Μεσημέρι Πέμπτης στην ακτή Κρατήγου, νότια της Μυτιλήνης. Εκεί που τελειώνει ο δρόμος, περίπου δύο χιλιόμετρα μετά το αεροδρόμιο «Οδυσσέας Ελύτης», βρίσκονται κοντά στα 50 άτομα από εθελοντικές οργανώσεις για να υποδεχθούν πρόσφυγες.

Καθώς η βάρκα πλησιάζει την ακτή, οι διασώστες αναλαμβάνουν δράση και με τις ειδικές στολές βουτάνε στη θάλασσα. Αλλοι κάνουν σινιάλο στους πρόσφυγες να αλλάξουν πορεία, καθώς κατευθύνονται ένα χιλιόμετρο μακριά απ’ όπου τους περιμένουν. Οταν η βάρκα δεν θα αλλάζει κατεύθυνση, οι εθελοντές ξεκινούν να την «κυνηγάνε».Ανάμεσά τους και πέντε άτομα που δεν είναι εθελοντές. Είναι τα «κοράκια της Λέσβου», όπως τους έχουν ονομάσει, γιατί «κυνηγούν» τις βάρκες για να πάρουν τη μηχανή, τα ξύλα και τον μουσαμά.

Ανάμεσα στον κόσμο που τρέχει κατά μήκος της παραλίας βρίσκονται και τα πέντε άτομα που σπεύδουν για να πάρουν ό,τι προλάβουν. Και ενώ επικρατεί πανικός στην παραλία, με πρόσφυγες σε μισολιπόθυμη κατάσταση και παιδάκια να κλαίνε, τα «κοράκια» έχουν ήδη μοιράσει τα πολύτιμα μέρη της βάρκας και ξεκινούν την αποσυναρμολόγηση.

Τα «κοράκια» της Λέσβου πιάνουν δουλειά προτού καν αποβιβαστούν όλοι οι πρόσφυγες στο νησί. Σπάνε τα ξύλα και κόβουν τον μουσαμά. «Δεν τα πουλάμε, για τα ζωντανά και τις καλλιέργειες τα θέλουμε», ισχυρίζονται

Σε απόσταση αναπνοής παρακολουθεί ένας αστυνομικός που φορά μπουφάν «Δίωξη Λαθρομετανάστευσης». Στην ερώτηση αν επιτρέπεται η δράση των συγκεκριμένων ανθρώπων, απάντησε ότι ίσα ίσα καθαρίζουν και την παραλία. «Ποιος θα τα κουβαλούσε όλα αυτά; Εδώ θα έμεναν», αποκρίνεται ο αστυνομικός. Μία άποψη που ενστερνίζονται αρκετοί στο νησί.

«Αν δεν τα πάρουμε εμείς, θα τα πάρουν άλλοι. Δεν κάνουμε και τίποτα», λέει στο «Εθνος» ο Μ. καθώς ανάβει το τσιγάρο του. «Αγρότης είμαι, τον μουσαμά θέλω για τα «ζωντανά». Ξέρεις πόσο κάνει ο μουσαμάς; Και τώρα που μας τα ‘χουν κόψει όλα, δεν υπάρχει σάλιο», προσθέτει. Τους ρωτάμε αν τους ενοχλεί που τους αποκαλούν «κοράκια», επειδή περιμένουν να πάρουν τις βάρκες. «Εγώ πλήρωσα και πήρα αυτή τη νιτσεράδα, γιατί το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να μπαίνω στη θάλασσα και να βγάζω έξω τα παιδάκια. Αδερφέ εγώ βοηθάω. Ενας αγρότης είμαι και τους πονάω τους πρόσφυγες», λέει.

Ο «συνέταιρός» του παρεμβαίνει στη συζήτηση και λέει: «Αν θέλουμε να λέμε αλήθειες, αυτό που κάνουμε είναι παράνομο. Αλλά, δεν τα πουλάμε, για τα ζωντανά και τις καλλιέργειες τα θέλουμε».

Καθώς οι δύο άντρες κάνουν σωρό τα ξύλα για να τα κουβαλήσουν, δείχνουν τα σημάδια και λένε ότι η βάρκα έχει ξαναχρησιμοποιηθεί. Στα ξύλα που στηριζόταν η μηχανή υπάρχουν τα ίχνη από τις προηγούμενες φορές που είχε «κουμπωθεί». «Το καλοκαίρι υπήρχαν πολλοί, και ντόπιοι, που έπαιρναν τις μηχανές και τις βάρκες, τις ξεφούσκωναν χωρίς να τις σκάνε και πήγαιναν Τουρκία και τις πουλούσαν πίσω στους διακινητές. Εβγαλαν πολλά λεφτά», υποστηρίζουν οι δύο άντρες.

