Με μελανά χρώματα αναφέρεται το Bloomberg τα υψηλά ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στη στήλη του Businessweek το ειδησεογραφικό πρακτορείο δημοσιεύει ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο «Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα: Η μεγάλη ύφεση κλέβει το μέλλον της χώρας».

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στα υψηλά ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα από τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης στις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα που στο Δημόσιο σημειώνονται αθρόες απολύσεις, ενώ αρκετές ιδιωτικές εταιρείες κλείνουν καθημερινά.

Το δημοσίευμα, αναφέρει επίσης ότι η ανεργία ρίχνει ένα μεγάλο βάρος κινδύνου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό διότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εν μέσω ύφεσης στην ΕΕ, ένας στους τέσσερις νέους (κάτω των 25 ετών) είναι άνεργος, ενώ στις ΗΠΑ, αυτή τη στιγμή, η ανεργία στους νέους φτάνει στο 16,2%.

Ωστόσο η κατάσταση στις χώρες του νότου είναι σαφώς διαφορετική. Τόσο στην Πορτογαλία, όσο και στην Ισπανία (κατέχει το δεύτερο χειρότερο ποσοστό στην ανεργία των νέων), αλλά και στην Ελλάδα, καταγράφεται ένα σημαντικό κενό εργασίας.

Το δημοσίευμα φιλοξενεί μεταξύ άλλων και συνεντεύξεις ελλήνων πολιτών. Εκεί καταγράφεται το άγχος, τα αδιέξοδα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Και μετά ο πρωθυπουργός μιλά για success story.

Πηγή: koutipandoras.gr

Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αποτελούν απλά συνέπειες της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 τα μεγάλα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα -ύφεση ή στάσιμη ανάπτυξη, ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, χαμηλές προοπτικές για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έλλειψη ζήτησης, διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων, κοινωνικός αποκλεισμός- που αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες;

Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα ότι όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα δεν οφείλονται απλά σε μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση με επίκεντρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά στο γεγονός ότι ο σημερινός καπιταλισμός αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει έστω με στοιχειώδη τρόπο που να μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση μιας βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης.

Η λεγόμενη «χρηματιστικοποίηση» της οικονομίας, που είναι όντως ιδιαίτερα επιρρεπής σε χρηματοοικονομικές κρίσεις και καταρρεύσεις όπως έδειξε ο Χάιμαν Μίνσκι, δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες παραγωγής ή τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός εμφάνιζε σοβαρές διαρθρωτικές πιέσεις και παραμορφώσεις για αρκετές δεκαετίες πριν από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-08, όπως η κρίση υπερπαραγωγής, εμπορικά ελλείμματα, αδυναμία στην αύξηση νέων θέσεων εργασίας, καθώς και αυξημένα επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

Πράγματι, το κύμα χρηματιστικοποίησης, που πολλοί έχουν ονομάσει «καπιταλισμό καζίνο» ή «καπιταλισμό του χρηματιστηρίου», αλλά που στην ουσία ισοδυναμεί με την απορρύθμιση των γιγαντιαίων χρηματοπιστωτικών/χρηματοοικονομικών οντοτήτων με την ικανότητα να διαμορφώνουν και να ελέγχουν τη μοίρα εθνικών οικονομιών, ξεκίνησε ως απόρροια των διαρθρωτικών προβλημάτων που ήταν συνδεδεμένα με τη μεταπολεμική δομή της καπιταλιστικής συσσώρευσης, η κατάρρευση της οποίας στα μέσα της δεκαετίας του 1970 απειλούσε την επέκταση του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου, η «χρηματιστικοποίηση» δεν προκύπτει από το πουθενά, αλλά αναδύεται ως εναλλακτικό μοντέλο στην παρακμή της μεταπολεμικής δομής της συσσώρευσης.

Στην εποχή της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας, και κυρίως στην εποχή της λιτότητας μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008, ο μηχανισμός κίνησης για τη μεγιστοποίηση του κέρδους λαμβάνει τη μορφή της απόλυτης συμπίεσης των μισθών και άλλων μορφών εκμετάλλευσης, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των ιδιωτικών απωλειών, τη βίαιη μεταβίβαση δημοσίων περιουσιακών στοιχείων στον ιδιωτικό τομέα και τη δημιουργία ενός καθεστώτος πεονίας χρέους.

