουμενικού Πατριάρχου για τον Άγιον Πάσχα 2018
Απρίλιος 04, 2018† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τῆς πανσωστικῆς νίκης τῆς Ζωῆς ἐπί τοῦ Θανάτου, εἶναι ὁ πυρήν τῆς πίστεως, τῆς θείας λατρείας, τοῦ ἤθους καί τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ χριστεπωνύμου ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωή τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις καί τάς διαστάσεις αὐτῆς, διαποτίζεται καί τρέφεται ἀπό τήν πίστιν εἰς τήν Ἀνάστασιν, ἀποτελεῖ καθημερινόν Πάσχα. Τό πασχάλιον αὐτό βίωμα δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνάμνησις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά βίωσις καί τῆς ἰδικῆς μας ἀνακαινίσεως καί ἀκλόνητος βεβαιότης περί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειώσεως τῶν πάντων.
Κατ᾿ ἐξοχήν εἰς τήν εὐχαριστιακήν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν «κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν» τῆς Κυριακῆς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει αὐτήν τήν ὑπαρξιακήν μετοχήν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐμπειρικήν πρόγευσιν τῶν εὐλογιῶν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐντυπωσιάζει ὁ ἀναστάσιμος καί εὐφρόσυνος χαρακτήρ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ ὁποία τελεῖται πάντοτε ἐν ἀτμοσφαίρᾳ χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως καί εἰκονίζει τήν τελικήν καινοποίησιν τῶν ὄντων, τήν πεπληρωμένην χαράν, τήν πληρότητα τῆς ζωῆς, τήν μέλλουσαν ὑπέρχυσιν τῆς ἀγάπης καί τῆς γνώσεως.
Πρόκειται περί τῆς λυτρωτικῆς θεάσεως τοῦ παρόντος ὑπό τό φῶς τῶν Ἐσχάτων καί τῆς δυναμικῆς πορείας πρός τήν Βασιλείαν, περί τῆς ἀκαταλύτου σχέσεως καί συνυφάνσεως τῆς παρουσίας καί τοῦ ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία δίδει εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν μοναδικόν δυναμισμόν καί λειτουργεῖ διά τούς πιστούς ὡς ἔναυσμα καλῆς μαρτυρίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει ἰδιαίτερον λόγον καί ἰσχυρόν κίνητρον διά νά ἀγωνίζεται κατά τοῦ κοινωνικοῦ κακοῦ, διότι ζῇ ἐντόνως τήν ἀντίθεσιν μεταξύ τῶν Ἐσχάτων καί τῶν ἑκάστοτε ἱστορικῶν δεδομένων. Ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, ἡ φιλάνθρωπος διακονία, ἡ βοήθεια πρός τόν ἐμπερίστατον ἀδελφόν, κατά τό Κυριακόν «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40), καί ἡ ἔμπρακτος ἀγάπη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (βλ. Λουκ. ι’, 30-37), συμφώνως καί πρός τό Πατερικόν «Ἐκεῖνον μάλιστα ἡγοῦ εἶναι πλησίον, τόν δεόμενον, καί αὐτεπάγγελτος ἐπί τήν βοήθειαν βάδιζε» (Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης), ἀποτελοῦν προέκτασιν καί ἔκφρασιν τοῦ εὐχαριστιακοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκάλυψιν ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἔν τε τῷ παρόντι καί ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων.
Ἐν τῇ συναφείᾳ ταύτῃ κατανοεῖται καί τό γεγονός ὅτι ἡ λειτουργική ζωή εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δονεῖται ἀπό τήν βίωσιν τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς δωρεᾶς τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς «κοινῆς βασιλείας», καί ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Κυριαρχοῦν τό «ἡμεῖς», ἡ κοινότης τῆς ζωῆς, ἡ συμ-μετοχή καί τό σύν-εἶναι, ἡ ἁγιαστική ταύτισις τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας μέ τήν θυσιαστικήν καί δοξολογικήν ἀγάπην. Αὐτό εἶναι καί τό συγκλονιστικόν μήνυμα τῆς ὁλολάμπρου εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Καθόδου τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην. Ὁ Κύριος τῆς δόξης, κατελθών ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καί συντρίψας τάς πύλας τοῦ Ἅδου, ἀναδύεται νικηφόρος καί ὁλόφωτος ἐκ τοῦ τάφου, ὄχι μόνος καί φέρων τό λάβαρον τῆς νίκης, ἀλλά ὁμοῦ μετά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, συνανιστῶν, συγκρατῶν καί κρατύνων αὐτούς καί, ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν, ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος καί ὁλόκληρον τήν κτίσιν.