Οση ώρα μιλάμε, μία άλλη ομάδα κόβει μ’ έναν σουγιά και με μεγάλη μαεστρία τον μουσαμά της βάρκας. «Δέκα βάρκες έχουν βγει από το πρωί, το μεροκάματο το έβγαλε», λέει ένας από την ομάδα που έχει πάρει τα ξύλα. «Ναι, έλα ‘σύ να το κόψεις και να το κουβαλήσεις μέχρι πάνω. Δώσ’ μου 10 ευρώ και παρ’ το», του απαντάει ο άλλος. Οπως εξηγούν, οι μουσαμάδες είναι από καλό και αδιάβροχο υλικό και το πουλάνε στους κατοίκους των απομακρυσμένων χωριών για 30-40 ευρώ. Περίπου την ίδια τιμή πιάνουν και τα ξύλα, τα οποία χρησιμοποιούνται σε καλλιέργειες, στάβλους ή και για σόμπες. Τις μηχανές τις πουλάνε σε χυτήρια για 20 ευρώ ή τις λύνουν και πουλάνε τα εξαρτήματα. «Αν σε πιάσουν με τη μηχανή στην καρότσα, πας «μέσα». Ασε που δεν μπορείς να την πουλήσεις χωρίς χαρτιά. Κανείς δεν την παίρνει, γιατί το καλοκαίρι το Λιμενικό τούς περιμένει στη γωνία να ελέγξει τα χαρτιά των μηχανών», λέει ο Μ.

Μολονότι η δράση των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι γνωστή στους κατοίκους και στις Αρχές του νησιού, φαίνεται πως επικρατεί μία ιδιότυπη ασυλία, ενώ και το νομικό πλαίσιο δεν είναι ξεκάθαρο. Ομως, το θέαμα πέντε ανθρώπων να ορμούν στη βάρκα πριν καν αποβιβαστούν οι εξαντλημένοι πρόσφυγες, είναι μία εικόνα που αδικεί τη φιλότιμη προσπάθεια που γίνεται από τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων που δίνουν καθημερινό αγώνα για να σώσουν ζωές.

ethnos.gr

Κάποιοι από τους ανθρώπους που τα φορούσαν κατάφεραν να πατήσουν στις ελληνικές ακτές, άλλοι όμως δεν ήταν τόσο τυχεροί και χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου.

Tο δράμα της προσφυγικής κρίσης σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα αποκαλύπτει το παρακάτω συγκλονιστικό βίντεο του Associated Press από τη Λέσβο.

Βουνά από σωσίβια ξεπροβάλλουν σε διάφορα σημαία του νησιού, σωσίβια που φορούσαν οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έφτασαν στην χώρα μας, αναζητώντας έναν καλύτερο αύριο.

Κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να πατήσουν στις ελληνικές ακτές και να προχωρήσουν στη συνέχεια στις χώρες που επιθυμούσαν, άλλοι όμως δεν ήταν τόσο τυχεροί και χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου.

Για τους κατοίκους όμως του νησιού, το θέμα δεν είναι η δόξα ή η αναγνώριση αλλά βασικές αρχές ανθρωπισμού. Όπως δήλωσε ένας από αυτούς στο CNN, «Θα ήμασταν τέρατα αν δεν κάναμε κάτι – γιατί θα πρέπει να μας δώσουν βραβείου απλά επειδή είμαστε άνθρωποι;».

Η Αιμιλία Καμβύση είναι 83 ετών. Το σπίτι της βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία όπου καταφθάνουν οι πρόσφυγες στη Λέσβο.

Όταν οι πρόσφυγες άρχισαν να έρχονται έκανε ότι μπορούσε για να τους βοηθήσει. Στην παραλία, υποδεχόταν τους μετανάστες και τους βοηθούσε να ταΐσουν τα βρέφη και τα παιδιά τους. Τώρα, βλέποντας την αντίδραση από τις ευρωπαϊκές χώρες, είναι αναστατωμένη.

«Βλέπω τηλεόραση και ξέρω» λέει. «Δεν έχουν ανθρώπινα συναισθήματα; Δεν έχουν καρδιά;».

Ο Θωμάς Ζουρζουβίλης είναι ψαράς. Στη θάλασσα της Λέσβου ποτέ δεν ξέρει τι θα του φέρει η μέρα.
Μερικές φορές εγκαταλείπει τα δίχτυα του για να βοηθήσει μια βάρκα προσφύγων που βρίσκονται σε κίνδυνο, άλλες φορές τραβά ανθρώπους έξω από το νερό. Βλέποντας τους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει παρά να βοηθήσει, λέει ο ίδιος στο CNN.

Η Μαρία Ανδρουλάκη, έχει μεταφέρει πρόσφυγες που ξεβράζονται σε απομακρυσμένες παραλίες βόρεια του νησιού στο κέντρο της πόλης. Αν δεν ήταν αυτή και πολλοί άλλοι, οι μετανάστες θα έπρεπε να περπατήσουν περισσότερα από 70 χιλιόμετρα στα σημεία όπου γίνεται η καταγραφή τους.

