Η είδηση έρχεται τώρα από την Αυστραλία.  Μια ομάδα χειρουργών στο νοσοκομείο «Άγιος Βικέντιος» στο Σύδνεϋ επεχείρησαν με επιτυχία μεταμόσχευση καρδιάς η οποία αφαιρείται από θανόντα, τοποθετείται σε ειδική συσκευή, διαποτίζεται από ένα ειδικό διάλυμα και διατηρείται σε φυσιολογική θερμοκρασία.
Μέχρι τώρα η καρδιά που λαμβανόταν για μεταμόσχευση και αφαιρείτο εφόσον διαπιστωνόταν ότι ο εγκέφαλος του δότη ήταν νεκρός,  διατηρείτο μέσα σε πάγο μέχρι 4 ώρες προκειμένου να μην νεκρωθεί το μυοκάρδιο.  Με την μέθοδο αυτή που εφαρμόσθηκε στην Αυστραλία είναι αναμφισβήτητο ότι μεγαλύτερος αριθμός καρδιών θα προσφέρεται για μεταμόσχευση.  Υπολογίζεται ότι το όφελος από την εφαρμογή της μεθόδου αυτής θα είναι η αύξηση του αριθμού των μεταμοσχεύσεων καρδιάς κατά 30%, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένου ότι υπάρχει έλλειψη μοσχευμάτων καρδιάς ενώ η ζήτηση συνεχώς αυξάνεται λόγω αυξήσεως των αρρώστων στο τελικό στάδιο καρδιακής ανεπάρκειας.
Η εγχείρηση της μεταμόσχευσης ως χειρουργική επέμβαση είναι από τις απλούστερες στην Καρδιοχειρουργική. Η πραγματική δυσκολία των μεταμοσχεύσεων δεν βρίσκεται στην εγχείρηση, αλλά στην ανεύρεση του μοσχεύματος και στη μη απόρριψή του από τον οργανισμό.
Όμως η μεταμόσχευση καρδιάς συνδέεται με μία σειρά ηθικών προβλημάτων τα οποία γεννήθηκαν από την πρώτη στιγμή.
Διερωτήθηκαν οι επιστήμονες εάν εδιακαιούτο ο Barnard  να πραγματοποιήσει την πρώτη μεταμόσχευση, αδιαφορώντας για το θέμα της απόρριψης του μοσχεύματος και έτσι να θυσιασθούν όσοι μεταμοσχεύθηκαν από το 1967 μέχρι τη δεκαετία του 1980, που ανακαλύφθηκε η κυκλοσπορίνη;
Το θέμα ήταν από νωρίς γνωστό καθώς η μεταμόσχευση σαν χειρουργική τεχνική σε πειραματόζωα διδασκόταν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 στο Πανεπιστήμιο του Stanford, από τον Shumway, σε δεκάδες χειρουργούς μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν  και ο ίδιος ο Βarnard.
Η χειρουργική επέμβαση της μεταμόσχευσης καρδιάς συνίσταται  στο ότι διατηρείται τμήμα των κόλπων του λήπτη και ιδιαίτερα οι περιοχές που συνδέονται με τις φλέβες. Στο τμήμα αυτό της καρδιάς του λήπτη συρράπτεται η καρδιά του δότη.
Δευτερεύοντες κίνδυνοι είναι οι λοιμώξεις και η πρώιμη αθηροσκλήρωση των στεφανιαίων αρτηριών της μεταμοσχευθείσας καρδιάς.
Οι λοιμώξεις αποτελούν το σπουδαιότερο κίνδυνο για τη ζωή του μεταμοσχευμένου ασθενή γιατί το ανοσοβιολογικό του σύστημα δεν αντιδρά φυσιολογικά εφόσον ευρίσκεται υπό την επήρεια των ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων προκειμένου να μην ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός της απόρριψης του μοσχεύματος. Μικρότερης σημασίας κίνδυνοι για τον μεταμοσχευμένο ασθενή είναι η ανάπτυξη διαφόρων μορφών καρκίνου και ιδιαίτερα των λεμφωμάτων λόγω και πάλι της καταστολής του ανοσοβιολογικού συστήματος δηλαδή της άμυνας του οργανισμού.
Σε όλον το κόσμο μόλις το 1/10 των ασθενών που χρειάζονται μεταμόσχευση καρδιάς καταφέρνουν τελικά να μεταμοσχευθούν. Σήμερα που επιτεύχθηκε μία επιβίωση των μεταμοσχευμένων ασθενών που πλησιάζει το 80% την πενταετία, η μεταμόσχευση θεωρείται η μέθοδος εκλογής για τη θεραπεία των ασθενών όταν φθάσουν το τελικό στάδιο της καρδιακής ανεπάρκειας, οπότε το προσδόκιμο της επιβίωσής τους με τίποτα δεν ξεπερνά τον ένα χρόνο.
Στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, το πρόβλημα για τη διενέργεια της μεταμόσχευσης είναι η έλλειψη δοτών με αποτέλεσμα εκατομμύρια  ασθενείς να παραμένουν αβοήθητοι.
Κατά συνέπεια η νέα τεχνική από την Αυστραλία θα αυξήσει τον αριθμό των δοτών, έτσι ώστε χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα προσβλέπουν όχι μόνο στην απλή επιβίωση αλλά και σε μια καλύτερη ζωή.