Τό εὐαγγέλιον τῆς Ἀναστάσεως, τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», τῆς καταργησάσης τό κράτος τοῦ θανάτου πανσθενοῦς Ἀγάπης, ἠχεῖ σήμερον εἰς ἕνα κόσμον σοβούσης κοινωνικῆς ἀδικίας, φαλκιδεύσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, εἰς μίαν οἰκουμένην - Γολγοθᾶν προσφύγων καί μυριάδων ἀθώων παιδίων. Ἀναγγέλλει ἐκ βαθέων ὅτι, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων ἔχει ἀπόλυτον ἀξίαν. Διακηρύττει ὅτι τά παθήματα καί τά δεινά, ὁ σταυρός καί ὁ Γολγοθᾶς, δέν ἔχουν τόν τελευταῖον λόγον. Δέν εἶναι δυνατόν νά θριαμβεύσουν οἱ σταυρωταί ἐπί τῶν τραγικῶν θυμάτων των. Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὁ Σταυρός εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς εὐσεβείας, δέν εἶναι ὅμως ἡ ἐσχάτη πραγματικότης, αὐτός πού ὁρίζει καί τό τελικόν σημεῖον προσανατολισμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Τό οὐσιῶδες νόημα τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ ὁδόν πρός τήν Ἀνάστασιν, πρός τό πλήρωμα τῆς πίστεως ἡμῶν. Ἐπί τῆς βάσεως αὐτῆς, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναφωνοῦμεν: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ Ἀκολουθία τῶν Παθῶν δέν εἶναι καταθλιπτική, ἀλλά σταυροαναστάσιμος, ἀφοῦ τό Πάθος προσεγγίζεται καί βιοῦται διά μέσου τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία εἶναι «λύτρον λύπης». Διά τό Ὀρθόδοξον αἰσθητήριον, ἡ ἀμετάθετος σύνδεσις Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως εἶναι ἀσυβίβαστος μέ κάθε μορφῆς ἐσωτερικήν φυγήν εἰς μυστικισμούς ἤ εἰς ἕνα αὐτάρεσκον εὐσεβισμόν, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι ἀδιάφοροι διά τά παθήματα καί τάς περιπετείας τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἱστορίᾳ.
Τό κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως εὑρίσκεται, εἰς τήν ἐποχήν μας, ἐπίσης ἀντιμέτωπον τόσον μέ τήν ἀλαζονικήν αὐτοαποθέωσιν τοῦ συγχρόνου ἐκκοσμικευμένου, λογοκρατουμένου, πεπεισμένου διά τήν παντοδυναμίαν τῆς ἐπιστήμης, ἑαυτοκεντρικοῦ καί προσκεκολλημένου εἰς τά γεώδη καί πρόσκαιρα ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου χωρίς πόθον τῆς αἰωνιότητος, ὅσον καί μέ τήν ἀπώθησιν συνόλου τῆς Ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας καί τοῦ «σκανδάλου» τοῦ Σταυροῦ, ἐν ὀνόματι τῆς ἀπολύτου ὑπερβατικότητος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀγεφυρώτου χάσματος οὐρανοῦ καί γῆς.
Ἐπί πᾶσι τούτοις, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἔμπλεοι τῆς πείρας τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, λαβόντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, ἐν παντί εὐχαριστοῦντες, τά ἄνω φρονοῦντες, ἔχοντες δέ ἐντεῦθεν ἤδη τόν ἀρραβῶνα καί τά ἐνέχυρα τῆς ἐσχατολογικῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀναβοῶμεν, ἐν Ἐκκλησίᾳ, τό «Χριστός Ἀνέστη!», δεόμενοι ὅπως ὁ παθών, ταφείς καί ἀναστάς Κύριος καταυγάζῃ τάς διανοίας, τάς καρδίας καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, κατευθύνῃ δέ τά διαβήματα ἡμῶν πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί ἐνισχύῃ τόν λαόν Αὐτοῦ πρός μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. α’, 8), εἰς δόξαν τοῦ «ὑπέρ πᾶν ὄνομα» ὀνόματος Αὐτοῦ.
