«Έλαβα την απόφαση να μην είμαι προπονητής της Ρεάλ τη νέα σεζόν» είπε στην αρχική του τοποθέτηση.

Παράλληλα συμπλήρωσε: «Τώρα είναι η σωστή στιγμή για όλους… Μπορεί να φαίνεται περίεργη απόφαση, αλλά έπρεπε να γίνει για το καλύτερο για όλους. Για το κλαμπ, τους παίκτες και εμένα. Η ομάδα πρέπει να συνεχίσει να νικά και χρειάζεται μία αλλαγή μετά από τρία χρόνια. Μία νέα… φωνή, μία νέα μέθοδο δουλειάς. Αγαπώ τη Ρεάλ και είμαι ευγνώμων προς όλους»,

Το μέλλον του ήταν αβέβαιο μέσα στη σεζόν και ο ίδιος είχε τονίσει πως στο τέλος της χρονιάς θα έπαιρνε την απόφασή του. Τελικά ο «Ζιζού» μετά την τρίτη σερί κατάκτηση του Champions League αποφάσισε να πει «αντίο» στους Μερένχες.

Δυο ομάδες με… όνομα βαρύ σαν ιστορία, δυο τεράστια κλαμπ με υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο, αλλά και δυο αντίπαλοι οι οποίοι, στο πλαίσιο των παιχνιδιών που πάντοτε (φροντίζει να) παίζει η μοίρα, ενώνονται από έναν αριθμό. Το… όχι και τόσο τυχερό, 13.

Βλέπετε, οι μεν «μερένγκες» έχουν καταφέρει να σηκώσουν το βαρύτιμο τρόπαιο του Champions League 12 φορές στην… φανταχτερή ιστορία τους. Οι δε «κόκκινοι» είναι 13 χρόνια στο… περίμενε, από την τελευταία φορά που σήκωσαν την… κούπα με τα μεγάλα αυτιά!

Την προηγούμενη φορά που οι δυο αποψινοί αντίπαλοι… κονταροχτυπήθηκαν σε επίπεδο τελικού (σ.σ. Κυπέλλου Πρωταθλητριών, τότε) ήταν το… μακρινό 1981, με τη Λίβερπουλ να κερδίζει της Ρεάλ Μαδρίτης με 1-0, χάρη σε ένα τέρμα του Άλαν Κένεντι, εννιά λεπτά πριν τη λήξη. Ποιος θα πανηγυρίζει, εκεί γύρω στις 11:40 σήμερα το βραδάκι; Υπομονή και θα το μάθουμε…

Για την «πρωτιά» η Ρεάλ…

Μια απλή ματιά στα στατιστικά επιτεύγματα της Ρεάλ Μαδρίτης, ζαλίζει! Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, άλλωστε, από τη στιγμή που μιλάμε για την… πολυτροπαιούχο της διοργάνωσης; Η τροπαιοθήκη της «λευκής βασίλισσας» είναι γεμάτη, αλλά η «δίψα» του Ζινεντίν Ζιντάν και των παικτών του για μια ακόμα επιτυχία, παραμένει άσβεστη.

Άλλωστε, σε ενδεχόμενη νίκη απόψε απέναντι στη Λίβερπουλ, η Ρεάλ θα γράψει ιστορία, ξανά. Αφού θα γίνει η πρώτη ομάδα στη… σύγχρονη εποχή του Champions League και η τρίτη συνολικά, μετά τον Άγιαξ και τη Μπάγερν Μονάχου, η οποία κατακτάει τον τίτλο τρεις διαδοχικές χρονιές!

Σημειώστε, δε, πως η Ρεάλ το έχει… ξανακάνει αλλά παλιότερα, με τις πέντε σερί κατακτήσεις το διάστημα 1956-1960… Από κοντά και ο «Ζιζού» αφού θα γίνει ο πρώτος προπονητής με τρεις συνεχόμενες «κούπες» στο ενεργητικό του.

