«Το όνειρο συνθλίβεται από την πραγματικότητα», λέει ο πρόσφυγας Αζίμ Σ. λέκτορας Κοινωνιολογίας, για να περιγράψει στη συνέχεια με συγκλονιστικά λόγια, τα όσα βίωσε στο ταξίδι της φυγής, που ξεκίνησε πριν 16 ημέρες από τα σύνορα Τουρκίας- Συρίας.

Μαζί με τον δάσκαλο Τάρεκ Φ., καταθέτουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ την μαρτυρία τους για τη διαδρομή από τα σύνορα μέχρι το Κουσάντασι, τους ξυλοδαρμούς, τους εξευτελισμούς και την ληστεία, που όπως λένε, υπέστησαν στα χέρια Τούρκων δουλεμπόρων και κρατικών οργάνων. Συναντήσαμε τους δύο πρόσφυγες στο Κέντρο φιλοξενίας στην Φιλιππιάδα.

Πριν 2 εβδομάδες με μία ομάδα περίπου 25 προσφύγων, ξεκίνησαν το ταξίδι της ελπίδας, στην πορεία του οποίου, όπως είπαν, αντιμετώπισαν απρόβλεπτες για εκείνους καταστάσεις.

«Στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία, αστυνομικοί και δουλέμποροι μας ληστεύουν. Αρπάζουν όλα τα χρήματα που έχουμε, τα χρυσαφικά και ότι άλλο πολύτιμο. Φτάνουν ακόμη στο σημείο να γδύνουν γυναίκες και κορίτσια, να τους κάνουν σωματική έρευνα, και να ψάχνουν για κρυμμένα χρήματα».

Με τον πλέον παραστατικό τρόπο, αλλά και με οργή, περιγράφουν πως ήρθαν αντιμέτωποι «με την παράνοια, με ανθρώπους που χωρίς αισθήματα τους μεταχειρίστηκαν βάναυσα, για να τους πάρουν ό,τι πολύτιμο είχαν, στις λιγοστές αποσκευές τους».

Ο Αζίμ προσθέτει, πως όλους τους είχε κυριεύσει ο φόβος, διότι αρχικά τους κτύπησαν με τους υποκόπανους των Καλάσνικοφ, για να τους τρομοκρατήσουν και προσθέτει πως όλοι, ήταν ήδη εξαντλημένοι, γιατί είχαν περιπλανηθεί δύο μέρες σε ένα δάσος στα σύνορα.

Πριν μία εβδομάδα, έφτασαν στο Κουάσαντασι και αμέσως οι επιτήδειοι τους πλησίασαν για να τους οδηγήσουν, όπως αφηγούνται, στους δουλεμπόρους και να κλείσει η συμφωνία για ένα "καλό σκάφος" στο ταξίδι προς την Ελλάδα.

«Καμία βάρκα δεν ξεκινάει για την Ελλάδα, εάν δεν δώσει την άδεια η αστυνομία», λέει ο Αζίμ που είχε αναλάβει και την διαπραγμάτευση για τους δικούς του ανθρώπους και αποκαλύπτει, «ό,τι είδε με τα μάτια του», όπως λέει χαρακτηριστικά.

«Οι παράνομοι διακινητές, μας εγγυήθηκαν μεγάλο και ασφαλές σκάφος. Πήραν τα χρήματα, που ήταν 2.000 ευρώ για κάθε ενήλικα και 1.000 για κάθε παιδί. Εκεί, ήταν και ένας αστυνόμος, ο οποίος πήρε 200 ευρώ για τον καθένα από τον διακινητή. Αμέσως μετά, έδωσε την άδεια να φύγουμε».

Ο Αζίμ, μεταφέρει λεπτό προς λεπτό, όσα ακολούθησαν: «Με την απειλή Καλάσνικοφ, δύο διακινητές μας οδήγησαν, στην παραλία, σε ένα σκάφος. Δεν ήταν όμως εκείνο, για το οποίο είχαμε πληρώσει πολλά χρήματα. Ήταν μία βάρκα, με μικρή μηχανή. Είμαστε 67 άνθρωποι. Δεν μας χώραγε. Δεν θέλαμε να μπούμε και τότε άρχισαν να μας σπρώχνουν μέσα, με τα όπλα που κρατούσαν. Αγκαλίσαμε τα παιδάκια που έκλαιγαν και ξεκινήσαμε. Μόλις απομακρυνθήκαμε από την ακτή, ένα ελικόπτερο της αστυνομίας έκανε χαμηλή πτήση πάνω από την βάρκα. Πανικός.