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιη´
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
Κατ᾿ ἐξοχήν εἰς τήν εὐχαριστιακήν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν «κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν» τῆς Κυριακῆς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει αὐτήν τήν ὑπαρξιακήν μετοχήν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐμπειρικήν πρόγευσιν τῶν εὐλογιῶν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐντυπωσιάζει ὁ ἀναστάσιμος καί εὐφρόσυνος χαρακτήρ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ ὁποία τελεῖται πάντοτε ἐν ἀτμοσφαίρᾳ χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως καί εἰκονίζει τήν τελικήν καινοποίησιν τῶν ὄντων, τήν πεπληρωμένην χαράν, τήν πληρότητα τῆς ζωῆς, τήν μέλλουσαν ὑπέρχυσιν τῆς ἀγάπης καί τῆς γνώσεως.
Πρόκειται περί τῆς λυτρωτικῆς θεάσεως τοῦ παρόντος ὑπό τό φῶς τῶν Ἐσχάτων καί τῆς δυναμικῆς πορείας πρός τήν Βασιλείαν, περί τῆς ἀκαταλύτου σχέσεως καί συνυφάνσεως τῆς παρουσίας καί τοῦ ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία δίδει εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν μοναδικόν δυναμισμόν καί λειτουργεῖ διά τούς πιστούς ὡς ἔναυσμα καλῆς μαρτυρίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει ἰδιαίτερον λόγον καί ἰσχυρόν κίνητρον διά νά ἀγωνίζεται κατά τοῦ κοινωνικοῦ κακοῦ, διότι ζῇ ἐντόνως τήν ἀντίθεσιν μεταξύ τῶν Ἐσχάτων καί τῶν ἑκάστοτε ἱστορικῶν δεδομένων. Ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, ἡ φιλάνθρωπος διακονία, ἡ βοήθεια πρός τόν ἐμπερίστατον ἀδελφόν, κατά τό Κυριακόν «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40), καί ἡ ἔμπρακτος ἀγάπη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου (βλ. Λουκ. ι’, 30-37), συμφώνως καί πρός τό Πατερικόν «Ἐκεῖνον μάλιστα ἡγοῦ εἶναι πλησίον, τόν δεόμενον, καί αὐτεπάγγελτος ἐπί τήν βοήθειαν βάδιζε» (Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης), ἀποτελοῦν προέκτασιν καί ἔκφρασιν τοῦ εὐχαριστιακοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκάλυψιν ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἔν τε τῷ παρόντι καί ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Ἐσχάτων.
Ἐν τῇ συναφείᾳ ταύτῃ κατανοεῖται καί τό γεγονός ὅτι ἡ λειτουργική ζωή εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δονεῖται ἀπό τήν βίωσιν τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς δωρεᾶς τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς «κοινῆς βασιλείας», καί ἀπό τήν προσδοκίαν τῆς «κοινῆς ἀναστάσεως». Κυριαρχοῦν τό «ἡμεῖς», ἡ κοινότης τῆς ζωῆς, ἡ συμ-μετοχή καί τό σύν-εἶναι, ἡ ἁγιαστική ταύτισις τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας μέ τήν θυσιαστικήν καί δοξολογικήν ἀγάπην. Αὐτό εἶναι καί τό συγκλονιστικόν μήνυμα τῆς ὁλολάμπρου εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Καθόδου τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδην. Ὁ Κύριος τῆς δόξης, κατελθών ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καί συντρίψας τάς πύλας τοῦ Ἅδου, ἀναδύεται νικηφόρος καί ὁλόφωτος ἐκ τοῦ τάφου, ὄχι μόνος καί φέρων τό λάβαρον τῆς νίκης, ἀλλά ὁμοῦ μετά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, συνανιστῶν, συγκρατῶν καί κρατύνων αὐτούς καί, ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν, ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος καί ὁλόκληρον τήν κτίσιν.