Με την επικράτηση της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας (η κινητήρια δύναμη πίσω από την παγκοσμιοποίηση και τη διαμόρφωση του σημερινού νεοφιλελεύθερου πρότζεκτ), η οικονομική μεγέθυνση, οι προοπτικές απασχόλησης και το βιοτικό επίπεδο επιδεινώνονται σημαντικά σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα όταν συγκρίνουμε τα ποσοστά ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή του «ελεγχόμενου καπιταλισμού» (1945-1973) με τα επίπεδα ανάπτυξης και ανεργίας την εποχή της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων (1979 έως σήμερα).

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, καθώς και σε όλο το φάσμα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, η επίδραση της χρηματοοικονομίας στην ανάπτυξη είναι αρνητική, όπως αποκαλύπτει πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Stephen Gecchetti και Enisse Kharroubi για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (βλ. Stephen Gecchetti and Enisse Kharroubi, «Reassessing the impact of finance on growth»).

Με την κυριαρχία της χρηματοοικονομίας, οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία μειώνονται σε σημαντικό βαθμό και οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το αποτέλεσμα είναι η άνοδος μιας νέας «Επίχρυσης Εποχής», με ανανεωμένες αξιώσεις για την ανωτερότητα του δαρβινικού καπιταλισμού.

Την ίδια στιγμή, ο φτωχός και εργαζόμενος πληθυσμός θεωρείται ως μια μορφή ενόχλησης στον γαλαξία όπου κατοικούν οι πλούσιοι. Κάπως έτσι ξεκινά ο ανελέητος πόλεμος των πλουσίων στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των απλών ανθρώπων, με τα μέσα ενημέρωσης να διεξάγουν συστηματικά ανά διαστήματα υποτιμητικές εκστρατείες απέναντι στην ταυτότητα της εργατικής τάξης.

Οσον αφορά την αύξηση των δημοσίων ελλειμμάτων και τη διόγκωση του κρατικού χρέους, οι εξελίξεις αυτές οφείλονται κυρίως στις ύπουλες φορολογικές πολιτικές που ευνοούν τους πλούσιους και τα εταιρικά περιουσιακά στοιχεία, και οι οποίες σχετίζονται με την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ακόμη και στις χώρες του μεσογειακού νότου (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) που πλήττονται σήμερα ιδιαίτερα από την κρίση, και οι οποίες έχουν δαιμονοποιηθεί από τους βόρειους εταίρους τους στην Ευρωζώνη και τα διεθνή ΜΜΕ για τη δήθεν «σπάταλη» συμπεριφορά τους, οι αποκαλούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις εφάρμοσαν μεθοδικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αντιδραστικές παρά προοδευτικές κοινωνικές πολιτικές (βλ., το άρθρο του γράφοντος, C. J. Polychroniou «The Mediterranean Conundrum Crisis in the European Periphery». Economic and Political Weekly, Vol, XLVII, Νο. 21, May 26, 2012).

Από την άποψη της πολιτικής οικονομίας, το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου στην Ευρώπη και το ξεχαρβάλωμα των κοινωνικών επιδομάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να γίνει κατανοητό ως αντανάκλαση στη μετατόπιση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, παρά ως απόρροια της λογικής των αγνών οικονομικών. Η νεοσυντηρητική αντεπανάσταση που ξεκίνησαν αρχές της δεκαετίας του '80 η Θάτσερ και ο Ρέιγκαν στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, αντίστοιχα, αποτελεί ταξικό πόλεμο από τα πάνω εκ μέρους του χρηματιστικού κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων με τη χρήση της εξουσίας του κράτους.

Είναι μέσω της εφαρμογής αυτού του αναλυτικού φακού που μπορούμε να κατανοήσουμε σήμερα τη μανία των Ρεπουμπλικανών με το «ταβάνι χρέους» και τη σφαγή στα επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες στη σύγχρονη Αμερική. Η ίδια ανάλυση μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μια σταθερή κατανόηση του ανορεκτικού πνεύματος που κυριαρχεί στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρά την έλλειψη ανάπτυξης και το σοβαρό πρόβλημα ανεργίας που πλήττει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρωζώνης.