Σηκώθηκαν κύματα, το νερό μπήκε στη βάρκα. Οι γυναίκες έκλαιγαν και τα παιδιά έτρεμαν από το φόβο. Κάποιοι πέσαμε στην θάλασσα. Μία ώρα αργότερα ήρθε σκάφος της τουρκικής ακτοφυλακής, μας περισυνέλεξε και γυρίσαμε στο Κουάντασι».

Ο Αζίμ, υποστηρίζει πως ήταν μία προγραμματισμένη ενέργεια και αιτιολογεί τον ισχυρισμό του, παραθέτοντας την συνέχεια της περιπέτειας:

«Όταν επιστρέψαμε στο Κουσάντασι, μας πήγαν στα γραφεία της ακτοφυλακής. Εκεί, ζήτησαν 100 ευρώ από τον καθένα, για να μπορέσουμε να φύγουμε και πάλι για την Ελλάδα. Μας κράτησαν πολλές ώρες. Πληρώσαμε, δεν είχαμε επιλογή. Θέλαμε να φύγουμε. Την επόμενη, μόλις νύχτωσε ξεκινήσαμε και πάλι. Αυτή την φορά χωρίς προβλήματα. Όταν κάποια στιγμή στο μέσο της θαλάσσιας διαδρομής προς την Χίο είδαμε ένα σκάφος να μας πλησιάζει, τρομάξαμε, γιατί νομίζαμε πως είναι και πάλι οι Τούρκοι .Ευτυχώς ήταν Ιταλοί που μας βοήθησαν. Κάποιοι έκλαψαν από χαρά. Λίγο αργότερα φτάσαμε στη Χίο».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Το ραντεβού περνάει μέσα από ένα «γραφείο ταξιδίων», που λειτουργεί στο υπόγειο του μεγαλύτερου εμπορικού κέντρου στην αφγανική πρωτεύουσα.

Πολλά είναι τα ταξιδιωτικά γραφεία που προσπαθούν να προσελκύσουν πελατεία με πολύχρωμες και πολλά υποσχόμενες αφίσες.

Φαίνεται όμως ότι, τουλάχιστον μερικά από αυτά, δεν προσφέρουν μόνο πακέτα διακοπών ή προσκυνηματικά ταξίδια στη Μέκκα, αλλά και «μεταφορές» προς την Ευρώπη για όσους αγωνιούν να ξεφύγουν από τη βία και τη φτώχεια στο Αφγανιστάν.

Η συνάντηση με τον «αρμόδιο» κανονίζεται πολύ γρήγορα.

Μόλις μετά από μία ώρα ο διακινητής εμφανίζεται αυτοπροσώπως και με τον σοφέρ του σε μία Toyota Corolla.

Είναι γύρω στα 35, καλοντυμένος με την παραδοσιακή αφγανική ενδυμασία και το μαύρο του παλτό. «Μπες μέσα» ακούγεται μία φωνή από το πίσω κάθισμα.

Μπροστά κάθονται ο οδηγός κι ένας βοηθός, το τηλέφωνο του οποίου χτυπάει κάθε δύο λεπτά. Ο διακινητής λέει ότι η δουλειά του είναι να μεταφέρει τους ενδιαφερόμενους από το Αφγανιστάν στην Τουρκία.

Στη συνέχεια τους παραδίδει «σε ανθρώπους που γνωρίζουν τους δρόμους για την Ευρώπη και ιδιαίτερα για τη Γερμανία». Όλοι στο Αφγανιστάν γνωρίζουν πλέον ότι η αυτή η διαδρομή δεν θα είναι ταξίδι αναψυχής.

Στις ειδήσεις λένε κάθε μέρα για ανθρώπους που πνίγονται στη θάλασσα ή παγιδεύονται σε κλειστά σύνορα.

«Μέχρι στιγμής όμως οι δουλειές πάνε καλά, κάθε εβδομάδα έχω τριάντα νέους πελάτες» λέει ο διακινητής, ο οποίος, όπως υποστηρίζει, προσφέρει τόσο τις «νόμιμες» όσο και τις «παράνομες» διαδρομές.

«Νόμιμη» αποκαλεί τη διαδρομή με κανονική βίζα προς το Ιράν ή την Τουρκία, δηλαδή τους πρώτους σταθμούς στο μακρύ δρομολόγιο προς την Ευρώπη.

Το «τιμολόγιο» των διακινητών

Στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να πάρει κανείς βίζα. Αλλά ο διακινητής λέει ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, καθώς «ξέρουμε κόσμο στις πρεσβείες».