Σύμφωνα με το νόμο, η Μαρία θα μπορούσε να είχε συλληφθεί για τη μεταφορά προσφύγων. Δεν την νοιάζει, η ανθρωπιά της της λέει να βοηθήσει τους ανθρώπους.

Ο Στρατής Βαλάμιος εξακολουθεί να θυμάται την 28η Οκτωβρίου 2015. Ο καιρός ήταν κακός εκείνη την ημέρα, και λέει πως δεν μπορούσε να πλησιάσει μια βάρκα γεμάτη μετανάστες. Οι εικόνες εκείνες τον στοιχειώνουν ακόμη.

Όταν ξεκίνησε να δουλεύει ως ψαράς πότε του δεν σκέφτηκε ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μέρος της δουλειάς του. Τώρα πλέον είναι μέρος της ζωής του και προέκταση της φιλοξενίας που διακρίνει τους κατοίκους του νησιού. Δεν είναι επιλογή να βοηθήσει ή όχι, είναι απλά να είσαι άνθρωπος.

Η Μαρίτσα Μαυραπίδου ζει στο βόρειο τμήμα της Λέσβου, όπου οι βάρκες με πρόσφυγες καταφτάνουν καθημερινά.

Ήθελε να παρηγορεί και να υποδέχεται τους μετανάστες την ώρα που φτάνουν, γι’ αυτό στέκεται στην παραλία και κρατά μωρά, χαμογελώντας και προσπαθώντας να τους κάνει να νιώσουν άνετα. Κοιτώντας  τους ανθρώπους βρεγμένους και τρομαγμένους, βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, ενθυμούμενη τους δικούς της γονείς που προσπάθησαν να ξεφύγουν από την Τουρκία για τις ακτές της Λέσβου.

Ο Λευτέρης Στυλιανός είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στο βόρειο τμήμα της Λέσβου τον κύριο κόμβο όπου οι εθελοντές περιμένουν το επόμενο κύμα μεταναστών.

Προτού οι ΜΚΟ χτίσουν ένα αυτοσχέδιο ιατρείο, το εστιατόριο χρησιμοποιούνταν ως ο χώρος όπου προσφέρονταν οι πρώτες βοήθειες. Τώρα που οι ΜΚΟ έχουν φτάσει στο νησί, ο ίδιος αισθάνεται ότι κάνει δύο δουλειές: η μία για να βοηθά τους πρόσφυγες και η άλλη να βοηθά τους εθελοντές να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του νησιού.

Η Δέσποινα Ζουρζουβίλη, είδε τους πρόσφυγες να περνούν μέσα από την αυλή του σπιτιού της το περασμένο καλοκαίρι.

Ενθυμούμενη την ιστορία της δικής της οικογένειας, όταν έφυγαν από την Τουρκία για τις ακτές της Λέσβου, αυτή και ο αποθανών πλέον σύζυγός της, έκαναν ότι μπορούσαν.

Έφτιαξε σάντουιτς για να μοιράσει σε εκείνους που έφταναν και προσπαθούσε να δίνει τρεχούμενο νερό στους πρόσφυγες για να δροσιστούν πριν το μεγάλο ταξίδι μέχρι το κέντρο της πόλης.

ethnos.gr

αλλά φρουρούμενα, θα είναι τα στρατόπεδα σε Σίνδο και Σχιστό που παραχωρεί ο στρατός για την δημιουργία κέντρων μετεγκατάστασης συνολικής χωρητικότητας 8 χιλιάδων ατόμων, όπως δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας.

Μιλώντας στον ΣΚΑΙ ανέφερε ότι με τη συνδρομή του στρατού επιταχύνονται εν τω μεταξύ τα hot spots σε Σάμο, Λέσβο, Χίο, Κω και Λέρο, όπως αποφασίστηκε την Κυριακή σε διυπουργική σύσκεψη.

Ο κ. Μουζάλας εξήγησε ότι εκεί θα γίνεται ο διαχωρισμός προσφύγων και μεταναστών, θα παραμένουν στα κέντρα αυτά από 24 - 48 ώρες και στη συνέχεια θα προωθούνται στην ενδοχώρα.
Επιπλέον  δήλωσε ότι μέχρι και το Νοέμβριο οι πρόσφυγες ήταν το 75 - 80% των ατόμων που εισέρχονταν στη χώρα μας, αλλά από το Δεκέμβριο το μεταναστευτικό ρεύμα έχει αλλάξει και οι πρόσφυγες αποτελούν το 45-55%.

Είπε μάλιστα ότι από όσους έχουν έρθει τον τελευταίο χρόνο, που αγγίζουν σχεδόν το ένα εκατομμύριο, στη χώρα μας έχουν παραμείνει περίπου οι 15.000.

Ο κ. Μουζάλας θα συναντηθεί σήμερα στις 11.30 με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.