Εν ολίγοις, ο υπαρκτός καπιταλισμός έχει απολέσει οποιοδήποτε πρόσχημα περί ενός κοινωνικά υπεύθυνου οικονομικού συστήματος και μεριμνά σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών με την επιβολή πολιτικών που είναι βλαβερές για την υπόλοιπη κοινωνία. Ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα του 1% έναντι των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό εξηγεί γιατί οι πλούσιοι, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες τα πάνε τόσο καλά σε μια περίοδο που οι στρατιές των ανέργων συνεχίζουν να αυξάνονται και ένα σημαντικό ποσοστό του εργαζόμενου πληθυσμού παλεύει απλά για να επιβιώσει.

Κατ' ουσίαν, συνεπώς, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με μια πραγματική καπιταλιστική κρίση όσο με μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκ μέρους του πλέον ισχυρού τμήματος του κεφαλαίου να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας εις βάρος του εργαζόμενου πληθυσμού σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας.

* Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό ηλεκτρονικό έντυπο Truthout και αναρτήθηκε σε πολλές δεκάδες ιστοσελίδες, ανάμεσα στις οποίες είναι και αυτή του Occupy the World.

Πηγή: enet.gr

Εάν η Ελλάδα είχε αφεθεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, τότε «όλα» τα μέλη της νομισματικής ένωσης θα υποχρεούνταν να αφήσουν το κοινό νόμισμα σε «μεταγενέστερο χρόνο», φέρεται να δήλωσε η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις 19 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με «σύνθεση» των συνομιλιών κορυφής που έχει στη διάθεσή της η γαλλική εφημερίδα Le Monde.

«Συζητήσαμε προκειμένου να μάθουμε εάν η Ελλάδα θα έπρεπε να φύγει από τη ζώνη του ευρώ και πιστεύω πως εάν αυτό είχε συμβεί, θα έπρεπε όλοι μας να εγκαταλείψουμε [την ΟΝΕ] σε μεταγενέστερο χρόνο», φέρεται να δήλωσε χαρακτηριστικά η κ. Μέρκελ.

Η ηγέτιδα της ισχυρότερης οικονομίας της Ευρώπης φέρεται να τόνισε μάλιστα πως «όσο παραμένω καγκελάριος της Γερμανίας θα βοηθώ όλον τον κόσμο», προειδοποιώντας ωστόσο πως δεν είναι βέβαια εάν «θα μπορούσα να το κάνω δεύτερη φορά», λόγω της «κούραση» των γερμανών φορολογούμενων. «Αυτό μπορεί να εκτροχιαστεί σε κάποιο σημείο», συμπλήρωσε.

Πηγή: protothema.gr

Η σχετική είδηση υπήρχε στον χθεσινό “Βηματοδότη” της ναυαρχίδας του Συγκροτήματος Λαμπράκη “Βήμα της Κυριακής”, οι σχετικές φήμες ωστόσο δεν κομίζουν… καινά δαιμόνια στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο.

Ο Λουκάς Παπαδήμος “επιστρέφει”. Ο χρόνος και το περιεχόμενο της παραπάνω πολιτικής επιστροφής φυσικά έχουν τη σημασία τους, το κυρίαρχο ζητούμενο ωστόσο αφορά στην ίδια την παρουσία του πρώην, εξωκοινοβουλευτικού πρωθυπουργού, επί ημερών διακυβέρνησης του τόπου από τον οποίο πήρε σάρκα και οστά το… sequel της ένταξης της χώρας στο Μνημόνιο, με τις σχετικές “δύσκολες” συνέπειες να προσπαθεί να διορθώσει μέχρι και σήμερα η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.

Το ρεπορτάζ του “Βήματος της Κυριακής” υποστηρίζει ότι από τον Φεβρουάριο του 2014 ο Λουκάς Παπαδήμος θα επιλέξει μια στρατηγική δημόσιων παρεμβάσεων για τις εξελίξεις στη χώρα, μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής και… αυτοεξορίας, λόγω και των πανεπιστημιακών υποχρεώσεών του.