Τό εὐαγγέλιον τῆς Ἀναστάσεως, τῆς «κοινῆς τῶν ὅλων πανηγύρεως», τῆς καταργησάσης τό κράτος τοῦ θανάτου πανσθενοῦς Ἀγάπης, ἠχεῖ σήμερον εἰς ἕνα κόσμον σοβούσης κοινωνικῆς ἀδικίας, φαλκιδεύσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, εἰς μίαν οἰκουμένην - Γολγοθᾶν προσφύγων καί μυριάδων ἀθώων παιδίων. Ἀναγγέλλει ἐκ βαθέων ὅτι, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων ἔχει ἀπόλυτον ἀξίαν. Διακηρύττει ὅτι τά παθήματα καί τά δεινά, ὁ σταυρός καί ὁ Γολγοθᾶς, δέν ἔχουν τόν τελευταῖον λόγον. Δέν εἶναι δυνατόν νά θριαμβεύσουν οἱ σταυρωταί ἐπί τῶν τραγικῶν θυμάτων των. Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὁ Σταυρός εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς εὐσεβείας, δέν εἶναι ὅμως ἡ ἐσχάτη πραγματικότης, αὐτός πού ὁρίζει καί τό τελικόν σημεῖον προσανατολισμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Τό οὐσιῶδες νόημα τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ ὁδόν πρός τήν Ἀνάστασιν, πρός τό πλήρωμα τῆς πίστεως ἡμῶν. Ἐπί τῆς βάσεως αὐτῆς, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναφωνοῦμεν: «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ Ἀκολουθία τῶν Παθῶν δέν εἶναι καταθλιπτική, ἀλλά σταυροαναστάσιμος, ἀφοῦ τό Πάθος προσεγγίζεται καί βιοῦται διά μέσου τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία εἶναι «λύτρον λύπης». Διά τό Ὀρθόδοξον αἰσθητήριον, ἡ ἀμετάθετος σύνδεσις Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως εἶναι ἀσυβίβαστος μέ κάθε μορφῆς ἐσωτερικήν φυγήν εἰς μυστικισμούς ἤ εἰς ἕνα αὐτάρεσκον εὐσεβισμόν, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι ἀδιάφοροι διά τά παθήματα καί τάς περιπετείας τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἱστορίᾳ.
Τό κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως εὑρίσκεται, εἰς τήν ἐποχήν μας, ἐπίσης ἀντιμέτωπον τόσον μέ τήν ἀλαζονικήν αὐτοαποθέωσιν τοῦ συγχρόνου ἐκκοσμικευμένου, λογοκρατουμένου, πεπεισμένου διά τήν παντοδυναμίαν τῆς ἐπιστήμης, ἑαυτοκεντρικοῦ καί προσκεκολλημένου εἰς τά γεώδη καί πρόσκαιρα ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου χωρίς πόθον τῆς αἰωνιότητος, ὅσον καί μέ τήν ἀπώθησιν συνόλου τῆς Ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας καί τοῦ «σκανδάλου» τοῦ Σταυροῦ, ἐν ὀνόματι τῆς ἀπολύτου ὑπερβατικότητος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀγεφυρώτου χάσματος οὐρανοῦ καί γῆς.
Ἐπί πᾶσι τούτοις, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἔμπλεοι τῆς πείρας τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, λαβόντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, ἐν παντί εὐχαριστοῦντες, τά ἄνω φρονοῦντες, ἔχοντες δέ ἐντεῦθεν ἤδη τόν ἀρραβῶνα καί τά ἐνέχυρα τῆς ἐσχατολογικῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀναβοῶμεν, ἐν Ἐκκλησίᾳ, τό «Χριστός Ἀνέστη!», δεόμενοι ὅπως ὁ παθών, ταφείς καί ἀναστάς Κύριος καταυγάζῃ τάς διανοίας, τάς καρδίας καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, κατευθύνῃ δέ τά διαβήματα ἡμῶν πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί ἐνισχύῃ τόν λαόν Αὐτοῦ πρός μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. α’, 8), εἰς δόξαν τοῦ «ὑπέρ πᾶν ὄνομα» ὀνόματος Αὐτοῦ.