Στη φάση των ομίλων, οι Μαδριλένοι τερμάτισαν δεύτεροι, πίσω από την Τότεναμ -έχοντας στο γκρουπ τους επίσης Μπορούσια Ντόρτμουντ και ΑΠΟΕΛ- ενώ στους «16» πέρασαν, με δύο νίκες μάλιστα, το εμπόδιο της Παρί Σεν Ζερμέν. Αντιθέτως, η Ρεάλ τα… χρειάστηκε στα προημιτελικά, αφού ναι μεν πέρασε.. αέρα από το Τορίνο με 3-0 στο πρώτο ματς, αλλά στη ρεβάνς χρειάστηκε ένα πέναλτι του Μαρσέλο στις καθυστερήσεις, για να χάσει με 3-1 από τη Γιουβέντους και να πάρει έτσι το εισιτήριο για τα ημιτελικά. Εκεί όπου συνάντησε τη Μπάγερν, την οποία και απέκλεισε χάρη στο 2-1 του Μονάχου, ενώ στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» οι δυο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες με 2-2, σε ένα «χορταστικό» αγώνα…

Σε αγωνιστικό επίπεδο, ο Ζιντάν βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μην αντιμετωπίζει προβλήματα με τραυματισμούς. Αντιθέτως, όλο το «οπλοστάσιο» είναι στη διάθεσή του προκειμένου να παρατάξει το καλύτερο δυνατό σχήμα στον αγωνιστικό χώρο του «Ολιμπίσκι».

Περνάει μόνη τρίτη!

Η Λίβερπουλ αποτελεί, ανεξαρτήτως… οπαδικών φρονημάτων, την πρώτη αγγλική ομάδα που έγινε συνώνυμο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εκείνα τα χρόνια. Σύμφωνοι, χρονικά, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κέρδισε το 1968 την πρώτη «κούπα». Ακολούθησαν όμως δυο «κολλητές» από μεριάς των «ρεντς», το 1977 και το 1978, οι οποίες και τους καθιέρωσαν έκτοτε στις συνειδήσεις όλων των ποδοσφαιρόφιλων!

Φυσικά, αυτά δεν είναι τα μοναδικά κατορθώματα της ομάδας του Γιούργκεν Κλοπ στην κορυφαία ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη. Τουναντίον, ακολούθησαν άλλες τρεις κατακτήσεις, για να φτάσει η Λίβερπουλ συνολικά τις πέντε.

Ενδεχόμενη επικράτηση της σήμερα επί της Ρεάλ Μαδρίτης, θα σημαίνει ότι οι Άγγλοι θα φτάσουν τον… μαγικό αριθμό έξι. Αυτόματα, θα περάσουν μόνοι τους στην τρίτη θέση της λίστας των τροπαιούχων όλων των εποχών, πίσω μόνο από τον αποψινό αντίπαλο τους -που μετράει 12, όπως προαναφέραμε- και τη Μίλαν, η οποία έχει επτά τίτλους!

Μάλιστα, ο τελευταίος εξ αυτών ήρθε για τους «ροσονέρι» το 2007, απέναντι στη… Λίβερπουλ, η οποία τηρεί στάση… αναμονής αναφορικά με κατάκτηση του Champions League από το 2005 και τον… περίφημο τελικό της Κωνσταντινούπολης.

Η ομάδα του λιμανιού ξεκίνησε το… μακρύ ταξίδι της στην διοργάνωση από τον τρίτο προκριματικό γύρο, αποκλείοντας πάντως μάλλον ξεκούραστα τη Χόφενχαϊμ, όπως φανερώνουν και οι δυο νίκες με συνολικό σκορ 6-3! Στη φάση των ομίλων, τερμάτισε πρώτη και… αήττητη σε ένα γκρουπ με Σεβίλλη, Σπαρτάκ Μόσχας και Μάριμπορ, ενώ στους «16» η Πόρτο αποδείχτηκε… λίγη, χάνοντας στο πρώτο παιχνίδι στην Πορτογαλία με 5-0. Στους «8», η Λίβερπουλ αναδείχτηκε θριαμβεύτρια του αγγλικού εμφυλίου, αποκλείοντας την Μάντσεστερ Σίτι με δυο νίκες, ενώ στα ημιτελικά ήταν η σειρά της Ρόμα να… υποκύψει, παρά το υπέρ της 4-2 στο «Ολίμπικο», αφού είχε προηγηθεί η ήττα με 5-2 στο «Άνφιλντ».

Σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι, τώρα, ο «Κλόπο» μπορεί κι αυτός να… τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Ο λόγος; Το λευκό απουσιολόγιο της Λίβερπουλ, με εξαίρεση τον μακροχρόνια τραυματία Άλεξ Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν…

Οι πιθανές 11άδες του τελικού:

Ρεάλ Μαδρίτης: Νάβας, Καρβαχάλ, Βαράν, Ράμος, Μαρσέλο, Καζεμίρο, Κρόος, Μόντριτς, Ίσκο, Ρονάλντο, Μπενζεμά.

Λίβερπουλ: Κάριους, Αλεξάντερ-Άρνολντ, Φαν Ντάικ, Λόβρεν, Ρόμπερτσον, Χέντερσον, Μίλνερ, Βαϊνάλντουμ, Μανέ, Σαλάχ, Φιρμίνο.

Πηγή: filathlos.gr

Πριν καν ξεκινήσει η σεζόν, έμαθε να ζει με τα προβλήματά της. Έχασε τον ηγέτη της, Σέρχιο Γιουλ, στα μέσα του Αυγούστου κι εν συνεχεία είδε όλα τα αστέρια της να τραυματίζονται για πιο μικρά ή πιο μεγάλα χρονικά διαστήματα. Κατέληξε στην 5η θέση της regular season, κατάφερε να αποκλείσει όμως τον Παναθηναϊκό με μειονέκτημα έδρας. Πήγε στο Βελιγράδι παίζοντας κόντρα στο «κολασμένο» κοινό της Φενέρμπαχτσε. Κι όμως, η Ρεάλ ξεπέρασε κάθε εμπόδιο που της τέθηκε στη διαδρομή μέχρι το τέλος και κατέκτησε το 10ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της και 2ο με τον Πάμπλο Λάσο στο τιμόνι της.

Στον μεγάλο τελικό, βρήκε απέναντί της την ομάδα του σπουδαίου πολυνική Ζέλικο Ομπράντοβιτς και είδε τον Νικολό Μέλι να κάνει ματς καριέρας. Ωστόσο, είχε απάντηση σε κάθε πρόβλημα που της έβαλαν οι αντίπαλοί της δείχνοντας πως η δουλειά του Λάσο είναι εξαιρετική, ακόμη κι αν έχει αμφισβητηθεί πολλάκις. Ο Ντόντσιτς ήταν σταθερά «παρών», ο Κοζέρ μίλησε στα κρίσιμα και η άμυνά της ήταν σταθερά «ατσάλινη» για τα δεδομένα της οδηγώντας την στην σπουδαία επιτυχία. Φωνάζει η Φενέρ για φάουλ του Τόμπκινς στο καθοριστικό επιθετικό ριμπάουντ που πήρε λίγο πριν το τέλος.
Ο Λάσο, με το ξεκίνημα, επιστράτευσε τρία γκαρντ (Ντόντσιτς, Καμπάτσο, Κοζέρ) για «ασφάλεια κατοχών» απέναντι στο ψηλό σχήμα της Φενέρμπαχτσε. Πρώτο στοιχείο του αγώνα ήταν τα δύο γρήγορα φάουλ του Βέσελι, αλλά ο Ντουβερίογλου ήταν X-factor με συνεχόμενες επιθετικές λύσεις για το 9-13 στο 6′. Οι Μαδριλένοι όμως βρήκαν τρίποντα κατά σειρά από Κοζέρ, Ρούντι και Γιουλ για το προσπέρασμα (18-15). O Σλούκας έδωσε μία ανάσα στη Φενέρ, αλλά νέα «βόμβα» διά χειρός Ράντολφ διαμόρφωσε το 21-17 του πρώτου δεκαλέπτου.
Με κεκτημένη ταχύτητα και αποτελεσματικό Ρούντι εμφανίστηκε στη δεύτερη περίοδο η Ρεάλ φτάνοντας γρήγορα στο +7 (27-20, στο 13′). Το «Italian job» με τον Μέλι (11π.), όμως, εφαρμόστηκε άψογα για την Φενέρ που αντέδρασε και μείωσε άμεσα (31-30, στο 16′). Οι Μαδριλένοι «κόλλησαν» εκ νέου στην άμυνα αλλαγών των Τούρκων που είχαν… Σλούκα και πέρασαν μπροστά με 35-37, ενώ το ημίχρονο έληξε με 38-40 έπειτα από τρίποντα του Κάρολ και του Έλληνα γκαρντ.
Ο Κοζέρ έβαλε την «σπίθα» για το δυναμικό ξεκίνημα της Ρεάλ στο δεύτερο ημίχρονο (45-40, στο 22′), αλλά ο Μέλι «χτύπησε» ξανά με σερί πόντους για το 47-45. Το ματς… άναψε με συνεχόμενα, εκατέρωθεν καλάθια και τον Ντόντσιτς να πατά φρένο στο transition εκτελώντας για το 55-50. Οι άμυνες έσφιξαν, ως όφειλαν, και το αποτέλεσμα ήταν να ωφεληθεί η ομάδα του Λάσο που είχε σταθερά πρωταγωνιστή τον Κοζέρ για το +8 (63-55) της τρίτης περιόδου.