Η “επιστροφή” Παπαδήμου έρχεται σε πολιτικά… πονηρούς καιρούς. Η Ελλάδα θα βρίσκεται στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιχειρεί να αρθρώσει επιχειρήματα εθνικής, κοινής λογικής, απέναντι στην επέλαση των άκρων, των φωνών και του λαϊκισμού, η Κεντροαριστερά θα εξακολουθεί να άγχεται για το (ενοποιημένο) μέλλον της, και η διπλή αναμέτρηση του Μαϊου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα αποτελεί το tipping point για ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις.

Το όνομα του Λουκά Παπαδήμου, από την εποχή της απομάκρυνσής του από την εξουσία κιόλας, εμφανίζεται με σκανδαλώδη συνέπεια σε σενάρια για μελλοντικούς ρόλους και αξιώματα. Ο άλλοτε στενός συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, με… συζητήσιμα στοιχεία, είναι εκείνος τον οποίο θα έβλεπαν πολλοί ως ιδανικό επικεφαλής μιας ενοποιημένης παράταξης στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Μια τέτοια εξέλιξη φυσικά θα έχει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά αναφορικά με τον ρόλο και τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του Ευάγγελου Βενιζέλου, παρά τη “συγκατοίκηση” του τελευταίου με τον Λουκά Παπαδήμο στην κυβέρνηση η οποία διαδέχτηκε εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου.

Σε κάθε περίπτωση, το κλίμα… ζεσταίνεται. Και το 2014 μοιάζει από τώρα ως έτος εξελίξεων, ανεξαρτήτως έντασης και… χωροταξίας.

Πηγή: ysterografa.gr

Αποζημιώσεις από το «κούρεμα» των καταθέσεων τους, ζητούν με αγωγή εναντίον του Eurogroup και άλλων θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.ά.) 50 Κύπριοι καταθέτες και μέτοχοι των κυπριακών τραπεζών.

Η ομαδική αγωγή καταχωρήθηκε μέσω του δικηγορικού γραφείου Κύπρου Χρυσοστομίδη, το οποίο για τη συγκεκριμένη υπόθεση συνεργάζεται με καθηγητές και άλλους νομομαθείς του εξωτερικού. Αξίζει να αναφερθεί ότι είναι η πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που το Γενικό Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καλείται να αποφασίσει, αν πράξεις του Eurogroup μπορούν να καταλογιστούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να θεμελιωθεί δικαίωμα καταβολής αποζημιώσεων σε αιτητές.

Ειδικότερα, οι αιτητές αξιώνουν κυρίως αποζημιώσεις για τις δυσμενείς συνέπειες που προκλήθηκαν στους ιδίους με την απόφαση του Eurogroup , ημερομηνίας 25 Μαρτίου 2013, με την οποία επιβλήθηκαν τα μέτρα εξυγίανσης στη Λαϊκή Τράπεζα και στην Τράπεζα Κύπρου. Όλοι οι εναγόμενοι και η ΕΕ εν γένει, κατηγορούνται για σοβαρές παραβιάσεις του δικαιώματος στην ιδιοκτησία και των γενικών αρχών της απαγόρευσης δυσμενούς διάκρισης της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της αναλογικότητας που κατοχυρώνονται από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Σχετικά με την καταχώρηση της αγωγής, ο δικηγόρος Κύπρος Χρυσοστομίδης δήλωσε ότι η Κύπρος είναι το μόνο κράτος-μέλος της Ε.Ε., στο οποίο δόθηκε οικονομική βοήθεια με την προϋπόθεση ότι θα εφαρμόσει μέτρα ανακεφαλαιοποίησης με τα ίδια μέσα, και άλλα αναγκαστικά μέτρα.

Το γεγονός αυτό γεννά, σύμφωνα με τον κ. Χρυσοστομίδη, σημαντικά νομικά ερωτήματα και νέα επιχειρηματολογία, τη βασιμότητα της οποίας καλείται τώρα το δικαστήριο να κρίνει αναφορικά με την έκταση της νομικής ευθύνης της Ε.Ε.

Πηγή: newsit.gr