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιη´
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
«Οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα και το 2018 μπορεί να γίνει αφετηρία να πάρει ξανά μπροστά η χώρα», επισημαίνει στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης
Δεκέμβριος 31, 2017«Για τους περισσότερους Έλληνες το 2017 ήταν ένας δύσκολος χρόνος. Χρονιά γεμάτη χαμένες ευκαιρίες για τη χώρα μας. Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά αλλά δυστυχώς έγιναν ελάχιστα», σημειώνει στο μήνυμά του για την Πρωτοχρονιά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
«Τις άγιες αυτές ημέρες η σκέψη μου είναι σε εκείνους που περνάνε δύσκολα. Ξέρω τι αντιμετωπίζουν. Ξέρω ότι για πολλούς η καθημερινότητα είναι πραγματικός αγώνας επιβίωσης. Η σκέψη μου είναι επίσης σε αυτούς που τα τελευταία χρόνια ξενιτεύτηκαν για να βρουν δουλειά και που δεν μπορούν δυστυχώς αυτές τις ημέρες να είναι κοντά στους δικούς τους», συνεχίζει και για τη νέα χρονιά ο πρόεδρος της ΝΔ προσθέτει: «Κάθε Πρωτοχρονιά όμως γεννά από μόνη της και μια ελπίδα. Γίνεται αφορμή να ξαναθέσουμε τους στόχους μας, ατομικούς και συλλογικούς. Το πιστεύω βαθιά. Οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα και το 2018 μπορεί να γίνει αφετηρία να πάρει ξανά μπροστά η χώρα. Να γυρίσουμε σελίδα. Η Ελλάδα να ξαναμπεί σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης. Οι πολίτες να μην πνίγονται στους φόρους, να νιώθουν ασφάλεια και αν μην αισθάνονται ανυπεράσπιστοι απέναντι σε κάθε απειλή, να υπάρχουν δουλειές και ευκαιρίες για όλους. Η ζωή των Ελλήνων να γίνει καλύτερη. Όλα αυτά πιστεύω βαθιά ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε ενωμένοι και με πίστη στις δυνατότητές μας. Μπορούμε να ξανακάνουμε την Ελλάδα όπως την θέλουμε και όπως μας αξίζει. Εύχομαι από την καρδιά μου να είστε όλοι καλά με τις οικογένειές σας και το 2018 να φέρει περισσότερες χαρές σε εσάς και τους δικούς σας. Καλή χρονιά σε όλους», καταλήγει ο πρόεδρος της ΝΔ.
Ν.Αρμένης
Μήνυμα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για το νέο έτος 2018
Δεκέμβριος 31, 2017Στην αυγή του νέου χρόνου συνηθίζουμε να μοιραζόμαστε ελπίδες, προσδοκίες, ευχές, όνειρα για το αύριο.
Σήμερα, όμως, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας, μια βεβαιότητα:
Ο χρόνος που έρχεται θα είναι χρόνος ορόσημο για τη χώρα.
Μετά από σχεδόν μια οκταετία, βγαίνουμε επιτέλους από τα μνημόνια και ανασαίνουμε.
Αφήνουμε πίσω μας οριστικά την εποχή της επιτροπείας, των σκληρών μέτρων και των ταπεινώσεων.
Και αυτός είναι ένας σπουδαίος λόγος για να αισιοδοξούμε ότι το 2018 θα είναι μια καλή χρονιά για τη χώρα μας και για το λαό μας.
Γιατί, ας μη ξεχνάμε, για να φθάσουμε εδώ χρειάστηκε να υποβληθεί ο λαός μας σε μεγάλες θυσίες.
Χρειάστηκε να δώσουν εκατομμύρια άνθρωποι το δικό τους δίκαιο αγώνα, για να ξεφύγουμε από τον βάλτο.
Αλλά και από τη δική μας μεριά, χρειάστηκε να δοθεί και δίνεται σκληρή μάχη σε δυο μέτωπα.
Στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης από τη μια, απέναντι στις ακρότητες των δανειστών.
Αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο,
απέναντι στις παθογένειες, στις στρεβλώσεις, στην ευνοιοκρατία, στον κομματισμό, στη διαπλοκή και στη διαφθορά, σε όλα όσα μας κρατούσαν για χρόνια καθηλωμένους.
Δεν έχω σκοπό να θριαμβολογήσω,
Γιατί ξέρω,
ο καθένας μας ξέρει,
Πόσα προβλήματα βρίσκονται ακόμη μπροστά μας και πόση προσπάθεια χρειάζεται για να φτάσει η ανάπτυξη από τους αριθμούς στους ανθρώπους και σε κάθε σπίτι ξεχωριστά.
Ξέρω, όμως, επίσης, και ο καθένας μας πρέπει να ξέρει, ότι το σκοτάδι το αφήσαμε πίσω.
Το καθεστώς που επιβλήθηκε στη χώρα το 2010, το 2018 επιτέλους τελειώνει.
Αν όμως αυτή είναι η μια βεβαιότητα στο κατώφλι του νέου χρόνου, η άλλη βεβαιότητα είναι ότι το 2018 δεν θα είναι και δε πρέπει να γίνει 2008.
Δεν πρέπει να επιστρέψουμε και δε θα επιστρέψουμε στο καθεστώς που γέννησε την ελληνική τραγωδία.
Στην ανάπτυξη για τους λίγους και στα ψίχουλα για τους πολλούς.
Στα συμπλέγματα πολιτικής εξουσίας και οικονομικής δύναμης, και στα τζάκια που υπονόμευσαν την οικονομία, τη δημοκρατία και τη χώρα.
Το 2017 δώσαμε μια δύσκολη μάχη για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, με την κοινωνία όρθια.
Δώσαμε όμως και ένα δείγμα γραφής μιας άλλης πολιτικής.
Μιας πολιτικής που βάζει το συμφέρον της χώρας και των πολλών πάνω από τα συμφέροντα μιας καλομαθημένης ολιγαρχίας.
Αυτή η πολιτική έδωσε απτά αποτελέσματα.
Η οικονομία πήρε πάλι μπροστά, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία.
Η ανεργία μειώθηκε αισθητά.
Η Ελλάδα βρήκε πάλι τη θέση της στη διεθνή σκηνή.
Δεν είναι πλέον αιτία προβλημάτων, αλλά καταλύτης λύσεων.
Ενώ η ελπίδα και η αισιοδοξία επανέρχεται, δειλά αλλά σταθερά, στην βασανισμένη από τα σκληρά μέτρα κοινωνία μας.
Το κοινωνικό μέρισμα, έδωσε μια ανάσα σε εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Το κοινωνικό κράτος κάνει βήματα, παρά τις δημοσιονομικές δυσκολίες.
Οι μεταρρυθμίσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, προχωρούν με αποφασιστικότητα και παρά τις αντιδράσεις της παλιάς πολιτικής ελίτ.
Αυτή την πολιτική θα συνεχίσουμε.
Με νέες δυνάμεις, αλλά και με τις νέες δυνατότητες, που συνεπάγεται το τέλος της επιτροπείας.
Γιατί η ανάπτυξη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη δεν έχει ούτε βάθος, ούτε προοπτική, ούτε καν νόημα.
Γιατί η ανισότητα δεν είναι νόμος της φύσης.
Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που προπαγανδίζει σήμερα την καταστροφή, για να επιτύχει αύριο την παλινόρθωση.
Αλλά δε θα το αφήσουμε να συμβεί.
Δε θα αφήσουμε την Ελλάδα να γυρίσει πίσω.
Με αισιοδοξία,
Με τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα μπαίνει σε ένα δρόμο δημοκρατικής κανονικότητας, οικονομικής προόδου, ισότητας και δικαιοσύνης,
Αλλά και με την επίγνωση ότι τίποτε δεν θα μας χαριστεί αν δεν το διεκδικήσουμε με τη σκληρή δουλειά και τον αγώνα μας,
εύχομαι σε όλες και σε όλους δημιουργικό, ειρηνικό, και ευτυχισμένο το 2018.
Σελίδα 2 από 2
Ροή Ειδήσεων
Ελλάδα
Δωδεκάνησα
Οικονομία
RSS