Μία βίζα για την Τουρκία στοιχίζει πλέον 6.500 δολάρια, ενώ μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο η «ταρίφα» δεν ξεπερνούσε τα 4.500 δολάρια.

Η βίζα για το Ιράν τιμάται 600 δολάρια. Χωρίς βίζα το ταξίδι θα στοίχιζε 3.000 δολάρια. Ναι, παραδέχεται ο μυστηριώδης συνομιλητής, πολλά σύνορα είναι πλέον κλειστά, «αλλά όχι και για τους διακινητές».

Το ίδιο λέει και στους πελάτες του όταν ρωτούν για τα κλειστά σύνορα στη «βαλκανική οδό» των προσφύγων που οδηγεί στην κεντρική Ευρώπη μέσω Τουρκίας και Ελλάδας.

Τους λέει με άλλα λόγια ότι το ζήτημα είναι καθαρά οικονομικό και ότι όσοι μένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, απλώς δεν έχουν αρκετά χρήματα για να δωροδοκήσουν τους συνοριοφύλακες.

Ισχυρίζεται ότι η «ταρίφα» τους είναι 400 με 500 ευρώ το άτομο για να περάσουν οι πρόσφυγες νύχτα τα σύνορα.

Κάποιοι όντως εμπιστεύονται τους διακινητές και τις υποσχέσεις τους, άλλοι απλώς αλλάζουν το δρομολόγιό τους, προσπαθώντας να βρουν μία πιο προσιτή οδό διαφυγής.

Στην πόλη Γκαζνί του Αφγανιστάν μία τετραμελής οικογένεια αποφάσισε να μην πάει τελικά στην Ευρώπη, αλλά να διαφύγει στο γειτονικό Πακιστάν, ζητώντας εκεί άσυλο μέσω του ΟΗΕ.

Η οικογένεια ανήκει στη σιϊτική μειονότητα του Αφγανιστάν, η οποία έχει ήδη υποστεί διωγμούς από τους σουνίτες Ταλιμπάν.

Πάντως και η διαφυγή στο Πακιστάν δεν είναι ακίνδυνη, γιατί στη χώρα αυτοί διαμένουν ήδη 2,5 εκατομμύρια Αφγανοί και η κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ καταβάλει προσπάθειες για να επιστρέψουν όσο το δυνατόν περισσότεροι στην πατρίδα τους.

Μία επταμελής οικογένεια από τη Καμπούλ άλλαξε τα σχέδιά της και θέλει να διαφύγει στο εξωτερικό μέσω Ινδίας και Ινδονησίας, γιατί, όπως υποστηρίζει, η βίζα για την Ινδία βγαίνει εύκολα.

Τι γίνεται όμως με την Ινδονησία; Δεν είναι σίγουροι για την απάντηση, λένε ότι τελικά ίσως προσπαθήσουν να διαφύγουν μέσω Μαλαισίας.

Διαφυγή μέσω... υποτροφίας

Κάποιοι απλώς αναβάλλουν τα σχέδιά τους. Όπως ο 19χρονος Αχσανουλάχ από την Καμπούλ, ο οποίος, όπως λέει, προσπάθησε δύο φορές να διαφύγει, αλλά τον εντόπισαν στο Ιράν και αναγκάστηκε να επιστρέψει.

Λέει ότι ο αδερφός του βρίσκεται στη Γερμανία εδώ και οκτώ χρόνια. Καθώς οι Ταλιμπάν προελαύνουν, οι δικοί του θα ήθελαν να στείλουν στο εξωτερικό ακόμα ένα παιδί, ώστε να στηρίζει με τα εμβάσματά του όλη την οικογένεια, αλλά και να οργανώσει την ενδεχόμενη διαφυγή της.

«Φέτος θα ήθελα να κάνω μία ακόμη προσπάθεια να φύγω, αλλά τελικά η οικογένειά μου με απέτρεψε» λέει ο νεαρός.

Ο αδερφός του έλεγε ότι στη Γερμανία έχει αλλάξει η κατάσταση για τους Αφγανούς και επιπλέον όλοι άκουγαν συνεχώς στις ειδήσεις για Αφγανούς που εγκλωβίστηκαν κάπου στον δρόμο, εξηγεί ο Αχσανουλάχ.

Τώρα σκοπεύει να μείνει στην πατρίδα του και να συγκεντρωθεί στις σπουδές του.

«Ποιός ξέρει, με μία υποτροφία ίσως καταφέρω να φύγω τελικά από αυτήν τη χώρα» λέει ο νεαρός Αφγανός.

ΠΗΓΗ: Deutsche Welle