Με αντίστοιχη ορμή κι αποφασιστικότητα μπήκαν στο τέταρτο δεκάλεπτο οι Μαδριλένοι με την διαφορά να διατηρείται σταθερή (66-58, στο 32′). O Μέλι έδωσε νέα «ανάσα» με τρίποντο, αλλά λίγο αργότερα ο Βέσελι έκανε αχρείαστο, αντιαθλητικό φάουλ που άλλαξε τα δεδομένα αφού οδήγησε σε σουτ του Κάρολ για την πρώτη διψήφια διαφορά (71-61, στο 34′). Και πάλι ο Μέλι ήταν ο παίκτης που κατέβασε ελαφρώς τη διαφορά (74-66, στο 37′), ενώ ο Γιουλ αποβλήθηκε με 5ο φάουλ 2:40 πριν τη λήξη. Ο Ιταλός είχε 1/2 βολές και ο Ντίξον πέτυχε δύσκολο καλάθι για το -5 (74-69). Ο Ταβάρες έμεινε ψύχραιμος από τη γραμμή με 2/2 για το 76-69, ενώ ακολούθησε άστοχο λέι απ του Ουαναμέικερ.

Η Φενέρ έκανε την ύστατη προσπάθεια ανατροπής και μείωσε σε 80-75, ενώ ακολούθησαν 1/2 από τον Κάρολ για το 81-75. Ο Ντίξον έβαλε τρίποντη «βόμβα» για το 81-78, 22″ πριν το τέλος, με τον Κοζέρ να έχει 0/2 βολές στη συνέχεια. Ο Τρέι Τόμπκινς ωστόσο ήταν εκεί για το επιθετικό ριμπάουντ, για το οποίο όμως έκανε φάουλ, και έβαλε καλάθι για το 83-78. Ο Μέλι μείωσε από κοντά για το 83-80, αλλά ο Κοζέρ ήταν ψύχραιμος στη νέα επίσκεψή του στις βολές για το 85-80. Αυτό ήταν και το τελικό σκορ.

Τα δεκάλεπτα: 21-17, 38-40, 63-55, 85-80

Πηγή: sdna.gr

Μετά το γκολ του Μανωλά στο παιχνίδι με της Ρόμα με την Μπαρτσελόνα, ο μάνατζερ του Έλληνα αμυντικού πρότεινε τον πελάτη του σε διάφορες ομάδες, επιμένοντας περισσότερο στην κατεύθυνση της Ρεάλ Μαδρίτης, γνωρίζοντας ότι οι Μαδριλένοι ψάχνουν για έναν κεντρικό αμυντικό, όπως αναφέρει η Μarca.

«Αυτήν τη στιγμή δεν μπαίνει στον κατάλογο πιθανών υποψηφίων για την θέση του κεντρικού αμυντικού της Ρεάλ Μαδρίτης. Οι πληροφορίες στο «Bernabeu» για τον Μανωλά είναι καλές, αλλά η πεποίθηση είναι πως οι άμυνες στην Ιταλία ενεργούν διαφορετικά απ΄ό,τι στην Ισπανία. Οι προτεραιότητες της Ρεάλ Μαδρίτης είναι διαφορετικές και θα στραφεί στον Έλληνα αμυντικό αν δεν υπάρξουν άλλες εναλλακτικές λύσεις», γράφουν οι Ισπανοί.